Koh Phangan - Πολύ περισσότερα από το full moon party!

[go2dbeach]

Είναι σα να ξημέρωσα σε άλλη παραλία.

Με την ανατολή του ήλιου μετακόμισα απο το δωμάτιο στην αιώρα και υπό τους ήχους των κυμάτων που έσκαζαν στον ύφαλο , χάζευα τα αμμουδερά κομμάτια που κέρδιζαν συνεχώς έδαφος από τη θάλασσα. Οι long tails έπλεαν στην κυριολεξία στην ξηρά.
Τις επόμενες μέρες παρατήρησα ότι η άμπωτη έφτανε στο ζενίθ της γύρω στις έξι με επτά το πρωί – Ναι ξύπναγα από τα χαράματα!
Χθες το απόγευμα που φτάσαμε εδώ , το κολύμπι ήταν μια χαρά , με τη θάλασσα ζεστή , διαυγή και ένα μεγάλο κομμάτι στη μέση ακριβώς της παραλίας με απαλή άμμο όποτε πατούσες κάτω. Το βραδάκι η θάλασσα έφτανε μέχρι έξω , αφήνοντας ένα κομμάτι για τα τραπεζάκια που έβγαζαν στην αμμουδιά τα παραθαλάσσια εστιατόρια μόλις έπεφτε ο ήλιος.

Πρωί πρωί η παλίρροια έχει μεταμορφώσει την παραλία και η θάλασσα έχει αποτραβηχτεί. Από το μπαλκόνι μου βλέπω κάποιους να τσαλαβουτάνε στα νερά βάθους λίγων εκατοστών, άλλους να έχουν ηδη φτάσει στον ύφαλο για σνορκελ -κάνοντας τη μισή διαδρομή περπατώντας - και κάποιους να περπατάνε πάνω στα μεγάλα κομμάτια άμμου που αποκάλυψε η θάλασσα με την αποχώρηση της.

Μη φανταστείτε κανένα συνωστισμό , μετρημένοι στα δάχτυλα είμαστε οι θαμώνες της παραλίας. Πρόκειται για εναν ήσυχο και ειδυλλιακό κόλπο με λευκή αμμουδιά , τιρκουάζ νερά και όμορφα ξενοδοχεία κρυμμένα σε εξωτικούς κήπους.
Υπάρχει ένα μεγάλο ¨καθαρό¨ από φύκια και πέτρες κομμάτι , αυτό που κολύμπησα χθες και που συγκεντρώνονται συνήθως οι λουόμενοι. Αριστερά του καθαρού κομματιού είναι ένα σημείο που κανείς δεν κολυμπά αφού αράζουν long tails και δεξιά υπάρχει ένα κομμάτι με ¨μαύρα¨ , πέτρες και χορταρικά τα οποία χθες απέφυγα περιμένοντας να εξερευνήσω σήμερα με τη μάσκα λίγο πιο βαθιά , προς τον ύφαλο.
Οι ακόλουθες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο , οπου και βρίσκεται το ¨καθαρό¨ κομμάτι της παραλίας , μόνο που η πρώτη είναι απογευματινή και η δεύτερη πρωινή:

Μάσκα , αναπνευστήρα , βατραχοπέδιλα και βουρ για κάτω!
Μια στάση για παγωμένο χυμό λεμόνι στο μπητς μπαρ και ξεκινάω.

Πως στο καλό τους ήρθε να ονομάσουν την παραλία ¨Σαλάτα¨ ? Αναρωτήθηκα αρκετές φορές από τη στιγμή που πρόσεξα οτι το ξενοδοχείο που έβαλα στο μάτι βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Koh Phangan , σε έναν κολπίσκο που ονομάζεται Salad beach.
Paradise beach , long beach , white , sugar είναι αναμενόμενα , αλλά σάλαντ? Τώρα με το νερό να μου φτάνει ως το γόνατο , τη μασκα κρεμασμένη στο μπράτσο και τον αναπνευστήρα ανα χείρας σαν σπαθί έτοιμο να με υπερασπιστεί μέχρι τελευταίας λευκής κόκκου άμμου , κοιτάζω έντρομη τον πυθμένα! Ώστε έτσι προέκυψε το Σάλαντ! Αναφωνώ..
Μόνο που δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη σαλάτα , αλλά για αγγουροσαλάτα!

Δεκάδες – τι λέω?? – εκατοντάδες αγγούρια της θάλασσας , sea cucumber , κάνουν να κυλήσουν τα κυλινδρικά κορμιά τους και επιστρέφουν στην αρχική θέση σε στυλ αλευρώματος καθώς τα κινεί το θαλάσσιο ρεύμα. Φρίκη!   Μαύρα ή κάτασπρα με μαύρες χοντρές βούλες , πότε μακρουλά , πότε κουλουριασμένα , πότε σαν ανατριχιαστικά S-άκια στέκουν παντού τριγύρω μου κόβοντας μου το δρόμο προς τα βαθιά.
Κρυστάλλινο νεράκι , λευκή απαλή άμμος , το σκηνικό είναι τέλειο από όλες τις απόψεις για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Δε γίνεται όμως να συνυπάρχουμε στην ίδια παραλία αυτά (!!) κι εγώ και να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας! Μάλλον , οι ζωντανοί κύλινδροι εξακολουθούν να μασουλάνε άμμο ευτυχισμένοι , αφήνοντας πίσω τους μικρότερα κυλινδράκια , σημάδι οτι ο μεταβολισμός τους δουλεύει ρολόι , αδιαφορώντας για την παρουσία μου. Ενώ εγώ! Στρίβειν δια του μπητς μπαρ!

Είμαι έξαλλη μαζί τους! Είναι δυνατόν? Τόσος ύφαλος , τόση θάλασσα , εδώ έξω στην παραλία τους ήρθε να μαζευτούν? Έλεος πια! Ας άφηναν λίγο χώρο και για μας , όλη η παραλία για την πάρτη τους!
-Μα δε σε ενοχλούν , είναι εντελώς ακίνητα! Δεν το πιστεύω οτι τα φοβάσαι...Επιμένει ο junior go2. Τι θα γίνει? Δε θα εξερευνήσεις τον ύφαλο?
Όχι! Αυτό δε γίνεται! Όπως και να΄χει , ο ύφαλος θα εξερευνηθεί! Το πήρα απόφαση , όρθωσα το ανάστημά μου κάτω από το φοίνικα , βούτηξα ξανά τα σύνεργα σνορκελ και ως άλλος Κουστώ , έδωσα σαφείς οδηγίες:
Λοιπόν , πας μέχρι το σημαιάκι εκεί που είναι μαζεμένοι και άλλοι σνόρκελερς , βλέπεις καλά τον ύφαλο και έρχεσαι να με ενημερώσεις!

Επιστρέφω στο μπαράκι σίγουρη οτι έπραξα ορθώς σαν καλή μανούλα , παρακολουθώντας από την ασφάλεια της ακτής το άξιο τέκνο μου που οδεύει προς τον ύφαλο.

Η αναφορά του τζούνιορ ήταν ανατριχιαστική!
Πως είναι το υποβρύχιο τοπίο μέσα? Να το τολμήσω να μπω το απόγευμα που θα ανέβει η θάλασσα?
-Αν φοβάσαι αυτά εδώ , που να δεις τι γίνεται εκεί μέσα!
Έχει παιδί μου περίεργα ψαράκια?
-Εκεί μέσα βρίσκονται οι γονείς και οι θείοι των αγγουριών!
Έχει πολύχρωμα κοράλλια και... Ποιοι γονείς? Ποιοι θείοι?
-Διπλά και τριπλά σε μέγεθος και πάχος...σαν φίδια. Γιγάντια sea cucumbers! Σε παρέες , κάποια αγκαλιασμένα , κάποια...
Φτάνει! Δε θέλω να ακούσω άλλο! Τέλος αναφοράς!
Στα ρηχά. Και μόνο απόγευμα να έχει ανέβει η θάλασσα. Στο κομμάτι που είχε μόνο άμμο. Και κοιτούσα και κάτω για σιγουριά μήπως ξεστράτισε κανένα.
Μόνο τα μπρατσάκια μου έλειπαν.. Ξεπεσμός για την ατρόμητη go2dbeach που κάποτε κολύμπησε με μια ντουζίνα καρχαρίες στο Μπελίζ!

Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι , εσείς ρεπορτάζ από τον ύφαλο είχατε!
Μπορώ να πω λοιπόν, οτι έκανα εξερεύνηση στον ύφαλο της Σάλαντ , απλά την έκανα όπως λέει και το ομώνυμο μπαράκι....my way!  

[spyros007]

Καταπληκτική περιγραφή πανέμορφες φωτογραφίες!!! 
(Εμένα αυτά τα sea cucuber με αφήνουν μάλλον αδιάφορο, αντίθετα ο γιος μου τα μισεί θανάσιμα, όπως και εσύ!)

[go2dbeach]

Ευχαριστω για τα σχολια 
Ευτυχως δεν τα συναντησα σε καμια αλλη παραλια του νησιου  Παρολα τα θαλασσια αγγουρια η Σαλαντ ηταν απο τις πιο ομορφες παραλιες και αποδειχθηκε η τελεια επιλογη για διαμονη!

[KohChangKypros]

Μαγείρεψε τα
Η συνταγή εδώ! 
 
http://feistychef.ca/index.php/2009/07/02/cool-as-a-sea-cucumber/

[go2dbeach]

‘Το κουβαδακι σου και στην παραλια’.

Αυτο θα μπορουσε να ειναι το motto της πιο διασημης παραλιας του κο Παγκαν. Γιατι το σημα κατατεθεν της Haad Rin ειναι οι μπαμπου παγκοι με τα πολυχρωμα και παμφθηνα κουβαδακια στη σειρα πανω στην αμμουδια , αλλα και στον κεντρικο δρομο. Redbull , κοκα κολα , σοδα και μπουκαλακια με βοτκες , ρουμια και δεν ξερω τι αλλο αλκοολουχο αποτελουν περιεχομενο των κουβαδακιων.
Φτασαμε εδω απογευμα για βολτα και για μια ματια , αφου 2-3 μερες πριν ειχε γινει ενα ακομα παρτυ πανσεληνου και μονο για κολυμπι στη συγκεκριμενη παραλια δεν ειχα προθεση.

Ειχα διαβασει προειδοποιησεις για σπασμενα μπουκαλια στη αμμο τιs μερες που ακολουθουν το παρτυ , αλλα και σχολια που αφορουν τους συμμετεχοντες να κανουν την αναγκη τους εντος και εκτος της θαλασσας. Και μιλαμε για πολλους συμμετεχοντες...χιλιαδες συμμετεχοντες!
Αποριας αξιον πως χωραει τοσες χιλιαδες κοσμος αφου δε μιλαμε για μια τεραστια παραλια , αλλα ενα κομματι λιγο μεγαλυτερο απο χιλιομετρο. Στη δεξια μερια της παραλιας μια τεραστια πινακιδα ανακοινωνει οτι προκειται για το οριτζιναλ παρτυ πανσεληνου.

Με το που κατεβηκαμε απο το αυτοκινητο μας την επεσαν δυο τυποι και βρεθηκα  με δυο φυλλαδια στο χερι απο ενα αλλο παρτυ που γινοταν στη ζουγκλα αυτη τη φορα – νομιζω Black moon ή Half moon party. Γιατι μετα το παρτυ , γινεται παρτυ after party..τελος παντων , σχεδον καθε μερα παρτυ γινεται εδω.
Bucket , bucket! Φωναζε αλλος απο εναν διπλανο παγκο λες και ειδε τον Ορεστη Μακρη μεθυστακα απο την ομώνυμη  ταινια. Πλησιασα να βγαλω μια φωτο και ο ραστα Ταυλανδος βαλθηκε να μου εξηγει γιατι τα δικα του κουβαδακια ειναι καλυτερα απο των αλλων. Same same but different! Ολοιδια αλλα διαφορετικα...μαλιστα.
Απο οτι καταλαβα , τα ποτα ανακατευονται ολα μαζι στο κουβαδακι και πινεις με καλαμακια με την παρεα σου. Και καποια στιγμη πεφτεις ξερος στην αμμο.

Η μεγαλη μπορα ειχε περασει αλλα καποιες σκορπιες ψιχαλες επεφταν ακομα και ετσι οι παγκοι της παραλιας ηταν κλειστοι και πολυς κοσμος δεν υπηρχε εκτος απο καποιους που μαζι με μας χαζευαν την Haad Rin σε μια απο τις ελαχιστες ησυχες βερσιον της και αλλους που επεστρεφαν απο διπλανες παραλιες ξεφορτωνονταν απο μια-δυο longtails.
Oι  περισσοτεροι τουριστες περιμενοντας το συννεφο να περασει ειχαν μαζευτει στα μαγαζια του κεντρικου δρομου ακουγοντας μουσικη στη διαπασων απο τα διπλανα μπαρ. Αλλοι χαζευαν στα μαγαζια με τα τουριστικα ειδη , τις παντοφλες , τα μπλουζακια (με σταμπες που δηλωναν οτι ειχες συμμετασχει στο περιφημο full moon party) , σε ενα σκηνικο που πολυ θυμιζε τα δικα μας τουριστικα νησια. Κυκλοφορουσε ελαχιστος κοσμος και μηχανακια , αλλα ακομα κι ετσι ηταν ολοφανερο οτι προκειται για φασαριοζικο μερος.

Δεν εχω να πω κατι αλλο , πιστευω οτι αφιερωσα στη Haad Rin αυτο που της αξιζε. Ενα απογευμα βροχερο που δε θα μπορουσα να αξιοποιησω σε αλλη παραλία του νησιου.

Ο κανονας θελει  το κο Παγκαν να διαθετει ασυναγωνιστη φυσικη ομορφια και αυτο το κομματι του νησιου δεν ξεφευγει απο αυτον τον κανονα , αφου το ακρωτηρι εχει αποτομα ορεινα κομματια που καλυπτονται απο πλουσιες ζουγκλες προτου καταληξουν στη θαλασσα.

 Ομως το πληθος των ετεροκλητων μαγαζιων που συνωστιζονται στον κεντρικο δρομο που το διατρεχει μοιαζουν με ξενο σωμα πανω στο ειδυλιακο νησι.
   Βλεποντας στο χαρτη οτι υπαρχει view point στο τερμα του ακρωτηριου , αποφασισα οτι θα παμε μια βολτα για θεα της Haad Rin απο ψηλα. Αποδειχτηκε κακη ιδεα αφου ο δρομος ηταν χαλια και η βροχη ειχε χειροτερεψει την κατασταση. Φτασαμε μεχρι το ‘Top Hill resort in Wonderland’, ενα πανεμορφο καταφυγιο μεσα σε τροπικο κηπο πανω στο βουνο , με ενα χαριτωμενο ξυλινο μπαρακι να κρεμεται στο γκρεμο. Οι διαμενοντες παρατηρουν τα τεκταινόμενα  του παρτυ απο ψηλα , στα μπαλκονια τους μεσα στη φυση. Ομορφο και γαληνιο μερος. Το ανεβα-κατεβα ομως καθε μερα για να πας στην παραλια θα ειναι μια περιπετεια απο μονο του.

Εγκατελειψα την ιδεα του view point και  τσουλησαμε προς την παραλια Leela στη δυτικη πλευρα.  Εδω το ακρωτηρι φιλοξενει μια πιο ησυχη αμμουδια και λιγα μπανγκαλοουζ για κοσμο που πιθανως θελει να ειναι αρκετα κοντα στην παραλια του παρτυ  , αλλα και σε αποσταση ασφαλειας απο τη φασαρια.
Θέα προς Κο Σαμουι και υπεροχο ηλιοβασιλεμα – εξασφαλισμενα.
Σιγουρα το συγκεκριμενο κομματι του νησιου ενδεικνυται για παρτυ τυπους και οχι για καποιον που θελει εκτος απο ενα συνηθισμενο ταξιδι να βιωσει κατι απο την ειρηνικη και συντηρητικη Ταυλανδεζικη κουλτουρα..
 Ευτυχως που το παρτυ με ολα του τα παρελκομενα περιοριζεται εδω, ενω το υπολοιπο νησι κρυβει απειρες ηρεμες γωνιες , πριβε παραλιες , και απομονωμενα ειδυλιακα ξενοδοχεια.
 

[thailandgr]

Πολλα τα κουβαδακια λεμε !





 

[go2dbeach]

Ωραια τα βραδινα κουβαδακια 
Εβαλα κι εγω μερικες φωτο με απογευματινα 

[go2dbeach]

Η Σαλαντ , απο τις πιο εντυπωσιακες παραλιες του νησιου και το Cookies Salad Resort μου προσφεραν αυτο που αναζητουσα για αυτες τις διακοπες μου. Ηρεμια , καλο φαγητο και σιεστες στην αιωρα μου. Ο μοναδικος ηχος που θα ανεχομουν ηταν το σπασιμο των κυμματων στον υφαλο , το θροισμα των φοινικοφυλλων , τα τζιτζικια που τραγουδουσαν σα δαιμονισμενα  μετα τις 9 το πρωι , η συγκρουση των θρυμματων του παγου με τα τοιχωματα του ποτηριου , αντε το πολυ καμια μηχανοκινητη longtail που πηγαινοφερνε day trippers σε κοντινους παραδεισους. Οτιδηποτε αλλο επιτρεποταν μονο αν ηταν σε ρυθμο ρεγγε. Ηρθα λοιπον εδω αναζητωντας οτιδηποτε αλλο , εκτος απο αυτο που εχει χαρισει στο νησι την παγκοσμια φημη του. Και το βρηκα!

 Εδω , στην παραλια των πειρατων , γιατι αυτο σημαινει Haad (παραλια) Salad (πειρατης στη ντοπια διαλεκτο) - και οχι σαλατα απο τα θαλασσια αγγουρια- αφου καποτε ηταν αγαπημενο καταφυγιο των πειρατων. Οι  πειρατες εχουν φυγει πια , αλλα εχουν αφησει τους θησαυρους πισω τους. Μπορει να φανηκε σα να γκρινιαζα στο πρωτο μου αρθρο , αλλα ειλικρινα ο κολπισκος ειναι χαρμα οφθαλμων και τα θαλασσια αγγουρια καθε αλλο παρα προβλημα. Αν ενδιαφερεστε περισσοτερο για κολυμπι , οι συνθηκες (παλίρροια , διαυγεια νερου) ειναι πολυ καλυτερες Νοεμβριο-Απριλιο (εγω ηρθα Ιουλιο και παλι ευχαριστηθηκα).

Η παραλια συγκεντρωνε πολλα χαρακτηριστικα για να γινει αγαπημενη μου. Απο την πρωτη στιγμη που πατησα το ποδι μου στο Cookies , με γοητευσε η φιλικη ατμοσφαιρα, η διαχυτη ηρεμια, η απλοτητα, η οργιωδης βλαστηση, το μοναδικο καταπρασινο τοπιο να πνιγεται απο τα αμετρητα πανυψηλα φοινικοδεντρα.
Η παραλια φαινεται απομονωμενη απο τον υπολοιπο κοσμο ετσι οπως ειναι σφηνωμενη αναμεσα σε δυο αποτομους καταπρασινους λοφισκους με τους Backpackers και τους θαμωνες πιο ακριβων ριζορτ συνυπαρχουν αρμονικα. Ριζορτ καλαισθητα κρυμενα στα  γυρω υψωματα , με ξυλινα μπανγκαλοουζ κατω απο φοινικοδεντρα που εδεναν αρμονικα με το περιβαλλον μεσα σε φροντισμενους κηπους και οχι τσιμεντενια τερατουργηματα. Σχεδον ολα κατεληγαν σε ξυλινα μπαρακια στην παραλια και ξαπλωστρες που μπορουσε οποιος ηθελε (εμενε ή οχι στο ριζορτ) να καθισει για μπανιο , χυμο , ποτο ή φαγητο και ολα σε υπεροχες τιμες. Εδω δε βγαινουν παγκοι με μικροπωλητες , δεν εχει τζετ-σκι , banana ride και αλλα φασαριοζικα παιχνιδια. Την πετσετα σου , τη μασκα σου , μπανακι και ηλιοθεραπεια...κανενας δε θα σε ενοχλησει και το μονο που μπορει να διακοψει τη σιεστα σου ειναι η επιθυμια σου για ενα ακομα χαλαρωτικο μασαζ σε καποιο απο τα κιοσκια χαζευοντας τον υφαλο.

Η θέα απο τον κεντρικο δρομο:

Καποια μαγαζακια εχει στο δρομο πισω απο τα ριζορτ , οπου βρισκεις σουβενιρ , μινι-μαρκετ , ακομα και ενα μικρο παγκο με...κουβαδακια ειδα. Οργανωνονται σνορκελ τριπς απο τα ξενοδοχεια και βρισκεις μηχανακια για ενοικιαση. Το μοναδικο αυτοκινητο που βρηκαμε και πηραμε επι τοπου για δυο μερες , ηταν ενα τζιπακι απο το Reggae village , το πολυχρωμο  resort , με το μπαρακι του σε ραστα ντεκορ , ποστερ του Μαρλευ και αναλογη μουσικη.

Ο Thai-ραστα που μας το νοικιασε επεμενε να κρατησει το διαβατηριο μου αφου ετσι εκαναν παντα. Τον απειλησα οτι αν το εχανε δε θα γυρνουσα στην Ελλαδα , αλλα θα του εμενα αμανατι για παντα στο Ρεγγε μπαρ εκει στη Σαλαντ μπητς. Τελικα ξαναπηγαμε και πληρωσαμε για αλλες δυο μερες αφου μας αρεσε η ιδεα της εξερευνησης με το τζιπ , παρα τους χαλια δρομους του νησιου. Ο Thai-ραστα ξεσπασε σε γελια οταν μου ειπε οτι θα κρατουσε το διαβατηριο του reggae-girl για αλλες δυο μερες και ειχε καταλαβει οτι μαλλον ευχομουν κρυφα να χαθει για να μεινω για παντα εκει..Που το καταλεβα ο ατιμος?
Το αστειο ηταν που οταν τον ρωτουσα για διαφορες παραλιες αν ο δρομος ειναι καλος και αν μπορουμε να παμε , μου ελεγε ΄perfect road΄ , ενω ειλικρινα απειχαν πολυ απο το περφεκτ!
Σε καποια παραλια στα ανατολικα του νησιου δε φτασαμε ποτε αφου ο δρομος κοβοταν στα δυο απο ενα τεραστιο χαντακι. Οπως ειπε ο  Mr.go2 ολα ειναι περφεκτ...απλα παιρνεις φορα με το τζιπ και πηδας απεναντι! Αλλα αυτα ειναι για επομενο ποστ...

Με χαρα επιστρεψαμε στο καταφυγιο μας  μετα απο ολοημερη κρουαζιερα στο Koh Nangyuan και την απογευματινη βολτα στη Haad Rin. Οι ετοιμασιες για ενα ακομα βραδυ στην παραλια εχουν αρχισει:

Το Cookies εχει αναψει τα φωτα του στο υψωμα σαν το βασιλια του κολπισκου , οι μαξιλαρες ειχαν απλωθει κατα μηκος της κουπαστης και τα παιδια μας υποδεχονται οπως παντα με χαμογελο. Ο σερβιτορος που οταν δεν τραγουδαει , σφυριζει , με ρωταει αν βρηκα το cd που εψαχνα και οταν του λεω ναι το χαμογελο του φτανει στα αυτια. Ειναι και δικο του αγαπημενο γκρουπ μου λεει και τρεχει να βαλει το cd να παιξει ξανα...Job2do - οπως λεμε go2dbeach-  λεγεται η ρεγγε  μπαντα που μας συντροφευε τα πρωινα μας μαζι με γευστικα γιγα-πανκεικς σοκολατας , οταν καταστρωναμε το προγραμμα της ημερας μας , ολοι μαζι.

 Οταν λεω ολοι μαζι , εννοω εμεις , το ζευγαρι απο τη Γαλλια , η οικογενεια απο τη Σουηδια ή οποιος αλλος τυχαινε να καθεται μαζι μας για πρωινο. Το Cookies εχει μια τετοια ατμοσφαιρα του ΄ειμαστε ολοι μια παρεα΄. Το καταλαβαινες απο τα σκαλια στην εισοδο που ανακατευονταν οι σαγιοναρες μας αφου ολοι κυκλοφορουν ξυπολητοι.
Το μονο αρνητικο ηταν η αναβαση μεχρι το παρκινγ μετα το πρωινο. Στο κατεβασμα για εστιατοριο και παραλια ειναι καλα , αλλα η επιστροφη με την αποτομη ανηφορα ηταν ενα δραμα! Κι οταν μενεις και στο πιο πανω δωματιο , αστα! Αν το δεις θετικα , καις ότι εφαγες και κανεις πολλα διαλλειματα στις αιωρες του μπαλκονιου πριν φτασεις στο δωματιο.
Η ιδιαιτερη τοποθεσια του Cookies Salad μπορει να ειναι θεμα για ανθρωπους με κινητικα προβληματα ή μωρα , καροτσια κλπ..


 Η φωτια ειχε αναψει , τα καλαμακια με κοτοπουλα-χοιρινα και ψαρικα ειχαν παραταχθει και περιμενουν να επιλεξουμε τι θελουμε να μας ψησουν – απο οταν πηγαμε εμεις ειχαν αυξησει αισθητα τις ποσοτητες!! –και ολα ηταν ετοιμα για ενα ακομα δειπνο στο μπαλκονι του Cookies Salad με θεα την παραλια. Κατω , στη λευκη αμμο εχουν βγει τραπεζακια και ψησταριες , οι φοινικες εχουν φωταγωγηθει σαν ετεροχρονισμενα  Χριστουγεννα και οι παρεες βολταρουν για να επιλεξουν που θα καθισουν αποψε για φαγητο. Αν θελετε bar-hopping και μουσικες στη διαπασων , ηρθατε σε λαθος παραλια. Διαθετουμε μονο ξαπλα σε μαξιλαρες , ρηλαξ , κουβεντουλα , γαστριμαρικες κραιπαλες και βολτα στο φεγγαροφωτο.
Ελαχιστες φορες απαρνηθηκαμε το Cookies Salad restaurant με το καταπληκτικο φαγητο και την υπεροχη θέα του..Και μπορει το σκηνικο μας να ειναι παντα το ιδιο , αλλα ο ηλιος ενω βασιλευε φροντιζε να μη βαρεθουμε ζωγραφιζοντας καθε μερα κι ενα διαφορετικο πινακα στον οριζοντα..

[go2dbeach]

Βιντεο απο Koh Nangyuan-Koh Phangan. Ελπιζω να σας αρεσει 

[go2dbeach]

Ωρα για εξερευνηση κοντινων παραλιων..
Βγαινοντας απο το χωματοδρομο που ενωνει το Cookies με τον κεντρικο δρομο στριβουμε αριστερα ακολουθωντας πορεια προς βορρα. Τις παραλιες Salad και Mae Haad χωριζουν μολις 5 λεπτα οδηγησης και το καταφυτο ακρωτηρι Chua.

 Προσπερασαμε την πρωτη διασταυρωση και πηγαιναμε προς τη δευτερη που σε βγαζει κατευθειαν στην αμμουδερη λωριδα του koh Ma.
Ο δρομος περναει πολυ κοντα απο το σημειο που κατεβαινεις για τον καταρρακτη Wangsai , ενα στενο χωματοδρομο που βγαινει καθετα στον κεντρικο δρομο.
Καποιοι που μενουν στη Mae ερχονται με τα ποδια απο το μονοπατι που ανεβαινει απο την παραλια προς τον καταρρακτη , οπως ενα ζευγαρι που εκεινη τη μερα ειχε χαθει και μας σταματησε για βοηθεια.
Το καψαλισμενο απο τον ηλιο ζευγαρι με υφος Τομ Χανκς ναυαγου λιγο πριν σωθει , εψαχνε το δρομο και καποια πινακιδα για τον καταρρακτη , αλλα στο Koh Phangan μολις εχουν αρχισει να ανακαλυπτονται τετοια πραγματα...
Το ρολο πινακιδας παιζει ενα κουτσουρο με σκαλισμενο το ονομα Wangsai μεσα στους θαμνους οπου αν καποιος κοψει τα κλαδια θα καταφερεις να το δεις ,  ενω ο δρομος ειναι ενα κακοτραχαλο μονοπατι – επιεικης χαρακτηρισμος..
Το καλυτερο ειναι οτι την προηγουμενη μερα που κατεβηκαμε εμεις  , ειδαμε αντι για καταρρακτη , ενα ρυακι που τσουλαγε με το ζορι.
Το σκηνικο ηταν σιγουρα εντυπωσιακο , με μια σειρα απο πισινουλες (πισινουλες θα γινονται φανταζομαι μετα απο δυνατη βροχη) ,αναμεσα σε ασβεστολιθους κυκλωμενους απο πλουσια βλαστηση.
Προτειναμε στο ζευγος να ανεβει στην καροτσα του τζιπ και να τους παμε πισω στην παραλια για μπιριτσα και βουτια  και καταρρακτες υπηρχαν και αλλοι στο νησι , αλλα επεμεναν να συνεχισουν την καταβαση για να δουν το συγκεκριμενο ανυπαρκτο καταρρακτη.

 Φτασαμε στην παραλια και αυτο που ειχε τραβηξει την προσοχη μου στο χαρτη , το νησακι koh Ma που φαινοταν να ενωνεται με μια λωριδα αμμου με το κυριως νησι , ηταν και στην πραγματικοτητα το πιο εντυπωσιακο σημειο της παραλιας.
Η 800 μετρων παραλια ειναι απλη και δε διαθετει την κλασσικη εξωτικη ομορφια των αλλων παραλιων του νησιου.
Τουλαχιστον κατα τη δικη μου αποψη υστερουσε των αλλων , και  εννοω οτι δεν εχει πολλα φοινικοδεντρα και τη γνωστη πουδρενια αμμο.
Η αμμουδερη λωριδα χωριζει την παραλια σε δυο κομματια , με το δεξι να ειναι ενα κομματι παραλιας κλειστο σαν κολπισκος , με κιτρινωπη αμμο και πετρωδη μπαλωματα σε μια μερια , με ενα ξενοδοχειο , το Royal Orchid και μερικα μπανγκαλοουζ.

Εδω την παρασταση κλεβει ενα μικρο μπαρακι και μερικες longtails αραγμενες  , αφου η θαλασσα ειναι ρηχη και το νερο θολο και γενικα δεν ειναι ιδιαιτερα ελκυστικο. Μαλλον λειτουργει περισσοτερο σαν παρκινγκ για τις βαρκες αφου δειχνει να ειναι το κομματι που επηρεαζεται περισσοτερο απο την παλιρροια.
 Ισως γι’αυτο οι περισσοτεροι προτιμουν το αλλο κομματι της παραλιας , αριστερα του sand bar.
Η παραλια φαρδαινει , η αμμος ειναι πιο μαλακη και συχνα τα απογευματα σαν το σημερινο η ντοπια νεολαια ανακατευεται με τους τουριστες σε ενα παιγνιδι beach volley.
Περισσοτερα σε σχεση με τη βορεια παραλια μπανγκαλοουζ , σε απλο ταυλανδεζικο στυλ κρυβονται στα δεντρα και ξυλινα κιοσκια φυτεμενα στην αμμο προσκαλουν σε Ται μασαζ.

 Για πολλους η Mae ειναι ενα απο τα ωραιοτερα σημεια του νησιου για διαμονη αλλα και για να περασουν τη μερα τους.
Ειναι λιγοτερο ανεπτυγμενη τουριστικα και ιδανικη για οσους τους ενδιαφερει περισσοτερο το υποβρυχιο τοπιο παρα το εξω σκηνικο.
Στα δικα μου ματια , ακομα και η ησυχη Σαλαντ εμοιαζε - εκτος απο πολυυυ πιο ωραια - , πιο χλιδατη και ζωντανη αν και η Mae ειναι το πιο δημοφιλες σημειο για σνορκελ και καταδυσεις.
Ετσι εξηγουνται τα γραφεια που οργανωναν καταδυσεις αλλα και τα μαγαζακια στο δρομο που νοικιαζαν απο μασκες και βατραχοπεδιλα μεχρι κανό.
 Ουσιαστικα δεν υπαρχει χωριο εδω , μονο καποια μινι-μαρκετ , μαγαζακια που πουλανε βασικα ειδη και οτι σχετιζεται με τη θαλασσα και μαγαζια-καλυβες με αλουμινενιες οροφες για κρυα αναψυκτικα και ντοπια σνακ.  
Στο δρομακι πισω απο την παραλια ειναι μαζεμενα μαγαζια και μικρα μπαρακια που κυριως μαζευονται ντοπιοι αφου περα απο καποιους day trippers , η κινηση απο τουριστες που ερχονται για διαμονη δεν ειναι μεγαλη...
Η μεγαλη κινηση υπαρχει ολη μερα μεταξυ της παραλιας και του νησιου koh Ma , σε αυτα τα 100 μετρα που ποτε ειναι ενας αμμωδης δρομος και περνας περπατωντας , ποτε βυθιζεται απο την παλίρροια και απο το απογευμα και μετα επιστρεφεις κολυμπωντας σχεδον.

  Το αρχικο σχεδιο ηταν να απλωσω μια πετσετα και να την αραξω περιμενοντας το ηλιοβασιλεμα πανω στο  sand bar  , οσο ειχε απομεινει εξω απο το νερο που ανεβαινε συνεχως , με θεα το νησακι στο οποιο ηδη περνουσαν  καποιοι κρατωντας πανω απο τα κεφαλια τους σακιδια , καμερες , σακουλες με σνακ και μπιρες για βραδινο πικ-νικ στο κο Μα.
Πανω στο κομματι αμμου που κρατιοταν με το ζορι πανω απο το νερο περιμενοντας την αυριανη μερα που θα ενωνοταν παλι με το απεναντι κομματι γης , γινοταν χαμος.. Αρκετα απο τα μπουκαλια μπιρας κειτονταν αδεια , μισοθαμμενα στην αμμο , θρυψαλα απο μπαζα ανακατευονταν με την αμμο και αρκετα σπασμενα κομματια μπουκαλιων εκαναν ακομα και επικινδυνο το να περπατησεις ξυπολητος.
Στη φωτογραφια δε φαινεται , αλλα η αληθεια ειναι αυτη..οποτε τα σχεδια αλλαξαν και στριβειν δια του μπητς μπαρ και παλι...

Η παραλια μεχρι προσφατα απευθυνοταν αποκλειστικα σε backpackers και μπορει ακομα να βρισκεις δωματιο με ανεμιστηρα με 400 baht , ισως και λιγοτερα , ειδικα αν ψαξεις λιγο πιο πισω απο την παραλια και τα ξενοδοχεια της πρωτης σειρας , αλλα αλλαζει με γρηγορους ρυθμους , οπως και ολα στο νησι.
Απ’οτι εμαθα συζητωντας με το μπαρμαν  του Royal Orchid που καθισαμε για φαγητο , δεν εχει πολλους μηνες που ο νεος δρομος εφτασε στην παραλια.
Κατι η τοποθεσια της Mae στο βορειοδυτικο ακρο του νησιου , κατι ο κεντρικος δρομος που περνουσε αρκετα εξω απο τη Mae , και η προσβαση δεν ηταν ευκολη μεχρι πριν λιγο καιρο , που καλυψαν το χωματοδρομο με τσιμεντο.

Μαζι με το δρομο ηρθαν νεα ριζορτ που ακομα κατασκευαζονται – εξ ου και τα μπαζα – συν καποιους ανεγκεφαλους που πετανε μπουκαλια. Και ολα μαζι θαβονται στην παραλια με τις δυνατες βροχες και ξεθαβονται με τον αερα και πηγαινοερχονται με την παλιρροια..
Ευχομαι ολα αυτα που περιγραφω να εχουν αλλαξει σημερα..

Μεσα στο νερο τα πραγματα ειναι πολυ καλυτερα..Δικαιως το κο Μα  κατεχει τον τιτλο του καλυτερου σημειου για σνορκελ.
Η Mae εχει κατα μηκος της εναν υφαλο που καπου στη μεση εχει ενα ‘καθαρο ‘ κομματι , τοσο φαρδυ οσο να χωραει να περασει μια  longtail , οι δυτες και οι σνορκελερς για να βγουν στα ανοιχτα πιο βαθια νερα ανενοχλητοι.
Αυτο ειναι και ενα θετικο της παραλιας , οτι μπορεις να πας για σνορκελ κατευθειαν απο την παραλια χωρις να χρειαστει να κλεισεις boat trip.
Τα δε πρωινα πας περπατωντας οπως στη Σαλαντ. Ο υφαλος ειναι κοντα στην ακτη , το απογευμα κολυμπας απο το ‘καθαρο’ σημειο της μεγαλης παραλιας κατευθειαν πανω του ,  ο κοραλλιογενης βυθος ειναι πλουσιος και η ποικιλοχρωμια των ψαριων εντυπωσιαζει , αλλα και παλι η ορατοτητα δεν ηταν η αναμενομενη.
Σε αυτο φταιει η εποχη που διαλεξα να ερθω – ας οψεται το σχολειο του τζουνιορ. Δεκεμβριο-Μαρτιο ειναι η ιδανικη και για κολυμπι απο θεμα παλιρροιας , αλλα και για διαυγεια νερου στον υφαλο. Κοντα στο νησακι Μα ,το νερο ειναι πιο βαθυ και υπηρχαν αμμουδερα μπαλωματα με πρασινα κοραλλια και σημεια που εβλεπες καθαρα την απιθανη ζωντανη ψαροσουπα , αλλα οταν κοιτουσες ακομα και σε μικρη αποσταση το τοπιο  ηταν θολο...που σημαινει οτι αν κατι σε ετρωγε , μαλλον δε θα μαθαινες ποτε τι ηταν..
Προς το απογευμα δυτες και σνορκελερς επιστρεφουν γεματοι εικονες και μοιραζονται τις υποβρυχιες εμπειριες τους παρεα με μια κρυα μπιρα στα λιγοστα μαγαζακια της παραλιας με φοντο τα εντυπωσιακα ηλιοβασιλεματα της Mae haad.

[go2dbeach]

  Οι καλαμαρόβαρκες που λικνίζονται στο λιμάνι, τα ψάρια που λιάζονται ανοιγμένα στα δύο σε καλαμωτές κατά μήκος της παραλίας και η ψαρίλα που πλανάται στον αέρα όλο και πιο δυνατή καθώς πλησιάζουμε τη θάλασσα, μας καλωσορίζουν στο Chaloklum.

Το χωριό είναι μια δραστήρια κοινότητα ψαράδων, με ένα βουδιστικό ναό στο κέντρο ακριβώς και τη ζωή να κινείται μεταξύ του σχολείου και της τσιμεντένιας αποβάθρας, η οποία χωρίζει  στα δύο τον κόλπο του Chaloklum με την 2,5 χιλιομέτρων παραλία του.

Δεν είναι ιδιαίτερα τουριστικό μέρος, μάλλον από τα λιγότερο ανεπτυγμένα του νησιού. Έχει βέβαια τα μαγαζάκια του, Thai style στην πλειοψηφία τους, μικρά εστιατόρια που φιάχνουν ψαρομεζέδες, καφε-μπαρ και κάποια γραφεία που οργανώνουν καταδύσεις. Ήδη εκτός από τα πολύ οικονομικά μπανγκαλόουζ άρχισαν να ξεφυτρώνουν πιο αναβαθμισμένα δωμάτια μέχρι χλιδάτα ριζόρτ ακριβώς πάνω στο κύμα τέρμα δεξιά ή αριστερά της παραλίας και σε απόσταση από την προβλήτα. Η ψαρίλα πάντως παραμένει, και όσο πιο κοντά στο κέντρο του κόλπου βρίσκεσαι τόσο πιο έντονη γίνεται. Η θάλασσα είναι θολή και όχι κατάλληλη για μπάνιο, αλλά έτσι κι αλλιώς εδώ κυριαρχούν τα ψαράδικα σκάφη και κάθε τόσο στήνεται και μικρή ψαραγορά.

Το ένα κομμάτι της παραλίας που βρίσκεται στα αριστερά της προβλήτας λέγεται Μαλιμπού, προφανώς από τα ομώνυμα μπανγκαλόουζ που βρίσκονται στην παραλία δίπλα στο ποτάμι που περνάει από το χωριό και εκβάλει στην παραλία. Περνώντας πάνω από την τσιμεντένια γέφυρα του ποταμού βγαίνεις στο εστιατόριο μπαράκι του Μαλιμπού με τη χορταρένια οροφή και την όμορφη θέα στον υπόλοιπο κολπίσκο του Chaloklum.

Το σημείο αυτό του νησιού είναι ιδανικό για kite surf και wakeboard λόγω του αέρα που πιάνει ιδίως την εποχή των μουσώνων. Η άμμος είναι εκρού, τα νερά πολύ ρηχά και έχει αρκετά δέντρα για σκιά, πικνικ και απομόνωση. Η θάλασσα γενικά δεν ήταν πολύ ελκυστική- για τα γούστα μου τουλάχιστον.

Το κομμάτι στα δεξιά της προβλήτας έχει πιο πολλά ξενοδοχεία στη σειρά κρυμμένα στα φοινικόδεντρα. Η παραλία διακόπτεται από ένα λοφίσκο πάνω στον οποίο βρίσκεται το Coral bay και αμέσως μετά υπάρχει ένα παραλιάκι, το Haad Khom. Η παραλία και η θάλασσα είναι κάπως καλύτερες εδώ, προφανώς γι’αυτό και είναι μαζεμένα περισσότερα καταλύματα. Με το αυτοκίνητο φτάσαμε μέχρι το Coconut beach, το τελευταίο ξενοδοχειο της Khom και εδώ ο δρόμος τελειώνει. Όποιος θέλει συνεχίζει με τα πόδια και μετά από μιάμιση ώρα πεζοπορίας, φτάνει στη Bottle beach.

Θα έλεγα οτι το πιό δυνατό σημείο του Chaloklum δεν είναι η παραλία του, παρόλο που η Khom με την κάπως πιο λευκή αμμουδιά της το παλεύει, αλλά αυτό που κερδίζει είναι το βουνό που το περιβάλλει και που προσφέρει πολύ καλά μονοπάτια για πεζοπορία. Κάποια προς το εσωτερικό του νησιού και μέχρι τους καταρράχτες Paradise και το μονοπάτι μέχρι τη διπλανή  Bottle beach.

Στην τσιμεντένια αποβάθρα του Chaloklum εκτός από ψαρόβαρκες, τώρα πια αράζουν και longtails που περιμένουν επιβάτες για τις διπλανές παραλίες. Πάνε μέχρι και τις Thong nai pan, πιθανόν και στη Χατριν- αν και δεν το ρώτησα.
Για την Bottle beach ήθελαν 1000 baht το πήγαινε-έλα ανεξαρτήτως ατόμων.γι’αυτό και κάποιοι τουρίστες πάνε το πρωί και περιμένουν στα καφε μπαρ του χωριού να φανεί ο επόμενος επιβάτης. Δεν προλάβαμε να παρκάρουμε και ένα ζευγάρι αμερικανών μας πρότεινε να μοιραστούμε το κόστος για την Bottle. Ταξίδευαν αρκετούς μήνες στην Ταυλάνδη και αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να εξοικονομείς χρήματα, μας είπαν. Φύγαμε λοιπόν για την Haad Khuat όπως λένε οι ντόπιοι την Bottle beach.

Το όνομα ΄μπουκάλι΄ δόθηκε λόγω του σχήματος που έχει ο όρμος όταν τον βλέπεις από ψηλά..

Μετά από ένα εικοσάλεπτο στη longtail και αφού πλεύσαμε περιμετρικά ενός πυκνόφυτου κομματιού του νησιού, φάνηκε ο λαιμός του μπουκαλιού. Στα 500 περίπου μέτρα αμμουδιάς υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι. Κάποιος διάβαζε στην αιώρα του και ένα ζευγάρι χαλάρωνε σε μια μπαμπουδένια κατασκευή πάνω στην άμμο. Κούνιες σκόρπιες στα δέντρα λικνίζονταν από τον ελαφρύ αέρα και αιώρες σε κόκκινα και τυρκουάζ χρώματα περίμεναν τους κουρασμένους ταξιδιώτες. Λιγοστά μπανγκαλόουζ κρυμένα στα δέντρα και 2-3 εστιατόρια και αυτό είναι όλο το σκηνικό.
Χωρισμένη από το υπόλοιπο νησί με πυκνή ζούγκλα, κακοτράχαλα μονοπάτια και κάποιες δεκαετίες, κάνουν την Bottle beach το σημείο του Phangan  που η λέξη απόλυτη απομόνωση παίρνει σάρκα και οστά.

Απολαύσαμε το μπανάκι μας και στην επιστροφή το ζευγάρι από τις ΗΠΑ ήταν εκστασιασμένο με την υπέροχη παραλία.
Εγώ επέστρεψα περιχαρής στην Salad beach για το απογευματινό μου μπανάκι τώρα που θα είχε ανέβει η θάλασσα. Ναι πάντα στα ρηχά. Ναι στο καθαρό κομμάτι, με δεκάδες θαλάσσια αγγούρια σε απόσταση ασφαλείας.
Ενώ κολυμπούσα σκεφτόμουν οτι δεν είχα βρει ακόμα την παραλία που θα χτυπούσε στα ίσα τη ‘σαλάτα’ μου..

[go2dbeach]

Το τζιπάκι μας κατεβαίνει τη δυτική ακτογραμμή προς Thong Sala με γρήγορους ρέγγε ρυθμούς. Το τοπία είναι πανέμορφα και ειρηνικά- ναι αυτή η λέξη ταιριάζει στο σκηνικό που περνά μπροστά στα μάτια μας.
Τα μπαράκια copy-paste θαρρείς από τα αντίστοιχα Τζαμαικανά λιάζονται κατά μήκος της ακτογραμμής.


Οι ‘γείτονές’ μας στη διπλανή παραλία Haad Yao έχουν ήδη ξεκινήσει έναν αγώνα   
βόλευ στην απέραντη αμμουδιά.

Με μήκος ένα χιλιόμετρο, η επονομαζόμενη Long beach, είναι πρωταγωνίστρια σε καρτ-ποσταλ (έφερα μαγνητάκι ψυγείου που ανακάλυψα ότι είναι η συγκεκριμένη που εικονίζεται).

Τα απογεύματα ντόπιοι και τουρίστες παίζουν μπάλα, παρακολουθούν τα ηλιοβασιλέματα, ή κάνουν μακρινούς περιπάτους στην παραλία που μπορείς να βρεις μέρος να είσαι μόνος κι ας μαζεύει αρκετό κόσμο. Έχει αναπτυχθεί αρκετά λόγω της δημοτικότητάς της, με ξενοδοχεία, μπαράκια και καλά εστιατόρια. Υπάρχει ύφαλος κι εδώ στα ανοιχτά ο ίδιος που φτάνει στο Koh Ma και παντού στο νησί υπήρχαν διαφημηστικές πινακίδες του γραφείου Haad Yao divers. Μετά την παταγώδη αποτυχία μου στον ύφαλο της Salad, μου είχαν κολλήσει το παρατσούκλι Haad Yao diver, με το diver να τονίζεται  επιδεικτικά...
Η αμέσως επόμενη Haad Son ποζάρει φιλάρεσκα στο φακό όσων σταματούν για λίγο να τη χαζέψουν από το view point.

Μετά τη Haad Son, η Chao Phao με τη μικρή καμπυλωτή παραλία είναι παραδεισένια-για τα δεδομένα του νησιού και της συγκεκριμένης ακτογραμμής. Η λευκή αμμουδιά της βυθίζεται λίγο πιο έντονα και κάνει το κολύμπι καλύτερο από αυτό στις γειτόνισσές της. Η λωρίδα της άμμου είναι στενή και γι’αυτό δεν έχει πολλά μαγαζιά και ιδιαίτερα εντυπωσιακά καταλύμματα, απλά μια χούφτα οικονομικά και ήσυχα μέρη για φαγητό και ύπνο.

Όλες όμως οι παραλίες αυτής της πλευράς του νησιού όπως και η δική μας Salad, επηρεάζονται το πρωί από την παλίρροια και φαίνεται οτι όσο πιο νότια πάμε, τόσο χειρότερα είναι. Λίγο έξω από το Thong Sala βρίσκεται το ζουγκλόφυτο νησάκι Tae Nai, καμιά τετρακοσαριά μέτρα στα ανοιχτά και όμως τα πρωινά έχεις την εντύπωση οτι φτάνεις ακόμα και περπατώντας στα ρηχά νερά.

Οι ντόπιοι έχουν βγει με κοφίνια και μαζεύουν αυτά που αποκάλυψε η θάλασσα με την αποχώρησή της.

Το Thong Sala υποδέχεται ένα ακόμα φέρυ της γραμμής και ξεφορτώνει τους νεοφερμένους. Βανακια και τουκ-τουκ δια ξηράς και longtails δια θαλάσσης, φορτώνουν και φεύγουν για τις παραλίες του νησιού. Τρίκυκλα προσφέρουν αναψυκτικά και σνακς, welcome drinks σε όσους ήρθαν ή ποτό παρηγοριάς για όσους φεύγουν.

Πίσω από την πλατεία έχει στηθεί το εβδομαδιαίο market με τους πάγκους να έχουν απλώσει προιόντα αλλά και ντόπιες ‘λιχουδιές’ όπου ευγενέστατα μας πρότειναν να δοκιμάσουμε.

Ευχαριστούμε, μόλις πήραμε από τον προηγούμενο!

Συνεχίζουμε νότια του λιμανιού και οι δύο παραλίες Ban Tai και Ban Kai χωρισμένες από ένα ρυάκι είναι δύο ατέλειωτες αμμουδιές εντυπωσιακές στο μάτι με τα φοινικόδεντρα να αγγίζουν τα νερά, αλλά όχι ελκυστικές για κολύμπι.

Ban Kai σημαίνει στο περίπου ‘χωριό για κάμπινγκ’ , από την εποχή που τυχοδιώκτες έψαχναν για χρυσό και κατασκήνωναν εδώ.
Ο μόνος χρυσός που μπορεί να βρει κανείς σήμερα είναι η ησυχία του και μια ρουστίκ ατμόσφαιρα απομόνωσης. Η θάλασσα όμως είναι και εδώ υπερβολικά ρηχη.

Πλησιάζοντας περισσότερο τη Χατριν πληθαίνουν (προς μεγάλη μου χαρά) τα δάση με τους φοίνικες μέχρι τα πόδια της Leela. Αστραφτερές λευκές αμμουδιές με τα ριζορτ κρυμμένα στα φοινικόδεντρα, κάποια κρεμασμένα σε βραχώδης προεξοχές με θέα μέχρι το αντικρυνό Koh Samui.

Τα νερά δεν είναι αυτό που σου υπόσχονται όταν τα βλέπεις από ψηλα.
Νομίζω οτι η περιοχή είναι καλή επιλογή για όποιον δεν είναι κολλημένος παραλιάκιας (ποιόν εννοώ άραγε!)
απλά θέλει να είναι κοντά στη δράση – βλέπε παρτυ και Χατριν- αλλά να μπορεί ανα πάσα στιγμή να απομονωθεί στο γραφικό τροπικό καβούκι του.

[go2dbeach]

 Έφτασε η στιγμή για μια πρώτη εξερεύνηση της ανατολικής ακτής του νησιού. Κι έτσι ανακαλύψαμε ότι αυτό το νησί τελικά τα έχει όλα. Η δυτική ακτογραμμή του πολιορκείται στενά κατά μήκος από έναν ύφαλο που δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για scuba και snorkel, ενώ η ανατολική είναι μια χάρμα οφθαλμών δαντέλα  από πανέμορφα παραλιάκια και θάλασσα επιτέλους ιδανική για κολύμπι.

Κατά τη διάρκεια της περιπετειώδους μας βόλτας σε αυτή την πλευρά του νησιού, σταματήσαμε σε μια φάρμα ελεφάντων που σταματούν τουρίστες για elephant trekking στη ζούγκλα αν και κάποιοι έβγαιναν και στον κεντρικό δρόμο.

Σκέφτηκα οτι θα ήταν καλή ιδέα να παίρναμε τρεις ελέφαντες να μας πάνε στις παραλίες, αφού μπορεί να κάναμε δυο μέρες να φτάσουμε αλλά τουλάχιστον θα φτάναμε στα σίγουρα.

Τώρα το τζιπάκι μας αφού διέτρεξε όλους τους ‘perfect roads’ κατά τον Ταυλανδό Bob Marley που μας το νοίκιασε, βάλθηκε να σκαρφαλώσει βουνά, να διασχίσει ποτάμια, να τσακιστεί σε λακούβες, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Το βιονικό αυτοκίνητο σύρθηκε πάνω σε οργωμένους δρόμους που φιδογυρίζουν στα βουνά, διέσχισε ζούγκλες, αλλά τελικά νικήθηκε από χαντάκι που χωρούσε τριαξονικό και μπαμπουδένιο γιοφύρι παρασυρόμενο από τους μουσώνες. Ελάχιστα αυτοσχέδια γεφύρια στέκονταν ακόμα στη θέση τους.

Ο χωματόδρομος κατηφορίζει προς την ακτή και μαζί του παράλληλα κατεβαίνει το ποτάμι που εκβάλει στη μια πλευρά της Sadet σχηματίζοντας στην πορεία του τρεις καταρράχτες στη σειρά. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε το λασπωμένο μονοπάτι για τους καταρράχτες αλλά αυτή την εποχή δεν έχει πολύ νερό. Το ποτάμι που ανοίγει δρόμο μέσα στη ζούγκλα φτάνει με ελάχιστα αποθέματα εδώ κάτω και στέκει σχεδόν ακίνητο με λίγες κατά τόπους βραχώδεις προεξοχές. Λέγεται ότι ο Βασιλιάς που τους επισκέφτηκε άφησε πάνω σε έναν βράχο χαραγμένη επιγραφή και ξαναπήγε καμιά δεκαριά φορές στο ίδιο σημείο, αλλά δεν μπόρεσα να το βρω.

Ο δρόμος προς τη Sadet στεκόταν ακόμα αξιοπρεπώς στη θέση του (εννοώ ότι καταφέραμε να φτάσουμε) και τελείωνε σε ένα σκηνικό πνιγμένο στα δέντρα με κάποια μπανγκαλόουζ παραταγμένα κατά μήκος της ακτής.

Η Sadet είναι μια σχετικά μικρή  παραλία πλαισιωμένη από λείους βραχώδης σχηματισμούς και το μόνο πράγμα που βρίσκεται σε αφθονία εδώ και σε πιο κοντινή απόσταση από οτιδήποτε άλλο, είναι η ανέγγιχτη φύση αν και η ανθρώπινη παρέμβαση έχει φτάσει και εδώ αλλά τουλάχιστον όχι όπως σε άλλα μέρη του νησιού.

Than Sadet σημαίνει Βασιλικό ποτάμι και δόθηκε στην περιοχή μετά από την επίσκεψη του Βασιλιά Rama του 5ου  προς τιμήν του. Η παραλία δεν είναι πολύ πλατιά δεν έχει ύφαλο στα ανοιχτά από αυτή την πλευρά. Έτσι είναι αρκετά βαθιά για να ευχαριστηθείς κολύμπι, και σχοινένιες σκάλες που κρέμονται στα λεία βράχια βοηθούν να ανέβεις για να λιαστείς σαν σαύρα με τις ώρες ή να βουτήξεις από ψηλά – αφού βγάλεις πρώτα μια φωτο! Είναι πανέμορφη και αν αντιστέκεται ακόμα στο να γίνει η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της περιοχής το οφείλει στη δύσκολη πρόσβαση.
Η παραλία είναι κλειστή και από τις δύο πλευρές με βράχια και πίσω από τα βράχια στη νότια πλευρά υπάρχει και δεύτερο πολύ μικρό παραλιάκι.

Υπάρχει ξύλινο γεφυράκι που περνάς πάνω από το ποτάμι που φτάνει εδώ και φτάνεις στη διπλανή παραλία που είναι μικρή και βραχώδης και έχει κάποια μπανγκαλόουζ για διαμονή στο τέρμα του πουθενά και υπέροχη θέα στη Sadet.
Η θέα από το γεφυράκι καθώς πάμε προς το διπλανό παραλιάκι και προς το ποτάμι πριν αυτό εκβάλλει στη θάλασσα:

Η πλειοψηφία έρχεται εδώ με longtails, αφού η πρόσβαση δια ξηράς είναι δύσκολη και χειροτερεύει με τους μουσώνες. Παρόλο που γίνονται διάφορες επισκευές, φορτηγάκια με εργάτες τρέχουν να κλείσουν τρύπες, να μπαζώσουν χαντάκια, να δέσουν μπαμπού γεφύρια, ο δρόμος είναι στενός, κακοτράχαλος και σε διάφορα σημεία ακόμα και επικίνδυνος. Σε κάποιες από τις παραλίες δε φτάσαμε ποτέ! Ακούγεται ότι είναι στα άμεσα σχέδια το νησί να αποκτήσει εκτός από αεροδρόμιο και έναν περιφερειακό δρόμο, ένα παραλιακό δαχτυλίδι που θα περνά από όλες τις παραλίες όπως έχει και το Σαμούι. Ελπίζω οι υπεύθυνοι να μην έχουν το Σαμούι στο μυαλό τους όταν σκέφτονται το μέλλον του Παγκάν..

 Μια βάρκα σε χρώματα Τζαμάικας αράζει στην ακτή και ένας Ταιλανδός με ράστα κεφάλι σαν τη μέδουσα της μυθολογίας μας και ύφος don’t worry be happy βγαίνει σε ένα από τα δύο μπαράκια της ακτής για κρύα μπίρα.  Μακάρι οι υπεύθυνοι να έχουν μια τέτοια εικόνα στο μυαλό τους όταν σκέφτονται το μέλλον του Παγκάν..

Η παρέα μου πιστεύει ότι αυτή ήταν η πιο ωραία παραλία του νησιού..Εγώ πάλι..
Άμμος? Πολύ καλή.
Νερά? Διάφανα και βαθιά για μπάνιο.
Θαλάσσια αγγούρια? Απόντα!
Σκηνικό? Όμορφο.
Σαν τη Salad? Ε, όχι και σαν τη Salad!
Στο τσακ τη γλίτωσε πάλι η Σαλάτα..

[go2dbeach]

Το καλύτερο που μπορέι να σου συμβεί στο Koh Phangan  είναι να χαθείς, έτσι κι εμείς μπλεχτήκαμε στο Thong Sala και αντί να επιστρέψουμε παραλιακά, μπλεχτήκαμε στο εσωτερικό του νησιού και στα χωριουδάκια του.

Μικροί βουδιστικοί ναοί και πολύχρωμα σπιτάκια των πνευμάτων, καταρράχτες, ντόπιες κοινότητες, πινακίδες για μίνι εθνικά πάρκα, αυτοσχέδιες ταμπέλες για σπιτικά παγωτά στη μέση του πουθενά, μπαμπουδένιες κατασκευές σε ρόλο βενζινάδικου,φοινικόδεντρα ζωσμένα με τρικολόρε μεταξωτά πανιά για το πνεύμα που το κατοικεί, και όλα μαζί χαμένα σε τροπικές ζουγκλίτσες. Παράδεισος!

Το νησί αναδίνει την ίδια ηρεμία και γαλήνη που κουβαλούν και οι κάτοικοί του. Ναι, είναι περίεργο, αλλά αυτή η φράση αντιπροσωπεύει το νησί του πιό διάσημου πάρτυ στον κόσμο!

O τίτλος που θα μπορούσε να μπει στη θέα από το view point που βρίσκεται στη νότια πλευρά των δίδυμων Ao Thong Nai Pan είναι: Η ‘Σαλάτα’ κινδυνεύει!

Τρίζει η καρέκλα της στα σοβαρα! Νόμιζε οτι θα κατσικωνόταν στην κορυφή των παραλιών του Koh Phangan και...θαλάσσια αγγούρια ξε-αγγούρια θα κέρδιζε κάνοντας περίπατο. Αλλά εδώ τα πράγματα δυσκόλεψαν. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν καταφέραμε να πάμε σε όλες τις παραλίες της ανατολικής ακτής. Αρκεί όμως που πήγαμε στις Ao Thong Nai Pan!

Το χωριό που στέκεται πίσω από τις παραλίες, έχει τα πάντα, από ενοικιαζόμενα μηχανάκια μέχρι Thai food σε πολύ χαμηλές τιμές. Μοιάζει να επεκτείνεται διαρκώς αν και έχει δρόμο κάνει ακόμα μέχρι να κανιβαλιστεί κι αυτό από τον τουρισμό. Στο  μοναδικό κεντρικό δρόμο που το διασχίζει βρίσκει κανείς τα πάντα, κι όμως τα μαγαζάκια και ο κόσμος εκπέμπουν τέτοια χαλαρότητα που νομίζεις ότι κάποιος πάτησε το pause. Υπάρχει boat service που κάνει στάσεις σε όλες τις παραλίες της ακτογραμμής προτού φτάσει στη Maenam του Σαμούι.

 Ήδη οι παραλίες έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς και αν αληθεύουν οι φήμες περί αεροδρομίου σε αυτό το κομμάτι του νησιού, βλέπω σύντομα το χωριουδάκι να επεκτείνεται προς πάσα κατεύθυνση..

Οι δύο παραλίες χωρίζονται από μια ψηλή βραχώδη προεξοχή, που εισχωρεί στη θάλασσα αρκετά ώστε να ανεξαρτητοποιεί εντελώς τη μία από την άλλη.
Από το view point φαίνονται ολόιδιες, με τη νότια Yai να δείχνει λίιιγο μεγαλύτερη και ελαφρώς πιο ανεπτυγμένη, ενώ στη Noi έχουν αρχίσει ήδη να κυριαρχούν μεγάλα ξενοδοχεία.

Το σκηνικό που περιβάλλει και τις δύο είναι εντυπωσιακό, με καταπρασινους δαντελωτους λοφισκους, έναν στα νότια με view point και με τα μπανγκαλόους να βρίσκονται λίγα μόλις βήματα από τη θάλασσα που είναι υπέροχη για κολύμπι.

Ένας ντόπιος πωλητής με τα διπλά κοφίνια περασμένα στο κοντάρι – ξέρετε αυτά τα τυπικά thai beach vendor style-  κουβαλάει ότι τραβά η όρεξή σου. Θέλεις ντόνατς? Θέλεις φετούλα μάνγκο? Θέλεις μασάζ? Δεν διαθέτει το παρόν κατάστημα, περπάτα πέντε βήματα και ξάπλωσε στη μπαμπου κατασκευή..
Θέλεις σοκολατοκεικάκι και κρύο νερό? Να σου τηγανίσει μπανάνες εδώ και τώρα?
Το πιο πιθανό πλην από όλα τα παραπάνω είναι να θέλεις να βουτήξεις και να μην ξαναβγείς!

Αυτό ήταν το καλύτερο σημείο του νησιού για να τελειώσει το ταξίδι μας στο koh Phangan..
Σε τρεις περίπου εβδομάδες ένα παχουλό φεγγάρι θα τραβάει τη θάλασσα μακριά από τη ζούγκλα και τα πλήθη με τα κουβαδάκια προς στη γνωστή λωρίδα άμμου στα νοτιοανατολικά του νησιού.
Ακόμα και τότε όμως οι δίδυμες Ao Thong Nai Pan δε θα έχουν ιδέα τι μέρα είναι..