ΓΕΝΙΚΑ > ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

(1/4) > >>

trelamenos:
TO MΥΘΙΚΟ ΠΟΥΛΙ GARUDA

Στην Ταυλανδική μυθολογία, ο Garouda είναι γνωστός σαν ο βασιλιάς των πουλιών.
Τα χαρακτηριστικά του μοιάζουν πολύ με τον Αετό.
O Garouda στην ιστορία που ο Naga σκίζεται στα δύο συμβολίζει χαρακτηριστικά
την Ταυλανδέζικη μοναρχία .
Ο Garouda είναι ένα αρχαίο και μόνιμο σύμβολο,
εκτός του ότι είναι το Βασιλικό Έμβλημα, είναι ακόμη η επίσημη σφραγίδα της Δημόσιας Διοίκησης.
Το έμβλημα ποίκιλε σε σχέδιο από αυτοκρατορία σε αυτοκρατορία.
To Garouda παρουσιάζεται σε όλες τις μορφές της Τέχνης,
της αρχιτεκτονικής και της μοντέρνας γλυπτικής.
Έχουν βρεθεί μερικές παλιές ζωγραφιές που απεικονίζουν τον Ναrai η τον Vishnu
πάνω στο Garouda με το Naga στα νύχια του ,η εν ώρα πτήσης.
Το Garouda στο Wat Phra Kaeo(στο μεγάλο παλάτι) .
Αυτός ο μυθικός αετός και σύμβολο της ανώτατης κυριαρχίας εμπνεύστηκε από
την ινδουιστική μυθολογία.

Ο Ινδουισμός παριστάνει το Garouda σαν μια πανίσχυρη θεότητα που ήταν
στα κατώτερα στρώματα του παραδείσου, και μερικές φορές ερχόταν ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα.
Στην ιστορία της kaki ,o Garouda κατέβηκε από την ουράνια κατοικία του για να παίξει
με τον βασιλιά ένα παιχνίδι με ζάρια .
Σε αυτήν την πολύ γνωστή ιστορία ο Garouda είδε την πολύ όμορφη kaki και την έκλεψε.
Σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία ο Garouda ήταν μία παντοδύναμη θεϊκή ύπαρξη.
Όταν γεννήθηκε, εμφανίστηκε μία ακτινοβολία τόσο λαμπερή πού όλοι οι κάτοικοι
του ουρανού απόρησαν, νομίζοντας ότι γεννήθηκε ο Agui, ο θεός της φωτιάς,
οι θεϊκοί κάτοικοι πήγαν να αποτίσουν σεβασμό.
O Garouda είχε την μορφή ενός άντρα στο κορμί και στα μέλη, με ράμφος και φτερά αετού.
Το πρόσωπο του είναι άσπρο, το στόμα κόκκινο και το σώμα του πράσινο.
Τ ο έμβλημα του Garouda υπάρχει και στους βασιλικούς βουδιστικούς ναούς.
Η επιρροή του αρχαίου βραχμανισμού είναι ακόμη αισθητή στις βασιλικές συγκεντρώσεις
(επετείους) που αποδίδουν σεβασμό στον Garouda.
Τα διάφορα αρχαία βασίλεια στην Νότιο Ανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Ταυλάνδης,
έχουν επηρεασθεί από την ινδική κουλτούρα του 12ου και 13ου αιώνα του βουδιστικού Era.
Οι κύριες θεότητες του Ινδουιστικού πάνθεον είναι ο Shiva, o Vishnu ,και ο Vrahma.
Η όψη του απεικονίζεται στην γλυπτική, αρχιτεκτονική, και στη ζωγραφική και διακοσμεί
Ινδουιστικούς και Βραχμανικούς ναούς.
Ο Garouda επίσης εμφανίζεται στους βασιλικούς βουδιστικούς ναούς ,σύμφωνα με την Ινδουιστική παραδοχή ότι ο βασιλιάς είναι η εμψύχωση του Narai, ο οποίος έρχεται για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.
Ο Garouda είναι το όχημα του Narai και ήταν και είναι το σύμβολο της μοναρχίας για εκατοντάδες χρόνια.
Ο Garouda απεικονίζεται συχνά στην ιστορία της Ταυλανδικής Τέχνης. Ένας χάλκινος Garouda κοσμεί το βασιλικό ατομικό φορείο και στολίζει τον θρόνο.
Μερικές φορές η φιγούρα διακοσμεί τα αετώματα και τις οροφές των βασιλικών κατοικιών.
Η συχνή παρουσία του συμβόλου απεικονίζει την πίστη του Devaraja του θεϊκού βασιλιά.
Ο βασιλιάς τιμάται ως θεϊκή υπόσταση και σαν την εμψύχωση του Vishnu πού έρχεται στον κόσμο φέρνοντας την ειρήνη και τέλος στην δυστυχία.
Η γλυπτική μορφή του Garouda ποικίλλει, ανάλογα με την φαντασία και τα οράματα των καλλιτεχνών σε διαφορετικές περιοχές.
Στην τεχνοτροπία Pravati, το 1200 έως 1400 Β.Ε., Ο Garouda είναι ένα φτερωτό πλάσμα με παχουλό αντρικό σώμα.
Πολύ αργότερα στην τεχνοτρoπία Lopburi του 1500 έως 1799 Β.Ε. Ο Garouda παρουσιάζεται σαν ένα παντοδύναμο πουλί, σαν αετός, βασιλιάς του ουρανού.
Ο καλλιτέχνης ''είδε" την θεότητα σαν μισή πουλί-μισή άνθρωπο. Το πρόσωπο ήταν ανθρώπινο αλλά είχε ένα μακρύ κυρτό ράμφος καθώς και χέρια και φτερά. Το κατώτερο μέρος ήταν ενός πουλιού.
Απεικονίσεις σαν αυτές εμφανίζονται στις περιόδους Ayutthaya και Rattanakosin.
Ο Garouda, στην συνηθέστερη μορφή του, παρουσιάζεται να κρατάει ένα ερπετό σε κάθε νυχωτό του χέρι.

Η προέλευση αυτής της μορφής βρίσκεται σε μια αρχαία ιστορία.
Σύμφωνα με μια ερμηνεία ο Garouda είναι παντοδύναμος λόγω της ευλογίας που ο πατέρας του Kasyara, υποσχέθηκε στην μητέρα του Vinata.
Aυτή ζήτησε, ο γιος της να έχει δύναμη μεγαλύτερη των θεών.
O Garouda είχε έναν αδελφό, τον Aruna, ο οποίος είχε μόνο το πάνω μέρος του σώματος του.
Αυτό συνέβη επειδή η Vinata πάνω στον ενθουσιασμό της και την ανυπομονησία να δει τον γιο της έσπασε το αυγό του πολύ νωρίς. Θυμωμένος με την μητέρα του ο Aruna την καταράστηκε.
Θα γινόταν σκλάβα του Naga μέχρι που ο μικρότερος γιος της, ο Garouda θα μπορούσε να εξαγοράσει την ελευθερία της,
φέρνοντας στον Naga μερική ουράνια αμβροσία.
Ο Garouda μπόρεσε να πάρει την αμβροσία αν και φυλασσόταν πολύ καλά.. Λέγεται ότι ο Garouda ξεπέρασε πολλά θεϊκά όντα στην προσπάθειά του να αποκτήσει την αμβροσία.
Κανείς δεν ήταν ικανός να τον ξεπεράσει, ούτε ακόμα και ο Narai. Τελικά έγινε ανακωχή και πραγματοποιήθηκε μια συμφωνία για να λήξει την έχθρα και να εξαμολύνει την κατάσταση.
Συμφωνήθηκε ότι όταν ο Narai θα είναι μέσα στο ουράνιο παλάτι του ο Garouda θα θεωρείται ανώτερος και θα βρίσκεται στην κορυφή μιας κολώνας πάνω από την κατοικία του Narai ,
ωστόσο όποτε ο Narai θέλει να ταξιδέψει οπουδήποτε, ο Garouda πρέπει να τον υπηρετήσει ως μεταφορικό μέσο.
Αυτός ο θρύλος εκφράζεται στο πρωτόκολλο του χώρου.
Όταν ο Βασιλιάς είναι μέσα στην κατοικία του, η σημαία του Maharaja με το έμβλημα του Garouda υψώνεται πάνω από τα βασιλικά διαμερίσματα.
Όταν η μεγαλειότητα του ταξιδεύει η σημαία κυματίζει μπροστά από το βασιλικό όχημα.
Αυτό είναι ότι ο Narai είναι ανώτερος από τον Garouda.
Mερικοί λένε ότι ο Garouda είναι τόσο δυνατός όσο ο θεός της φωτιάς, η ότι ο Garouda αντιπροσωπεύει τον θεό Ήλιο.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ο Garouda είναι το σύμβολο, στην φιλοσοφία της σοφίας!


ΠΗΓΗ Copyright Hellenic Amateur Muay Thai Federation 2007

Thailander:
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Απο τους πρωτους αιωνες της πρωτης χιλιετιας μια σειρα δυναστειων κυριευσαν και κυβερνησαν διαφορα μερη της Ταιλανδης. Ομως μονο κατα την ανοδο του βασιλειου Σουχοται, στα μεσα του 13ου αιωνα, η χωρα απεκτησε την πραγματικη της ταυτοτητα. Και ενω απο το 12ο μεχρι τα μεσα του 20ου αιωνα οι ξενοι ηξεραν την Ταιλανδη ως Σιαμ, οι ντοπιοι ονομαζαν τη χωρα τους οπως και την πρωτευουσα της πανισχυρης δυναστειας της.

Οι αρχαιολογικες ενδειξεις ειναι ασαφεις, ομως πιστευεται οτι η κοιλαδα του ποταμου Μεκονγκ και το οροπεδιο Κορατ στη Βορειοανατολικη Ταιλανδη, καθως και σημεια του Λαος και της Καμποτζης κατοικουνταν περισσοτερα απο 10.000 χρονια. Στη Σπηλια των Πνευματων κοντα στο Μαε Χονγκ Σονγκ και στο Μπαν Καο του Καντσαναμπουρι εχουν ανακαλυφθει καποια γεωργικα εργαλεια που χρονολογουνται απο το 3500 π.Χ. Ωστοσο οι πιο σημαντικες αρχαιολογικες ανακαλυψεις εγιναν στο Μπαν Τσιανγκ στα βορειοανατολικα, οπου βρεθηκαν χαλκινα εργαλεια και αντικειμενα που χρονολογουνται απο το 3000 π.Χ., αρχαιοτερα δηλαδη απο τα αντιστοιχα που ανακαλυφθηκαν στη Μεση Ανατολη, η οποια θεωρουταν το κεντρο της Εποχης του Χαλκου. Βρεθηκαν επισης διακοσμημενα κεραμικα και γεωργικα συνεργα, γεγονος που αποδεικνυει οτι καποτε η περιοχη ηταν ο πυρηνας ενος ακμαζοντος και εξελιγμενου πολιτισμου.
    Οι πρωτοι κατοικοι της Ταιλανδης σιγα σιγα εκτοπιστηκαν και απορροφηθηκαν απο τους λαους Ται, οι οποιοι αρχισαν να μετακινουνται απο την Κινα στη νοτιοανατολικη Ασια μετα τον 1ο αιωνα μ.Χ. Ενα ακομα μεγαλυτερο μεταναστευτικο κυμα ακολουθησε στα μεσα του 13ου αιωνα, καθως ο λαος προσπαθουσε να ξεφυγει απο το στρατο του Κινεζου αυτοκρατορα Κουμπλαι Χαν (β. 1260-1294). Οι μεταναστες αυτοι εγκατασταθηκαν στις βορειες περιοχες του Μιανμαρ (Βιρμανιας), της Ταιλανδης, της Καμποτζης, καθως και του Βιετναμ.
    Εικαζεται, επισης, οτι οι πρωτοι λαοι Ται προερχονταν απο την Ταιλανδη και απλωθηκαν σε ολη τη νοτιοανατολικη Ασια και μεχρι την Κινα, με κεντρο το Ναντσαο, στην επαρχια Γιουναν της σημερινης Κινας. Μετα την εισβολη του μογγολικου στρατου στο Ναντσαο το 1253, οι λαοι αυτοι επεστρεψαν στα νοτια και εγκατασταθηκαν και παλι στην Ταιλανδη.

Ταϊλάνδη σημαίνει " χώρα των ελεύθερων " και οι Ταϊλανδοί μπορούν να καυχηθούν γιατί, σε όλη τη διάρκεια της 800 χρονης ιστορίας της, η χώρα τους, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεν υπήρξε ποτέ αποικία.
Η περιοχή ήδη από το 12ο αιώνα ήταν γνωστή σαν Σιάμ, ενώ το όνομα της χώρας άλλαξε σε Ταϊλάνδη με την άνοδο στην εξουσία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης το 1939.
Από τον 12ο αιώνα, η περιοχή της Ταϊλάνδης που είναι γνωστή ως κοιλάδα του Chao Phraya κατοικείτο από αρχαίους πολιτισμούς με ρίζες στους προϊστορικούς χρόνους.
Σίγουρα οι πιο σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτών των αρχαίων λαών έχουν γίνει στο μικρό χωριό Ban Chiang κοντά στο Udon Thani στα βορειοανατολικά της χώρας. Συστηματικές ανασκαφές στο Ban Chiang άρχισαν μόλις πριν από δύο δεκαετίες, αποκαλύπτοντας ζωγραφισμένα αγγεία, κοσμήματα, εργαλεία από χαλκό και σίδηρο. Η εγκατάσταση άρχισε γύρω στο 3600 π.Χ. και κράτησε περίπου μέχρι το 250 π.Χ. Οι άνθρωποι του Ban Chiang καλλιεργούσαν ρύζι, εξημέρωναν τα ζώα τους και ήταν δεξιοτέχνες αγγειοπλάστες.
Αλλά πριν από την εμφάνιση τους στο βορειοανατολικό οροπέδιο, η περιοχή φιλοξενούσε δεινόσαυρους. Το 1984, απολιθώματα από ένα φυτοφάγο δεινόσαυρο βρέθηκαν στην επαρχία του Phu Wiang και αυτός ονομάστηκε Phuwiangosaurus Sirindhornae, ενώ μια πολύ πιο πρόσφατη ανακάλυψη απολιθώματος ξεσκέπασε τον Siamotyrannus Isanensis, ένα τρομακτικό σαρκοφάγο πρόγονο του διάσημου Tyrannosaurus Rex.
Μέσα στους αιώνες η περιοχή επηρεάστηκε από διάφορους πολιτισμούς, από τους Ινδούς τον 3ο αιώνα, τους Μον ανάμεσα στον 6ο και τον 11ο αιώνα και τους Χμερ που έχτισαν το θαυμαστό Angkor Wat και άφησαν την κληρονομιά τους με τη μορφή διάφορων πέτρινων ιερών που είναι διάσπαρτα σε όλο το βασίλειο της Ταϊλάνδης. Ο κύριος κορμός του πολιτισμού της Ταϊλάνδης πιστεύεται ότι διαμορφώθηκε από τις φυλές που μετακινήθηκαν από τη νότια Κίνα σχεδόν πριν από 1.000 χρόνια και εγκαταστάθηκαν εκεί που είναι σήμερα η βόρεια Ταϊλάνδη, εξασφαλίζοντας την ανεξαρτησία τους από τα τότε υπάρχοντα βασίλεια των Χμερ και των Μον.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ SUKHOTHAI
Στα μέσα του 13ο αιώνα οι Ταϊλανδοί ήταν ήδη μια κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, απορροφώντας σιγά σιγά τις αποδυναμωμένες αυτοκρατορίες των Μον και των Χμερ. Το 1238 ιδρύθηκε το πρώτο ταϊλανδικό βασίλειο, το Sukhothai που οι ηγέτες του το αποκαλούσαν "η αυγή της ευτυχίας". Συχνά θεωρείται η χρυσή περίοδος της ταϊλανδικής ιστορίας, ένα ιδανικό ταϊλανδικό κράτος σε μια γη της αφθονίας που κυβερνιόταν από πατριαρχικούς και καλοπροαίρετους βασιλιάδες, ο πιο γνωστός από τους οποίους ήταν ο Βασιλιάς Ramkamhaeng ο Μέγας. Ο Ramkamhaeng διακρίθηκε ως διοικητής, νομοθέτης, πολιτικός και του αποδίδεται η δημιουργία της ταϊλανδικής γραφής. Η περίοδος Sukhothai βρήκε τους Ταϊλανδούς, για πρώτη φορά να αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο πολιτισμό με τους δικούς τους διοικητικούς θεσμούς, τη δική τους τέχνη και αρχιτεκτονική. Οι εικόνες του Βούδα από την περίοδο Sukhothai, που χαρακτηρίζονται από τα εκλεπτυσμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, τη ρευστότητα των γραμμών και την αρμονία των μορφών, θεωρούνται η πιο όμορφη και αυθεντική από τις καλλιτεχνικές εκφράσεις της Ταϊλάνδης. Το 1350, το ισχυρότερο κράτος της Ayutthaya άσκησε την επιρροή του πάνω στο πιο ήπιο Sukhothai και από ένα κράτος δουλοπάροικων που ήταν ως τότε, σφετερίστηκε όλη τη διοικητική εξουσία, αφήνοντας το Sukhothai ένα ερημωμένο βασίλειο.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ AYUTTHAYA
Oι βασιλιάδες της Ayutthaya επηρεάστηκαν έντονα από τον πολιτισμό των Χμερ. Δεν είχαν καμία σχέση με τους πατρικούς και προσιτούς ηγεμόνες του Sukhothai, ήταν απόλυτοι μονάρχες των οποίων η θέση τονιζόταν από όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα της βασιλείας που αντικατοπτριζόταν στον Devaraja (θεό-βασιλιά) των Χμερ. Οι Βραχμάνοι ιερουργούσαν δίπλα - δίπλα με τους Βουδιστές μοναχούς στις κρατικές τελετές -μια κληρονομιά που παραμένει ακόμα και στη σύγχρονη Bangkok. Ο 16ος αιώνας σημαδεύτηκε από την άφιξη των Ευρωπαίων και από τις συνεχείς συγκρούσεις με τους Βιρμανούς.
Το 1569 την Ayutthaya την κατέλαβαν οι Βιρμανοί που λεηλάτησαν την πόλη και μετακίνησαν με τη βία τον περισσότερο πληθυσμό της Ayutthaya στη Βιρμανία. Το Βασίλειο του Σιάμ ωστόσο, εδραιώθηκε πάλι από τον βασιλιά Naresuan το Μέγα. Κάτω από την εξουσία αυτού του μεγάλου βασιλιά, η Ayutthaya ευημέρησε και έγινε η ακμαία μητρόπολη που περιγράφουν οι Ευρωπαίοι επισκέπτες του 17ου αιώνα.
Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν αρχικά το Σιάμ σαν πύλη για το εμπόριό τους με την Κίνα. Η Ayutthaya και τα λιμάνια της έγιναν αποθήκες για αγαθά που διακινούνταν μεταξύ Ευρώπης, Ινδίας, Ανατολικών Ινδιών, Κίνας και Ιαπωνίας. Το απόγειο της ευρωπαϊκής παρουσίας στην Αyutthaya, ιδιαίτερα των Γάλλων, ήταν αναμφίβολα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Narai (βασίλεψε από το 1656 μέχρι το 1688), όπου έφτασαν στη Δύση οι περισσότερες εντυπώσεις για το Σιάμ. Μερικοί δυτικοί επισκέπτες σύγκριναν την Ayutthaya με τη Βενετία και την αποκάλεσαν "την πιο όμορφη πόλη στην Ανατολή".
Το 1767, μια εισβολή των Βιρμανών κατάφερε να αιχμαλωτίσει την Ayutthaya. Στην βιασύνη τους να αποσυρθούν από την κατακτημένη πρωτεύουσα, οι Βιρμανοί σκότωσαν, λεηλάτησαν και έβαλαν φωτιά σ' ολόκληρη την πόλη, εξαλείφοντας έτσι τέσσερις αιώνες ταϊλανδικού πολιτισμού. Αλλά παρά τη μεγαλειώδη νίκη τους, οι Βιρμανοί δεν διατήρησαν τον έλεγχο του Σιάμ για πολύ. Ένας νεαρός στρατηγός που λεγόταν Phya Taksin συγκέντρωσε μια μικρή ομάδα στρατιωτών, έσπασε το βιρμανικό κλοιό και απέδρασε στο Chantaburi. Εφτά μήνες μετά την πτώση της Ayutthaya, αυτός και οι δυνάμεις του επιτέθηκαν στην πρωτεύουσα και εκδίωξαν τη φρουρά της βιρμανικής κατοχής.


ΠΕΡΙΟΔΟΣ THONBURI
Ο στρατηγός Taksin αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Σιάμ από την Ayutthaya σε ένα μέρος πιο κοντά στη θάλασσα που θα διευκόλυνε το εμπόριο, θα διασφάλιζε το στρατιωτικό ανεφοδιασμό και θα έκανε την άμυνα και την υποχώρηση ευκολότερες σε περίπτωση νέας βιρμανικής επίθεσης. Ίδρυσε τη νέα του πρωτεύουσα στο Thonburi. H ηγεμονία του Taksin δεν ήταν εύκολη. Η έλλειψη κεντρικής εξουσίας από τότε που έπεσε η Ayutthaya είχε οδηγήσει σε μια ταχύτατη αποσύνθεση του βασιλείου και η βασιλεία του Taksin αναλώθηκε στην επανένωση των επαρχιών.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ RATTANAKOSIN
Μετά το θάνατο του Taksin, ο στρατηγός Chakri έγινε ο πρώτος βασιλιάς της δυναστείας των Chakri, που βασίλεψαν από το 1782 ως το 1809. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να μεταφέρει το διοικητικό του αρχηγείο από το Thonburi στη Bangkok. Εκεί βάλθηκε να χτίσει το καινούριο του παλάτι σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της Ayutthaya, συγκεντρώνοντας όλους τους επιβιώσαντες μεγάλους τεχνίτες από την παλιά πόλη. Το Μεγάλο Παλάτι που έχτισαν περιείχε όχι μόνο τις κατοικίες του βασιλιά και της βασιλικής οικογένειας αλλά επίσης ενσωμάτωσε όλα τα κυβερνητικά και δικαστικά γραφεία και, το πιο σημαντικό απ' όλα, το Βασιλικό Παρεκκλήσι όπου τοποθετήθηκε ο σεβάσμιος Σμαραγδένιος Βούδας.
Οι διάδοχοι του Rama του 1ου και του Rama του 3ου ολοκλήρωσαν την εδραίωση του βασιλείου του Σιάμ και την αναγέννηση της Τέχνης και του πολιτισμού στην Ayutthaya.
Ο Rama ο 2ος αποκατέστησε τις σχέσεις με τη Δύση, που είχαν διακοπεί από την εποχή του Narai, επιτρέποντας στους Πορτογάλους να χτίσουν την πρώτη δυτική πρεσβεία στη Bangkok. Ο Rama o 3ος (βασίλεψε από το 1824 έως το 1851), συνέχισε αυτό το έργο και ξανάνοιξε τις πόρτες του Σιάμ στους ξένους, προωθώντας έτσι επιτυχημένα το εμπόριο με την Κίνα. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην κινέζικη πορσελάνη με αποτέλεσμα να διακοσμήσει πολλούς από τους ναούς του με κομμάτια πορσελάνης, με κυριότερο δείγμα τον Ναό της Αυγής (Wat Arun.)
Ο βασιλιάς Mongkut, o Rama o 4ος( βασίλεψε από το 1851 ως το 1868) ήταν ο πρώτος Ταϊλανδός βασιλιάς που εισήγαγε το δυτικό πολιτισμό και τεχνολογία, και η βασιλεία του έχει περιγραφεί σαν "η γέφυρα που ενώνει το καινούριο με το παλιό".
Ο Mongkut αντιλήφθηκε ότι οι παραδοσιακές ταϊλανδικές αξίες δεν θα έσωζαν τη χώρα του από τη δυτική παρέμβαση, και γι' αυτό ενθάρρυνε την πολιτική του εκσυγχρονισμού η οποία πίστευε ότι θα έφερνε το Σιάμ σε ευθυγράμμιση με τη Δύση και θα μείωνε τις εχθρότητες με τους ξένους.
Ο γιος του Mongkut, o Chulalongkorn, ήταν μόλις 15 ετών όταν ανέβηκε στο θρόνο. Αλλά βασίλεψε στο Σιάμ ως ο Rama o 5ος για 42 χρόνια -και μεταμόρφωσε τη χώρα του από μια οπισθοδρομική ασιατική χώρα σε ένα μοντέρνο βασίλειο του 20ου αιώνα.
Ο διάδοχός του ο βασιλιάςVajiravudh (1910-1925), μορφώθηκε στην Οξφόρδη και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Αγγλική παράδοση και μετέφερε πολλές καινοτομίες στη χώρα του με αποτέλεσμα να επηρεάσει σημαντικά τη δομή της σύγχρονης ταϊλανδικής κοινωνίας.
Ο Prajadhipok (o Rama o 7ος ) ασχολήθηκε προσωπικά με τη βελτίωση της ζωής των υπηκόων του. Γνώριζε το ολοένα και πιο έντονο αίτημα για μεγαλύτερη συμμετοχή στην κυβέρνηση που προέβαλε μια μικρή ομάδα μορφωμένων στο εξωτερικό, αλλά θεωρούσε ότι οι Σιαμέζοι γενικά δεν ήταν έτοιμοι για δημοκρατία. Το 1927, σχολίασε δημόσια ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να διδαχτούν πολιτική συνείδηση προτού η δημοκρατία μπορέσει να εισαχθεί αποτελεσματικά. Ωστόσο, ένα πραξικόπημα το 1932 τελείωσε την πατριαρχική αλλά απολυταρχική εξουσία του βασιλιά. Το πραξικόπημα στήθηκε από την "Παράταξη του Λαού", μια ομάδα αποτελούμενη από στρατιωτικούς και πολίτες καθοδηγημένη από Ταϊλανδούς που είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό και των οποίων ο κατεξοχήν εκφραστής της ιδεολογίας τους ήταν ο Pridi Panomyong, ένας νεαρός δικηγόρος που είχε σπουδάσει στη Γαλλία.
Ο βασιλιάς δέχτηκε ένα νέο Σύνταγμα που πρότειναν και με το οποίο "σταματούσε να κυβερνά αλλά συνέχιζε να βασιλεύει". Το Δεκέμβριο του 1932, ο βασιλιάς υπέγραψε το Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα που υποσχόταν καθολική ψηφοφορία και γενικές εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Μετά την παραίτηση του βασιλιά Prajadhipok, ο Ananda Mahidol ανακηρύχτηκε βασιλιά, ο οποίος κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της βασιλείας του, ήταν στο εξωτερικό ολοκληρώνοντας τις σπουδές του. Ο βασιλιάς Ananda Mahidol επέστρεψε το 1945 στην πατρίδα του μέσα σε ένα θυελλώδη ενθουσιασμό των κατοίκων. Με το θάνατό του ένα χρόνο αργότερα, τον διαδέχτηκε ο νεαρότερος αδελφός του βασιλιάς Bhumibol Adulyadej, o σημερινός μονάρχης.
"Θα βασιλεύουμε με dharma (δικαιοσύνη), για το καλό και την ευημερία των ανθρώπων του Σιάμ", ήταν η υπόσχεση που έδωσε κατά την ενθρόνισή του ο βασιλιάς Bhumibol Adulyadej. Πράγματι, σε μεγάλο βαθμό, ο βασιλιάς παρέχει τη σταθερότητα και τη συνοχή που έλειπε από τον ταραχώδη κύκλο της ταϊλανδικής πολιτικής και της νεαρής αυτής δημοκρατίας. Ακούραστα περιοδεύοντας τη χώρα με τη βασίλισσα Sirikit για να επιθεωρούν και να βελτιώνουν την ευημερία του λαού, ο βασιλιάς εμπνέει γενικό σεβασμό. Ως συνταγματικός μονάρχης διατηρεί ουδετερότητα σε περιόδους κρίσεων.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Σε μια γη που καλύπτει μια έκταση από 510.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, χοντρικά το μέγεθος της Γαλλίας και εκτείνεται περίπου 1620 χλμ. από το βορρά στο νότο και 775 χλμ. από την ανατολή στη δύση, ζει ο πληθυσμός της Ταϊλάνδης που είναι περίπου 60 εκατομμύρια. Μαζί με τους κατεξοχήν Ταϊλανδούς, που αποτελούν το 80% του πληθυσμού, υπάρχουν σημαντικές ομάδες Κινέζων (περίπου 10%), Μαλαίσιων (περίπου 4%), Λαοτινών, Μον, Χμερ, Ινδών και Βιρμανών-που αντικατοπτρίζουν τη μακρά ιστορία αυτής της χώρας στα σταυροδρόμια της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Ασίας και πύλη προς την Ινδοκίνα, η Ταϊλάνδη συνορεύει με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος στα βόρεια και βορειοανατολικά , με την Ένωση του Myanmar στα βόρεια και στα δυτικά , με τη θάλασσα του Andaman στα δυτικά , με την Καμπότζη και τον Κόλπο της Ταϊλάνδης στα ανατολικά και με τη Μαλαισία στο νότο.

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ
Γεωγραφικά, η Κεντρική Περιοχή εκτείνεται από τα απότομα δυτικά βουνά που συνορεύουν με τη Βιρμανία ως το βορειοανατολικό οροπέδιο στα ανατολικά. Προς τα βόρεια στο Nakhon Sawan όπου οι ποταμοί Ping, Wang, Nan και Yom ενώνονται για να σχηματίσουν τον ποταμό Chao Phraya (Ποταμός των Βασιλέων) που ρέει προς το νότο τέμνοντας τη Bangkok πριν μπει στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Και προς το νότο στο Prachuap Khirikhan όπου η Ταϊλάνδη συμπιέζεται στο πιο στενό της σημείο, κάπου 60 χλμ. πλάτος μεταξύ δυτικών βουνών και του ταϊλανδικού κόλπου.
Ο ποταμός Chao Phraya σε μεγάλο βαθμό αρδεύει την Κεντρική Πεδιάδα, μια από τις μεγαλύτερες περιοχές του κόσμου σε παραγωγή ρυζιού και φρούτων, και διατηρεί ένα περίπλοκο δίκτυο καναλιών που αρδεύουν πλούσια περιβόλια και κήπους. Φιλοξενεί γεμάτες ζωντάνια πλωτές αγορές και υποστηρίζει ένα μοναδικό τρόπο ζωής που περιστρέφεται γύρω από το νερό.
Η Κεντρική Περιοχή είναι εξαιρετικά πλούσια σε ιστορικά αξιοθέατα. Αυτά περιλαμβάνουν το Nakhon Pathom, το Kanchanaburi, το Bang Pa-In, την Ayutthaya, το Saraburi, το Lopburi και πιο σημαντικό απ'όλα, την Bangkok, την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης.

Ο ΒΟΡΡΑΣ
Η βόρεια Ταϊλάνδη συνορεύει με τη Βιρμανία και το Λάος, και καλύπτεται από, δασωμένα βουνά που είναι τα χαμηλότερα άκρα στους πρόποδες των Ιμαλαϊων, και εύφορες κοιλάδες με ποτάμια, ενώ συμμετέχει στο μυθικό "Χρυσό Τρίγωνο".
Μια μεγάλη ποικιλία από στοιχεία, που περιλαμβάνουν ορεινά τοπία, νομαδικές φυλές, δάση που τα περιδιαβαίνουν ελέφαντες, γραφικές πολιτιστικές και λαϊκές εκδηλώσεις, ένα αναζωογονητικό δροσερό καιρό, αρχαίες πόλεις, υπέροχους ναούς και φιλικούς ανθρώπους , όλα αυτά συνεισφέρουν στην διαχρονική γοητεία της βόρειας Ταϊλάνδης.

ΤΑ ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ
Γνωστό στους Ταϊλανδούς ως I-San , το μεγάλο βορειοανατολικό οροπέδιο συνορεύει βόρια και ανατολικά με τον ποταμό Μekong και το Λάος και νότια με την Καμπότζη. Τα βορειοανατολικά έχουν μια ιδιαίτερη τοπογραφία που περιλαμβάνει υπέροχα καταπράσινα βουνά, τεράστια πάρκα, εύφορα οροπέδια και κατοικείται από ένα φιλόξενο λαό που μιλάει τη δική του μελωδική διάλεκτο. Η περιοχή διακρίνεται για την νόστιμη και πολύ πικάντικη κουζίνα της και για την φιλόξενη, ζωντανή παραδοσιακή κουλτούρα. Υπάρχουν, εξ άλλου, σημαντικές αρχαιολογικές ανασκαφές και ιερά- όπως είναι το Ban Chiang όπου άνθισε ο παλιότερος πολιτισμός της Εποχής του Χαλκού στον κόσμο πριν από 3600 χρόνια - και οι σεβάσμιοι ναοί prasart hin (πέτρινο κάστρο), κληρονομιά της σπουδαιότητας που έχαιρε προηγουμένως το I-San στην αυτοκρατορία των Χμερ με κέντρο το Angkor.

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ
Πέρα από τη Bangkok, στις εκβολές του ποταμού Chao Phraya, ξεδιπλώνεται η ανατολική ακτή σε μια σειρά από κόλπους και παραλίες μέχρι τα σύνορα με την Καμπότζη. Πολλά δημοφιλή θέρετρα , που συμπεριλαμβάνουν την Pattaya, το μεγαλύτερο παραλιακό θέρετρο της Ασίας, καταλαμβάνουν μια ακτή που χαρακτηρίζεται από κόλπους κρυμμένους σε βράχια, παραλίες στεφανωμένες με φοίνικες, αμέτρητα ψαροχώρια, υπέροχα νησιά και κατά κύριο λόγο τα ήρεμα νερά του Κόλπου. Η περιοχή είναι πλούσια σε φυσικά αποθέματα πολύτιμων λίθων, ενώ παράγει σε αφθονία καουτσούκ και ρύζι, ενώ η θάλασσα προσφέρει πολύ μεγάλες ποσότητες ψαριών. Εχει πολλά εθνικά πάρκα με καταρράκτες, παρθένα δάση και ακατοίκητα, απομακρυσμένα νησιά.

Ο ΝΟΤΟΣ
Οργιαστικά τροπικά νησιά, εκθαμβωτικές παραλίες πλαισιωμένες με φοινικόδεντρα, κοραλλένιοι ύφαλοι που ασφυκτιούν από πολύχρωμη θαλάσσια ζωή, γραφικά ψαροχώρια με χαρακτηριστικές βάρκες ζωγραφισμένες με το χέρι, απομακρυσμένα εθνικά πάρκα, δασωμένα βουνά, καταρράκτες, ιστορικές πόλεις, πανταχού παρούσες φυτείες καουτσούκ, όμορφα καταφύγια άγριας ζωής, η παράθεση ναών και τζαμιών ορίζει καθαρά την οπτική ομορφιά της περιοχής.
Γεωγραφικά, η νότια Ταϊλάνδη εκτείνεται μέσα από τον Ισθμό του Kra από το Chumphon, 460 χλμ. νότια της Bangkok, στα σύνορα Ταϊλάνδης- Μαλαισίας, και συνορεύει στα ανατολικά με τον Κόλπο της Ταϊλάνδης και στα δυτικά με τον Ινδικό Ωκεανό.

Thailander:
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΡΙΒΙΤΖΑΓΙΑ
(2ος-13ος ΑΙΩΝΑΣ)
Το βασιλειο Σριβιτζαγια εξαπλωθηκε απο τη νοτια πρωτευουσα του στη Σουματρα της Ινδονησιας προς τα βορεια μεσω της Μαλαισιας κι εφτασε μεχρι τη νοτια χερσονησο της Ταιλανδης με την ιδρυση κεντρων στη Νακον Σι Ταμαρατ και στην Τσαιγια της επαρχιας Σουρατ Τανι, πιθανοτατα κατα τη διαρκεια του 8ου αιωνα. Καποιοι υποστηριζουν οτι το ονομα Τσαιγια προερχεται απο το Σριβιτζαγια (η Σριβιτσαι οπως το λενε οι Ταιλανδοι), αντιληψη που εξηγει τον πρωταγωνιστικο ρολο αυτης της πολης στην αυτοκρατορια. Πολλα απο τα εργα τεχνης που βρεθηκαν στην Τσαιγια, μια απο τις αρχαιοτερες πολεις της Ταιλανδης, ειναι της περιοδου Σριβιτζαγια. (Θα τα δειτε στο Εθνικο Μουσειο της Μπανγκοκ.)

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΝΤΒΑΡΑΒΑΤΙ (ΜΟΝ)
(6os-13os AIΩΝΑΣ)
Πριν απο το μεγαλο μετεναστευτικο κυμα των λαων Ται απο τη νοτια Κινα στα μεσα του 13ου αιωνα, οι Μον ειχαν ιδρυσει μια σειρα πολεων-κρατων, με πιθανοτερη πρωτευουσα τη Νακον Πατομ, δυτικα της Μπανγκοκ. Σε αρχαιολογικες ανασκαφες βρεθηκαν στην περιοχη ενδειξεις της υπαρξης των Μον, οπως νομισματα με σανσκριτικες επιγραφες του ονοματος Ντβαραβατι. Ωστοσο οι περισσοτερες ιστορικες και πολιτισμικες μαρτυριες αυτου του μυστηριωδους βασιλειου, εκτος απο ελαχιστα καταλοιπα ναων (με πιο σημαντικο το Βατ Κουκουτ στο Λαμπουν), χαθηκαν στο περασμα των αιωνων. Το βασιλειο Ντβαραβατι πιστευεται οτι περιελαμβανε το κρατιδιο Χαριπουντσαι, που ιδρυθηκε το 661 μ.Χ. κοντα στο σημερινο Λαμπουν, καθως και τη Νακον Πατομ. Στην περιγραφη ενος προσκυνηματος στην Ινδια ο πολυταξιδεμενος Κινεζος μοναχος Τσουαν Ζανγκ αναφερει την περιοχη ως Τουολουομποντι. Εικαζεται οτι στην ακμη του το βασιλειο ξεκινουσε απο το νοτιο Μιανμαρ (Βιρμανια), διεσχιζε τις κεντρικες κοιλαδες της Ταιλανδης και εφτανε μεχρι τη δυτικη Καμποτζη.
    Οι Μον ηταν αρχικα μια ιεραποστολικη φυλη απο την Ινδια, που ξεκινησαν για να κηρυξουν το βουδισμο προχωρωντας ανατολικα μεσα απο τις οροσειρες του Μιανμαρ. Αυτη η θεωρια υποστηριζεται απο ινδικες μαρτυριες, συμφωνα με τις οποιες η θρησκεια εξαπλωθηκε σε ολοκληρη τη νοτιοανατολικη Ασια τον 3ο αιωνα μ.Χ. απο ιεραποστολους βουδιστες θεραβαντα, απεσταλμενους στην Ινδια απο το Μογγολο βασιλια Ασοκα.
    Η παρουσια των Μον στη Νακον Πατομ και τη χαμηλοτερη λεκανη του ποταμου Τσαο Πραγια, καθως και οι ανατολικες κτησεις τους ανακοπηκε λογω της επελασης των Χμερ προς τα δυτικα, με αφετηρια την πρωτευουσα τους Ανγκορ στην Καμποτζη. Το μονο προπυργιο των Μον που επιβιωσε της εδαφικης επεκτασης των Χμερ ηταν το Χαριπουντσαι, το οποιο διατηρηθηκε μεχρι το 1281, οταν το κατεκτησε ο στρατος του βασιλειου Λανα.

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΧΜΕΡ
(8ος-13ος ΑΙΩΝΑΣ)
Κατα την περιοδο της ακμη της η αυτοκρατορια των Χμερ ηταν η κυριαρχη δυναμη στη νοτιοανατολικη Ασια, καθως η επιρροη της εκτεινοταν απο τη μεγαλειωδη πρωτευουσα Ανγκορ στην Καμποτζη μεχρι τα συνορα Μιανμαρ-Ταιλανδης στα δυτικα, το Λαος στα βορεια και τη Νακον Σι Ταμαρατ στα νοτια της Ταιλανδης. Την περιοδο αυτη ιδρυθηκαν κεντρα στην Τατ Πανομ και στη Σακον Νακον της κεντρικης κοιλαδας Μεκονγκ, στο Πιμαι και στο Πανομ Ρουνγκ του Κορατ, στο Λοπ Μπουρι, στη Νακον Πατομ, στο Πετσαμπουρι της λεκανης του Τσαο Πραγια καθως και στο Σουχοται, στο Σι Σατσαναλαι και στο Πιτσανουλοκ στις κεντρικες πεδιαδες.
    Οι Χμερ εχτισαν μεγαλειωδεις ναους και πολεις. Δυο απο τα καλυτερα σωζομενα δειγματα ειναι τα ερειπια του Πρασατ Χιν Πιμαι και του Πρασατ Πανομ Ρουνγκ, τα οποια σημερα θα δειτε αναστηλωμενα. Τα ενωνε καποτε μια Βασιλικη Οδος (Royal Road), που φημιζοταν για την κατασκευαστικη της αρτιοτητα, για τους ξενωνες, τις κλινικες και τους τοπους λατρειας που υπηρχαν σε ολο το μηκος της.
    Την αυτοκρατορια των Χμερ κυβερνησε μια διαδοχη βασιλιαδων-θεων, ενω μεχρι το 12ο αιωνα επικρατουσε η λατρεια των βραχμανικων θεων του ινδουισμου. Τοτε ηταν που ο βασιλιας Τζαγιαβαρμαν Ζ καθιερωσε ως επισημη θρησκεια το βουδισμο μαχαγιανα, αν και διατηρηθηκαν οι βραχμανικες τελετες και θεοι. Στα μεσα του 12ου αιωνα το Λοπ Μπουρι εγινε το πολιτιστικο κεντρο του βασιλειου, ενω οι ηγετες των διασπαρτων πολεων των Χμερ διεκδικουσαν ανεξαρτησια απο την Ανγκορ. Η πρωτευουσα εχασε την κυριαρχια της και στα μεσα του 13ου αιωνα η αυτοκρατορια των Χμερ παρακμασε.

Thailander:
ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΛΑΝΑ
(1259-1558)
Πριν απο την ανοδο του βασιλειου του Σουχοται πολλα μικρα φεουδα διεκδικησαν εδαφη γυρω απο τον ποταμο Μεκονγκ και το Τσιανγκ Μαι της Βορειας Ταιλανδης. Σιγα σιγα ομως επισκιαστηκαν απο το βασιλειο Λανα, το οποιο με επικεντρο το Τσιανγκ Μαι κυριαρχησε στα βορεια για τρεις περιπου αιωνες.
    Ο πιο αξιολογος βασιλιας των Λανα ηταν ο ιδρυτης του βασιλειου Μενγκραι (β. 1259-1317). Οταν ηταν ακομα νεαρος πριγκιπας, ο Μενγκραι εκανε μια σειρα επιτυχημενων στρατιωτικων επιδρομων με στοχο την επεκταση της αυτοκρατοριας του και την ενοποιηση των εμπολεμων πριγκιπατων. Μετεφερε την πρωτευουσα απο το Τσιανγκ Σαεν στο Τσιανγκ Ραι και φροντισε να συμμαχησει με ηγετες των νοτιων κρατων, πολλοι απο τους οποιους ηταν πριγκιπες που ειχε γνωρισει στα νιατα του, οταν σπουδαζε στο Λοπ Μπουρι. Μεταξυ των συμμαχων ηταν το Σουχοται, το Παγιαο, καθως και το Πεγκου στη Βιρμανια.
    Ο Μενγκραι νικησε τους Μον στο Χαριπουντσαι το 1281 και το 1292 μετεφερε και παλι την πρωτευουσα στο Τσιανγκ Μαι. Εκει το βασιλειο ακμασε για αλλα 260 χρονια. Αργοτερα ο Μενγκραι συμμαχησε με τους Παγκαν του Ανω Μιανμαρ και απωθησε με επιτυχια μια επιθεση των Μογγολων, που εγινε με την παρακινηση των Κινεζων εξαιτιας της δυσαρεσκειας των τελευταιων σχετικα με τη μεταφορα της πρωτευουσας στο Τσιανγκ Μαι. Υπο τη διακυβερνηση του Μενγκραι το βασιλειο Λανα ευημερησε και εφτασε να ελεγχει τους Σαν στα δυτικα και τους Λαο στα βορεια και βορειοανατολικα. Ο Μενγκραι καθιερωσε το βουδισμο της Σρι Λανκα.
    Μετα το θανατο του, το 1317, η αυτοκρατορια Λανα παρακμασε, καθως οι διαδοχοι μαχονταν για το θρονο. Το 1328 επικρατησε σταθεροτητα, ενω το βασιλειο αρχισε και παλι να ακμαζει, ιδιως υπο το βασιλια Κου Να (β. 1355-1385). Ο Κου Να συνεχισε να προωθει το βουδισμο της Σρι Λανκα, ο οποιος τελικα εγινε η κυριαρχη πολιτιστικη δυναμη και θρησκεια στο βασιλειο (μεχρι που παραγκωνιστηκε απο το βουδισμο θεραβαντα τον επομενο αιωνα. Ο βασιλιας Τιλοκ (β. 1441-1487) ηταν ο τελευταιος μεγαλος βασιλιας του Λανα. Απωθησε καποιες επιδρομες στο Λαμπουν, επεκτεινε την αυτοκρατορια και εμποδισε τις εδαφικες επιδιωξεις της Αγιουταγια. Μετα το θανατο του, οι συγκρουσεις με την Αγιουταγια συνεχιστηκαν, ενω οι εμφυλιοι πολεμοι αναποφευκτα αποδυναμωσαν το Λανα. Κατακτηθηκε τελικα απο τους Βιρμανους, οι οποιοι το χρησιμοποιησαν ως βαση για τις μαχες τους με την Αγιουταγια.

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΟΥΧΟΤΑΙ
(1238-1360)
Οι Ται ηγετες των πριγκιπατων των Χμερ στην κοιλαδα Μεκονγκ αρχισαν να ενεργουν αυτοβουλα και ανεξαρτητα απο την κεντρικη εξουσια της Ανγκορ, απο τη στιγμη που αυτη η καποτε πανισχυρη πολη επεσε σε παρακμη. Το 1238 μια μικρη στρατια, με επικεφαλης τον πριγκιπα Ιντραντιτ, κατευθυνθηκε προς τη σχετικα ασημαντη πολη των Χμερ Σουχοται και την κατελαβε. Τον Ιντραντιτ ακολουθησαν κι αλλα πριγκιπατα με σκοπο να αποτιναξουν τον ζυγο των Χμερ. Το αποτελεσμα ηταν η ιδρυση του βασιλειου του Σουχοται (που σημαινει Ανατολη της Ευτυχιας), ενω ο Ιντραντιτ αυτοανακηρυχθηκε πρωτος ηγεμονας του.
    Κατα τη 40ετη διακυβερνηση του Ιντραντιτ το Σουχοται παρεμεινε σχετικα μικρο. Ωστοσο, μεχρι το τελος της βασιλειας του γιου του Ιντραντιτ και δευτερου βασιλια του Σουχοται Ραμκαμχαενγκ, το 1318, το βασιλειο ειχε εξαπλωθει απο το Λουανγκ Πραμπανγκ στο Λαος, σε ολοκληρη την περιοχη των κεντρικων πεδιαδων της Ταιλανδης μεχρι τη Μαλαικη Χερσονησο στα νοτια. Το Σουχοται εχει αναγνωριστει ως το πρωτο πραγματικο βασιλειο των Ται. Αν και η περιοδος Σουχοται ηταν σχετικα μικρης διαρκειας, το πολιτιστικο, πολιτικο και θρησκευτηκο της κληροδοτημα εθεσε τις βασεις μιας νεας ταιλανδεζικης ταυτοτητας. Τα περισσοτερα επιτευγματα αυτης της περιοδου οφειλονται στη σοφη και στιβαρη διακυβερνηση του Ραμκαμχαενγκ (β. 1279-1298).
    Ο θρυλος που περιβαλλει το βασιλια Ραμκαμχαενγκ ξεκινησε απο τη νεαρη του ηλικια. Στα 19 του χρονια, κατα τη διαρκεια μιας στρατιωτικης εκστρατειας με τον πατερα του, προκαλεσε τον ηγετη γειτονικου κρατους σε μια μονομαχια πανω σ' ελεφαντα. Σ' εκεινη τη νικη του οφειλει τον τιτλο Ραμχαμχαενγκ, που σημαινει Ραμα ο Τολμηρος. Ομως δεν χρησιμοποιησε μονο τη δυναμη του σπαθιου του για να επεκτεινει την αυτοκρατορια του. Η επιδεξια διπλωματια και η πολιτικη συνεση ηταν τα κυρια οπλα του για την ενοποιηση των Ται και την εξασφαλιση των συνορων απο ενδεχομενους εχθρους (για παραδειγμα, συμμαχιες με τα βορεια βασιλεια Παγιαο και Λανα και καθιερωση διπλωματικων σχεσεων με την Κινα, η οποια ηταν σοβαρη απειλη). Επιδιωξε επισης γαμους μεταξυ των ηγετων των κτησεων του, για να εδραιωσει την αφοσιωση και την αλληλεγγυη τους.

Thailander:
Χρυση εποχη
Ο Ραμκαμχαενγκ πρωτοστατησε στη λεγομενη χρυση εποχη των Ται. Ηταν ενας οραματιστης και προοδευτικος μοναρχης, που συνεβαλλε καθοριστικα στον ταιλανδεζικο πολιτισμο, στην παιδεια και την τεχνη. Σ' εκεινον αποδιδεται η εφευρεση του ταιλανδεζικου αλφαβητου με στοιχεια δανεισμενα απο τη γραφη των Χμερ και των Μον, στα οποια προσθεσε ταιλανδεζικους τονισμους. Ενα απο τα πρωτα δειγματα της νεας γλωσσας ηταν μια επιγραφη του 1292 χαραγμενη πανω σε μια στηλη, η οποια εξιστορουσε γεγονοτα απο τη ζωη στο Σουχοται και τα επιτευγματα του Ραμχαμχαενγκ. Αναμεσα τους ηταν και η περιβοητη νικη του πανω στη ραχη ενος ελεφαντα, καθως και τα αγαθα και οι προοδοι του βασιλειου του (αφθονο φαγητο, ελευθερο εμποριο, τερματισμος της σκλαβιας, δικαιωμα στην κληρονομια και αλλα στοιχεια ευημεριας).
    Ο Ραμκαμχαενγκ δεν διστασε να δανειστει τα καλυτερα στοιχεια απο αλλους πολιτισμους, προσαρμοζοντας τα στις απαιτησεις μιας νεομφανιζομενης ταιλανδεζικης ταυτοτητας. Ως προς την αρχιτεκτονικη των ναων του επηρεαστηκε απο τους Χμερ και τους Μον, αλλα προσθεσε καλλιτεχνικο διακοσμο ανυπερβλητης ομορφιας, τοσο στο εσωτερικο οσο και στο εξωτερικο ναων και παλατιων. Οι καλλιτεχνες, τεχνιτες και αρχιτεκτονες του Σουχοται ανεπτυξαν σταδιακα το δικο τους στιλ υπο την καθοδηγηση του βασιλια, καταληγοντας σ' αυτο που σημερα θεωρειται το πιο εκλεπτυσμενο απ' ολα τα καλλιτεχνικα στιλ της Ταιλανδης.
    Κατα τη βασιλεια του ο Ραμκαμχαενγκ αναβιωσε το βουδισμο θεραβαντα, χρησιμοποιωντας τις αρχες του ως θεμελια διακυβερνησης. Αυτη η προσεγγιση χαρισε στο Σουχοται ειρηνη και ευημερια που δεν συγκρινονταν με κανενα προγενεστερο βασιλειο.

Παρακμη του Σουχοται
Μετα το θανατο του Ραμκαμχαενγκ το Σουχοται μοιραια παρακμασε, καθως οι επομενοι μοναρχες αποδειχθηκαν ανικανοι να διατηρησουν την πολιτικη και οικονομικη δυναμη του κρατους. Ο γιος του Ραμκαμχαενγκ Λο Ται  (β. 1298-1347) παραμελησε σοβαρα τις κρατικες υποθεσεις και αφιερωθηκε σε θρησκευτικους σκοπους και σε κατασκευες ναων, προκειμενου να εξυψωσει την προσωπικη του αξια. Οταν πεθανε ο Λο Ται, το Σουχοται αντιμετωπιζε την ολοενα αυξανομενη απειλη μιας απο τις πρωτες κτησεις του, της Αγιουταγια.
    Ο τελευταιος σημαντικος ηγετης του Σουχοται ηταν ο εγγονος του Ραμκαμχαενγκ Λι Ται (β. 1347-1368). Ο Λι Ται συνεχισε να παραχωρει ισχυ στην Αγιουταγια, ομως παρεμεινε μεγαλος πατρωνας των τεχνων. Μαλιστα, την εποχη της βασιλειας του χτιστηκαν πολλοι απο τους μεγαλειωδεις ναους του Σουχοται. Μετα την τελικη επικρατηση της Αγιουταγια, το Σουχοται καταντησε ενας επαρχιακος οικισμος. Η πολη ερημωθηκε το 1438 και ξεχαστηκε εντελως για τεσσερις αιωνες, μεχρι την ανακαλυψη της στα μεσα του 19ου αιωνα. Σημερα υπαρχει ενα ιστορικο παρκο στη συγχρονη πολη Σουχοται, που προσελκυει αμετρητους επισκεπτες.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα