Ταϋλάνδη ένα ταξίδι που κρατάει χρόνια

[kosa]

Με τον Βασίλη είχαμε χαθεί αρκετά χρόνια.
 Από παιδιά μαζί στην ίδια γειτονιά, μαζί στην  μπάλα στις διαολιές . Ορφανός   και από τους δυο γονείς
 με μια γιαγιά που πάλευε  να τον αναστήσει με την κλασική σύνταξη του ΟΓΑ. Πάντα στερημένος  μα πάντα
 χαμογελαστός, όλη η παρέα μια γροθιά τότε ο ένας να στηρίζει πάντα τον άλλο .
 Πέρασαν τα χρόνια και από την μια οι σπουδές, αργότερα το στρατιωτικό και  η δημιουργία οικογένειας  μας έκαναν να χαθούμε.
 Πάντα ρωτούσα για αυτόν,  μα κανείς από την παλιά παρέα δεν είχε νέα του τα τελευταία  10 χρόνια.
 Η γιαγιά η κυρά Μαργαρίτα αποφάσισε να μετακομίσει  κοντά στον ύψιστο και έτσι χάθηκε κάθε επαφή.

Η μοίρα  παίζει καμία φορά  τα τρελά της παιχνίδια έτσι μια μέρα συναντηθήκαμε τυχαία στο κέντρο της
απίθανης αυτής μεγαλούπολης που λέγεται Αθήνα. Χημικός μηχανικός του AΠΘ  με  ειδίκευση στην εξόρυξη
πετρελαίου ο Βασίλης άρχισε να μου μιλά  για τα χρόνια που πέρασαν,  να μου μιλά  για την χώρα  την Ταϋλάνδη
 που  βρίσκεται,  μια και εδώ ήταν δύσκολο να σταθεί.  Υπάλληλος σε μια πετρελαική εταιρεία η μοίρα τον οδήγησε εκεί.

 Τα είπαμε, τα  ήπιαμε και κανονίσαμε να βρεθούμε μια άλλη μέρα για τα περισσότερα.

 Με την Ταϋλάνδη έως τότε η επαφή μου   ήταν όλη κι όλη   κάποιες διανυκτερεύσεις και  μια δυο ολιγοήμερες διαμονές  σαν ενδιάμεσο σταθμό  για κάποια ταξίδια που έγιναν  προς  εκείνη την πλευρά του πλανήτη.
 Μικρές βολτες στη Μπανγκόκ  και μια επίσκεψη στο Πουκέτ μετά ακριβώς το τσουνάμι.

 Για να πω την  αλήθεια δεν διατηρούσα και τις καλύτερες των εντυπώσεων.  Η Μπανγκόκ μια  μεγαλούπολη με το κυκλοφοριακό της, την κοσμοσυρροή αλλά και τα χαλάσματα του Πουκέτ δεν με γοητεύσαν ιδιαίτερα τον καιρό της επίσκεψης μου εκεί.
 
Για μια άλλη χώρα άρχισε να μου  μιλά ο Βασίλης, στη δεύτερη μας συνάντηση.

Μια χώρα όμορφη με χαμογελαστούς κατοίκους με μια ζωή  μακριά από τους τρελούς ρυθμούς της Αθήνας
 με παρθένα δάση   με όμορφες ακρογιαλιές με γραφικά τοπία.
Όλα αυτά με εντυπωσίασαν και  θέλησα να τα δω να τα ζήσω και η παρουσία του παιδικού φίλου εκεί
τα έκανε όλα να μοιάζουν μαγικά.
  Σε λίγες μέρες ο φίλος θα επέστρεφε, έτσι το ραντεβού κλείστηκε τον Απρίλιο  κάτω σε χρόνο που και ο
 φίλος θα είχε τον δικό του μήνα ξεκούρασης.
Ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου  με εμπόδισε να φάνω συνεπής  το ραντεβού με τον Βασίλη,
 αλλά η περιέργεια, ο  ενθουσιασμός που μου δημιούργησε έμεινε ανέπαφος .
Όλο αυτό το διάστημα το συζητούσα με 2-3 φίλους στο γραφείο   και όταν αναγκαστικά το ανέβαλα
  για το καλοκαίρι  της  ίδιας  χρονιάς 2 από αυτούς αποφάσισαν  να   με ακολουθούσουν.

Η Thai airways  μας υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο και τα χαμογελαστά πρόσωπα  των συνόδων της  μας
συνόδευαν σε όλο το 10ωρο ταξίδι.
 Το  ξημέρωμα πάνω από  την  Μπανγκόκ,  μια υπέροχη παλέτα από  μυριάδες χρώματα ζωγράφιζε με την
 βοήθεια της φύσης  κάθε κομμάτι του ουρανού, κάτω τεράστιοι ορυζώνες ανάμεσα σε δρόμους και εργοστάσια  δημιουργούσαν  ένα πάζλ με τους  τεράστιους φοίνικες. Πιο πέρα  η πόλη που μόλις είχε  ξυπνήσει.



Το  αεροδρόμιο τεράστιο πεντακάθαρο γεμάτο με αγάλματα και θεότητες της μακρινής αυτής  χώρας
 να μας προσέχουν  και να μας καλωσορίζουν. Εμείς οι 3 σαν παιδιά σε σχολική εκδρομή, γεμάτοι
 χαρά περάσαμε το τσεκ διαβατήριων  πήραμε τις αποσκευές και   ξεχυθήκαμε για έξω.
 Το  έξω  βεβαία μια κουβέντα ήταν,  με 29 βαθμούς  πρωί πρωί και την   υγρασία στα   ύψη,
 μόλις άνοιξε η πόρτα ένα κύμα θερμού αέρα μας έκανε να το ξανασκεφτούμε, αλλά όλα είπαμε
 μια απόφαση είναι και η απόφαση αυτή  είχε παρθεί προ πολλού.
Όταν με τον  Βασίλη είχαμε συζητήσει στην Αθήνα  να βρεθούμε κάτω,   είχαμε σχεδιάσει  λοιπόν το ταξίδι μου.
Η  έδρα της εταιρείας του Βασίλη ήταν κοντά στην Ραγιόνγκ εκεί σε κάποιο εργοστάσιο κατασκεύαζαν κάποια κομμάτια που χρειαζόντουσαν  για τις εξορύξεις έτσι το ραντεβού  δόθηκε στην  Παττάγια
 την  κοσμοπολιτική όπως μου είπε πόλη εκεί κοντά.





 συνεχίζεται

[kosa]

Ένα ραντεβού που δεν κατέστει δυνατόν να γίνει .
Ο Βασίλης είχε γυρίσει στη εργασία του,  ο χρόνος του περιορισμένος και  η συνάντηση μας δύσκολη,
 λόγο ότι  βρισκόταν αρκετά μακριά από εκεί σε κάποιο άλλο έργο.
 Μα το δικό μας πάθος  να γνωρίσουμε τον τόπο,  τους ανθρώπους, τα ήθη, και τα έθιμα μεγάλο.

Θα μου πείτε ήθη και έθιμα στη Παττάγια  εεεε  τότε τόσο ήξερα τόσο έκανα.

Κι όμως.

ΠΑΤΤΑΓΙΑ

Το ταξί μας οδήγησε ανάμεσα από ορυζώνες  και φοινικιές, ναούς, απέραντες εκτάσεις με δάση σε μιάμιση ώρα εκεί.
 Η πόλη  κοιμόταν ακόμη.
 Ξενοδοχείο  Welcome plaza αυτό μου είχε προτείνει ο Βασίλης, σε αυτό έμενε αυτός όταν ήταν εκεί δεν  ήξερα και κανένα  άλλο.

  Η πρώτη εντύπωση ήταν καλή μεγάλα δωμάτια το  ξενοδοχείο κοντά σε κεντρικό δρόμο και κοντά στην παραλία.

[kosa]

Μετά από κάποια ώρα τακτοποίησης και λίγου ύπνου.
 Ήρθε η ώρα για μια βόλτα στην πόλη και ένα καλό γεύμα.
 Κατηφορίσαμε λοιπόν στην παραλία και αρχίσαμε να περπατάμε σαν χαμένοι κοιτώντας δεξιά και αριστερά
( για τους φίλους πρώτη φορά στην Ασία) αλλά ακόμη και για μένα όλα φαίνονταν νέα πρωτόγνωρα.
  Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ένα κατάστημα που φαινόταν  σαν εστιατόριο, σαν καφέ ,σαν ένα
μικρό εξώστη (Beer Garden) πάνω στην θάλασσα και τραβήξαμε για εκεί.
Καθίσαμε, δώσαμε παραγγελία  και σε λίγο βρεθήκαμε να ρεμβάζουμε ανέμελα  την ακτή και τον απέναντι λόφο
  με κάποια μεγάλα ξενοδοχεία.
 Παττάγια ένα μικρό  ψαροχώρι τον καιρό του πολέμου του  Βιετνάμ, επελέγη σαν τόπος αναψυχής  των αμερικανών
 στρατιωτών που πολεμούσαν εκεί. Σιγά σιγά εξελίχτηκε σε ένα  αρκετά δημοφιλή  παραθεριστικό κέντρο με πάνω από 100.000 μόνιμους κατοίκους και 4.000.000-5.000.000  επισκέπτες τον χρόνο.



 Πολύβουη ακούραστη και ακόλαστη (αχ βρέ Βασίλη τι μου έκανες).

 Μια πόλη που κάνει κάποιες συνοικίες του Άμστερνταμ να  ωχριούν μπροστά της. Αλλά εμείς εκεί  ανίδεοι  και ρομαντικοί.  Τόσο ρομαντικοί που μετά από 2-3 νύχτες  γυρνώντας μόνοι στο ξενοδοχείο  δεν άργησαν τα πρώτα χαμόγελα απορίας  να ανεβαίνουν στα χείλη των κοριτσιών της ρεσεψιόν: “you alone again?? Don’t like ladies??”

Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια ¨…..
(Να είσαι στην Ελλάδα και να σε ζώνουν τα φίδια πάει και έρχεται, εκεί τα φίδια είναι πολύ πιο μεγάλα.)

Κάτι δεν κάναμε καλά;
 
Παντού έπιανα κάποια βλέμματα να μας κοιτάνε  παράξενα  αλλά  υπολόγιζα ξένοι  ήμαστε για αυτό.
( θα μου πεις και άλλοι πολλοί ήταν ξένοι αλλά δεν τους κοιτούσαν.Έλα ντέ)

 Εδώ κόντευε  να μας βγει το όνομα και εμεις βράχοι εκεί.


Θα μου πεις καλά δεν διάβασες δεν ρώτησες  πριν πας που πας ρε Καραμήτρο;
Δυστυχώς εκείνο το  διάστημα με την αρρώστια και τον  χαμό του πατερά μου, που χρόνος για αυτά .

Άλλωστε ρε παιδιά δεν θα πήγαινα έτσι.
Είχα σκονάκι (λέγε με Βασίλη) δεν πήγαινα ξεκάρφωτος μετά ξεκαρφώθηκα.

[kosa]

 Τα γέλια του Βασίλη ηχούν ακόμα στα αυτιά μου όταν του τηλεφώνησα να μου εξηγήσει κάποια πράγματα.

 Μια ντίσνευλαντ για μεγάλα παιδιά, με ζωντανές κούκλες και τους δικούς της ήρωες, όχι δεν έχει Μίκυ και Μίνι εδώ,
  η μάλλον μίνι έχει πολλά.
 Δεν θα επεκταθώ σε αυτά, όχι γιατί είμαι Άγιος και άμεπτος , αλλά γιατί ότι κάνει ο καθένας στη προσωπική του ζωή καλό είναι να το κρατά  για εκείνον.

 Διαφωνώ με κάποιους πάνω σε αυτό για μένα ισχύει το γνωστό τα εν οίκω μη εν δήμω.
 Έτσι μπήκαμε και εμείς στον δρόμο του  θεού η μάλλον του  βούδα μια και ο θεός  δεν έχει κάλυψη εκεί και το ρόαμινγκ  χρεώνεται ακριβά.
 
  Εκτός των ευαγών ιδρυμάτων που παρέχουν   υπηρεσίες για το  φιλοθεάμων και όχι μόνο κοινό ,(εκεί δεν ισχύει το: «συγγνώμη κύριε μην  ακουμπάτε το εμπόρευμα» το πιθανότερο  είναι αυτό να σε αγγίξει.)
Χιλιάδες  καταστημάτων όλων των ειδών με ότι  φανταστεί ο νους σου  είναι εκεί για να ικανοποιήσουν  τα καταναλωτικά η γαστριμαργικά σου ένστικτα
Η  Παττάγια  εκτίνεται  μεταξύ της Na Kluea  και του Pratamnak hill  η αλλιώς λόφου του  βούδα μια και ένας από τους ναούς
 του βρίσκεται στην κορυφή του,
 3 κάθετοι κύριοι οδικοί κόμβοι σε οδηγούν από  την Sukhumvit: Σούκουμβιτ (εθνική οδό)  στη παραλιακή λεωφόρο’.
Pattaya Nuea: βόρεια λεωφόρος
Pattaya Klang:.κεντρική λεωφόρος
 Pattaya Tai: νότια λεωφόρος
 Ενώ αντίθετα οριζόντια  από την παραλιακή  προς Σούκουμβιτ
        Second Road:Δεύτερος δρόμος

          Third Road: Τρίτος δρόμος
 Και ανάμεσα στον δεύτερο  και τρίτο δρόμο  το Soi Buakao ένας εμπορικός κατά το πλείστον δρόμος που αρχίζει από την κεντρική λεωφόρο και τελειώνει στην νότια.

 Την Ελλάδα δεν την  είχε αγγίξει ακόμα η κρίση.
 Όμως εμείς,  και  οι 3  βρισκόμασταν κοντά σε αυτό που λένε η κρίση της μέσης ηλικίας.
  Τώρα τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που  βρίσκεται σε κρίση, σε οποιαδήποτε κρίση;
  Εεεε αυτό  επαφίεται στην φαντασία σας.

 

[kosa]

Για καφέ  κάθε πρωί στο beer  garden μετά φαγητό ατελείωτες ώρες κάτω από  τις ομπρέλες της παραλίας.
  Για μπάνιο ούτε λόγος  όταν έχεις βουτήξει στα καταγάλανα νερά της πατρίδας μας δύσκολο να  μπεις εκεί.
 Μικρές εκδρομές  ποτέ στο  λόφο με τον ναό του  βούδα

 στο  απέναντι  νησάκι Ko Larn

στο βοτανικό κήπο του  Nong Nooch

 το floating market,

το Sri Racha Tiger Zoo,

 το The Million Years Stone Park & Pattaya Crocodile Farm.

Ποιος είπε ότι η Παττάγια δεν έχει μέρη να δεις άμα θέλεις, θέληση χρειάζεται και αυτή υπήρχε. Χρειάζεται μόνο να ξεφύγεις από τα στενά  όρια της walking street  και των γύρω σόι. Ένα αγαπημένο εστιατόριο  προστέθηκε  στις προτιμήσεις μας sailor στο σοι 8  φτηνότερο και με πολύ καλές γεύσεις.

[kosa]

Οι μέρες κυλούσαν.
 H ξενοιασιά και η ανεμελιά είχαν κατορθώσει να εγκλωβίσουν βαθειά μέσα στην ψύχη μας τα όποια προβλήματα
 κουβαλούσαμε μαζί, η μάλλον θα τα πήρε  η  ομορφούλα που μας έκανε τελωνιακό έλεγχο  στο Σουβαρναμπχούμι ,
τότε δεν το κατάλαβα!!!!!

Χαρήκαμε  την ομορφιά του τοπιού απολαύσαμε το νυφοπάζαρο τις walking street,πότε  καθησμένοι στο Candy shop η στο King
Πνίξαμε τον  καημό μας με μια  Singha ( οι  Leo και  chang ήταν βαριές για μένα) απολαύσαμε την παρέα, κάναμε φίλους.
  Μα βασικά γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο περισσότερο  μακριά από   τους τρελούς ρυθμούς του  γραφείου
 και της ελληνικής μιζέριας.
 Γνωρισαμε   καινούργιες γεύσεις άλλη φιλοσοφία  ζωής και άλλη κουλτούρα.
 Φυσικά δεν παραλείψαμε να «τσαλαβουτήσουμε» στις σαπουνάδες και  να «μυρίσουμε» τα ανθισμένα λουλούδια
 του λωτού που τόσο απλόχερα προσφέρει η  γη της Παττάγια.

  Για τις σειρήνες ούτε λόγος εδώ κοτζάμ Οδυσσέας (αχ βρε πατριωτάκι) ο πολυμήχανος, τρόμαξε να  ξεφύγει εμείς οι απλοί και  ταπεινοί θα τα καταφέρναμε;
 Η σάρξ γάρ ασθενής και το πνεύμα επίσης.

 Αυτά για να δείτε τι τραβήξαμε. Ξεφύγαμε από τους λωτοφάγους, παλέψαμε με τις σειρήνες,
 οι συμπληγάδες πέτρες έλειπαν αλλά μάλλον αυτές θα τις βρίσκαμε εμπρός μας  με τον γυρισμό μας στην Αθήνα
( οποιαδήποτε ομοιότητα με την οδύσσεια ενός ξεσπιτωμένου είναι απλά συμπτωματική).

Η ζέστη και η υγρασία που  μας τρόμαξαν προ στιγμή στο αεροδρόμιο  έγινε κάτι το  φυσιολογικό για μας.
Άλλωστε οι πολύ ζεστοί μήνες για την Ταϋλάνδη είχαν περάσει.  
Mια "μικρή" μπόρα που ξέσπασε και κράτησε γύρω στις 6 ώρες έφυγε μακριά .

Μια μπόρα που  όμοια της  αν  μας έστελνε  για κανένα 2 ώρο στην Αθήνα ο θεός( είπαμε  ο βούδας παραμένει κάτω,
άλλωστε τα έχουν  ορίσει τα σύνορα,  και φυσικά μεσολαβεί ο Μωάμεθ. Το είπαμε από την αρχή. Είναι μακριά!!! 3 θεούς αλλάζεις
μέχρι να φτάσεις κάτω.) οι θρακομακεδώνες θα ήταν παραθαλάσσιοι και τα πλοία για Σύρο Τήνο Μύκονο
θα έδεναν στην  Βαρυμπόμπη.

[kosa]

    Κοντά στο ξενοδοχείο  υπήρχε ένα μικρό καφέ .
    Μια και ο Μορφέας τα πρωινά τύλιγε για τα καλά με του φτερούγες του τους δυο φίλους, μην έχοντας κάτι άλλο
 να κάνω, τακτικά πήγαινα εκεί.
    Ο ταϊλανδός ιδιοκτήτης λάτρης  της Ελλάδας,  με απίστευτες γνώσης πάνω στην ελληνική ιστορία και μυθολογία ,
 οι συζητήσεις ατελείωτες.  Η αδελφή του ένα χάρμα οφθαλμών, αρραβωνιασμένη με έναν βέλγο καλό παιδί  που
 βρέθηκε εκεί και  έκανε δική του δουλειά  στον οικοδομικό  τομέα,  πάντα πρόσχαρη και περιποιητική.
   Μακριά από τον τόπο του,  την Udon Thani  της  βόρειας  Ταϋλάνδης,  μου  μίλησε για την άλλη Ταϋλάνδη,
 αυτήν που  υπάρχει μακριά από τα τουριστικά κέντρα. Με κάλεσε να την γνωρίσω τον επόμενο μήνα  που  θα
 παντρευόταν η αδελφή του.
   Τον ευχαρίστησα λέγοντας ότι  δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί.

   Μα η μοίρα και πιθανόν  η τρέλα που κουβαλώ, άλλα είχαν κανονίσει.

   Οι μέρες πέρασαν πολύ ποιό γρήγορα από ότι εμείς θα  θέλαμε.
 
   Σαν  ήρθε η  ώρα ούτε τα "δακρυσμένα" μάτια των σειρήνων ούτε η δικιά μας επιθυμία δεν ήταν  ικανές να κρατήσουν το  777 της Thai airways στο έδαφος.
   Τα συναισθήματα μόνο ανάμικτα δεν ήταν,  η μελαγχολία και απογοήτευση  φώλιασαν μέσα μας, πριν ακόμα
το σιδερένιο πουλί τροχοδρομήσει στον αεροδιάδρομο του Σουβαρναμπούμι.
   Η υπόσχεση   για επιστροφή  γρήγορα δόθηκε εκεί, εκείνη την ώρα,  μόνο που δεν τηρήθηκε από όλους.
   Η προσγείωση στη πραγματικότητα,  συγγνώμη στο Ελ. Βενιζέλος ήθελα να πω, βασανιστική μια  και το  αεροσκάφος
 της Thai ήταν το μόνο που μας έδενε  πια με αυτό το ταξίδι.

   Και όπως είχα δυστυχώς προφητεύσει οι συμπληγάδες περίμεναν.

 συνεχίζεται

[kosa]

   Κυριακή πρωί στην Αθήνα.
   Μια Κυριακή πως το περίμενε πως θα ήταν Κυριακή, που λέει και το τραγούδι.
   Κυριακή  καλοκαίρι προς το τέλος του Ιουλίου,  όλοι στην ραστώνη των θερινών διακοπών .
   Αλλά και την επομένη μέρα στο γραφείο οι μύγες είχαν παχύνει τόσο πολύ που μερικοί  συνάδελφοι
 ασκούνταν στην γενοκτονία .
  Εκατόμβη θρηνήσαμε εκείνη την  μέρα.
  Εγώ εκεί μπροστά από μια οθόνη να κοιτώ περασμένα μεγαλεία(  φωτογραφίες) το θερμόμετρο να αγγίζει
  έξω τους 40 .
   Με τα παιδιά αποχαιρετιστήκαμε χθες έφυγαν να συνεχίσουν τις διακοπές.
    Αυτό που λένε άλλος για   Χίο τράβηξε, κι άλλος για Μυτιλήνη και εγώ στης Αθήνας τα στενά,  να τρέχω για ασπιρίνη.

    Το σπίτι δεν με  χώραγε (μαλλον τα έπιπλα είχαν αλλάξει μονά τους διαρρύθμιση όσο έλειπα) οι φίλοι άφαντοι
 κάνα δυο που τηλεφωνήθηκα,  μου απάντησαν  μπουκωμένοι καλαμαράκια και αλλά  θαλασσινά,  από κάποια παραλία.
    Έβαλα κάτω τα δευτέρια και έκανα τους υπολογισμούς  μου.
    Κανα 20ημερο άδεια που μου χρώσταγε, συν κάτι ρεπό που δούλεψα, συν κάτι βάρδιες που έκανα αντικατάσταση συναδέλφου
      =   σκάρτος μήνας έβγαινε .
    Τώρα το πρόβλημα ήταν να τον πάρω τηλέφωνο τον Μεγάλο  η  να περιμένω το πρωί να τον δω στο γραφείο;
   Το δίλημμα μεγάλο, αλλά πρυτάνευσε η λογική θα περίμενα ως το πρωί.
   Όλο το βράδυ φυσικά ο ύπνος δεν ήρθε.
   Είχε πάει άλλου να βρει την ησυχία του .
   Με έμενα θα καθόταν.
   Στο παλιό επιτοιχίο ρολόι του πατέρα μου, ο  ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη φαίνεται είχαν τσακωθεί, και βασανιστικά αργά
 κινούταν ο ένας αντικρύ από τον άλλο.
   Σαν να φοβόντουσαν  μην συναντηθούν.

   Θα ξημερώσει που θα πάει.

[kosa]

  Ο Μεγάλος φίλος χρόνια.
  Αυτό ήταν και καλό και κακό.
  Καλό γιατί σπάνια μου χαλούσε χατίρι, και κακό γιατί πάντα με έχωνε, όταν η δουλειά είχε τα ζόρια της,
και κάποιος έπρεπε να την  βγάλει.
  Το που και κάτω από ποιες περιστάσεις κατά καιρούς λόγο δουλειάς έχω  βρεθεί, μόνο εγώ ο  Θεός, ο Μωάμεθ,
και κατά καιρούς ο Βούδας ξέρει.
 
Το να μου αρνηθεί και μάλιστα αυτόν τον καιρό το θεωρούσα απίθανο.
 Άλλωστε οι πολιτικοί εκείνο τον  καιρό συναγωνιζόντουσαν τις μαρίδες στο  κολύμπι.

 Είπαμε η κρίση δεν  είχε έρθει τότε.
 Μιας και τώρα που  ήρθε κάνουν κάτι άλλο.

 Το πρόβλημα ήταν   τέλος Ιουλίου  θα βρω εισιτήρια; και πότε;

 Πετεινούς δεν είχε η γειτονιά για να με ενημερώσουν για το χάραμα.
 Έτσι η μονή ελπίδα ήταν το παράθυρο. Το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με κάποια σύννεφα μακριά πάνω από την θάλασσα.
Εμένα το μυαλό μου την  ξεπερνούσε και προσπαθούσε να δει τι γίνεται ποιό πέρα, εκεί που πιά είχε χαράξει και η ζωή
 άρχιζε να παίρνει τους καθημερινούς της ρυθμούς.

 Πάνω ακριβώς από το σπίτι περνά ο αεροδιάδρομος που μεταφέρει τους επιβάτες από την βόρεια Ευρώπη προς το αεροδρόμιο.
 Παλιά  θυμάμαι με ενοχλούσε να ακούω τον θόρυβο  που κάνουν τα αεροπλάνα στην προσπάθεια τους να κόψουν ταχύτητα
τώρα χαίρομαι γιατί κάποιος φτάνει επιτέλους στο προορισμό του.
 Έτσι πέρασε εκείνη η νύχτα στο μπαλκόνι, να παρακολουθώ   τις πτήσεις αυτών των αεροπλάνων.
 Εκεί με βρήκε η αυγή.

[kosa]

Φυσικά χατίρι δεν μου  χάλασε, να μου το προτείνει μάλιστα  ήθελε,  μια  και  φοβόταν  μήπως το φθινόπωρο 
 « βαίναμε προς εκλογάς»  και η παρουσία μου τότε  θα ήταν ποιο χρήσιμη.

 Το  θέμα εισιτήριο, παραδόξως έληξε πολύ ποιό ομαλά από ότι εγώ υπολόγιζα,  με μόνο μια διάφορα, δεν υπήρχε
για το Σάββατο,  εάν ήθελα θα  έφευγα την Πέμπτη. Τι  λέτε τώρα!! 
 Σήμερα Τρίτη δηλαδή  όχι αύριο μεθαύριο .

Στο θέμα αποσκευές κολλήσαμε λίγο.
Η μητέρα μου πάντως μου το τόνισε, αν ήταν για την  μπουγάδα κακώς γύρισα,  σε ένα πλυντήριο κάτω
 θα μου ερχόταν φθηνότερα.
 Εάν υπολογίσεις το εισιτήριο.
 Άλλωστε δεν τα είχε έτοιμα.
 Σιγά μην με κρατούσε αυτό, θα αγόραζα από κάτω. Το πρόβλημα  ήταν πως περνάμε άλλες δυο μέρες εδώ,
 την Πέμπτη δεν την υπολόγιζα.

Κάθισα λίγο στον υπολογιστή προς ανεύρεση καινούργιου  ξενοδοχείου όχι μακριά από το προηγούμενο, ο λόγος σαφής
το καφέ του ταϊλανδού φίλου.

 Γιατί η αλλαγή ξενοδοχείου θα με ρωτήσετε!!!

 Ναι μεγάλα δωμάτια και σε καλή μεριά τις πόλης. Δεν λέω υπέροχη θεά από το παράθυρο του δωματίου, όλος ο κόλπος πιάτο.
  Έμενα μου  ήρθε κόλπος όταν αντίκρισα  ένα βράδυ μια καφέ σιλουέτα να κόβει βόλτες στο σκοτάδι, και δεν ήταν μόνη
 είχε καλέσει και τις  φιλές της.

 Στο δωμάτιο μου απρόσκλητες!!!
 
Οι σειρήνες παρόλα αυτά που λέγονται δεν τις πείραξαν  δεν είδα καμία να απλώνει χέρι.
 Τις άφησαν εκεί , να κουτσομπολεύουν  και να συνωμοτούν πως θα κλέψουν  κάτι  κρακεράκια που είχα
 για καμία  νυχτερινή λιγούρα. Και ότι δεν κατάφερναν την   νύχτα  χωρίς ίχνος ντροπής και διακριτικότητας
 το προσπαθούσαν και την μέρα.
Το νέο ξενοδοχείο βρέθηκε κλείστηκε πολύ κοντά με το άλλο.
 Twin Royal πρώτα ο  Θεός, μετά ο Μωάμεθ,  και κατόπιν ο Βούδας, τα είπαμε αυτά.

Ο φίλος που με πήγε στο αεροδρόμιο( μαζί βλέπαμε τις  φώτο στο γραφείο) μου  το δήλωσε, μαζί θα πάμε
την επομένη φορά ,αλλιώς θα δεθεί στις ροδές για να μην πετάξω.
Τον άφησα με ένα περίεργο βλέμμα στα μάτια. H παρουσία μιας πανέμορφης ταϊλανδέζας στο  check in επιδείνωσε
 την κατάσταση του.

«Εκεί πας;» μου είπε.

Ναι εκεί.

Ένα κύμα  μίσους;

Ζήλειας;

 Ήρθε και θόλωσε τα μάτια του.
 Δεν  έμεινα  να το δω προχώρησα προς την πύλη Sawadee Ka και φτάσαμε.
Το πλήρωμα της Thai ευγενικότατο, η απογείωση ποίημα. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ύπνος.
 Αυτός που από την Δευτέρα δεν είχε έρθει να μου κάνει παρέα, τώρα που  βρισκόμασταν σε ξένο έδαφος
  τι  θα έκανε  θα υπέκυπτε στις παρεκκλίσεις μου ελπίζω.

[kosa]

   Ο ύπνος ήρθε και με τύλιξε στα βελούδινα φτερά  του σχεδόν για όλο το διάστημα της πτήσης.
   Η κούραση των προηγούμενων ημερών έκανε αισθητή την παρουσία της.
  
   Στην αρχή νόμιζα ότι ο Βούδας  έστειλε έναν  από τους δικούς του αγγέλους να με προϋπαντήσει.

    Time for breakfast ser.

   Τελικά δεν ήταν άγγελος αλλά σαν άγγελος, παιχνίδια που παίζει το μυαλό.
   Τα φωτά του αεροσκάφους άναψαν, μιάμιση ώρα ακόμα, έξω είχε αρχίσει να  χαράζει αλλά ακόμα πολύ  ψηλά
 για να διακρίνεις κάτι. Το κακό είναι ότι  τις τελευταίες μέρες ξανάρχισα το κολοτσίγαρο και 10 ώρες  χωρίς αυτό
 δεν παλεύονται. Το πρόγευμα  πολύ καλό ότι χρειαζόταν.
  Το αεροπλάνο κύλησε μαλακά στον αεροδιάδρομο. Οι πύλες του παραδείσου είχαν ανοίξει και πάλι . Τα ουρί του
  μας άνοιξαν τις πύλες και την κάρδια με την ευγένεια τους. Στον έλεγχο διαβατήριων ο κόσμος πολύς, περίοδος
διακοπών για τους περισσότερους ευρωπαίους.
  Tο αυτοκίνητο του ξενοδοχείου περίμενε,  άλλη  μιάμιση ώρα  με χώριζε από τον προορισμό μου.
  Ο καφές στο μαγαζί του  φίλου, ένα παράξενο μίγμα  καφέ  με κάτι σβόλους ζελέ, εύγεστος όπως  πάντα.
  Παραξενεύτηκε που μου είδε.

  Tι έγινε μου είπε.

 Μήπως ήξερα  και εγώ.
.
 Η επιστήμη   σηκώνει εδώ τα χέρια της ψηλά σαν αιχμάλωτος σε καιρό πολέμου. Προσπάθησα να του εξηγήσω, να του πω,
τι ήταν αυτό που  με εκανε να κάνω μέσα σε λιγότερες από 4 μέρες  18.000 χιλιόμετρα.
 Γέλασε.
  Έτσι είναι μου είπε όποιος έρχεται δύσκολα γυρίζει πίσω και αν γυρίσει πάντα κάτι δικό του θα έχει αφήσει εδώ.

 Το νέο ξενοδοχείο πολύ καλύτερο, τα δωμάτια το ίδιο μεγάλα, καθαρότατα η θέα από τον 12 όροφο  πανέμορφη.



 Η θερμοκρασία  ανεκτή η εγώ την συνήθισα ποιος ξέρει
 Φαγητό  στο beer garden που να τρέχω τώρα στο sailor μόνος.
 Ψώνια πρώτα από όλα στο MiKE και Plaza Garden, είπαμε τα ρούχα έμειναν Αθήνα. Τα πάντα στο -40% από τις τιμές
 που πλήρωνα στην Ελλάδα.

 Όπως και να το κάνεις, ο ύπνος στο αεροπλάνο δεν με ξεκούρασε, στο δωμάτιο λοιπόν γρήγορα. Ένας 2ωρος ύπνος
ήταν αυτό που έπρεπε, μετά μια  βουτιά στην πισίνα. Όταν αποφάσισα να αποχωριστώ το δωμάτιο   η πόλη είχε  βρει
 τους τρελούς της ρυθμούς.



Οι σειρήνες προσπαθούσαν με το μελωδικό τους τραγούδι( welcome sexy man. Draft beer 50 baht) να σε παρασύρουν
 η κάθε μια στο  δικό τους  άντρο της ακολασίας .
 Αλλοίμονο  σε όποιον ναυαγήσει στα μέρη τους και από  ότι  είδα ήταν μυριάδες.
 Η παραλία είχε  γεμίσει επιδόξους  ψαράδες .
 Ένα πολύχρωμο πλήθος βημάτιζε στην παραλία κάτω από τα τεράστια δέντρα. Ποιο δίπλα  καροτσάκια με φαγητό  γέμιζαν
οσμές την νύχτα. Παντού φώτα μια πόλη φωτεινή, χαρούμενη, παράξενη, μα  γοητευτική.

 Ένας  Cow boy να  κάνει κόλπα  με τραπουλόχαρτα, ποιο δίπλα ο “Elvis”  να τραγουδά  μεγάλες του επιτυχίες, παιδιά να
δείχνουν τις χορευτικές τους  δυνατότητες.


  

Μια παιδική χαρά για μεγάλα παιδιά  αυτό είναι η Παττάγια.

[kosa]

Την  άλλη μέρα  στο καφέ του φίλου η πρόταση επαναλήφτηκε .

Θα έρθεις στον γάμο στην Udon Thani;

Πότε είναι ;

Σε 10 μέρες, αλλά  θα πάμε  μια εβδομάδα ποιο πριν  να ετοιμάσουμε.

Πολύ δεν ήθελα, αυτή είναι η αλήθεια, άλλωστε   η ευκαιρία να δω μια άλλη Ταϋλάνδη  μου είχε
 κολλήσει στο κεφάλι από την προηγούμενη φορά.
Είχε  ξυπνήσει μέσα  μου ο εξερευνητής, κάτι ανάμεσα σε  Χριστόφορο Κολόμβο και Κάπτεν Κουκ
  σε μικρογραφία.
10-12  ώρες  σε λεωφορείο  δεν το έβλεπα να κάθομαι, ( είναι και το τσιγάρο βλέπεις), έτσι αποφάσισα να  νοικιάσω
 ένα αυτοκίνητο για πρώτη και τελευταία φορά.
 Πρότεινα στον φίλο να πάμε μαζί,  μια και η αδελφή του και ο βέλγος θα  πήγαιναν πρώτα Μπανγκόκ,  να ψωνίσουν
και θα έρχονταν μετά. Ο φίλος συμφώνησε, μόνο που θα έπρεπε να πάρουμε και μια ξαδέλφη του από το
Κοράτ (Nakhon Ratchasima) στην διαδρομή.
 Στον χάρτη βλέπεται την  διαδρομή 655  χιλιόμετρα  μόλις, σε μια χώρα με αντίθετη φορά οδήγησης,
αντίθετη θέση οδήγησης, και καμία εμπειρία.



 Σε αυτό το ταξίδι  και οι 3  θεοί έβαλαν το χέρι τους και φτάσαμε σώοι.

Όπερ και εγένετο.
  Χαράματα σχεδόν  ξεκινήσαμε από την Παττάγια με προορισμό το Κοράτ  μέσω  Chon Buri.
Ο καιρός καλός  ο φίλος ευχάριστος σαν παρέα, αλλά η απειρία μου από τους ταυλανδέζικους δρόμους, δεν με άφησε
να χαρώ την  διαδρομή. Μια διαδρομή ανάμεσα από  μικρά χωριουδάκια,  ορυζώνες, άλλων ειδών καλλιέργειες,
  γεμάτη ναούς και πανέμορφες τοποθεσίες  τελικά φτάσαμε στο Κοράτ.



Η ξαδέλφη 29 ετών,  ένα πλάσμα από αυτά που ο  ύψιστος φτιάχνει στα μεγάλα του κέφια, ήταν αυτή που θα
 διοργάνωνε τα πάντα.  Παντρεμένη, χωρισμένη ( όπως αργότερα  μου είπε με ένα καλό παιδί αλλά με βαρύ χέρι
 οοο  τι πρωτότυπο) εργαζόταν εκεί σε  κάποιο νοσοκομείο. Με αναπτερωμένο το  ηθικό( λόγο  ξαδέλφης) συνεχίσαμε
 τον δρόμο.

Νύχτα  φύγαμε από την Παττάγια νύχτα φτάσαμε στην Ουντόν.
 Κοντά στο χωριό( Ban saeng sawang)  υπήρχε ένα  μοτέλ,  παρόλες τις προσπάθειες του φίλου,  είχα αποφασίσει
 να μείνω εκεί, μην θέλοντας να φέρω αναστάτωση στην  οικογένεια.




 Με βαριά καρδιά συμφώνησε λέγοντας μου καλά  μείνε εδώ σήμερα  αλλά από αύριo  τα ξανά λέμε.

[kosa]

Το να φύγω από την  Παττάγια, μια πόλη με εντόνους ρυθμούς και  να βρεθώ σε ένα μικρό   χωριό του Ισσάν,
 στην μέση του πουθενά στην  αρχή με ξένισε.
 Παιδί της πόλης  βλέπεται.
 Ο φίλος ήρθε να με πάρει πολύ νωρίς η διαδρομή μέχρι το χωριό μικρή.
 


 κατι σαν Δημαρχείο

Το χωριό  μόλις  500  κατοίκους φτωχικό.Mιά   όπως μου εξήγησαν δεν προσφερόταν ιδιαίτερα  για μεγάλες
 καλλιέργειες  λόγο έλλειψης υδατίνων πόρων.



το Σχολείο

Τα σπίτια στην πλειονότητα τους μικρά μόλις 1-2  δωμάτια   ξύλινα τα περισσότερα στέγαζαν τα όνειρα και την ζωή των κατοίκων.



Και εάν κανένα από αυτά    ξέφευγε λίγο από τα άλλα ήταν μάλλον κάποιου τυχερού  που μπόρεσε να βρει δουλειά κάπου αλλού  και   να επενδύσει εδώ στην πατρογονική  γη.
 Ένα από αυτά ήταν και το σπίτι του φίλου.
 
 Οχι ιδιαίτερα μεγάλο, μα πρόσχαρο πνιγμένο στα λουλούδια που προσφέρει τόσο απλόχερα η τροπική  βλάστηση.



 Με μια γωνιά με εκατοντάδες  είδη διαφορετικών ορχιδέων.
 Μια πεντακάθαρη αυλή  κάτω από την σκιά τεράστιων  δέντρων ήταν ο τόπος συνάθροισης της οικογένειας,  τόπος φαγητού,   κοινωνικού σχολίου ( βλέπε κουτσομπολιό).
Εδώ  θα παίξουν τα παιδιά και ήταν πολλά, πάρα πολλά.



 Οι ταϊλανδοί σπάνια  μένουν μέσα στο σπίτι προτιμούν το  ύπαιθρο.
Εκεί θα γίνουν όλες οι  δραστηριότητες, το  μαγείρεμα, το πλύσιμο.
Εκεί θα μαζευτούν το  βράδυ  να δουν την αγαπημένη τους σειρά. Η αυλή του ποιο ευρύχωρου σπιτιού γίνεται τόπος
 συναθροίσης σε κάθε γειτονιά.

 Εκεί  είχε μαζευτεί η ομήγυρης να προϋπαντήσει   τον Φάρανγκ( τον ξενο) μια και  οι επισκέψεις αυτού του  είδους
στο χωριό ήταν από σπάνιες  έως μηδαμινές.
 Πλαισιωμένος από 20-30 άτομα οι  οποίοι  δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά σε ένα τεράστιο τραπέζι που στρώθηκε
 εκεί στην αυλή με τον καθένα που ερχόταν   να φέρνει και το  κάτι τις.

  Ένοιωθα λίγο σαν εξωγήινος που  βρέθηκε στην  γη μετά από  βλάβη στον κινητήρα .

 Ο  Ε.Τ στο Ισσάν .

Η ξαδέλφη ανέλαβε   να με βοηθήσει και να κάνει τις συστάσεις, μιά και ο φίλος έπρεπε να  φροντίσει τα απαραίτητα.
 Η  μπύρα Λέο έρεε σαν ρυάκι  για να δροσίσει και να ευφράνει καρδίας.
Φτωχοί άνθρωποι, μα  φιλόξενοι ο καθένας να μου  δείξει τον τόπο του,  τις συνήθειες, να με  βοηθήσει
 σε οτιδήποτε   χρειαζόμουν.
 Η ξαδέλφη,  φάνηκε πολύτιμος  βοηθός σε όλα, πάντα κάπου εκεί κοντά έτοιμη,  να μου  μεταφράσει, να φροντίσει για
 οτιδήποτε  είχα ανάγκη. Μα οι ασχολίες της πολλές μια και ήταν υπεύθυνη να φροντίσει ώστε τα πάντα να είναι έτοιμα
 για τον γάμο. Έτσι μετά από  το σχετικό τηλεφώνημα εχρεωθείν   με (108) σε άλλη ξαδέλφη η οποία ανέλαβε την φροντίδα του εξωγήινου όντος του ανεβρεθεί εκεί.

 Η αλήθεια μία. Είχα πέσει σε ομορφόσογο παρεμπιπτόντως.

 Η άλλη  ξαδέλφη λοιπόν  ήταν αυτή που ανέλαβε  να με ξεναγήσει στην γύρω περιοχή να μου  δείξει τις ομορφιές της.
 Η παρουσία του μικρού αδελφού η  κάποιας άλλης συγγενούς  απαραιτήτως επιβεβλημένη.

[kosa]

UDON THANI

   Η Ουντόν  μια πόλη  κοντά στα  βόρεια ανατολικά σύνορα της Ταϋλάνδης με το Λάος.
   Με πάνω από 500.000  ψυχές να κατοικούν στην  ίδια την  πόλη  και  γύρω στο ένα εκατομμύριο ακόμα
σε όλη την επαρχία,  είναι μια περιοχή με έντονη αγροτική ζωή μεγάλα εμπορικά κέντρα , πάρκα, νυχτερινή αγορά,
οτιδήποτε  θα χρειαστεί κανείς.

 Αλλά ελάχιστη  «νυχτερινή ζωή» του είδους  που προσφέρει η  Παττάγια η τουλάχιστον εγώ δεν την ανακάλυψα.
 Άλλωστε και να ήθελα δεν μπορούσα( η  ξαδέλφη, της ξαδέλφης γαρ).
Υπέροχη  η λίμνη στο κέντρο της πόλης, με πολλά εστιατόρια και μπαράκια να υπάρχουν  εκεί.  
Μια πόλη με πολλά ενδιαφέροντα γύρω της  και περισσότερη δροσιά .
O Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι οι μήνες που οι βροχές έχουν κάνει την εμφάνιση τους και την επισκέπτονται
 τακτικά, αυτό όμως δεν μας πτόησε.  
Βόλτες  στους χώρους που βρεθήκαν απολιθώματα δεινοσαύρων


με τεράστια ομοιώματα σε πάρκο εκεί κοντά.

 
Τεράστιοι κήποι
 

Yπέροχοι ναοί αλλά και το προϊστορικό χωριό από την εποχή του χαλκού 5600 πχ.



Έτσι για να καταλάβουν κάποιοι στην πατρίδα πως  και  άλλοι  λαοί έχουν και αυτοί ιστορία, και πως οι πρωτόπλαστοι
 όταν βγήκαν   από την πόρτα του παραδείσου, δεν βγήκαν στην Αθήνα  και κάθισαν   να πιουν καφέ στου Ζώναρς.

 Oσο για τον  Bούδα έζησε την ίδια περίοδο που εμείς προσπαθούσαμε να  πείσουμε τον Σωκράτη  για  την ιδιαίτερη γεύση
 του κώνειου και πόσο καλό θα κάνει στην υγεία του.
 Πολλά  χρόνια  πριν ο μέγας Αλέξανδρος  αποφασίσει την επίσκεψη στην Ινδία .

 Έτσι για να πικράνω κάποιους που πιστεύουν  ότι, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί σκαρφάλωναν  στα δέντρα.
 Μάλλον είχαν κατέβει και μας περίμεναν.



Το αεροδρόμιο της πόλης φτιαγμένο τον καιρό του πολέμου του Βιετνάμ αποτελούσε μια από τις κύριες βάσεις των αμερικανών
εκείνη την εποχή. Σήμερα αρκετά σύγχρονο  αποτελεί μια από τις κύριες  πύλες της πόλης που  την συνδεουν  με  την
 Μπανγκόκ το  Τσιάνγκ Μαϊ και το Πουκέτ. Ο σταθμός του τραίνου  την  συνδέει με την Μπανγκόκ  και άλλες  πόλεις
στην διαδρομή του.  Καθώς υπάρχει  και σταθμός  λεωφορείων  με αρκετά  τακτική κυκλοφορία.
 
Η ξαδέλφη  γνώστης της περιοχής με  ξενάγησε σε οτιδήποτε ενδιαφέρον της περιοχής.  Ενώ ο μικρός αδελφός φρόντιζε
 πολλές φορές, κρατώντας με από  τον ώμο, να φροντίζει για την σωματική μου ακεραιότητα, γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές
 που  λόγο αντίθετης κίνησης των οχημάτων που έκανα ένα βήμα παραπάνω.

Τα περισσότερα  βράδια  σε κάποια από τα  υπέροχα εστιατόρια   γύρω από την λίμνη  η  ώρα περνούσε υπέροχα  δοκιμάζοντας
 τις  νέες γεύσεις αλλά και     χαζεύοντας  την καθιερωμένη  βόλτα των κατοίκων στον περιβάλλοντα χώρο.

 Οι επισκέψεις στην    νυχτερινή αγορά δίνουν  την δυνατότητα  αγορών   διαφόρων ειδών και είναι ένας ακόμα χώρος συνάθροισης και   φαγητού .
Εντύπωση μου έκανε  εκεί ένας κύριος που με ένα καμινέτο και  κομμάτια γυαλί έφτιαχνε αριστουργήματα πραγματικά.
Δράκους   μικρογραφίες ναών ανθρώπινες φιγούρες  πολεμιστές.
 Παρήγγειλα ένα δράκο με πάνω από  300 διαφορετικά κομμάτια στο μέγεθος που εγώ  ήθελα  70 cm (1000 baht)
  και πήγα σε ένα κοντινό  εστιατόριο από το οποίο  μπορούσα να δω την κατασκευή  του .
 Έμεινα έκπληκτος από  την ταχύτητα και την προσήλωση του .
 
Ο συγκεκριμένος κοσμεί μια προθήκη  στο σαλόνι της μητέρας μου, προκαλώντας τον θαυμασμό αλλά και την ζήλεια
 των  επισκεπτών της, αλλά και την  αυστηρή και  διερευνητική ματιά του τελώνου και φαρισαίου, που  με περίμενε
στο Ελ Βενιζέλος στην επιστροφή  μου.
  Περισσότερα μου στοίχισε το αμπαλάζ που έκανα για να φτάσει σώος
 και αβλαβής πίσω.

 Το UD TOWN αργότερα  έγινε ο πόλος έλξης του  μικρότερου σε ηλικία κόσμου της πόλης .





 Ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο  24 ραϊ με ειδικότητα στη  ψυχαγωγία αυτής της ηλικίας και όχι μόνο.

 Πρόσφατα τελείωσε η κατασκευή- επέκταση  του CENTRAL PLAZA.



 Ένα μεγάλο  πολυκατάστημα  πάρα πολλά καταστήματα,  χώρους ψυχαγωγίας και εστίασης ανάμεσα στο  ROBBINSON  και  το TOPPS στο κέντρο.


Πολλές φωτογραφίες σε  αυτό το σημείο δεν είναι  δικές μου.   Κάπου  υπάρχει ένας  σκληρός δίσκος  με αυτές, αλλά δεν έχω καταφέρει να τον εντοπίσω. Ζητώ συγγνώμη για αυτό.

[kosa]

Η μέρα του γάμου έφτασε.
Εκεί στο σπίτι του φίλου όλο το χωριό καλεσμένο, παιδιά σκυλιά να τρέχουν τριγύρω,  καζάνια να  βράζουν
 τα φαγητά, αυτοσχέδιες ψησταριές  ένα  μοσχάρι και κάποια χοιρινά   μετακόμισαν  για αυτό πρός συνάντηση  
των προγόνων τους μπουκάλια με μπύρες  να δροσίζουν τους επισκέπτες  αλλά και άφθονο τάι ουίσκι.
 
 Όλα αυτά κοντά στο ξημέρωμα,   βάρβαρο σπορ ο γάμος εκεί.

 Άσε που  αυτό  που λέμε την πλήρωσε την  νύφη εκεί  βρίσκει την  κυριολεκτική του σημασία.

 Τέσσερα μπλόκα περάσαμε για να μπούμε στο σπίτι.   Tι αλυσίδες, τι μπάρες, τι αμπάρες, που λέει και  διαφήμιση του Κίτσου.
 Μάλλον αυτοί στα μπλόκα δεν ήταν    αγρότες, γιατροί μάλλον ήταν  αλλιώς δεν εξηγείτε το  τόσο φακελάκι.
 Λόγο της  φάρανγ ιδιότητας μου εκείνη την μέρα λογιζόμουν  σοι του γαμπρού και  όλα τα τραβήξαμε παρέα.
 Έτσι στο ρόλο του κυανόκρανου ανέλαβα τις διαπραγματεύσεις με τους υπευθύνους των  μπλόκων.

 Οι Μοναχοί   να   ψάλλουν   :
 Σαμά σαμπούτασα  μακαβατό…………………………………………… ο  κόσμος να  ψάλει μαζί τους τα  διάφορα αρωματικά  ξυλάκια
 να  κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.  
Η ζέστη αρκετή και εμείς εκεί σε ένα  χώρο 6χ4  καμιά  50-60 άτομα οκλαδόν
να εξασκούμαστε στη γιόγκα και καλά οι ταϊλανδοί,  για μας τους ευρωπαίους  μετά από τόση  ώρα   με  βίντσι  μας
 σήκωσαν ο ένας  προσπαθούσε να λύσει τα  πόδια του άλλου σαν   τον Μεγαλέξανδρο  με τον γόρδιο δεσμό
 (εδώ δεν ισχύει το ότι δεν λύνεται κόβεται να γυρίσουμε σοι ρε παιδιά για γάμο πήγαμε)
 Ευτυχώς το διάλειμμα έγινε  νωρίς ( σε κάνα 50 λεπτό όποτε κάποιες λίγες ανάσες της πήραμε.
 Οι προετοιμασίες πέρα από ότι χρειάζονται μέρες , χρειάζονται και χέρια και σε αυτό  όλοι ήταν  πρόθυμοι
 γυναίκες και άνδρες  το μισό χωριό βρισκόταν εκεί άλλος να κόψει, άλλος να ασχοληθεί με την φωτιά άλλος
 να καθαρίσει, όλοι   με κάτι ασχολούνταν το τραπέζι στρώθηκε αμέσως μετά  και το  γλέντι άρχισε με την απαραίτητη
 μουσική.

 Πάει  τέλειωσε και αυτό τον βάλαμε τον    φίλο  Ζεράρ στον  δρόμο του Θεού (Βούδα είπαμε).

Κοινή συναίνεση Βούδα και τοπικού δημαρχείου  το   μυστήριο συνετελέσθει.

 Την επαύριον  οι άλλοι  θα κατέβαιναν Παττάγια  μια και το καφέ έπρεπε να ανοίξει αλλά και ο  Ζεράρ  να πάει
 στην δουλειά του.
Εγώ είπα να ξεμείνω λίγο πίσω να δω κάποια μέρη που δεν είχα επισκεφτεί αλλά και να πάω μια  βόλτα μέχρι το Λάος
μια και ήταν κοντά.
 Άλλωστε  το   ξεναγό  τον είχα, η διάθεση υπήρχε.

Τα  χιλιόμετρα από το χωριό του φίλου πολλά το κέντρο του ενδιαφέροντος μετατεθεί στην πόλη.
 Εκεί  κοντά ήταν  και ο τόπος κατοικίας της επιβλέποντος εμού.
 Οπότε η μετακόμιση στο  Ban Chiang Hotel στο κέντρο περίπου της πόλης και κοντά στο πάρκο.
Ένα πολύ καλό  ξενοδοχείο με κόστος  1000 περίπου baht με πολλές ανέσεις.
 Έτσι άρχισε ένα  μικρό οδοιπορικό στην Βιεντιάν στο Nong bua lamphu το Loei και άλλα    υπέροχα μέρη της
 βοριοανατολικής Ταϋλάνδης.