Ταϋλάνδη ένα ταξίδι που κρατάει χρόνια

[kosa]

Η Ουντόν με φιλοξένησε άλλες 2 μέρες.
 Aλλά η δίψα του Μάρκο Πόλο  δεν με άφηνε να ησυχάσω.

 Την τρίτη μέρα ένιωσα ότι είχα δει  αρκετά εδώ, το συζήτησα με την συνοδό μου και αποφασίσαμε  την
επομένη μέρα  να εκδράμουμε.  
Έτσι την επομένη  μέρα  πρόγευμα στο  ξενοδοχείο,  μια βόλτα  στα μαγαζιά
 της πόλης, μια στάση για την απαραίτητη  βενζίνη  και δρόμο για το Nong Khai
.
65km   μόλις χωρίζουν την   Udon Thani   από  το
Nong Khai.  

 Μια  ιδιαίτερα   γραφική πόλη στις  όχθες του ποταμού Μεκόνγκ.





 Ένα ποτάμι  που μόνο σε κάποιες ταινίες με θέμα το Βιετνάμ είχα δει, η  σε σχετικά ντοκιμαντέρ.



 Οι  πήγες του χάνονται στα βάθη της Κίνας και αφού  την διασχίσει,   έρχεται με την σειρά  το Λάος,  η Ταϋλάνδη,
  η Καμπότζη, και τελευταίο το Βιετνάμ  να χαρούν  από αυτήν την ανεξάντλητη πηγή ζωής που δίνουν τα  νερά του.

 Υπέροχα  εστιατόρια και    καφέ προφέρουν κάθε λογής εδέσματα με θέα ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα πάνω από το ποτάμι.




 Η πόλη    ένα μίγμα κινέζικης, Λάο, ταϊλανδέζικης, αλλά και ένα κομμάτι  βιετναμέζικης κοινότητας  κτίζουν ένα πολύ όμορφο  πολυεθνικό πάζλ. Το μαρτυρούν άλλωστε και  οι διαφορετικές τεχνοτροπίες τόσο στα κτήρια της πολης, αλλά και στους ναούς.



 
 Ήρεμη πόλη με αργούς ρυθμούς   κοντά σε ένα ποτάμι που είναι πηγή ζωής    με εκατοντάδες  ψαρόβαρκες να το διασχίζουν καθημερινά μεταφέροντας  αγαθά από την μια όχθη στην άλλη .






Σε λίγο  νύχτωνε η σύνοδος μου έπρεπε να γυρίσει με την βοήθεια ενός  ξαδέλφου  που μας συνόδευε μια και  είχε κάποιες
 δουλειές να κάνει εκεί.


 Εγώ   αποφάσισα να μείνω για να δω την πόλη  καλύτερα. 

Θα   ξαναρχόταν   μετά από 2 μέρες  για να  με    ξεναγήσει απέναντι στην Βιεντιάν.

 Εκεί σε κάποιο από τα πλωτά εστιατόρια  δείπνησα, βλέποντας τις βάρκες να φεύγουν για το
νυχτερινό ψάρεμα και τα φώτα  μιας μικρής πολης του Λάος απέναντι.
 Η θερμοκρασία αρκετά πιο χαμηλή εδώ και η αύρα της νύχτας έκαναν  την ανάγκη ενός ποιο ζεστού
 ρούχου απαραίτητη.





 Το  ξενοδοχείο Mekong Riverside (800 Μπατ) εκεί στις όχθες του ποταμού   μια επι το πλείστον  ξύλινη κατασκευή
  πολύ καθαρό και τα δωματιά του  υπέροχα.

 Με θέα τι άλλο το ποτάμι.

 Το πρωί στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, χάζευα πραγματικά  απέναντι    τα βουνά του Λάος  μέσα στη  πρωινή ομίχλη,
 να  συνθέτουν ένα  τεράστιο πινάκα ζωγραφικής από αυτούς που μόνο ο  ύψιστος  μπορεί  να αποδώσει.




 Αμέσως  μετά  Υπέροχοι περίπατοι κατά μήκος του ποταμού,  με    τεράστιους ναούς, πολύ όμορφα πάρκα.





Μια τεράστια αγορά, της οποίας  το μεγαλύτερο  κομμάτι της είναι σκεπασμένο, γεμάτη χιλιάδες προϊόντα.



Μια πόλη  που ενδείκνυται για ταξιδιώτες που   αναζητούν μια ήσυχη διαμονή.

 Η μέρα κύλησε με  επίσκεψη σε κάποιο  κατάστημα μασάζ ( μην πάει  ο νους σας στο πονηρό) μια και το
 αιρκοντίσιον στο ξενοδοχείο   στην Ουντόν   ήταν σε αρκετά χαμηλή θερμοκρασία και μια  ψυξούλα την άρπαξα.

 Αμέσως μετά επίσκεψη σε κάποια τοπικά αξιοθέατα  και μια μικρή εκδρομή στον ποταμό   με κάποιες  βάρκες που
 υπάρχουν για αυτόν το σκοπό.




 

[kosa]

«Τι  να τους πεις και τι να καταλάβουν. Γιατί; Μην πεις τίποτα.»

 Αυτή ήταν η απάντηση του ενός από τους  φίλους,  στο πως θα περιγράψουμε το πρώτο μας ταξίδι εκεί.

 Τι να τους πεις;

Πως να τους  μεταδώσεις αυτήν   την διαφορά της πολιτισμικότητας.

Πως  να   τους κάνεις;

  Να δουν τα χρώματα, να μυρίσουν  τα αρώματα των  φυτών.
Πως  να τους κάνεις να  ζήσουν  την διαφορετικότητα των ανθρώπων.
Πως  να τους κάνεις να  αισθανθούν, αν δεν το ζήσουν.

Υπάρχει κάτι που κάνει την διαφορά μεταξύ ανθρώπων που  βρίσκονται στο  ίδιο μέρος,  την  ίδια στιγμή, και ο καθένας έχει διαφορετικά
 ερεθίσματα. Βλέπει διαφορετικές παραστάσεις, εξάγει άλλα συμπεράσματα.

Είναι κάτι που μου είχε πει χρόνια πριν, ένας μεγάλος σε  ηλικία  και γνώση συνάδελφος, όταν εγώ  τότε  νεούδι έκανα τα πρώτα μου  βήματα.
 
 « Πρόσεχε μικρέ, πολλοί κοιτούν μα  λίγοι βλέπουν. Να μην κοιτάς τι φαίνεται, σε οτιδήποτε είναι αυτό, αλλά αυτό που υπάρχει, αυτό θα σε
 κάνει να ξεχωρίσεις.»

Τι να τους πεις;

 Μάλιστα σε μια χώρα που θεωρεί τον εαυτό της κέντρο του  κόσμου, που βαυκαλίζεται  με την ιστορία και τα κατορθώματα των πρόγονων.
Χωρίς να προσπαθεί να κάνει κάτι.
Εάν η φιλοσοφία, τα μαθηματικά, η ιατρική,  και πολλά άλλα γεννήθηκαν εδώ, φροντίσαμε  να μεταναστεύσουν  νήπια και  να ανδρωθούν σε άλλες
  χώρες, μια και δεν ήμασταν ικανοί  να τα μεγαλώσουμε και να μεγαλουργήσουμε.

Τι να τους  πεις;

Σε μια χώρα που θεωρούσε  αιώνες τώρα  τους ευρωπαίους κουτόφραγκους  και  αμερικανάκια  και να που  φτάσαμε.

Πως να δώσεις να καταλάβουν;

  Αυτοί που πιστεύουν ότι το Μέξικο συνορεύει με την Ισπανία,  ( μάλλον λόγω  γλώσσας), η ότι το Λάος είναι το  κόμμα του  Καρατζαφέρη.

Τι να τους πεις;

Όταν  τους κουράζουν  9 ώρες στο αεροπλάνο, αλλά  την άλλη  μέρα παίρνουν το αυτοκίνητο και κάνουν 8 ώρες  να πάνε στον Έβρο,
 για να πάρουν τον τζάμπα τενεκέ τυρί.

Το τι κριτικές   το τι νουθεσίες έχω ακούσει τόσα χρόνια από  τους ταξιδιώτες του καναπέ και του  τηλεκοντρόλ δεν θα το πιστεύατε.
Ναι από αυτούς   που η πιο μακρινή διαδρομή είναι κουζίνα- καναπές -κρεβάτι. Που περιμένουν τον Τσακίρη να βγάλει νέα   γεύση για  να εξελίξουν
  τις γαστριμαργικές τους επιθυμίες.

Αυτούς που όταν περάσουν  καμιά φορά τα  διόδια του ισθμού νιώθουν  πως   βρίσκονται σε ξένο κράτος.
 Που  μπερδεύουν την  διώρυγα του ισθμού με εκείνη του Παναμά.

Αξέχαστη θα μου  μείνει  η σκηνή, όταν  σε κάποια φιλική συντροφιά έδειξα  κάποιες φωτογραφίες από επόμενο ταξίδι στα phi phi
  και  η μόνη ερώτηση που   μου έθεσε ένας εξ αυτών ήταν. « ρε μα..κα  εκεί πάτωνες».

Τι επιθέσεις καρχαριών,  τι  βόες, τι  κροταλίες (άσχετο εάν δεν ζουν εκεί), μου έχουν περιγράψει δεν λέγεται.
 Αχ  βρέ National  geographic τι μας έκανες.

 Από  ποιους;

Από τους ταξιδιώτες αυτούς που ο   μόνος τους φόβος είναι  μην τελειώσουν  οι μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ.

  Από αυτούς, για τους οποίους όλοι οι κάτοικοι της Ασίας  είναι   ίδιοι,  έχουν όλοι σχιστά μάτια και τρώνε ρύζι.



Βράσε ρύζι  με λίγα λόγια.

[kosa]

Ξεκινώντας να γράψω  αυτό  τόπικ   το θεωρούσα εύκολο και ανώδυνο,  πόσο λάθος ήμουν.
  Καμιά φορά  το  να σκαλίζεις πράγματα από την  ζωή σου, το να προσπαθείς   να μεταφέρεις μέσα από ένα κείμενο, εικόνες
 και συναισθήματα, να  προσπαθείς να  θυμηθείς να   ξαναζήσεις γεγονότα μόνο εύκολο και σίγουρα  όχι, ανώδυνο δεν είναι.

Για κάποιους  είναι απλά  μια φωτογραφία, για σένα που την έχεις τραβήξει είναι κάτι παραπάνω από ένα κλικ της μηχανής .
 Είναι η προσπάθεια του να αποτυπώσεις, να εγκλωβίσεις μια σειρά από  συναισθήματα, οσμές, παρουσίες, πρόσωπα και   γεγονότα.
 Οι κινέζοι «λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις»,   μα  για μένα δεν  νομίζω ότι είναι αρκετές.

Την άλλη μέρα στο Nong Khai η ομορφιά της  φύσης και η απλότητα της πόλης με είχαν συνεπάρει.
 Σε ένα από  τα τοπικά  μπαρ, κάποιοι φάρανγκ σαν και εμένα έπιναν νωχελικά τον  καφέ τους  χαζεύοντας στον  κόσμο στο τοπικό  παζάρι.
 Άνθρωποι από  κάθε γωνιά του πλανήτη, κουρασμένοι από την  μιζέρια και  το άγχος των μεγαλουπόλεων της δύσης, αηδιασμένοι ίσως ακόμα
 και από τα «τουριστικά» θέρετρα της Ταϋλάνδης επέλεξαν να  ζήσουν εδώ.

Ο  Μάϊκλ από το Λέστερ, Γιόχαν από το Αμβούργο και τόσοι άλλοι που  τι κρίμα δεν θυμάμαι πια τα ονόματα τους.
Πρόθυμοι να μου δείξουν τα γύρω μέρη, χαρούμενοι που  βρήκαν κάποιον να μοιραστούν  τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.
Να πάμε στους καταρράκτες, να μου δείξουν τους γύρω ναούς, να με συντροφευόσουν στα ψώνια   για τα αναμνηστικά.
Να κάνουν αυτοί  τα παζάρια μιας και γνωριζόντουσαν με τους ντόπιους.
 Πώς να τους  ξεχάσω.

Πώς να  ξεχάσω τον  Τόνγκ, τον ηλικιωμένο βαρκάρη που χαρούμενος  κωπηλατώντας για  3 και πλέον ώρες με κόστος μόνο
250  Μπατ, με  ξενάγησε σε κάθε αξιοθέατο στις όχθες του ποταμού.
Τα αγγλικά του λιγοστά,  μα η αγάπη του  για αυτό που έκανε τεράστια.

Πώς να ξεχάσω ίσως την ομορφότερη γυναικεία παρουσία που έχω αντικρίσει στην ζωή μου, σε ένα από τα βενζινάδικα της περιοχής.
Με την μουτζουρωμένη φόρμα έσπευσε να μου βάλει  βενζίνη.
 Μια παρουσία  που  εάν είχε  γεννηθεί εδώ, στάνταρ με την  νοοτροπία που μας διακρίνει θα στόλιζε κάποια από τα πρωινάδικα της
 ελληνικής η άλλης τηλεόρασης.
 Καλή της   ώρα όπου και να είναι. Μείνε εκεί να στολίζεις τον τόπο σου.

Τα « μπαρ» σε αυτή την πόλη λιγοστά, δεν εμπνέει άλλωστε το περιβάλλον.
 Οι όποιοι τουρίστες έρχονται εδώ, οι περισσότεροι για να ανανεώσουν την βίζα  που χρειαζονται για περεταίρω  διαμονή στην Ταϋλάνδη.
Οι επισκέπτες της απέναντι πλευράς για τουριστικούς λόγους λίγοι.

Πάρα πολλοί όμως οι κάτοικοι του Λάος που έρχονται να πουλήσουν τα αγαθά που  παράγουν τα χέρια και η γη τους.

 Προς την ανατολική πλευρά της πόλης,  μια συνοικία που κατοικούν πάρα πολλοί  βιετναμέζοι, πρόσφυγες των πολέμων στο κράτος αυτό,
αφομοιωμένοι στην τοπική  κοινωνία διατηρώντας όμως τα ήθη και τα έθιμα τους αλλά και την καθολική τους  θρησκεία.
Εύκολα αναγνωρίσιμοι τόσο από το χρώμα του δέρματος αλλά και τα κωνικά τους καπέλα.

Έτσι κύλησε αυτή η μέρα στην πόλη αυτή.

 Αυριο  το πρωί η συνοδός μου θα ερχόταν για να με ξεναγήσει στην απέναντι όχθη, και όταν οι ταϊλανδοί   λένε πρωί  εννοούν πρωί, πολύ πρωί.
 
Αρνήθηκα ευγενικά τις προσκλήσεις των εκεί φίλων  για συνέχεια σε κάποιο από τα μπαρ της περιοχής και  ξεκίνησα για το   ξενοδοχείο.

Άλλωστε ο Ήλιος είχε πάει για ύπνο  νωρίς και δεν θα αργούσε να  ξυπνήσει.

[kosa]

 Όπερ  και εγένετο.
Στίς 7.30 το πρωί  η καθόλα  πρόσχαρη και αναλόγως εμφανίσιμη  κυρία της ρεσεψιόν  με    ειδοποίησε για την άφιξη της  συνοδού μου. 

 Δεν ήταν μόνη της  προς ευχάριστη έκπληξη  για μένα .
  Γύρω στα 10 άτομα δυο αυτοκίνητα  ήταν η τιμητική συνοδεία που μου επιφύλαξαν. Το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο  έμεινε εκεί στο 
ξενοδοχείο και  επιβιβάστηκα  σε ένα Navarra με κατεύθυνση την  Βιεντιάν και το Λάος.

 Τριάντα περίπου χιλιόμετρα  χωρίζουν  τις δυο πόλεις. Τριάντα  χιλιόμετρα , 35 δολάρια, μια φωτογραφία  και  περίπου  45 λεπτά
καθυστέρηση στο  συνοριακό σταθμό.
  Ιδιαίτερα αξιοσημείωτος ήταν ο  όγκος των  κιπ ( τοπικού νομίσματος), που συνέλεξα στην προσπάθεια μου να εξαργυρώσω
  200 δολάρια για παν ενδεχόμενο.
 Εάν  δεν με απατά η  μνήμη μου περί τα 1.500.000 εάν και δεν θα είχα πρόβλημα να χρησιμοποιήσω  Μπατ.
Το ευχάριστο  είναι  ότι  μου τα άλλαξαν  οι ταϊλανδοί φίλοι στην επιστροφή ευτυχώς γιατί περίσσεψαν αρκετά.

Μετά από  25 λεπτά  διαδρομής κοντά στις όχθες του Μεκόνγκ ανάμεσα σε μικρά  χωριά και καλλιέργειες  φτάσαμε στην  Βιεντιάν.
 
Η πολυετής παρουσία των  Γάλλων  στα   χρόνια της Γαλλικής Ινδοκίνας, παραπάνω   από εμφανή, ειδικά σε κάποια σπίτια αλλά
 και κρατικά κτήρια που μένουν  από τότε ανέπαφα  ακόμα εκεί.
 Η αψίδα του  θριάμβου, στο κέντρο περίπου της πόλης κτίστηκε αργότερα, αυτή την φορά για  να συμβολίσει την   μάχη των ντόπιων
  για την ανεξαρτησία τους, ενάντια  στα γαλλικά στρατεύματα  μετά τον  2ον  παγκόσμιο πόλεμο. 

Κοντά εκεί αποχαιρετήσαμε προσωρινά  τους υπόλοιπους της παρέας, εγώ  η συνοδός μου και ο μικρός αδελφός για 
να χαζέψουμε την πόλη, και  οι υπόλοιποι  για κάποια καθιερωμένα ψώνια  στην από εδώ μεριά του ποταμού.

 Αλλά και  να επισκεφτούν κάποιους συγγενείς που διαμένουν εδώ.
Όπως  το έχω  ξαναγράψει σύνορα δεν διαθέτουν οι καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα αυτών  που μένουν σε παραμεθόριες περιοχές.

Πρώτος προορισμός το Haw Phra Kaew



σημείο συνεχών προστριβών συμφώνα   την συνοδό μου μεταξύ Λάος  και Ταϋλάνδης  λόγο της ύπαρξης εδώ  του σμαραγδένιου 
 βούδα για  κάποιο  διάστημα  μετά την  υφαρπαγή του από το Chang mai πρόκειται  για το άγαλμα  που κοσμεί τον  ναό 
  Wat Phra Kaew , στην Μπανγκόκ.  Ο ναός καταστράφηκε πολλές φορές πριν  πάρει την σημερινή του μορφή και μεταμορφωθεί
σε μουσείο  με καποια καταστήματα παραδοσιακών ειδών στον περιβάλλοντα χώρο 
 
Σε κοντινή απόσταση το  Wat Si Saket 



Μοναστήρι με      χρησιμοποιήθηκε και σαν καταφύγιο από   τις επιθέσεις των  ταϊλανδών σε παρελθόντες χρόνους.
Ο αρχαιότερος ναός στη περιοχή της πρωτεύουσας  με αξιοθαύμαστα αγάλματα του βούδα από χαλκό και ασήμι .

Πιο δίπλα  το  προεδρικό παλάτι και ένα σωρό αλλά αξιοθέατα με κάπως διαφορετική,  θα έλεγα τεχνοτροπία από τα ταϋλανδικά πρότυπα.

 Η θέα στον ποταμό υπέροχη με  τα δεκάδες  μικρά  νησάκια που σχηματίζονται μέσα του, μια και η περίοδος των βροχών 
 είχε έρθει αλλά η στάθμη του δεν ήταν ακόμα αρκετή  για να τα καλύψει.

Μετά την   βόλτα ανεβήκαμε  προς το Sao  Talat για να  συναντήσουμε τους άλλους  μια και ήταν η ώρα  του μεσημεριανού φαγητού.
Καμιά σχέση  φυσικά με την μορφή που έχει σήμερα μετά το τεράστιο  mall  που κτίστηκε εκεί.
 Η πρώτη φορά που είδα  ψωμί   σε τραπέζι  εστιατορίου  κατάλοιπο  των γάλλων και αυτό.

 Το Sao  Talat η αλλιώς Morning Market.  Ένα αρκετά μεγάλος χώρος όπου μπορεί κανείς να  βρει όλα τα είδη  που μπορεί να τον
ενδιαφέρουν από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι φρούτα και άλλα τρόφιμα.
 Εκεί σε κάποιο    από τα παραδοσιακά εστιατόρια γευματίσαμε  και για τους πονηρά  σκεφτόμενους, όχι, μόνο κάποιες μπύρες
 που κέρασα, το   γεύμα της συνόδου μου και το γεύμα μου πλήρωσα( όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια).
 Το απόγευμα  καθισμένοι  σε ένα από τα καφέ του παρόχθιου δρόμου  παρατηρούσαμε  το  πολύχρωμο πλήθος  που έκανε
την καθιερωμένη  βόλτα.

[kosa]

H περιοχή σας θυμίζει  κάτι;

[kosa]

Σσσσσσσουτ !!!!!!!!!!!!



Το μωρό κοιμήθηκε  όπως λένε  κάποιοι.

Καληνύχτα


Να    φοβάστε πάντα αυτούς που προσπαθούν  να σας σκοτώσουν  τα όνειρα,  γιατί τα δικά τους έχουν πεθάνει προ πολλού.

[steven]

"Να    φοβάστε πάντα αυτούς που προσπαθούν  να σας σκοτώσουν  τα όνειρα,  γιατί τα δικά τους έχουν πεθάνει προ πολλού."

Όπως πάντα, ποιητικός..!!! (για καλό το λέω)

[kosa]

να είσαι καλά

[kosa]

Συνέχεια  αποπροσανατολισμού  πλέον μόνο εδώ:


http://thailandmymemories.blogspot.com/

[kosa]

Περάσαν αρκετά χρόνια από την   ιστορία  των πρώτων κειμένων .
  Μαζί με αυτά έζησα πολλά, είδα πολλά ,αλλά ποτέ   μα ποτέ  δεν   έσβησε η  δίψα και η  αγάπη μου για αυτήν την  χώρα.
Έγιναν πολλά  όλα αυτά τα χρόνια,   έζησα, αγάπησα, πληγώθηκα, πόνεσα, έκανα  φίλους εκεί,  γνώρισα  μέρη, ανθρώπους ,  ταξίδεψα.

 Άλλωστε  ένα ταξίδι είναι και η  ίδια  η ζωή  ένα ταξίδι με αρχή και τέλος.

 Ένα  ταξίδι που  κάποιοι  έχουν το  κουράγιο να το  χαρούν  έναντι στου υπόλοιπους,  που με πυξίδα και γνώμονα την μιζέρια και την μισαλλοδοξία τους στρέφονται σε άλλους  δρόμους.

  Η όποια πορεία μου εδώ στην Ελλάδα με αφορμή την κρίση,  μια και αιτία  μάλλον κρύβεται ποιό βαθιά  μέσα μου,  έπρεπε  να φτάσει στο τέλος.
  Η Ταΐλάνδη  έγινε  για μένα  πέρα  από ένας  τόπος διαφυγής,  μια δεύτερη πατρίδα που καλέστηκε  να  αναλάβει  την παραπέρα  πορεία των ονείρων  και  των προσδοκιών μου .
 Τα  πάμπολα ταξίδια εκεί , η προσπάθεια κατανόησης  του τρόπου ζωής, οι φιλίες , θέριεψαν το δέντρο της  διαφυγής μου και το έκαναν  να καρπίσει.

 Το τελευταίο  διάστημα βρίσκομαι  σε μια συνεχή εναλλαγή  μεταξύ Ελλάδας  και Ταϊλάνδης.
Με σκοπό την οριστική  μετοίκιση εκεί.
Χωρίς πότε  να προσπαθώ να  πω  ότι  όλα είναι ρόδινα εκεί,  το μόνο που μπορώ να πω  ότι  είναι απλώς ποιο ανθρώπινα.

 Θα συνεχίσω   λοιπόν αυτό το μικρό   οδοιπορικό μου  από εκεί που το σταμάτησα  και  θα προσπαθήσω  να  φτάσω στο σήμερα.
 Μήπως  μέσα από τα δικά μου λάθη, τις δικές μου εμπειρίες,   μπορέσω  κατά το ελάχιστο  να  βοηθήσω  αυτούς  που σκέπτονται  η  επισκέπτονται την χώρα.

[damoglis]

 

[kosa]

Η  περιοχή   της  Udon αλλά  και  γενικότερα η  γύρω περιοχή     ήταν το  κέντρο του ενδιαφέροντος  μου   τα  επόμενα  3  χρόνια.   
Φυσικά   όμως  χωρίς πότε  να πάψουν οι  επισκέψεις και σε άλλα  μέρη της  χώρας.
 Με την  επιστροφή  μου από την πρωτεύουσα του Λάος,  ο υπολειπόμενος  χρόνος  διαμονής  καταναλώθηκε  σε  κάποιες  επισκέψεις  στην περιοχή  του Loei.



Loei:

Μια  από της βόρειο ανατολικές  περιοχές  της  Ταϊλάνδης  με  μεγάλα παρθένα  δάση,  πανέμορφα   βουνά, παράλληλα στην  πορεία  του  ποταμού  Μεκόνγκ.
 Κοντά στο ποτάμι αυτό   άλλωστε  ήταν ο  τόπος  προορισμού  μου, η  μικρή πόλη του  Chiang Khan.



  Τα περίπου 200  χιλιόμετρα που  χωρίζουν την περιοχή  Kut Sa   στην Udon,  που  ήταν  η  κατοικία της  συνοδού μου,  με   την  πόλη  Chiang Khan καλύφτηκαν  σε 3,5   ώρες  μια  διαδρομής  πραγματικά  αξέχαστης.  Οδηγώντας  ανάμεσα  από  κοιλάδες,  μικρότερους παραποτάμους του  Μεκόνγκ,  σκαρφαλωνόταν  μέσα   από  φιδίσιους  δρόμους    στα πανέμορφα  βουνά της  περιοχής,   χαζεύοντας    απέναντι  της   οροσειρές  του  Λάος  σαν  αναδυόμενα μανιτάρια  μέσα  απ την  τροπική  βλάστηση  και  την  πρωινή  ομίχλη.







 Η  περιοχή  του  Leoi χαρακτηρίζεται  ίσως από τις ποιο  κρύες περιοχές  της  χώρας   και  ίσως και η ποιο αραιοκατοικημένη.

Για τους  λάτρης  της θορυβώδους  ζωής  η   περιοχή  δεν είναι η ενδεδειγμένη,  μια  και τα μέσα  διασκέδασης εδώ περιορίζονται σε κάποια  καλά  ρεστοράν,   πάμπολλους  ναούς,  τεράστια πάρκα,  και καταρράκτες.
Περισσότερο  μια περιοχή  για  φυσιολάτρες  και μοναχικούς.



  Το Chiang Khan μια μικρή  κωμόπολη   στις  όχθες  του  Μεκόνγκ ,σφύζει  από  ζωή,   παλιό  λιμάνι  του διάπλουν  του ποταμού,  συνεχίζει   μέχρι  και σήμερα  να είναι  ένα  κέντρο  διακομιδών προϊόντων   προς  άλλες  περιοχές  .
 Μια πόλη  με επί το  πλείστον παραδοσιακά   ξύλινα σπίτια,  τελείως διαφορετική από τις  γύρω του.
 Κέντρο  εμπορίου  επί πολλούς αιώνες  διατηρεί  μια  αρχιτεκτονική  που περισσότερο  τείνει  προς την   κινεζική   και λιγότερο την ταϊλανδική.








 Κάποιοι  εμπορικοί δρόμοι με κάθε λογής  εμπορεύματα, θυμίζουν περισσότερο γειτονιά,  από άλλες περιοχές  με ποιο  απρόσωπη  συμπεριφορά,  εδώ  οι πάντες  ξέρουν τους  πάντες.



  Το  τελευταίο διάστημα  λόγο του φυσικού κάλους της  περιοχής,  γίνεται τακτικά πόλος   επισκεπτών.Περισσότερο  τα σαββατοκύριακα  κυρίως,  από κατοίκους των αστικών  περιοχών.
Η παρουσία των  ξένων   είναι  σε  μικρό ποσοστό,  μιας και  δεν  περιλαμβάνεται στους  “ τουριστικούς”  οδηγούς λόγο έλλειψης  συγκεκριμένων  “ενδιαφερόντων”.
 

[kosa]

Οι  ώρες  περνούν πολύ  γρήγορα, όταν  περνάς καλά αυτό είναι το  σίγουρο.

 Το ηλιοβασίλεμα  ήρθε  να τυλίξει  και να  βάψει  με μυριάδες χρώματα  την πόλη  και τα νερά του ποταμού,  χαρίζοντας μας  ένα μοναδικό τοπίο.
 Η αναζήτηση  στέγης  για την νύχτα, μας  έφερε  σε  ένα πανέμορφο  ξενοδοχείο κοντά στο ποτάμι .



Χρέωση   800  μπάτ  την νύχτα  μια τιμή αρκετά καλή  και γύρω στα 500 μπάτ το φαγητό, που παραγγείλαμε στον εξώστη  του ξενοδοχείου .
Το πρωί  η θέα  του ποταμού,  μέσα από την πρωινή  ομίχλη, μετά  μια νυχτερινή  νεροποντή που  μας συνόδευε  όλη την νύχτα, απλά υπέροχη.



 Καθίσαμε να απολαύσουμε το πρωινό  μας   κάνοντας σχέδια  για τη υπόλοιπη μέρα.
Αναγκαστικά η αναχώρηση  μας θα καθυστερούσε λιγάκι,  μια  και   η οικογένεια της  συνοδού μου  που ασχολείτο  με  οικοδομικά έργα,  είχε αναλάβει την  κατασκευή ενός πολυκαταστήματος  στην περιοχή και η παρουσία της για 2-3  ώρες εκεί θα ήταν απαραίτητη.

Αν   θυμάμαι καλά γύρω στις 10 ξεκινήσαμε με την προτροπή ενός κατοίκου της περιοχής να ακολουθήσουμε τον δρόμο δίπλα στο ποτάμι στα αριστερά της  πόλης  και  να οδηγηθούμε μετά στο Phu Ruea  ένα εθνικό πάρκο επάνω στο βουνό.



 Ο Μεκόνγκ,  ένας ιδιαίτερα φαρδύς  ποταμός,  πλωτός  κατά το μεγαλύτερο μέρος του  με  φάρδος από  500 έως 1000  μέτρα στο σημείο  αυτό, κυλούσε συνεχώς  δεξιά  μας.



  Ακολουθήσαμε τους μαίανδρους που δημιουργεί στην πορεία του, έκπληκτοι από την συνεχή εναλλαγή  των τοπίων,  περνώντας  συχνά  από   μικρούς  παραποτάμους  του.










  Τον ακολουθήσαμε για 25 χιλιόμετρα  πριν αλλάξουμε  πορεία, ακολουθώντας έναν από τους παραποτάμους, για να  συνεχίσουμε  την πορεία μας  προς  το εθνικό πάρκο του Phu Ruea .



 Απλωμένο το  πάρκο στην κορυφή   και τις πλαγιές του ομωνύμου  βουνού,  με ύψος γύρω στα 1400 μέτρα,  προσφέρει μια πανέμορφη θέα τόσο προς τον  ποταμό  Μεκόνγκ  αλλά και το   καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang .














]



Γεμάτο κήπους με κάθε λογής λουλούδια  πού  ευδοκιμούν στην περιοχή, πανύψηλα  δέντρα, υπέροχα μονοπάτια, που σε  οδηγούν σε καταπληκτικές τοποθεσίες

[kosa]

Μαγικές ώρες σε ένα μαγικό τοπίο, όσες ώρες και να διαθέσεις  πάλι δεν είναι  αρκετές για να δεις τα  πάντα εδώ.

Πανέμορφη  η μικρή  κωμόπολη του Nong Bua,  που έχει την τύχη να  βρίσκεται ανάμεσα σε 2  υπέροχα πάρκα το Phu Ruea, αλλά και το καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang.
 Η πόλη  βρίσκεται  στη  κοιλάδα που περιστοιχίζετε  από  τα  βουνά  που αποτελούν τα  γύρω  πάρκα  καταφύγιο, αλλά και είναι  ένας  βασικός τόπος  διαμονής  των επισκεπτών εκεί.
   Εντύπωση  μου έκαναν τα  στοιχισμένα  λεωφορεία, από κάθε  μέρος της Ταϊλάνδης, που  μετέφεραν καθημερινά  τόσο  ταϊλανδούς αλλά και άλλων εθνικοτήτων επισκέπτες
Ακόμα μεγαλύτερη ένα τεράστιο θερμόμετρο, που  βρισκόταν   σαν  μνημείο  στην καρδιά της πόλης  δείχνοντας την θερμοκρασία,  η οποία  όπως  με  πληροφόρησε  η σύνοδος μου,  κατά  τους  κρύους  για  την χώρα  μήνες,    φτάνει  πολλές  φορές  η  κατεβαίνει  κάτω   από το  μηδέν.




 Αρκετά  μικρά η  μεγάλα  για  το μέγεθος  της πόλης ξενοδοχεία,  χώρος  για   κάμπινγκ,  μεγάλοι κήποι  με  εξαίσια λουλούδια.

 Η περιοχή του Loei χαρακτηρίζεται  η πιο ζεστή, άλλα  και  η ποιο  κρύα  περιοχή της  χώρας.

  Μετά  από ένα υπέροχο δείπνο με τοπικές  λιχουδιές, η  ώρα  να  αποσυρθούμε  στο ξενοδοχείο  έφτασε.


The Panta Hotel



800   μπάτ, στους πρόποδες του  βουνού  κοντά στο κέντρο της πόλης  με πανέμορφη θέα.

 Είμαστε πραγματικά  τυχεροί,  ούτε σταγόνα όλη την μέρα, καταρρακτώδη  βροχή όλο το βράδυ  για 2η  μέρα.
Είναι παράξενο  για  ένα  άνθρωπο της πόλης  να  βρίσκεται εδώ  σε μια πόλη  με  πολύ ησυχία

Το  ξενοδοχείο  αρκετά νέο,  την εποχή εκείνη,  περιβαλλόταν από  ένα μεγάλο  κήπο,  η παρουσία   πολλών τροπικών   πουλιών  που με   τις  φωνές  να  σημαίνουν  τον ερχομό  της αυγής, δεν άργησε  να  έρθει.
Τρίτη  μέρα ο καιρός  ηλιόλουστος,  παρά την πρωινή ομίχλη,  κάτι που από ότι  μας  είπαν  στην ρεσεψιόν  ήταν τακτικό φαινόμενο.



Είχαμε αποφασίσει  να ξεκινήσουμε πολύ πρωί  για  τον επόμενο  μας  σταθμό,   όχι  γιατί  η  διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη, άλλα ο  χώρος  που  έπρεπε  να  επισκεφτούμε  ήταν τεράστιος,  τα μέρη που θέλαμε  να δούμε πολλά,  και  θα έπρεπε  μετά  να   γυρίσουμε στην πόλη για την  επόμενη  διανυκτέρευση μας.

 Η απόσταση από  την Nong Bua  μέχρι το  καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang, είναι  γύρω στα  40 χιλιόμετρα, τα οποία χρειάστηκαν  2   ώρες  για  να καλυφτούν.
'Οχι  μόνο  γιατί ο δρόμος  ειδικά  κοντά  στο πάρκο,  ήταν στενός και  είχε  κάποια  κίνηση παρόλο το πρωινό της  ώρας , άλλα   δεκάδες   για  να μην πω εκατοντάδες, ήταν τα σημεία  που  με την ομορφιά τους  μας ανάγκασαν  να σταματήσουμε έστω και  για λίγο.









Το  καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang είναι   τεράστια περιοχή που βρίσκεται στην κορυφή  και τις  γύρω πλαγιές  ενός  βουνού  με  ύψος  πάνω  από 1500 μέτρα. 



 Στην είσοδο  του  πάρκου  συναντήσαμε  με  τον απαραίτητο συνοδό μας,  μια και η επίσκεψη  χωρίς την παρουσία του   δεν ήταν εφικτή.  Κρίνεται αναγκαία  τόσο  λόγω  του μεγέθους  του πάρκου,  αλλά  και της  παρουσίας των ζώων  ( ελέφαντες, πλήθος   πιθήκων,  κάποιο είδους αρκούδας, άλλα  και  τίγρεων  η ένα  είδος  μεγάλης  γάτας  που ζούν εκεί σε άγρια κατάσταση. 
 Η μεταφορά μας έγινε   από εκεί και μετά  με αυτοκίνητο της  υπηρεσίας  φύλαξης, τα οποία είχαμε  κλείσει  μαζί με τον φύλακα  πριν ξεκινήσουμε από την Udon.
Το κόστος ήταν εάν θυμάμαι καλά,  3500 μπάτ για 3 άτομα   συμπεριλαμβανομένων της ξενάγησης, του αυτοκίνητου  και  ενός  γεύματος που  μας  παραχωρήθηκε σε ένα  φυλάκιο  της περιοχής  με  υπέροχη θέα.


 
 Δικαιολογημένα ονομάζεται το βουνό της  ορχιδέας,  καθώς σε  κάθε  γωνιά που το μάτι σου μπορεί  να   δεί, η  ποσότητα  και  η  ποικιλία αυτού του  λουλουδιού και  όχι μόνο,   είναι τέτοια  που  πραγματικά  μπορεί  να σε καταπλήξει. Χιλιάδες  αναρριχώμενες σε κάθε είδος δέντρου  η  θάμνου  σε  κάθε χρώμα, σχήμα και  μέγεθος.

[kosa]

Η αγάπη για μια γυναίκα, η για ένα οποιοδήποτε πρόσωπο, γίνεται πολλές φορές   το άρμα που σε μεταφέρει.
  Που σε  κάνει να προσπαθείς  να γνωρίσεις περισσότερο αυτόν τον άλλο  τόπο, να γνωρίσεις  τον λαό που ζει εκεί, να μάθεις  τον τρόπο ζωής, να ακούσεις τα προβλήματα, τα όνειρα τις  φιλοδοξίες  τους.
Σιγά σιγά αρχίζεις  και εσύ  να  δένεσαι, να γίνεσαι κομμάτι αυτού του άρματος,  να προσπαθείς  να δεις  μέσα από  τα δικά τους μάτια,  τα δικά σου  όνειρα.
  Καμιά φορά  πολλά  από αυτά   που ζείς  η ζούσες  εδώ στην πατρίδα, πράγματα που φάνταζαν τόσο συνηθισμένα καθημερινά, βλέποντας τα πιά μέσα από ένα άλλο πρίσμα, αρχίζουν να φαίνονται   τόσο ξένα, τόσο κουραστικά.
 Πράγματα που το μόνο που κάνουν, είναι  απλώς να σε βυθίζουν καθημερινά  μέσα  σε μια χειμερία νάρκη .
 Όλα αυτά που για  χρόνια  προσπαθούσες,  επέμενες,  αρχίζουν  να  φαίνονται τόσο ανούσια,  τόσο ρηχά που αρχίζεις να αμφιβάλλεις  εάν άξιζαν  όλη αυτήν την προσπάθεια
Χαμένος  χρόνος.


 Στον δρόμο κάποια φορά  η μάλλον τις περισσότερες φορές μπορεί  να χάσεις το Άρμα,  μα πάντα βαθιά στην  καρδιά σου  θα μείνουν για πάντα  ο τόπος και η διαδρομή.