Ταϋλάνδη ένα ταξίδι που κρατάει χρόνια

[kosa]

Damnoen Saduak Floating Market


 Η πλωτή αγορά του Damnoen  ειναι η μεγαλύτερη  της  χώρας  και   από τις μια 6 η 7  που  υπάρχουν κοντά στην  Μπανγκόκ  .
 Όταν λέμε  κοντά εννοούμε  1.30 με 2  ώρες αναλόγως την κίνηση που θα συναντήσετε,  υπάρχουν και άλλες σε ποιο κοντινή   απόσταση από την πόλη,  αλλά αυτή θεωρείται  η  ποιο φαντασμαγορική.
 Για  να  φτάσουμε  εκεί είχαμε συνεννοηθεί  2  ημέρες  πριν  με τον οδηγό ενός  μίνι  βαν  που  έκανε αυτήν την διαδρομή.
 Το σημείο   αναχώρησης ήταν κοντά  μιας  και  για αυτό είχαμε επιλέξει  την περιοχή του Victory Monument  για διαμονή, από εκεί  ξεκινούν  πάρα πολλές  γραμμές,  για  πολλά σημεία της  πόλης  η της  χώρας
 
 Ως  συνήθως  η  αναχώρηση   έγινε πολύ  νωρίς το πρωί   ώστε  να προλάβουμε  πριν έρθει η ζέστη της  μέρας, αλλά  και να έχουμε  αρκετό  χρόνο στην διάθεση μας  εκεί.

 Το κόστος   των δυο διαδρόμων από και πρός  ήταν 300  Μπάτ.  
 Παρ' όλες τις απεγνωσμένες  προσπάθειες  του  οδηγού  να κλείσουμε σε αυτόν   την βάρκα που   θα  μας  μετέφερε  μέσα  στο υδάτινο αυτό παζάρι.
 Η αντίσταση της συντρόφου μου  ήταν σθεναρή και   ο στόχος  του δεν επιτευχθεί.

 Το Damnoen Saduak Floating Market  χρονολογείται σε  πάνω από  100 χρόνια.
 Εξακολουθεί να είναι  μια  αρκετά φτηνή αγορά  για  τον ντόπιο πληθυσμό,  αλλά και ένας  πατροπαράδοτος τρόπος  ζωής  από τον καιρό  που οι  οδικοί άξονες της  χώρας  δεν είχαν την σημερινή τους  μορφή και  οι  μετακινήσεις  με πλωτά μέσα  ήταν  ποιο εύκολες  και προσοδοφόρες.
 Για τον τουρίστα όμως  οι τιμές  εκεί  τείνουν να  γίνουν διπλάσιες από τα  ίδια  είδη  που  θα  αγοράσει  στην μισή τιμή  στο Chatuchak.
 Για αυτό ας  επικεντρωθείτε περισσότερο  στην βόλτα, το τοπίο και τα αξιοθέατα  σε αυτήν σας  την επίσκεψη  και ας αφήσετε τις αγορές σας   για άλλα μέρη.
 Έτσι  ξεκινήσαμε την ώρα που ο ήλιος έντυνε  με  το  φώς  του τον ουρανό.  



 Για  όσους  προτιμούν αυτόν το τρόπο  μεταφοράς  καλό ειναι  να  φέρουν μαζί τους   ένα   μακρυμάνικο  πουκάμισο  η μπλουζάκι.
 Γιατί  οι Ταϊλανδοί   με  το αιρκοντίσιον δεν κάνουν  τσιγκουνιές,  του δίνουν και καταλαβαίνει, όπως  και στα περισσότερα κλιματιζόμενα  μέσα  μεταφοράς.





 Μετά από  2  ώρες διαδρομής  φτάσαμε   εκεί   και  περπατήσαμε  γύρω στα  10  λεπτά μέχρι την προβλήτα,  όπου μπορείς  να νοικιάσεις  μια  βάρκα με κουπί η μηχανοκίνητη,  για να σε ξεναγήσει στον χώρο.
 Η αλήθεια  ξεναγό δεν χρειαζόμουν,  η σύντροφος  μου ήξερε σχεδόν τα πάντα  και δεν παρέλειψε  ούτε στιγμή να  μου εξηγεί οτιδήποτε  βλέπαμε στην πορεία μας  και  όχι μόνο.

 Βαρκάρη όμως;

 Εεε αυτός  ήταν σίγουρα απαραίτητος  μιας  και κανένας από τους  δυο μας  δεν  διέθετε τις απαραίτητες  γνώσεις.
 Επιλέξαμε  τον πατροπαράδοτο τρόπο  με το κουπί   για μια  2ωρη βόλτα στον χώρο με  κόστος 800 μπάτ με την προϋπόθεση  ότι  θα  είμαστε οι μόνοι επιβάτες.
 Εκτός  από την κύρια διαδρομή  στο ποτάμι, υπάρχει μια δαιδαλώδη ανάμεσα  σε μικρά  κανάλια  που διασχίζουν την γύρω περιοχή πριν επιστρέψουν και πάλι στο ποτάμι.
 Εάν    και από τους  περισσότερους  βαρκάρηδες  δεν ακολουθείτε    μας  έκανε  όμως την χάρη  και μας  οδήγησε εκεί.  
 Η ώρα   ήταν  νωρίς  το πρωί,   έτσι το στομάχι  μας άρχισε να  διαμαρτύρεται   μιάς  και δεν μπορέσαμε  να πάρουμε  πρωινό φεύγοντας  βιαστικά από το ξενοδοχείο.  
 Φάγαμε  κάτι  εκεί  φτιαγμένο  πάνω στην βάρκα από μια χαμογελαστή κυρία  πριν συνεχίσουμε.
 Φρούτα,  τρόφιμα, λουλούδια,  αλλά  και ρούχα, μπιζού,  κοσμήματα  και πολλά άλλα,  μπορεί να βρει  κάνεις  στον χώρο.
 Για τις τιμές  τα είπαμε.
 Πέρα από την αγορά  ειδών διατροφής,   οι τιμές   όπως  και σε πολλούς   τουριστικούς  προορισμούς  είναι αρκετά ανεβασμένες.
 Άλλωστε   και  προσπάθεια των  βαρκάρηδων   να σε οδηγήσουν  σε  κάποιο γνωστά τους   καταστήματα με  “ ευκαιρίες ”, με  το ανάλογο φυσικά ποσοστό,  γίνεται αισθητή.
























 Η ώρα  περνά αρκετά  γρήγορα  όταν  έχεις   καλή παρέα  και ενδιαφέροντα πράγματα  να δεις  και να ακούσεις.
 Το  δίωρο πέρασε σχετικά  γρήγορα   και στη συνέχεια   αποφασίσαμε  να κινηθούμε  με τα πόδια  ώστε να δούμε  κάποια  πράγματα από κοντινή απόσταση .
 Φυσικά μόνο εύκολο δεν ήταν λόγο του συνωστισμού ανθρώπων που  ψώνιζαν περισσότερο τρόφιμα και νωπά  προϊόντα.
 Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ιδιαίτερα,  ήταν μια  σειρά  εργόχειρα   σε  ξύλο η   ύφασμα, όπου   φαινόταν πραγματικά  η  ικανότητα  και η  υπομονή του ανθρώπου  που το δημιούργησε η το δημιουργούσε.












 Η βόλτα μας εκεί συνεχίστηκε  για αρκετή ώρα.




  
 Όμως κάποια στιγμή  αναγκαστικά  έπρεπε  να γυρίσουμε   μιας  και  πλησίαζε  η προκαθορισμένη  ώρα επιστροφής  μας.
 Η επιστροφή  στη Μπανγκόκ  διάρκεσε  πολύ περισσότερο μιας  και η κίνηση ήταν αρκετά αυξημένη.
 Σχεδόν απόγευμα  καταφέραμε  να φτάσουμε στο ξενοδοχείο   να ξεκουραστούμε  λίγο μιας  και το βράδυ είχαμε  κανονίσει έξοδο.

[kosa]

Την  εποχή  εκείνη  η  περιοχή   της RCA δεν είχε  σχεδόν καμία σχέση  με την σημερινή της  αίγλη . 
Περισσότερο  ένα  κακόφημο σκονισμένο και βρώμικο  κομμάτι της  πόλης  ήταν   και μόνο το πολύ  πρόσφατα ανακαινισμένο  ROUTE 66  ήταν   αξιόλογο  Club. 
Ένα σκοτεινό κομμάτι της  πόλης  βουτηγμένο στην ανομία.
To Route 66  έτυχε  εκείνην την νύχτα,   όπως και τις  περισσότερες,  να  διαθέτει   ζωντανή  μουσική  που πέρα από τον DJ κατάφερε  με αυτόν τον τρόπο  να   συγκεντρώνει   το μεγαλύτερο ποσοστό  του νεαρόκοσμου της  πόλης .
Σήμερα  η περιοχή έχει    εξωραϊστεί και αποτελεί ένα  σημαντικό κομμάτι  της  νυχτερινής  ζωής  της  πόλης.















 Με    δεκάδες   κλαμπ  εστιατόρια  και   ιδιαίτερα  το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο πραγματικά    πολλές φορές  να  γίνεται το αδιαχώρητο   εκεί. 
Δεν  θα  ήταν  άδικο  να πούμε ότι η  πόλη  διαθέτει  ζώνες  ψυχαγωγίας αναλόγως  τα ενδιαφέροντα του καθενός. 
Αλλά συγκριτικά  με τις άλλες  η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί   σχεδόν μονόδρομο  για την διασκέδαση τη  νεολαίας. 
Το πρόγραμμα εκείνη την βραδιά  αποτελούνταν από   διεθνή ακούσματα  από  τοπικούς   και όχι μόνο καλλιτέχνες.  Αλλά  και   ακούσματα από την μακρινή μας Κορέα  που   ήταν  από τα ποιο αγαπημένα των θαμώνων αναμεμειγμένα  με τα  τοπικά σουξέ.
Δεν  μπορώ να θυμηθώ   εάν σε αυτήν μου την επίσκεψη  η σε μια   επόμενη μετά  από  3-4 μήνες  συνάντησα  ένα  πολύ καλό Ιταλό DJ    τον  Cello.
  Τυχαία τον έχω συναντήσει μετά από εκεί   σε   αρκετά άλλα   κλαμπ  τόσο της  Μπανγκόκ  αλλά  και της Παττάγια.
 Φυσικά  έμεινα άναυδος,  όταν διαπίστωσα  ότι  η σύντροφος  μου   είχε κανονίσει εκεί συνάντηση  με αρκετές φίλες της  από τον καιρό  που  πήγαινε στο  πανεπιστήμιο εδώ.
  Γίναμε  μια παρέα  περίπου  15 άτομα επί το πλείστον γυναίκες,  και  για  τούς  πονηρά σκεπτόμενους,   ένα μπουκάλι  ουίσκι  κέρασα  εγώ  και  πρέπει να ήπιαμε  γύρω στα 5 εάν θυμάμαι καλά.
  Η βραδιά κύλησε  υπέροχα  και τελείωσε ακόμα ποιο υπέροχα  σχεδόν ξημερώματα  σε  κάποιο εστιατόριο    κοντά  στον σταθμό  της ASOKΕ, μιας  και εκείνη την εποχή   σε αυτήν και στην Nana   τα     καταστήματα   έμεναν μέχρι τόσο αργά ανοιχτά.
Με τον ήλιο  να έχει ανατείλει προ πολλού,  επιστροφή στο ξενοδοχείο  λίγη  ώρα  ύπνου  και  αναχώρηση   για την Παττάγια.

Δύο τελευταίες ήμερες είχαν μείνει και  θα έπρεπε  να αποχαιρετήσουμε τούς εκεί φίλους,  που άλλωστε έγιναν  ο τρόπος και ο λόγος  της  μεταξύ μας  γνωριμίας.

[kosa]

Παττάγια






 Μια  πόλη με  πολλές  όψεις,  που  κάθε  φορά  την βλέπεις με   διαφορετικά  μάτια  αναλόγως τον τρόπο και τον σκοπό  που την  επισκέπτεσαι.
Εάν σαν κυνηγός  βρίσκεσαι   σε  συνεχή αναζήτηση   “θηράματος”,  δεν έχεις  τον απαραίτητο χρόνο  να  δεις  πέρα από το εστιασμένο σου  βλέμμα μέσα  από την δίοπτρα    πολλά  πράγματα.
 Αυτά που  θα σε  κάνουν   να δεις και  να γνωρίσεις αυτή  την  άλλη πλευρά  που εξελίσσεται   μπροστά στα μάτια  σου  και αποτελεί μέρος ,τμήμα η τίμημα   της ζωής αυτής  της  πόλης.
  
Μια  πλευρά  που περιγράφει  καταπληκτικά ένα παλιό  ελληνικό  τραγούδι των  Αλέκου Γαλανού και Σταύρου Ξαρχάκου από την ταινία  “Κόκκινα Φανάρια”.
 
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι `ναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.

Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.

Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ’ στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.


Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.

Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός
ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά,
κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να `βρουν λησμονιά.



Μια πόλη με πολλές  πλευρές  και  όψεις.
 Αυτό το τραγούδι  μου    μου ήρθε συνειρμικά  το απόγευμα     όταν καθισμένοι σε  κάποιο  καφέ   χαζεύαμε  τα κορίτσια  να προχωρούν  προς την  Walking Street.
Δεν  έμοιζαν και πολύ  με τα πλάσματα πού θα συναντήσεις  εκεί μια  η   δυο ώρες αργότερα.
Eκεί  θα καταλάβαινες  από το βιαστικό  βήμα    κάποιων, τα σκυμμένα κεφάλια,  αλλά  και την διάθεση,  ότι  μπροστά τους  έβλεπαν  μια  μακριά   νύχτα εργασίας.








 Η  πόλη και  η παραλία ειναι πραγματικά  όμορφη,   ιδιαίτερα  όταν ο ήλιος στέλνει  τις τελευταίες  του ακτίνες   να  ντύσουν με χρώματα την  πόλη.  
 Με τόσο  πολλά  χρώματα   που  παρ όλη την τεράστια ποσότητα  του Neon  που  υπάρχουν  δεν είναι αρκετά να  τον συναγωνιστούν.





[/ur

 
Εάν καθίσεις σε  κάποιο  καφέ η άλλα  καταστήματα  μέσα  στην  Walking Street   και χαζέψεις  για λίγο  αυτό   το  πολύβουο    πλήθος  κόσμου  με  τις  τόσες αντιθέσεις, ηλικιακά, πολιτισμικά,  κοινωνικά.
Θα διακρίνεις δυο διαφορετικές  πλευρές, αυτούς  που  ήρθαν να διασκεδάσουν και αυτούς που πρέπει να τούς διασκεδάσουν, με τον τρόπο  που ο καθένας  θέλει και μπορεί.




 Οι φίλοι   μας είχαν υποδεχθεί τόσο θερμά  το χαμόγελο του Ταΐλανδού φίλου  δεν το κατάλαβα εκείνη την ώρα.
 Το κατάλαβα    την  επόμενη ημέρα στο αεροδρόμιο:
 “Στο  είχα πει ότι φεύγοντας  πάντα  κάτι αφήνεις εδώ δικό σου  μου είπε”
 Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πόση αλήθεια έκρυβαν τα  λόγια του.

 Το μεσημέρι εκείνης  της  ημέρας  φάγαμε σε ένα παραθαλάσσιο  εστιατόριο   στην  Naklua.
 Τότε πολύ  λίγοι  φάρανγκ  έφταναν σε εκείνο το μέρος.
 Στο διάστημα  που μεσολάβησε,  πλήθυναν τόσο πολύ,  που εκείνο το πανέμορφο εστιατόριο γκρεμίστηκε,  για να   κατασκευαστεί μαζί με άλλα  δυο γειτονικά  οικόπεδα  ένα  μεγαθήριο 50 ορόφων και  αρκετών εκατοντάδων διαμερισμάτων.







 Το  βράδυ αποφασίσαμε  να πάμε  μια  βόλτα  στο  Jomtien για  να γνωρίσω  ένα φιλικό  ζευγάρι  που  έμενε   και διατηρούσε  στο εκεί  Σόι 4  ένα   μικρό  αλλά  πολύ γευστικό   εστιατόριο.
 Πολύ φιλικοί εγκάρδιοι  και πρόθυμοι  να  μου εξηγήσουν οποιαδήποτε απορία είχα.
 
 Αργά   γυρίσαμε  και πάλι στην  πόλη και βρεθήκαμε  και μεις  να περπατάμε  στην "Οδό των  ονείρων για πολλούς".



 Εκεί ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα   τα  διάφορα ζωύφια  που  εν είδη  ποπκόρν   η  κάποιου συναφούς  εδέσματος,   γεύονται  θα  μπορούσα να πω μετά  μανίας  οι  εγχώριοι πελάτες.

 





 Τα  είδη αυτά   όπως  μου εξήγησε   η σύντροφος  μου  είναι  εκτρεφόμενα  και το  κύριο φαγητό τους  είναι  η  μπανάνα.
 Τώρα  κατάλαβα  γιατί  καμιά δεν ακούμπησε  πότε αυτά που  υπήρχαν στο δωμάτιο μου στο ξενοδοχείο  που  έμενα πριν στο προηγούμενο μου ταξίδι.
 Δεν ήταν σίγουρες τι τις τάιζα.

[kosa]

 Τον  να  πάρεις  τον δρόμο του γυρισμού ήταν τρομερά  δύσκολο.
 Ακόμα  και  το  σύντομα προγραμματισμένο  ταξίδι της  επιστροφής εδώ, μετά  από 3  μήνες  δεν κατάφερε  να  μετριάσει τα συναισθήματα .
  Στο πρώτο  ταξίδι  ένιωσα  μεγάλη αγάπη  για την χώρα  και μια  μεγάλη  περιέργεια  να  την γνωρίσω όσο μπορώ  περισσότερο.  
 Τώρα    δεν μπορούσα  να  καταλάβω  αν η αγάπη  για την Ταΐλάνδη  η  την Ταΐλανδή  ήταν ισχυρότερη.
 Οι μέρες  εάν και στην αρχή μου φάνηκαν αρκετές, τελικά  ήταν πολύ λίγες  και  περάσαν  γρήγορα.  
  Μέσα από αυτές  γνώρισα τόπους, ανθρώπους, γνώρισα  μιαν άλλη  χώρα, μακριά από τα στερεότυπα τόσο της  Μπανγκόκ αλλά  και της  Παττάγια.
 Η χώρα    έχει   πανέμορφες  περιοχές,  για εμένα  η περιοχή του Leoi ήταν μια περιοχή με ασύλληπτα τόπια.







 Οι κάτοικοι, κυρίως  όσους έστω  για  λίγες ημέρες συναναστράφηκα, πέρα από τον φτωχικό τρόπο  ζωής τους, ήταν   ασύγκριτα  φιλόξενοι και πρόθυμοι να  σου δείξουν και  να  σου εξηγήσουν τα  πάντα.  
 Αλλά  και να  σε προτρέψουν  να δοκιμάσεις  τα πάντα.  
 Πράγμα που  έκανα, εκτός ίσως  από το σκαρφάλωμα  σε ένα 15μετρο φοίνικα  για την συλλογή των καρπών,  κάτι που ο κατά πολύ γηραιότερος φίλος το έκανε σε χρόνο  που πραγματικά με  κατέπληξε.

Το ηλιοβασίλεμα  στις  όχθες  του Μεκόνγκ,  η  βαρκάδα  εκεί, το πικνίκ στην βάση του καταρράκτη στο πάρκο των δεινοσαύρων,  οι βουτιές στην μικρή λίμνη  που  δημιουργεί  εκεί, ακόμα  και   μετά από τόσα ταξίδια  είναι  βαθιά χαραγμένα  μέσα  μου.









 Η Ουντόν  είναι μια πόλη  που συνεχώς αναπτύσσεται, κάτι  που έγινε  ιδιαίτερα αντιληπτό τα τελευταία  χρόνια.
 Όμορφη, φιλόξενη,  εύκολα  προσβάσιμη,  παρόλο  δεν έχει  τον τρόπο  ζωής  και διασκέδασης  των τουριστικών  περιοχών,  έχει ένα δικό της τρόπο ζωής  ποιό νωχελικό  αλλά  σε  κάνει να αισθανθείς πραγματικά ευχάριστα.













 Το πρωί της  τελευταίας  ημέρας   δεν ήταν εύκολο να αποχωριστούμε   το  δωμάτιο.
 Προσπαθήσαμε   να  μείνουμε  μαζί  όσο περισσότερο μπορούσαμε.
 Αν και η  αλήθεια   είναι  ότι  ήταν πολλά  τα πράγματα  που  έπρεπε να  κάνουμε   και το μεσημέρι αυτής της  μέρας   έπρεπε  να συναντηθούμε  με τους  φίλους  για να  γευματίσουμε  μαζί.

Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου
Μέσα από την αγκαλιά μου
Θα πετάξεις σαν πουλί

Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο.
Στο πικρότερο αντίο
Στο πικρότερο φιλί.

Κι όταν σημάνει η ώρα
Τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
Θα την περάσεις εσύ.


 Όταν   ήρθε η ώρα που έπρεπε να φύγουμε  για το  αεροδρόμιο    έκπληκτος  είδα τον φίλο να κλείνει το καφέ  για  να έρθει  μαζί μας και  να  με  αποχαιρετήσει.
 Τα συναισθήματα  την ώρα  του αποχαιρετισμού   τα περιγράφει καταπληκτικά  ένα  παλιό τραγούδι.

 Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια
 πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν
 κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια
 κι αναστενάζουν γιατί πονούν.

 Δύο φράσεις  από το βιβλίο ο Αλχημιστής  του Πάουλο Κοέλιο ήρθαν  στο μυαλό μου εκείνη την ώρα:

 
 " 'Όταν αγαπά κανείς, τα πράγματα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο νόημα. "

  Και
 
 " Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις."
  
Η επιστροφή  εδώ.

 Ήταν κάτι  που πραγματικά  ήθελα  πολύ   και τα  κατάφερα και μάλιστα σε  λιγότερο από το τρίμηνο που είχα  προγραμματίσει.

 Όσο για το σύμπαν   δεν το ρώτησα  ποτέ αλλά πιστεύω ότι θα συμφωνούσε.

[kosa]

" Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις."
                                                                                                            Πάουλο Κοέλιο
 


 Τελικά  δεν χρειάστηκα  την βοήθεια  όλου του σύμπαντος.
 Δύο - τρείς καλοί  φίλοι  μόνο και σκληρή δουλειά.

 Με τα  παιδιά τα κανονίσαμε,  θα έκανα  τα ρεπό τους,  κάποιες διπλό  βάρδιες  και   θα  έπαιρνα αυτές σε  free time  μαζεμένες  την ώρα που  θα  τις χρειαζόμουν .
 Έχουμε  και λέμε 2  μήνες 16 ρεπό δικά  μου  εάν έκανα  και από  δυο ρεπό   διπλό βάρδια  των παιδιών  φτάναμε  άνετα τις  32 ήμερες.

Πραγματικός Αλχιμιστής

 Εδώ κολλάει :" 'Όταν αγαπά κανείς, τα πράγματα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο νόημα. "

Τα βρήκαμε  μεταξύ μας, ενημερώσαμε  και  τον μεγάλο, ο οποίος  εάν δεν δημιουργείτο πρόβλημα  στη δουλειά δεν είχε αντίρρηση, παρά μόνο εάν συνέβαινε  κάτι το συνταρακτικό.

 Η ζωή εδώ στην Αθήνα κυλούσε  ήσυχα.
Τα  μπάνια του  λαού είχαν λάβει τέλος   και   ο καθένας  έμπαινε  η μάλλον προσπαθούσε να  μπει στους  ρυθμούς της  καθημερινής  πραγματικότητας.

To Skype εκείνο τον καιρό  σε   νηπιακή ηλικία    όπως  και το δίκτυο  στη Udon, έκανε  τις  προσπάθειες  συνομιλίας  μας  πραγματικούς  μαραθώνιους.
Άντε  να καταφέρναμε   να μιλήσουμε  10 λεπτά  σε διάστημα  μιας ώρας .
Τα  υπόλοιπα εξαντλούνταν  με συνεχείς  αποσυνδέσεις, αναμονή  για  επανασύνδεση  και καμιά  φορά  εικόνας  και   ήχου  που  ούτε τα  τελειότερα μηχανήματα  Slow Motion  δεν είναι  ικανά  να τα  καταφέρουν.  

Όσο  για την ποιότητα  της  εικόνας  κάτι ανάμεσα  σε  καρτούν και  ταινιών τρόμου.
Με λίγα λόγια  βρισκόμαστε  καθημερινά  ανάμεσα στον Walt Disney και τον Alfred Hitchcock.

Η χώρα  διένυε την  περίοδο των μουσώνων, η βροχή  και ο άνεμος, μόνο   βοηθοί δεν ήταν σε αυτήν μας την προσπάθεια.
Είπαμε  όταν εκεί βρέχει δεν αστειεύεται.

Οι ερωτήσεις  γνωστών και φίλων πολλές.
Δύο  ταξίδια  σε διάστημα  2  μηνών   και το επερχόμενο ταξίδι αρκετά σύντομα,  κέντρισαν το ενδιαφέρων τους  ακόμα περισσότερο   .
Οι απόψεις  πολλών εξ αυτών για την χώρα  πήγαζαν από τα  διεθνή  πρακτορεία ειδήσεων,  μιας  και μόλις εγώ  και ένας  ακόμη είχαμε  βρεθεί  για  θέμα    της  εργασίας στην χώρα  πριν.
Δεν ήταν και οι καλύτερες.

Βλέπεται οι επισκέψεις  των διαφόρων  τηλεοπτικών ρεπόρτερ εξαντλούνταν και εξαντλούνται, στο Grand Palace,  στον ναό του  ξαπλωτού  Βούδα και αμέσως  μετά  βουρ  για  της  λεγόμενες  "τουριστικές  περιοχές".

 Άλλο τίποτα πέρα από αυτά για αυτούς  δεν έχει να δείξει η χώρα.
 Με λίγα  λόγια  για την πλειονότητα των   δυτικών η χώρα εξαντλείται στα στενοσόκακα  της  Nana, του Soi cowboy και της Patpong.

 Μέσα  από φωτογραφίες  και περιγραφές,  μέσα από αναζητήσεις   προσπάθησα  να τους  δώσω μια  εικόνα.
 
 Μια  διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχαν διαμορφώσει από  τα  διάφορα  Ντοκιμαντέρ.
 Δυστυχώς πολλά από αυτά  όπως  και πολλά  Άρθρα στο  Ελληνικό τύπο και όχι μόνο.
 Με  έκαναν πολύ  να αμφιβάλω  εάν  πολλοί από αυτούς επισκέφτηκαν πoτέ την χώρα.
 Η, αν  από την ασφάλεια  του  γραφείου, αναμασούν   και  προσυπογράφουν απόψεις άλλων, οι οποίες και αυτές  με την σειρά τούς ελέγχονται, τόσο για τη αξιοπιστία αλλά  και την αντικειμενικότητα τους.


Βλέπεται  το σινάφι μου  δεν αποτελείται από αγέλη προβάτων αγαθόν τη ψυχή.
Μάλλον  περισσότερο προσομοιάζει  με  αγέλη  λύκων υποκρινομένων τω προβατω.

Η αλήθεια  ότι κατάφερα  να εξάψω την περιέργεια  κάποιων από αυτούς.
Έτσι στην πορεία  απέκτησα κάποιους  συνοδοιπόρους  σε  μελλοντικές  μου επισκέψεις.

 Κάποιες από τις  τότε  φωτογραφίες  με  την βοήθεια ενός  φίλου φωτογράφου  μεγεθύνθηκαν   και   αποτέλεσαν   μέρος  του διάκοσμου του γραφείου .
 Για  να θυμίζουν, όπως  φιλικά   είπε, σε εμένα που ήμουν  και στους άλλους τι έχασαν.

 Οι συζητήσεις  έγιναν καθημερινές,  με θέμα  μια μελλοντική επίσκεψη  πολλών εξ αυτών   στην  χώρα,  γεγονός  πραγματικά ευχάριστο.  
Αλλά αρκετές φορές  κουραστικές,  όταν γνωρίζοντας εκ προοιμίου  ότι:
 Ο συνομιλητής  με τις   τόσες πολλές ερωτήσεις,  πότε  του δεν  θα  ταξίδευε  για εκεί, μια και τα πεδία  δράσης  του  εξαντλούνταν  το μέγιστο  στα κοντινά  νησάκια  του Αργοσαρωνικού.
Η Κρήτη   η  οι Κυκλάδες θεωρούνταν για αυτόν μακρινοί  και κουραστικοί προορισμοί.
  
 Πράγματι με δικαίωσε,  επιλέγοντας  για τις επόμενες διακοπές του την Κέα, δικαιολογώντας την επιλογή του:
 "Μιά  ώρα είναι αν συμβεί κάτι είμαι κοντά".
 Ήταν ο άνθρωπος  που με ρώτησε  τα περισσότερα όσον άφορα  διαμονή, διατροφή,  επισκέψεις,  διασκέδαση.
 Ήταν  ο άνθρωπος  που με πραγματική μανία  υπερασπιζόταν  γνώμες  κάποιων, που είχαν ακούσει  η επισκεφτεί την χώρα,  αλλά  δεν ήξερε  ούτε  που  είχαν πάει,  ούτε  πότε.
 Συνεχώς  κάποιος  του είχε  πει, στον οποίον και εκείνου του είχαν.

 Με λίγα  λόγια  κάποιος μου είπε,  κάτι μου είπε,  να σας πω

 Δυστυχώς   πανάθεμα είναι πολλοί σαν αυτόν,  που με  έκαναν  να πάψω να μιλάω μετά.
 Σε σημείο  που έκτοτε  κατηγορήθηκα ότι  να  κάτι ήθελα  να  κρύψω.
 
 Τι να πω δυστυχώς  υπάρχουν Άνθρωποι  και Ανθρωπάκια
 Δυστυχώς  οι τελευταίοι είναι σαν τους  τενεκέδες  κάνουν πολύ θόρυβο

[kosa]

  Σάββατο μεσημέρι  συντροφιά κάποιων φίλων   που ήρθαν  να με  κατευοδώσουν.
Ανάμεσα στο τελευταίο  φραπέ, μιάς  που “σαν αυτόν εκεί  δεν έχει” όπως ανέφερε   κάποιος φίλος.
Πικρία μάλλον,  γιατί ο καφές  είχε την ανάλογη ζάχαρη. 
Αφού έγιναν οι τελευταίες  παραγγελίες.
(Ελληνικό κουσούρι για οποίον αποφασίσει να εκδράμει  εκτός χώρας και όχι μόνο. )

 Ήρθε εκείνη η μαγική ώρα το αεροπλάνο της THAΙ να μεταφέρει και πάλι στο δικό μου επίγειο παράδεισο.
 
   Εννέα ώρες  και   50 λεπτά  έλεγε το πρόγραμμα, εμείς  ήμασταν εκεί   αρκετά νωρίτερα.
Ίσως  ο πιλότος  κατάλαβε  την αγωνία  μου  και έκοψε  από κάπου δρόμο. 
Χαράματα, η  πόλη  κοιτώντας την από ψηλά να αναδύεται  μέσα στην  πρωινή ομίχλη, παραμυθένια  και ταυτόχρονα  μαγευτική.
Με  τους ορυζώνες  και του φοίνικες  να παίζουν με τις πρώτες ακτίνες  του ηλίου, που δειλά άρχισε να  προβάλει. 
Με το  ποτάμι σαν ένα τεράστιο  φίδι να σέρνεται στα   σπλάχνα της.
Με τα φώτα της πόλης ακόμα  αναμμένα,  μοιάζοντας   να συναγωνίζονται  με  τις ακτίνες  του ήλιου πιό από τα δύο  θα δώσει το δικό του φως στην πόλη.
 
  Είχε βρέξει την νύχτα και αυτό φαινόταν  καθαρά  από τις  χιλιάδες σταγόνες  που σήκωσε το αεροσκάφος στην προσπάθεια του  να φιλήσει γλυκά  το έδαφος
 
Όση γλυκεία αγαλλίαση ένιωσα σε  όλο το ταξίδι, τόσο μεγάλη ανυπομονησία και έξαψη   με  διακατείχε  μέχρι το αεροσκάφος  να φτάσει στην πύλη του παραδείσου.
 Αλλά ακόμη περισσότερη   από την πύλη  μέχρι να  διαβώ τον έλεγχο διαβατηρίων   και να  πάρω τις αποσκευές.   
Ένας  μικρός  μαραθώνιος,   μιάς  και   η απόσταση πραγματικά μεγάλη,  έγινε εν  ήδη  αγώνα  με  τους άλλους συνεπιβάτες σαν συναθλητές,  με   μια συνεχή  προσπάθεια να  κόψω το νήμα    αν όχι πρώτος αλλά  μέσα στην νικήτρια τριάδα.
 
  Μόλις διαβήκαμε την πόρτα του αεροδρομίου απόρησα πραγματικά με τον εαυτό μου και την ενέργεια που ακόμη διέθετε μετά από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι.
Εάν το ίδιο ταξίδι είχε γίνει σε άλλο μέρος σίγουρα ο χρόνος που θα χρειαζόμουν για να επανέλθω θα κάλυπτε διάστημα μεγαλύτερο της μιας ημέρας.
Εδώ τίποτα έτοιμος  για όλα.

 Με  ταξί  μεταφερθήκαμε στο κέντρο της  Μπανγκόκ.
Κοντά  στο Lumpini park  μιας  και βλέποντας  το   από το BTS στο  προηγούμενο ταξίδι η περιοχή φάνταζε πολύ όμορφη, αλλά  είχα  κάτι υποσχεθεί σε κάποιον φίλο και θα έπρεπε  να επισκεφτώ την πρεσβεία μας για αυτό.
 Άλλωστε η παραμονή μας στην πρωτεύουσα ήταν σύντομη  μιας και σε 2 ημέρες  θα κατεβαίναμε λίγο προς τα νότια. 
Τόσο για  να δει η σύντροφος  μου κάποια έργα που γινόντουσαν εκεί από  την εταιρεία  του πατέρα της , άλλα έτσι δινόταν και σε έμενα η ευκαιρία  να  δω μια άλλη ξένη  προς εμέ περιοχή της  χώρας.

 Όσο για την βροχή  είχα δίκιο, σε αρκετά σημεία  της  πόλης  φαινόταν ακόμη,  παρόλο τον  ήλιο που βιαστικά  είχε  σκαρφαλώσει   στον ουρανό  αρκετά  καυτός  για την εποχή που διανύαμε, κάποια  σημάδια  που άφησε η βραδινή μπόρα.

 Μείναμε  στο  ξενοδοχείο  για λίγο, τόσο όσο  χρειαζόταν  να  φρεσκαριστώ  και βγήκαμε για πρωινό.
Όσο και εάν η κούραση δεν είχε  καταφέρει  να με  καταβάλει, η πείνα είχε  παραμείνει εκεί με το στομάχι μου σύμμαχο της να διαμαρτύρεται.

 Μία βόλτα στην πόλη μιάς και το συνήθισα πιά, να έρχομαι εδώ  με τις λιγότερο δυνατόν αποσκευές.
 Άλλωστε στην Αθήνα τις πρώτες ημέρες του Νοέμβρη, η μόδα  αλλά και ο καιρός έτεινε σε ποιό χειμωνιάτικο στυλ  κάτι που εδώ σίγουρα θα φάνταζε  αταίριαστο.   
Ανακάλυψα   ότι δεν χρειαζόταν να τρέχω πολύ μακρυά, παρόλο που η περιοχή φάνταζε ποιο τουριστική, υπήρχαν και εκεί καταστήματα με πάρα πολύ  καλές τιμές.

Φυσικά 2 μήνες σκληρής  δουλειάς  είχαν αφήσει τα σημάδια τους και η ανάγκη για χαλάρωση και  κατέβασμα των στροφών της ανθρωπινής  μηχανής   ήταν παραπάνω από απαραίτητη  . 
Το τοπίο  η παρέα   όλα  αυτά συνέβαλαν το αποτέλεσμα  να έρθει σε   πολύ μικρο διάστημα.
Το απόγευμα της  ημέρας,  καθισμένος σε ένα  εστιατόριο  στις  όχθες του ποταμού, χαζεύοντας τα πλοία να πηγαινοέρχονται, έριξα για πρώτη φορά στα νερά  του  μετά από πολλές   ημέρες το άγχος  που με  είχε  τόσο καιρό  κυριεύσει .

Το δειλινό στην Μπανγκόκ ήταν και είναι τόσο όμορφο δίνοντας στην πόλη τόσες χιλιάδες  χρώματα.

Τα  κορίτσια,  οι Schollmates  της συντρόφου μου,   ήρθαν το βράδυ να με προϋπαντήσουν    φτιάχνοντας  μια  χαρούμενη συντροφιά.
Κατευθυνθήκαμε σε  ένα από  αυτά τα περίεργα εστιατόρια - καραόκε  όπου ο ίδιος μαγειρεύεις το φαγητό στην φωτιά που φέρνουν  στο τραπέζι .
Κάποιες από αυτές ανέλαβαν την  παρασκευή του  φαγητού ενώ κάποιες άλλες με ποιο καλή φωνή τον τομέα της  διασκέδασης  και πραγματικά  τα  κατάφεραν υπέροχα  και στα δυο.   

Το  κόστος της  βραδιάς άγγιξε για τους πονηρά σκεπτόμενους (πιπέρι) το ιλιγγιώδες ποσό των 1300 μπάτ  συμπεριλαμβανομένων των ποτών .
Όσο  και εάν  πραγματικά περνούσα υπέροχα, στο τέλος της νύχτας η έλλειψη του ύπνου είχε καταφέρει να νικήσει την όποια μου διάθεση για  περαιτέρω διασκέδαση. 
 Η επιστροφή στο ξενοδοχείο φάνταζε μονόδρομος.
Αποχαιρετίσαμε τα κορίτσια, υποσχόμενος με την επιστροφή μας από τον νότο να επαναλάβουμε την νύχτα και ξεκινήσαμε για εκεί.

[kosa]

Εκεί στο Νότο

που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί

Που λέει και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

 Στην Μπανγκόκ μείναμε ακόμη μια  μέρα.
Χρειαζόταν άλλωστε να  μείνουμε και λίγο μόνοι μακρυά από όλους και όλα  να αναπληρώσουμε αυτούς τους 2 μήνες  απουσίας.   
Tα αεροπορικά εισιτήρια είχαν κλειστεί  για την επόμενη  να  μας  μεταφέρουν  στην πόλη Νακόν Σι Ταμαράτ.
Τα χιλιόμετρα πολλά και η  ιδέα  μιας μετάβασης εκεί  οδικός η  με το τραίνο εγκαταλείφθηκαν γρήγορα

Γύρω στην μια  ώρα απόσταση  από την Μπανγκόκ  με το  αεροδρόμιο   της να  βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πόλη.
Μια   πόλη  που  με την πρώτη  ματιά μου έκανε μεγάλη εντύπωση  ο  νεανικός πληθυσμός της,  πριν μάθω ότι εδώ  βρίσκονται  2  από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας.
Σε ένα από αυτά το Walailak   γινόταν  κάποιες εργασίες επέκτασης από την  εταιρεία  πατέρα της συντρόφου μου και αυτός ήταν και ένας από τους λόγους  της   επίσκεψης μας.






Η  Νακόν Σι Ταμαράτ

Είναι μια από της  αρχαιότερες πόλεις της  Ταϊλάνδης.
Ισχυρό βασίλειο   στο παρελθόν όπως και άλλες περιοχές της χώρας.
Με πλούσια ιστορία   υπέρλαμπρους  ναούς.
 
Οχυρωμένη  από τις  επιθέσεις  των άλλων βασιλείων της  τότε εποχής.Με  τα τείχη  της  να  φαντάζουν και να στέκουν αγέρωχα ακόμη  και σήμερα  πλημμυρισμένα σε πολλά σημεία από την τροπική βλάστηση.








 Η πρώτη μέρα μιάς και το αρκετά  πρωινό ξύπνημα,  η μετάβαση  στο αεροδρόμιο,  η πτήση, αλλά   και η μεταφορά στο ξενοδοχείο στο κέντρο τις  πόλης όσο να  είναι μας επιβάρυναν κύλησε  ήρεμα.
Mετά το check in  αφού  καθήσαμε για λίγο στο δωμάτιο βγήκαμε έξω  για   μικρές εξερευνητικές  βόλτες στο κέντρο.

Εκεί  είχα και την ευκαιρία να δω πρώτη φορά άτομα του μουσουλμανικού στοιχείου της  Ταϊλάνδης,   το οποίο στην πόλη  είναι αρκετά έντονο,  με τις χαρακτηριστικές  μαντίλες τους ανάμεσα στα άλλα κορίτσια  των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της πόλης.

Η μίνι φούστα το μακιγιάζ σε  αντίθεση με τις  φούστες σχεδόν να σέρνονται  στον δρόμο με την μαντίλα  να σου δίνει το δικαίωμα να διακρίνεις  ελάχιστα από τα χαρακτηριστικά του προσώπου.




Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικές κοινότητες που ζουν όμως αρμονικά μεταξύ τους, πέρα  από τις  όποιες πολιτισμικές η  θρησκευτικές διαφορές. 
Έστω και αν  κάποιοι  προσπαθούν όχι μόνο από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό  να  το μεταβάλουν.
Δημιουργώντας προστριβές    με  βάση μειονοτικά η  θέματα ανεξαρτητοποιήσεων με τις  συνέπειες που τακτικά  βλέπουμε στις ειδήσεις.
Φυσικά όχι εδώ αλλά ποιό νότια.

Το  απόγευμα περιπλανηθήκαμε χαζεύοντας    στους δρόμους μιας καθαρά επαρχιακής πόλης που ζει σε τόσο χαλαρούς ρυθμούς και  μόνο η   φοιτητική της  κοινότητα δίνει λίγο χρώμα.

Οι ξενοδοχειακές υποδομές τότε  δεν ήταν οι  καλύτερες.
Το ξενοδοχείο που μείναμε,  μου διαφεύγει το όνομα του,  αρκετά καλό  για την περιοχή αλλά  καμιά σχέση  με τα ξενοδοχεία της Μπανγκόκ η της  Ουντόν.
Γύρω στα 800 μπάτ με πρωινό.

Η σύντροφος μου έπρεπε το πρωί να πάει  για κάποια χαρτιά σχετικά με την επέκταση του πανεπιστημίου  και   έτσι έμεινα  το πρωινό στο δωμάτιο    ώστε να τακτοποιήσω   κάποια  θέματα  και να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας  εκεί.
Το μεσημέρι γύρισε  με τον πατέρα της  και έναν εργοδηγό  από το έργο.
Εκείνος  ανέλαβε, μιας και ήταν από εκεί, να  μας  πει τι πρέπει να δούμε και ποια μέρη να επισκεφτούμε.
 
Πέρα από το τείχος  το   Wat Phrase Mahathat  και άλλους ναούς της πόλης.



Bασική του  ιδέα  ήταν να επισκεφτούμε  το Khao Luang  το ψηλότερο βουνό της  νότιας Ταϊλάνδης με ύψος  γύρω στα  1800 μέτρα   για  να επισκεφτούμε  το εθνικό πάρκο  και τους καταρράκτες Wang Mai Pak  και Kharom  και  φυσικά να  δω  από κοντά στο χωριό Baan Κίrι Wong  τις  φυτείες με τα διάφορα φρούτα  και τα  καουτσοκόδεντρα της περιοχής  αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του.

Φυσικά  θα έπρεπε  να κλείσουμε δωμάτιο εκεί  μιας και η παραμονή μας   για να δούμε το πάρκο θα χρειαζόταν το ελάχιστον 3  μέρες φυσικά με την παρουσία   οδηγού για το πάρκο.

Μιας και όλα τα γραφειοκρατικά  είχαν τελειώσει   και μετά από κάποια τηλέφωνα  που έγιναν τα θέματα  οδηγού - ξεναγού, δωματίων   και  ότι άλλο χρειαζόταν  έληξε γρήγορα.
Κόστος  3000 το άτομο για όλα με  2  διανυκτερεύσεις και  3 ήμερη παραμονή.

Κανονίστηκε  να  μεταβούμε το πρωί στο  Baan Κίrι Wong και από εκεί να μας παραλάμβανε ο  οδηγός  για περαιτέρω ξενάγηση.

Όλα  είχαν πάει κατ ευχήν,  έτσι βγήκαμε  να  φάμε κάτι και να πάρουμε  κάποια απαραίτητα  πράγματα για το ταξίδι μας εκεί.

Η συμφωνία έγινε στο δωμάτιο  και   ήμουν ανυποχώρητος, θα οδηγούσε εκείνη.
Mετά  το ταξίδι στην Udon δεν το  επέτρεπα  στον εαυτό μου να οδηγήσει  σε  άγνωστα μέρη.
 
Ήταν και το θέμα του  καιρού.
Νοέμβριο μήνα,  η πόλη  και η γύρω περιοχή  δέχονται  τις  μεγαλύτερες βροχοπτώσεις και μάλιστα με έντονα  τα φαινόμενα τον πλημμυρών αλλά και των κατολισθήσεων .
Εμείς  όμως  το είχαμε αποφασίσει.
Όσο για τον καιρό το άφησα στα χέρια του Θεού.
Του δικού μας Θεού,  καμία εμπιστοσύνη στο Βούδα, και δεν με διέψευσε.
Τουλάχιστον τις  ήμερες που ήμουν  εκεί.
Όλες οι παρακλήσεις μου έπιασαν τόπο ώστε  το 5 ήμερο της εκεί παρουσίας μας δεν έπεσε σταγόνα.
Εάν  έμενα λίγο ακόμα εκεί,  κάποιους θα έκανα χριστιανούς.
Τόση  πίστη.

[kosa]

Έχοντας περάσει αρκετά  χρόνια από αυτές τις επισκέψεις με ποιο καθαρό μυαλό  πια  θα ήθελα να πω  ότι:
Μερικά πράγματα  που έκανα εκείνο τον καιρό  σίγουρα δεν θα τα  επαναλάμβανα.
Όχι όσον αφορά τον τόπο,  αλλά  την επικινδυνότητα της  εποχής και των συνθηκών.
Η αλήθεια  ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων στάθηκα  σχετικά τυχερός.

Δύο  χρόνια μετά από το ταξίδι αυτό στην  Νακόν  Σι Ταμαράτ, την ίδια ακριβώς  εποχή,  η περιοχή  γνώρισε  μια από της μεγαλύτερες πλημμύρες  των τελευταίων 100  χρόνων.
Η ίδια  η πόλη και η  γύρω περιοχή  βυθίστηκε    μέσα σε ένα  παχύ στρώμα   νερού και λάσπης.
Πολλοί  ήταν εκείνοι που εγκλωβίστηκαν ειδικά στα σημεία που είχαμε επισκεφτεί εκείνο τον καιρό και το χειρότερο κάποιοι εξ αυτών έχασαν την ζωή  τους.

Γενικά σαν χαρακτήρας  είμαι φύσιν  αισιόδοξος και  θα έλεγα παράτολμος .
Τώρα,  μετά από  αρκετά χρόνια,  θα διάλεγα   να επισκεφτώ αρκετές από τις περιοχές αυτές ξανά   αλλά κάποιαν άλλη εποχή του χρόνου.

 Υπάρχουν πράγματα  που  μπορείς  και πρέπει να κάνεις.
Είναι χιλιάδες οι  όμορφες περιοχές.
Όμως  θα πρέπει να κινείσαι βάση των ειδικών συνθηκών και των εποχών της  χώρας.
Να προσαρμόζεσαι εσύ  σε αυτές και  όχι να  ζητάς εκείνες να προσαρμοστούν στα  δικά σου μέτρα.

[kosa]

Oι  Μάγισσες  της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Τι είναι αυτό που κάνει εκατομμύρια τουριστών να  επισκέπτονται αυτήν την χώρα;
Τι είναι αυτό που κάνει χιλιάδες εξ αυτών των επισκεπτών να αποφασίζουν να περάσουν το υπόλοιπο τις ζωής τους εκεί;
Σίγουρα οι σειρήνες  αυτές  οι μικρές  μάγισσες έχουν παίξει και αυτές τον ρόλο τους.
 Δεν αναφέρομαι μόνο στα κορίτσια των «Ευαγών   ιδρυμάτων» που αποτελούν μια μικρή μειοψηφία σχετικά με τον συνολικό γυναικείο πληθυσμό της χώρας. Αλλά  αναφέρομαι στο σύνολο γυναικείου πληθυσμού
Μπορεί να πικράνω  κάποιες φίλες του φεμινιστικού κινήματος μα η αλήθεια βρίσκεται πάντα στη μέση. Εάν όχι πάντα τις περισσότερες  φορές.
Η θηλυκότητα που αναδύουν οι γυναίκες της Νοτιοανατολικής Ασίας, στο ντύσιμο, στους τρόπους, στην εν γένει συμπεριφορά, τις κάνει να διαφέρουν από τις  γυναίκες του Δυτικού Κόσμου .
 Με έναν έμφυτο σεβασμό  και εκείνο το χαμόγελο που σε κάνει να νιώθεις ακόμη και την  πιο άσχημη στιγμή όσο το δυνατόν ευχάριστα και να βλέπεις την ζωή από την  θετική της  πλευρά.
 Σεβασμό όχι δουλοπρέπεια, όπως  λάθος πιστεύουν ορισμένοι.  Μιας και είναι πολύ περήφανος και αξιοπρεπής λαός και αυτό δεν θα ευχόμουν σε κάποιους να το διαπιστώσουν θίγοντας  πράγματα που για αυτούς   είναι ιερά.
 Εύκολα αυτές οι τρυφερές σιαμέζες γάτες μεταμορφώνονται σε τίγρεις όταν κάποιος προσβάλει η φερθεί με μειωτικό τρόπο για θέματα της  χώρας, της θρησκείας η του πολιτισμού τους.
Όποιος διακατέχεται από αποικιοκρατική άποψη και συμπλέγματα καλό είναι να τα αφήσει στην χώρα του πριν επιβιβασθεί στο αεροπλάνο για εκεί. Τόσο οι Γάλλοι, οι Άγγλοι αλλά και άλλοι λαοί που προσπάθησαν να κατακτήσουν την χώρα άφησαν αρκετούς νεκρούς στα πεδία των μαχών πριν επιστρέψουν στις πατρίδες του σε διάφορους επεκτατικούς πολέμους εκεί τον καιρό της Γαλλικής Ινδοκίνας αλλά και πιο πριν.
 Για αυτό άλλωστε μετονόμασαν και την χώρα τους σε Ταϊλάνδη ( Thailand)   χώρα των ελευθέρων ανθρώπων από Σιάμ που ήταν η παλιά της ονομασία.
Πέρα  από την ομορφιά της φύσης, την διαφορετικότητα του πολιτισμού και τις κουλτούρας, οι μικρές αυτές μάγισσες υφαίνουν το δικό τους ιστό, παρόμοιο με τον ιστό της αράχνης από όπου δύσκολα θα ξεφύγεις.

Κάθε βράδυ, δυο μεγάλα μάτια
αράπικα, σωστά διαμάντια, αναζητώ,
μα δεν βρίσκω τέτοια, μαγεμένα,
σαν τ' άλλα, τα ονειρεμένα, γι' αυτό πονώ
Έγραφε σε ένα τραγούδι του ο Βασίλης Τσιτσάνης.

Είναι αλήθεια αυτά μεγάλα μαύρα μάτια, τα μακριά μαλλιά, η εμφάνιση,  οι τρόποι, αυτή  η προθυμία να σε εξυπηρετήσουν, να σε ξεναγήσουν, να βοηθήσουν σε ότι μπορούν, να σε κάνουν να δεις, να νιώσεις, να αγαπήσεις την χώρα τους, δημιουργεί ένα μαγικό κλίμα.
Δυο σκηνές που ίσως σας κάνουν να νιώσετε την διαφορά με την χώρα μας. 
Για  περίπου 15 μέρες συντροφιά με έναν από τους  φίλους απολαμβάναμε την εξυπηρέτηση των κοριτσιών αλλά και των αγοριών σε διάφορα καταστήματα της  Ταϊλάνδης που βγαίναμε για καφέ η ποτό η ακομη για  φαγητό.
Πάντα με το χαμόγελο και πάντα πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν  .
Γυρίσαμε στην Αθήνα και την επόμενη μέρα το πρωί δώσαμε ραντεβού  σε γνωστό καφέ της περιοχής που διαμένουμε για πιούμε τον καφέ μας και να δώσουμε σε κάποιον φίλο ένα μικρό δώρο που του είχαμε φέρει.
Η σερβιτόρα ήρθε για παραγγελία 10 λεπτά αργότερα παρόλο που το καφέ ήταν άδειο. Έφερε μετά από αρκετή ώρα την παραγγελία με ύφος άντε πρωινιάτικα μην μας στείλει από εκεί που ήρθαμε μιας και ενοχλήσαμε το πρωινό της χουζούρι. Αν και δεν ήταν και τόσο πρωί.  Όταν μάλιστα ζητήσαμε λογαριασμό αρκετή ώρα αργότερα και τολμήσαμε να πληρώσουμε με 20 ευρώ γούρλωσε τα μάτια και απαίτησε να βρούμε κάπου να χαλάσουμε, Κυριακή πρωί, γιατί δεν είχε ψιλά για ρέστα.
Δώσαμε τόπο στην οργή και ένας από εμάς πήρε το αυτοκίνητο να βγει προς ανεύρεση  ψιλών και αποφύγαμε τα δράματα.
 Ακόμη τραγικό όταν τολμήσαμε σε υπαίθριο χώρο άλλου καταστήματος, που τα τραπέζια είχαν τασάκια να ανάψουμε τσιγάρο, μας έγινε παρατήρηση, όταν ρωτήσαμε ευγενικά μα ο κύριος στο διπλανό τραπέζι καπνίζει, η απάντηση που πραγματικά μας εξόργισε ήταν: «Μα ο κύριος είναι πελάτης!»
Δηλαδή εμείς τι είμασταν εκείνη την ώρα εξωγήινοι;
Δυο διαφορετικοί κόσμοι σε 2 τουριστικές χώρες

Αλλά ας επανέλθουμε στις σειρήνες.  Εντύπωση πραγματικά μου έκανε ότι ακόμα και οι κοπέλες που δουλεύουν στον τομέα των «Ευαγών Ιδρυμάτων» όταν συνοδεύονται  από κάποιον σπανίως χρησιμοποιούν το κινητό τηλέφωνο τους  αλλά ακόμη και εάν χρειαστεί να το κάνουν, θα ρωτήσουν, ώστε να μην ενοχλήσουν.
 Δεν στέλνουν την ώρα που είναι μαζί σου, όπως οι περισσότερες κυρίες στην χώρα μας, μυνηματάκια και σέλφι σε γνωστούς και φίλους.
Δεν απαντούν εκείνη την ώρα στην Μαρία από το Θησείο:
Που την έχεις πάει;
Τι πήρε να πιει;
 Τι φοράει;
Που θα πάτε μετά και ένα σωρό άλλα. 
Στο τέλος αφού έχεις αγανακτήσει και είσαι έτοιμος να  στείλεις την κυρία που επέλεξες  να συνοδεύσεις στον αγύριστο, με το να προσπαθείς εν μέσω διαδικτυακών φίλων να την κάνεις να σε ακούσει και να σου δώσει σημασία. 
Να δέχεστε και τις ευχές της Μαρίας συνοδευόμενες από καρδούλες και φατσούλες: «Άντε βρε και καλό βόλι.»
Συγνώμη Μαρία από το Θησείο δεν το ήξερα ότι θα πολεμήσουμε και ξέχασα να φέρω το καρυοφύλλι και τα μπαρουτόβολα. 

[kosa]

Αποτελούν όλα αυτά κομμάτια ενός  βιβλίου που πιθανόν να κυκλοφορήσει με την νέα χρονιά για τα ταξίδια μου εκεί.

[kosa]

‘Όταν συνοδεύονται, ακόμη και τα κορίτσια των ευαγών ιδρυμάτων της Ταϊλάνδης, από κάποιον που εφήμερα είναι μαζί του και επι αμοιβή και συναντήσουν κάποιον γνωστό η φίλο θα ζητήσουν τη έγκριση του για να συνομιλήσουν με τον φίλο η τον γνωστό για 2-3 λεπτά. Βρίσκονται μαζί σου ψυχή και σώματι.
 Αφήνοντας σου την πρωτοβουλία σε ότι αφορά την παραμονή  την διατροφή η την διασκέδαση. Αφήνοντας στην άκρη τα προβλήματα τους για την ώρα που δεν θα είσαι μαζί τους. Άλλωστε όπως μου είπε κάποια από αυτές είναι οι δικές σου διακοπές ο δικός σου χρόνος τα δικά σου χρήματα και πρέπει να ευχαριστηθείς και εκείνη να σε ευχαριστήσει γιατί επέλεξες την χώρα της για να επισκεφτείς και την ίδια για να σε συνοδέψει.
Μπορεί να έχεις πάει μαζί με τον φίλο σου σε κάποιο από τα καταστήματα που κάποια κορίτσια από αυτά χορεύουν με μικροσκοπικά μπικίνι όπου θα τα δεις τόσο εσύ τόσο  φίλος σου. ‘Όταν όμως εσύ την επιλέξεις και είναι μαζί σου στο δωμάτιο σου και ο φίλος σου χτυπήσει την πόρτα θα τρέξουν να φορέσουν κάτι αξιοπρεπές πριν ανοίξει η πόρτα. Είναι μαζί σου εκείνη την στιγμή και οφείλουν να σε σεβαστούν.
Ας ξεφύγουμε όμως λίγο από τους λεγόμενους τουριστικούς προορισμούς και τα κορίτσια των «Ευαγών Ιδρυμάτων.»
Είχα την μεγάλη τύχη μέσα στα ταξίδια αυτά αλλά και σε αλλά που γίναν αργότερα να επισκεφτώ αρκετές περιοχές της χώρας. Έχοντας επισκεφτεί στο πρώτο αλλά σε μεγάλο μέρος του δευτέρου ταξιδιού την πόλη της αμαρτίας (Παττάγια) είχα και εγώ την εσφαλμένη γνώμη που ίσως διαθέτουν πολλοί για την χώρα και ειδικά το κομμάτι του γυναικείου πληθυσμού της.
 Άλλωστε όλοι εμείς οι δυτικοί που δεν έχουν επισκεφτεί την χώρα μόνες πληροφορίες που έχουν είναι αναγνώσεις περιγραφών άλλων ατόμων οι ακόμη και κάποια ντοκιμαντέρ  ρεπορτάζ η βίντεο που η πλειοψηφία τους αναλίσκονται στις λεγόμενες τουριστικές  περιοχές με τα κόκκινα φανάρια. Ας μιλήσουμε όμως λίγο για αυτά τα κόκκινα φανάρια
Όχι τα κόκκινα φανάρια της ταινίας του Βασίλη Γεωργιάδη που μιλούν για την Τρούμπα και την ζωή εκεί την δεκαετία του 1960. Αλλά τα κόκκινα φανάρια που υπάρχουν σε κάθε πόλη μικρή η μεγάλη πόλη παγκοσμίως.
 Οι Ταϊλανδοί και σε αυτό το θέμα είναι οργανωτικοί. Ίσως περνώντας παράδειγμα από την Ελληνική Τρούμπα. (Λέτε να πρωτοπορήσαμε;)
 Έχουν συγκεντρώσει όλες αυτές τις δραστηριότητες σε συγκεκριμένες περιοχές (Soi) ώστε και εύκολα να τις αστυνομεύουν αλλά και όλες αυτές οι δραστηριότητες να βρίσκονται μακριά από κατοικίες οι εμπορικές δραστηριότητες που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο αυτό. Προφυλάσσοντας  τον υπόλοιπο πληθυσμό και διαχωρίζοντας τους δυο διαφορετικούς κόσμους μεταξύ τους .
Τώρα θα μου πείτε καλά τόσοι πολλοί που έχουν επισκεφτεί την χώρα δεν τα γνωρίζουν αυτά.
Όπως έλεγε και ένας μεγάλος δημοσιογράφος και φιλόσοφος ο Gilbert Keith Chesterton:
Ο ταξιδιώτης βλέπει ότι βλέπει. Ο τουρίστας βλέπει ότι έχει έρθει να δει.

Χωρίς να έχω την πρόθεση να θίξω κανέναν αν κέντρο του ενδιαφέροντος σου σε αναγκάζει να εγκλωβιστείς σε αυτές τις περιοχές σίγουρα δεν σου είναι εύκολο να δεις άλλα πράγματα, άλλες περιοχές, να ανακαλύψεις άλλα μέρη που δεν μπορούν να σου προσφέρουν αυτό για το οποίο ήρθες και αναζητάς.
 Είναι παρόμοιο με του ναυτικούς που επισκέπτονται πάρα πολλές χώρες αλλά λόγο εργασίας αδυνατούν να απομακρυνθούν από τα λιμάνια και να γνωρίσουν την χώρα. Έτσι η οποίες γνώσεις τους για την κάθε χώρα και τον κόσμο της βασίζονται στους δρόμους γύρω από το λιμάνι και τα διάφορα καταστήματα της προκυμαίας με ότι συνεπάγετε αυτό.
 Ακόμα όμως και στην Παττάγια την θεωρουμένη από πολλούς την πιο αμαρτωλή πόλη υπάρχουν χιλιάδες σημεία που μπορεί κάποιος να επισκεφτεί αρκεί να θέλει να μείνει μακριά από τα συγκεκριμένα Soi.
Πέρα λοιπόν από αυτά τα Soi της Μπανγκόκ η της Πατταγιά υπάρχει ένας άλλος κόσμος ένας κόσμος που αφορά τα χιλιάδες κορίτσια που δουλεύουν στα ριζοχώραφα μιας χώρας που βρίσκεται στην δεύτερη θέση εξαγωγής ρυζιού μετά την Ινδία παγκοσμίως. Με έναν τεράστιο γεωργικό τομέα που παράγει χιλιάδες προϊόντα . Τα κορίτσια που δουλεύουν στις βιομηχανίες και βιοτεχνίες της χώρας, μιας χώρας που παράγει χιλιάδες από τα αυτοκίνητά πολλών εταιριών παγκοσμίως.
Τα κορίτσια που παράγουν χιλιάδες προϊόντα υψηλής τεχνολογίας με πάρα πολλές εταιρίες του τομέα αυτού να έχουν έδρα εκεί. Που έχει ένα τεράστιο τομέα παραγωγής προϊόντων ένδυσης υπόδησης, που ασχολούνται με τον «υγιή» τουρισμό αλλά και σε χιλιάδες άλλα αντικείμενα εργασίας
 Υπάρχει λοιπόν και αυτός ο κόσμος υπάρχουν και αυτά τα κορίτσια που δεν απασχολούνται στον τομέα της διασκέδασης η της ψυχαγωγίας μέσω των «Ευαγών ιδρυμάτων.»
 Η επαφή με τις κυρίες αυτού του τομέα του «υγιούς» κατά τα λεγόμενα κάποιων, δεν είναι τόσο εύκολη.

[YanniF]

Πολύ ωραίες οι περιγραφές και οι παρατηρήσεις σου αγαπητέ...και το ιστολόγιο σου επίσης