Kαλησπερα σε ολους και ολες
Ας ακουσουμε και κατι ενω διαβαζουμε απο τον ποιητη των ταξιδιων , τον μοναδικο Νικο Καββαδια..
http://www.youtube.com/watch?v=Elh5kvX3agM&list=PL813315DC376EA6F0Ιουνιος του 1990 στην Ελλαδα..στην εξουσια βρισκεται εδω και λιγους μηνες η Ν.Δ και ο Κωνσ/νος ακατανόμαστος , στο ποδοσφαιρο εχει ηδη ανακηρυχτει Πρωταθλητης ο Παναθηναικος και σε 1 μηνα περιπου απο τωρα στα γηπεδα της Ιταλιας, η Δυτικη (ακομα..) Γερμανια κατακταει για 3η φορα στην ιστορια της το Παγκοσμιο Κυπελλο απεναντι στην Αργεντινη με σκορ 1-0, στο κυκνειο ασμα του Diego Armando "DIO" Maradona.
Μετα απο διαλειμμα ενος ετους επιστρεφουμε ξανα στην Ταυλανδη για 3η φορα.
Ακριβως σαν σημερα λοιπον πριν 23 χρονια, παλι με Thai, αναχωρουμε για το γνωστο μας πια Don Muang που να τονισω οτι πρωτολειτουργησε το 1914,
συμφωνα με μια μικρη ταμπελα που ειχαμε διαβασει μεσα σε ενα αεροδρομιο.
Αυτο το ταξιδι ομως δεν ειχε καμια σχεση με την προηγουμενη ειδυλλιακη εικονα απου ειχαμε σχηματισει για την χωρα, κι αυτο για λογους που θα εξηγησω παρακατω.
Η αρχη εγινε με το ταξιδι που καναμε για το Surathani με το λεωφορειο. Καμια σχεση με τα αντιστοιχα που πηγαιναν για Chiang Mai.
Πιο ανετα, με περισσοτερες ανεσεις και προς μεγαλη μας εκπληξη και αρκετους Δυτικους.
Το συγκεκριμενο δρομολογιο ηταν μισογεματο και ετσι βολευτηκαμε ανετα. Μετα απο 2 περιπου χρονια οι γνωριμες ηπειρωτικες διαδρομες μας φαινονταν παλι σαν να τις βλεπαμε για πρωτη φορα.Ο δρομος καλυτερος απο τον βορρα οπως και ο καιρος.
Λιγο πριν φτασουμε ομως στο Surathani κι ενω ειχε πιασει ξαφνικα μια δαιμονισμενη καταιγιδα γινεται το μοιραιο.
Καθομασταν πισω πισω και ειχαμε ξαπλωσει αφου το ταξιδι κρατουσε γυρω στις 12 ωρες.
Μας ξυπνησε ενα αποτομο φρεναρισμα και η κορνα του πουλμαν πριν ακουσουμε το εκκωφαντικο μπαμ και τιναχτουμε ολοι απο τις θεσεις μας.
Πανικος..φωνες και κλαματα παντου, Ευτυχως δεν κοιμομασταν ορθιοι αλλα στο πλαι.
Ενα μικρο αγροτικο ειχε προσπαθησει να διανυσει την εθνικη για να περασει απεναντι, δεν υπολογισε την αποσταση μιας και επικρατουσε και ομιχλη και εγινε το μοιραιο.
Το πουλμαν ειχε αραξει στο πλαι με κλιση και σιγα σιγα κατεβηκαμε οσοι μπορουσαμε..το αγροτικο ειχε πεσει μεσα στο χαντακι και ειχε διαλυθει απο την τρομακτικη συγκρουση ακριβως στην καμπινα του οδηγου.
Ενα ζευγαρι σε αθλια κατασταση γεματοι αιματα και τζαμια κι μια μικρουλα γυρω στα 3 με 4 σφαδαζε λιγα μετρα πιο περα, μιας και ειχε εκσφενδονιστει απο το σπασμενο τζαμι της μητερας της..
Στην παρεα υπηρχαν δυο φοιτητες Ιατρικης στο τελευταιο ετος οι οποιοι προσπαθησαν να δουν τι γινεται.
Οι γονεις δεν ειχαν σφυγμο και η μικρη εχανε αιμα οπως δεν ειχαμε ξαναδει ποτε..
Σε λιγα λεπτα εφτασε ενα περιπολικο, προφανως ειδοποιημενο, απο τους διερχομενους. Ο δρομος κλειστος και στα δυο ρευματα αλλα ευτυχως ο κοσμος ψυχραιμος, προσπαθουσε να βοηθησει.
Την μικρη δεν την πλησιαζε κανεις, ακομα και οι αστυνομοι κοιταζαν απο τα 2 μετρα κανοντας γκριματσες απογνωσης.
Μπηκαμε μεσα οπου το δραμα συνεχιζοταν...μια Σουηδεζα ειχε πεθανει ακαριαια απο το αποτομο χτυπημα στην λαβη που εχουν πισω τα καθισματα για να πιανεσαι..μεσα στα αιματα ολη..ουτε εδω υπηρχε σφυγμος και επιπροσθετα "μυριζε" θανατο.
Εμεις ευτυχως δεν ειχαμε κατι σοβαρο, παρα μονο καποια επιπολαια τραυματα.
Το ασθενοφορο εφτασε με καθυστερηση και αφου διαπιστωσαν οτι οι νεκροι γονεις δεν μπορουσαν να βγουν, μιας και οι πορτες ειχαν φρακαρει, μαζεψαν την μικρη, με καπως αγαρμπο τροπο ειναι η αληθεια.
Προσπαθησαμε να μιλησαμε με τους αστυνομους οι οποιο δεν ηξεραν Αγγλικα και ειχαν το νου τους πρωτα στους ντοπιους.
Περιμεναμε γυρω στην μια ωρα, ωσπου ηρθε ενα βανακι, αγνωστο απο που, και μας πηγε στο νοσοκομειο για να μας δουν.
Οι γιατροι ευγενεστατοι και με καλα Αγγλικα. Οταν μαλιστα διαπιστωσαν οτι ειχαν να κανουν και με μελλοντικους συναδελφους εγιναν ακομα φιλικοτεροι. Ηταν οι μονοι ντοπιοι που συναντησαμε σε εκεινο το ταξιδι που ηξεραν την χωρα "Greece" και που βρισκεται.
Μας ενημερωσαν καποια στιγμη οτι η μικρη κατεληξε απο ακατασχετη αιμορραγια, αφου ειχε υποστει συντριπτικο καταγμα στο κρανιο.
Η παρεα των Σουδων σε αλλοφρονη κατασταση, η αδερφη της κοπελας που σκοτωθηκε, ειχε παθει σοκ και προσπαθουσαν να την ηρεμησουν.
Μετα απο ολη αυτη την περιπετεια πηγαμε στο Don Sak και περασαμε απεναντι, οπου μονο ορεξη για διακοπες δεν ειχαμε μετα απο ολα αυτα που ειχαμε δει και ζησει.
Φτασαμε Lamai και βολευτηκαμε σε ενα ωραιο ξενοδοχειο.
Την αλλη μερα αρχισαμε την εξερευνηση. Το Koh Samui ηταν πολυ διαφορετικο απο οτι ειχαμε δει ως τοτε. Μικρα ξενοδοχεια, bungalows (Ινδικης προελευσεως λεξη..), εστιατορια, μοντερνα bar, επαρκως οργανωμενες παραλιες, ειδικα για scuba, και βεβαια πολλοι Δυτικοι.
Τις πρωτες δυο μερες γυρναγαμε μεταξυ Chaweng και Lamai, για να επανελθουμε λιγο, πραγμα που εγινε σταδιακα.
Νοικιασαμε μηχανακια και αρχισαμε να γνωριζουμε το νησι.
Οι παραλιες καμια σχεση με την αγρια ομορφια του Koh Chang αλλα υπηρχαν πολλες, μεγαλες και μικρες, οι περισσοτερες ηρεμες απο κοσμο.
Οσον αφορα το φαγητο υπηρχαν πολλες επιλογες και με τιμες για ολα τα βαλαντια. Στο Koh Samui αντικρυσαμε για πρωτη φορα την "ακριβη" Ταυλανδη.
Οι επαγγελματιες ομως και οι κατοικοι, το ιδιο ευγενικοι και χαμογελαστοι.
Γυρισαμε ολο το νησι, ακομα και το μεσα που εκρυβε αρκετες ευχαριστες εκπληξεις.
Καποια στιγμη αποφασιζουμε να παμε στο Koh Tao, βλεποντας τις διαφορες εκδρομες που διοργανωναν.
Πολυ ειδικη περιπτωση το συγκεκριμενο νησι, πρωτη φορα ειδα ποσο πουλαει ο καταδυτικος τουρισμος, πραγμα αγνωστο τοτε στην Ελλαδα.
Το βραδυ πολυς κοσμος στα bar για ολα τα γουστα. Πρωτη φορα ειδαμε reggae bar, οπως και ομορφες και περιποιημενες κοπελες, για την εποχη βεβαια.
Kαμια σχεση με οτι συναντησει μεχρι τοτε.
Πανω στην βδομαδα αποφασιζουμε να κατευθυνθουμε για Krabi, να δουμε νεα τοπια και αλλα μερη.
Κλεινουμε ενα βανακι και ξεκιναμε για ενα ταξιδι περιπου 180 χλμ, ανυποψιαστοι για το τι προκειται να συμβει.
Mια ωρα κι αφου εχουμε μπει στην εντυπωσιακη ενδοχωρα σε καποια στιγμη βλεπουμε στο τελος μιας ευθειας ενα περιπολικο της αστυνομιας να κανει σημα στον οδηγο να σταματησει, πραγμα που φυσικα εγινε.
Μας κανουν σημα να κατεβουμε κατω, μετεφραζε ο οδηγος...
"Check" μας λεει ο επικεφαλης, που οπως αποδειχτηκε ηταν και η μονη λεξη που ηξερε στη γλωσσα του Sir Alex Fergusson...
Εμεις ειμασταν εντελως χυμα, γυμνοι απο τη μεση και πανω, μακρια μαλλια, δεμενα πισω. ελαφρως αξυριστοι και οι δυο με tattoo.
Δινουμε τα διαβατηρια...τα κοιταζει και κατι λεει με τον συναδελφο του.
"Κατεβαστε τα πραγματα σας, θελουν να τα ελεγξουν", μας λεει ο οδηγος..δεν ειχαμε να φοβηθοτμε τιποτα..
Αρχιζουν και πετανε τα πραγματα και ψαχνουν..εμεις μιλια...υπομονη...
Κατι λενε στον οδηγο..."πρεπει να τους ακολουθησουμε στο αστυνομικο τμημα" μας πληροφορει...
Διαμαρτυρομαστε..."check"..."check" συνεχιζει ο αστυνομικος.
Ακολουθουμε το περιπολικο και παμε στο τμημα, οπου υπαρχουν αρκετοι αστυνομοι που κοιταζουν εξεταστικα.
Στον δρομο ρωταμε τον οδηγο αν αυτη ειναι μια συνηθης πρακτικη...μας απανταει οτι αυτο συμβαινει σπανια και μονο σε κοσμο που μοιαζει υποπτος..
"Ειστε τυχεροι που δεν καπνιζετε"...μας πληροφορει..και ηταν αληθεια, κανεις μας δεν καπνιζε.
Στο μεταξυ ειχαμε βαλει t-shirt για...ξεκαρφωμα..
Μας οδηγουν στον επικεφαλης που βλοσυρος ελεγχει κι αυτος τα διαβατηρια..αρχιζουμε και ανησυχουμε.
Κατι λεει με τους αλλους και καποιος παιρνει τα διαβατηρια και εξαφανιζεται στο διπλανο γραφειο.
Ρωταμε αν μιλαει καποιος Αγγλικα...ο οδηγος μεταφραζει..σε πολυ λιγο εμφανιζεται μια πολυ εντυπωσιακη κοπελα αστυνομικος οπου μιλαγε ικανοποιητικα και μας εξηγει με ενα ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ακομα και σημερα χαμογελο οτι προκειται περι "ελεγχου ρουτινας" κι οτι δεν θα αργησουμε.
Μας ρωταει απο που ειμαστε, αν μας αρεσει η χωρα και ποσο καιρο βρισκομαστε εδω..απανταμε κανονικα.
Μας ρωταει αν θελουμε να μας προσφερουν κατι....αν μπορουσαμε θα απαντουσαμε "ΕΣΕΝΑ".. αλλα στην κατασταση που ειμασταν οι ψυχραιμοτερες σκεψεις σαφως και ηταν προτιμοτερες.
Επροκειτο για ενα πραγματικο Ουρι του Παραδεισου...
Μας κερασαν αναψυκτικα αλλα η ωρα περναγε, η κοπελα ειχε εξαφανιστει και οι αλλοι μας κοιταζαν οπως κοιταζαν οι Τουρκοι μπατσοι τον πρωταγωνιστη στην αλησμονητη ταινια "ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ"..
Ξαφνικα ειδοποιουν τον οδηγο να φυγει...Χ Α Μ Ο Σ...Ζηταμε την κοπελα..αφαντη.
Αρχιζουν και μας φωναζουν στην γλωσσα τους...στην παρεα ειχαμε εναν φιλο, σωστο "βουνο" ο οποιος ηταν και ο πιο ψυχραιμος ως τοτε.
Εδω μια παρενθεση για να γινουν κατανοητα τα παρακατω γεγονοτα.
Πριν φυγουμε απο την χωρα ειχαμε παρει μαζι τα τηλ. της Ελληνικης Πρεσβειας αλλα και της Αμερικανικης για παν ενδεχομενο.
Γιατι ομως της Αμερικανικης...ο συγκεκριμενος φιλος ειχε ΚΑΙ Αμερικανικο διαβατηριο μιας και ειχε την υπηκοοτητα.
Ηταν η πρωτη φορα που συνεβη αυτο, και αποδειχτηκε σωτηρια κινηση.
Στα περισσοτερα t-shirt ειχαμε κολλησει θερμοκολλητικα αυτοκολλητα με την ελληνικη σημαια σε περιπτωση που κατι παθουμε και χασουμε ολα μας τα εγγραφα, αν μας βρει καποιος να ειδοποιησει καπου, και να φτασουμε τουλαχιστον στην πατριδα μας σε οποια κατασταση και να ειμαστε.
Ο συγκεκριμενος φιλος ειχε σταμπαρει και μια μεγαλη αμερικανικη σημαια, στο στηθος δεξια.
Οποτε βγαζει απο την πισω τσεπη το Αμερικανικο διαβατηριο, το ανοιγει και το δειχνει στον επικεφαλης και λεει ηρεμα αλλα "ψαρωτικα"..."Ειμαι Αμερικανος πολιτης και θελω να τηλεφωνησω ΤΩΡΑ στην Αμερικανικη Πρεσβεια"
Ο αλλος επιασε προφανως την μαγικη λεξη..."ΑΜΕRICAN EMBASSY"..
Σε χρονο dt εμφανιστηκε το ουρι...μιλανε και λεει στο "βουνο" να την ακολουθησει..
Σε 10 λεπτα εμφανιζονται ξανα και ο ψηλος ανακοινωνει.."Μαγκες φευγουμε.."
Αυτο το μικρο αλλα ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ διεθνες επισημο κρατικο εγγραφο με το περιφημο Γερακι λοιπον μας εβγαλε ποιος ξερει απο τι μπελαδες.
Ακριβως 10 χρονια μετα το ιδιο διαβατηριο μας "ξεμπερδεψε" σε πολυ σοβαροτερη κατασταση στα Σκοπια.
Μολις εμφανιστηκε, οι Σκοπιανοι "σκληροι" αστυνομοι "σουζαρησαν" σεμνα και αρκουντως ταπεινα...
Ελληνες με Αμερικανικο Διαβατηριο..?? Φουλ του Ασσου με Ρηγαδες..
Ο φιλος μιλησε 5 λεπτα με την Πρεσβεια στην Bangkok και αλλα 3 λεπτα η αστυνομικος και ολα τελειωσαν ως δια μαγειας.
Φτασαμε Krabi με πολυ καλη διαθεση και με το νου στην πανεμορφη Ταυλανδη, οπου αντικρυσαμε ενα....τιποτα.
Δεν υπηρχε σχεδον τιποτα..τελικα καθησαμε τρεις μερες γυρισαμε την οντως οργιαστικη φυση. με ορμητηριο το Krabi.
Οχι κατι ιδιαιτερο αλλα ειχε ενδιαφεροντα παζαρια.
Πηγαμε βεβαια και στα περιφημα Phi Phi, αγνωστα τοτε και απολυτα παρθενα...η maya maya συ-γκλο-νι-στι-κη οσον αφορα το φυσικο σκηνικο.
Οταν επεστρεψα καποια χρονια αργοτερα γινοταν της τρελλης το πανηγυρι.
Στο Koh Lanta δεν προλαβαμε να παμε, οποτε ξαναγυρισαμε στο Samui, οπου καθησαμε αλλες τρεις μερες και ετσι εληξε το τριτο ταξιδι στην ομορφη αυτη χωρα.
Τα συναισθηματα αναμεικτα, ειχαν συμβει διαφορα πρωτογνωρα πραγματα που μας ειχαν προβληματισει.
Στο Don Muang λεγαμε οτι μαλλον ειναι η τελευται φορα που ερχομασταν στην Ταυλανδη.
Στο Αεροδρομιο του Ελληνικου μετα απο κατι ωρες, ευτυχως ειχαμε αλλαξει γνωμη.
.
