ΙΣΤΟΡΙΑ

[trelamenos]

TO MΥΘΙΚΟ ΠΟΥΛΙ GARUDA

Στην Ταυλανδική μυθολογία, ο Garouda είναι γνωστός σαν ο βασιλιάς των πουλιών.
Τα χαρακτηριστικά του μοιάζουν πολύ με τον Αετό.
O Garouda στην ιστορία που ο Naga σκίζεται στα δύο συμβολίζει χαρακτηριστικά
την Ταυλανδέζικη μοναρχία .
Ο Garouda είναι ένα αρχαίο και μόνιμο σύμβολο,
εκτός του ότι είναι το Βασιλικό Έμβλημα, είναι ακόμη η επίσημη σφραγίδα της Δημόσιας Διοίκησης.
Το έμβλημα ποίκιλε σε σχέδιο από αυτοκρατορία σε αυτοκρατορία.
To Garouda παρουσιάζεται σε όλες τις μορφές της Τέχνης,
της αρχιτεκτονικής και της μοντέρνας γλυπτικής.
Έχουν βρεθεί μερικές παλιές ζωγραφιές που απεικονίζουν τον Ναrai η τον Vishnu
πάνω στο Garouda με το Naga στα νύχια του ,η εν ώρα πτήσης.
Το Garouda στο Wat Phra Kaeo(στο μεγάλο παλάτι) .
Αυτός ο μυθικός αετός και σύμβολο της ανώτατης κυριαρχίας εμπνεύστηκε από
την ινδουιστική μυθολογία.

Ο Ινδουισμός παριστάνει το Garouda σαν μια πανίσχυρη θεότητα που ήταν
στα κατώτερα στρώματα του παραδείσου, και μερικές φορές ερχόταν ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα.
Στην ιστορία της kaki ,o Garouda κατέβηκε από την ουράνια κατοικία του για να παίξει
με τον βασιλιά ένα παιχνίδι με ζάρια .
Σε αυτήν την πολύ γνωστή ιστορία ο Garouda είδε την πολύ όμορφη kaki και την έκλεψε.
Σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία ο Garouda ήταν μία παντοδύναμη θεϊκή ύπαρξη.
Όταν γεννήθηκε, εμφανίστηκε μία ακτινοβολία τόσο λαμπερή πού όλοι οι κάτοικοι
του ουρανού απόρησαν, νομίζοντας ότι γεννήθηκε ο Agui, ο θεός της φωτιάς,
οι θεϊκοί κάτοικοι πήγαν να αποτίσουν σεβασμό.
O Garouda είχε την μορφή ενός άντρα στο κορμί και στα μέλη, με ράμφος και φτερά αετού.
Το πρόσωπο του είναι άσπρο, το στόμα κόκκινο και το σώμα του πράσινο.
Τ ο έμβλημα του Garouda υπάρχει και στους βασιλικούς βουδιστικούς ναούς.
Η επιρροή του αρχαίου βραχμανισμού είναι ακόμη αισθητή στις βασιλικές συγκεντρώσεις
(επετείους) που αποδίδουν σεβασμό στον Garouda.
Τα διάφορα αρχαία βασίλεια στην Νότιο Ανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Ταυλάνδης,
έχουν επηρεασθεί από την ινδική κουλτούρα του 12ου και 13ου αιώνα του βουδιστικού Era.
Οι κύριες θεότητες του Ινδουιστικού πάνθεον είναι ο Shiva, o Vishnu ,και ο Vrahma.
Η όψη του απεικονίζεται στην γλυπτική, αρχιτεκτονική, και στη ζωγραφική και διακοσμεί
Ινδουιστικούς και Βραχμανικούς ναούς.
Ο Garouda επίσης εμφανίζεται στους βασιλικούς βουδιστικούς ναούς ,σύμφωνα με την Ινδουιστική παραδοχή ότι ο βασιλιάς είναι η εμψύχωση του Narai, ο οποίος έρχεται για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.
Ο Garouda είναι το όχημα του Narai και ήταν και είναι το σύμβολο της μοναρχίας για εκατοντάδες χρόνια.
Ο Garouda απεικονίζεται συχνά στην ιστορία της Ταυλανδικής Τέχνης. Ένας χάλκινος Garouda κοσμεί το βασιλικό ατομικό φορείο και στολίζει τον θρόνο.
Μερικές φορές η φιγούρα διακοσμεί τα αετώματα και τις οροφές των βασιλικών κατοικιών.
Η συχνή παρουσία του συμβόλου απεικονίζει την πίστη του Devaraja του θεϊκού βασιλιά.
Ο βασιλιάς τιμάται ως θεϊκή υπόσταση και σαν την εμψύχωση του Vishnu πού έρχεται στον κόσμο φέρνοντας την ειρήνη και τέλος στην δυστυχία.
Η γλυπτική μορφή του Garouda ποικίλλει, ανάλογα με την φαντασία και τα οράματα των καλλιτεχνών σε διαφορετικές περιοχές.
Στην τεχνοτροπία Pravati, το 1200 έως 1400 Β.Ε., Ο Garouda είναι ένα φτερωτό πλάσμα με παχουλό αντρικό σώμα.
Πολύ αργότερα στην τεχνοτρoπία Lopburi του 1500 έως 1799 Β.Ε. Ο Garouda παρουσιάζεται σαν ένα παντοδύναμο πουλί, σαν αετός, βασιλιάς του ουρανού.
Ο καλλιτέχνης ''είδε" την θεότητα σαν μισή πουλί-μισή άνθρωπο. Το πρόσωπο ήταν ανθρώπινο αλλά είχε ένα μακρύ κυρτό ράμφος καθώς και χέρια και φτερά. Το κατώτερο μέρος ήταν ενός πουλιού.
Απεικονίσεις σαν αυτές εμφανίζονται στις περιόδους Ayutthaya και Rattanakosin.
Ο Garouda, στην συνηθέστερη μορφή του, παρουσιάζεται να κρατάει ένα ερπετό σε κάθε νυχωτό του χέρι.

Η προέλευση αυτής της μορφής βρίσκεται σε μια αρχαία ιστορία.
Σύμφωνα με μια ερμηνεία ο Garouda είναι παντοδύναμος λόγω της ευλογίας που ο πατέρας του Kasyara, υποσχέθηκε στην μητέρα του Vinata.
Aυτή ζήτησε, ο γιος της να έχει δύναμη μεγαλύτερη των θεών.
O Garouda είχε έναν αδελφό, τον Aruna, ο οποίος είχε μόνο το πάνω μέρος του σώματος του.
Αυτό συνέβη επειδή η Vinata πάνω στον ενθουσιασμό της και την ανυπομονησία να δει τον γιο της έσπασε το αυγό του πολύ νωρίς. Θυμωμένος με την μητέρα του ο Aruna την καταράστηκε.
Θα γινόταν σκλάβα του Naga μέχρι που ο μικρότερος γιος της, ο Garouda θα μπορούσε να εξαγοράσει την ελευθερία της,
φέρνοντας στον Naga μερική ουράνια αμβροσία.
Ο Garouda μπόρεσε να πάρει την αμβροσία αν και φυλασσόταν πολύ καλά.. Λέγεται ότι ο Garouda ξεπέρασε πολλά θεϊκά όντα στην προσπάθειά του να αποκτήσει την αμβροσία.
Κανείς δεν ήταν ικανός να τον ξεπεράσει, ούτε ακόμα και ο Narai. Τελικά έγινε ανακωχή και πραγματοποιήθηκε μια συμφωνία για να λήξει την έχθρα και να εξαμολύνει την κατάσταση.
Συμφωνήθηκε ότι όταν ο Narai θα είναι μέσα στο ουράνιο παλάτι του ο Garouda θα θεωρείται ανώτερος και θα βρίσκεται στην κορυφή μιας κολώνας πάνω από την κατοικία του Narai ,
ωστόσο όποτε ο Narai θέλει να ταξιδέψει οπουδήποτε, ο Garouda πρέπει να τον υπηρετήσει ως μεταφορικό μέσο.
Αυτός ο θρύλος εκφράζεται στο πρωτόκολλο του χώρου.
Όταν ο Βασιλιάς είναι μέσα στην κατοικία του, η σημαία του Maharaja με το έμβλημα του Garouda υψώνεται πάνω από τα βασιλικά διαμερίσματα.
Όταν η μεγαλειότητα του ταξιδεύει η σημαία κυματίζει μπροστά από το βασιλικό όχημα.
Αυτό είναι ότι ο Narai είναι ανώτερος από τον Garouda.
Mερικοί λένε ότι ο Garouda είναι τόσο δυνατός όσο ο θεός της φωτιάς, η ότι ο Garouda αντιπροσωπεύει τον θεό Ήλιο.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ο Garouda είναι το σύμβολο, στην φιλοσοφία της σοφίας!


ΠΗΓΗ Copyright Hellenic Amateur Muay Thai Federation 2007

[Thailander]

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Απο τους πρωτους αιωνες της πρωτης χιλιετιας μια σειρα δυναστειων κυριευσαν και κυβερνησαν διαφορα μερη της Ταιλανδης. Ομως μονο κατα την ανοδο του βασιλειου Σουχοται, στα μεσα του 13ου αιωνα, η χωρα απεκτησε την πραγματικη της ταυτοτητα. Και ενω απο το 12ο μεχρι τα μεσα του 20ου αιωνα οι ξενοι ηξεραν την Ταιλανδη ως Σιαμ, οι ντοπιοι ονομαζαν τη χωρα τους οπως και την πρωτευουσα της πανισχυρης δυναστειας της.

Οι αρχαιολογικες ενδειξεις ειναι ασαφεις, ομως πιστευεται οτι η κοιλαδα του ποταμου Μεκονγκ και το οροπεδιο Κορατ στη Βορειοανατολικη Ταιλανδη, καθως και σημεια του Λαος και της Καμποτζης κατοικουνταν περισσοτερα απο 10.000 χρονια. Στη Σπηλια των Πνευματων κοντα στο Μαε Χονγκ Σονγκ και στο Μπαν Καο του Καντσαναμπουρι εχουν ανακαλυφθει καποια γεωργικα εργαλεια που χρονολογουνται απο το 3500 π.Χ. Ωστοσο οι πιο σημαντικες αρχαιολογικες ανακαλυψεις εγιναν στο Μπαν Τσιανγκ στα βορειοανατολικα, οπου βρεθηκαν χαλκινα εργαλεια και αντικειμενα που χρονολογουνται απο το 3000 π.Χ., αρχαιοτερα δηλαδη απο τα αντιστοιχα που ανακαλυφθηκαν στη Μεση Ανατολη, η οποια θεωρουταν το κεντρο της Εποχης του Χαλκου. Βρεθηκαν επισης διακοσμημενα κεραμικα και γεωργικα συνεργα, γεγονος που αποδεικνυει οτι καποτε η περιοχη ηταν ο πυρηνας ενος ακμαζοντος και εξελιγμενου πολιτισμου.
    Οι πρωτοι κατοικοι της Ταιλανδης σιγα σιγα εκτοπιστηκαν και απορροφηθηκαν απο τους λαους Ται, οι οποιοι αρχισαν να μετακινουνται απο την Κινα στη νοτιοανατολικη Ασια μετα τον 1ο αιωνα μ.Χ. Ενα ακομα μεγαλυτερο μεταναστευτικο κυμα ακολουθησε στα μεσα του 13ου αιωνα, καθως ο λαος προσπαθουσε να ξεφυγει απο το στρατο του Κινεζου αυτοκρατορα Κουμπλαι Χαν (β. 1260-1294). Οι μεταναστες αυτοι εγκατασταθηκαν στις βορειες περιοχες του Μιανμαρ (Βιρμανιας), της Ταιλανδης, της Καμποτζης, καθως και του Βιετναμ.
    Εικαζεται, επισης, οτι οι πρωτοι λαοι Ται προερχονταν απο την Ταιλανδη και απλωθηκαν σε ολη τη νοτιοανατολικη Ασια και μεχρι την Κινα, με κεντρο το Ναντσαο, στην επαρχια Γιουναν της σημερινης Κινας. Μετα την εισβολη του μογγολικου στρατου στο Ναντσαο το 1253, οι λαοι αυτοι επεστρεψαν στα νοτια και εγκατασταθηκαν και παλι στην Ταιλανδη.

Ταϊλάνδη σημαίνει " χώρα των ελεύθερων " και οι Ταϊλανδοί μπορούν να καυχηθούν γιατί, σε όλη τη διάρκεια της 800 χρονης ιστορίας της, η χώρα τους, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεν υπήρξε ποτέ αποικία.
Η περιοχή ήδη από το 12ο αιώνα ήταν γνωστή σαν Σιάμ, ενώ το όνομα της χώρας άλλαξε σε Ταϊλάνδη με την άνοδο στην εξουσία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης το 1939.
Από τον 12ο αιώνα, η περιοχή της Ταϊλάνδης που είναι γνωστή ως κοιλάδα του Chao Phraya κατοικείτο από αρχαίους πολιτισμούς με ρίζες στους προϊστορικούς χρόνους.
Σίγουρα οι πιο σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτών των αρχαίων λαών έχουν γίνει στο μικρό χωριό Ban Chiang κοντά στο Udon Thani στα βορειοανατολικά της χώρας. Συστηματικές ανασκαφές στο Ban Chiang άρχισαν μόλις πριν από δύο δεκαετίες, αποκαλύπτοντας ζωγραφισμένα αγγεία, κοσμήματα, εργαλεία από χαλκό και σίδηρο. Η εγκατάσταση άρχισε γύρω στο 3600 π.Χ. και κράτησε περίπου μέχρι το 250 π.Χ. Οι άνθρωποι του Ban Chiang καλλιεργούσαν ρύζι, εξημέρωναν τα ζώα τους και ήταν δεξιοτέχνες αγγειοπλάστες.
Αλλά πριν από την εμφάνιση τους στο βορειοανατολικό οροπέδιο, η περιοχή φιλοξενούσε δεινόσαυρους. Το 1984, απολιθώματα από ένα φυτοφάγο δεινόσαυρο βρέθηκαν στην επαρχία του Phu Wiang και αυτός ονομάστηκε Phuwiangosaurus Sirindhornae, ενώ μια πολύ πιο πρόσφατη ανακάλυψη απολιθώματος ξεσκέπασε τον Siamotyrannus Isanensis, ένα τρομακτικό σαρκοφάγο πρόγονο του διάσημου Tyrannosaurus Rex.
Μέσα στους αιώνες η περιοχή επηρεάστηκε από διάφορους πολιτισμούς, από τους Ινδούς τον 3ο αιώνα, τους Μον ανάμεσα στον 6ο και τον 11ο αιώνα και τους Χμερ που έχτισαν το θαυμαστό Angkor Wat και άφησαν την κληρονομιά τους με τη μορφή διάφορων πέτρινων ιερών που είναι διάσπαρτα σε όλο το βασίλειο της Ταϊλάνδης. Ο κύριος κορμός του πολιτισμού της Ταϊλάνδης πιστεύεται ότι διαμορφώθηκε από τις φυλές που μετακινήθηκαν από τη νότια Κίνα σχεδόν πριν από 1.000 χρόνια και εγκαταστάθηκαν εκεί που είναι σήμερα η βόρεια Ταϊλάνδη, εξασφαλίζοντας την ανεξαρτησία τους από τα τότε υπάρχοντα βασίλεια των Χμερ και των Μον.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ SUKHOTHAI
Στα μέσα του 13ο αιώνα οι Ταϊλανδοί ήταν ήδη μια κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, απορροφώντας σιγά σιγά τις αποδυναμωμένες αυτοκρατορίες των Μον και των Χμερ. Το 1238 ιδρύθηκε το πρώτο ταϊλανδικό βασίλειο, το Sukhothai που οι ηγέτες του το αποκαλούσαν "η αυγή της ευτυχίας". Συχνά θεωρείται η χρυσή περίοδος της ταϊλανδικής ιστορίας, ένα ιδανικό ταϊλανδικό κράτος σε μια γη της αφθονίας που κυβερνιόταν από πατριαρχικούς και καλοπροαίρετους βασιλιάδες, ο πιο γνωστός από τους οποίους ήταν ο Βασιλιάς Ramkamhaeng ο Μέγας. Ο Ramkamhaeng διακρίθηκε ως διοικητής, νομοθέτης, πολιτικός και του αποδίδεται η δημιουργία της ταϊλανδικής γραφής. Η περίοδος Sukhothai βρήκε τους Ταϊλανδούς, για πρώτη φορά να αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο πολιτισμό με τους δικούς τους διοικητικούς θεσμούς, τη δική τους τέχνη και αρχιτεκτονική. Οι εικόνες του Βούδα από την περίοδο Sukhothai, που χαρακτηρίζονται από τα εκλεπτυσμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, τη ρευστότητα των γραμμών και την αρμονία των μορφών, θεωρούνται η πιο όμορφη και αυθεντική από τις καλλιτεχνικές εκφράσεις της Ταϊλάνδης. Το 1350, το ισχυρότερο κράτος της Ayutthaya άσκησε την επιρροή του πάνω στο πιο ήπιο Sukhothai και από ένα κράτος δουλοπάροικων που ήταν ως τότε, σφετερίστηκε όλη τη διοικητική εξουσία, αφήνοντας το Sukhothai ένα ερημωμένο βασίλειο.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ AYUTTHAYA
Oι βασιλιάδες της Ayutthaya επηρεάστηκαν έντονα από τον πολιτισμό των Χμερ. Δεν είχαν καμία σχέση με τους πατρικούς και προσιτούς ηγεμόνες του Sukhothai, ήταν απόλυτοι μονάρχες των οποίων η θέση τονιζόταν από όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα της βασιλείας που αντικατοπτριζόταν στον Devaraja (θεό-βασιλιά) των Χμερ. Οι Βραχμάνοι ιερουργούσαν δίπλα - δίπλα με τους Βουδιστές μοναχούς στις κρατικές τελετές -μια κληρονομιά που παραμένει ακόμα και στη σύγχρονη Bangkok. Ο 16ος αιώνας σημαδεύτηκε από την άφιξη των Ευρωπαίων και από τις συνεχείς συγκρούσεις με τους Βιρμανούς.
Το 1569 την Ayutthaya την κατέλαβαν οι Βιρμανοί που λεηλάτησαν την πόλη και μετακίνησαν με τη βία τον περισσότερο πληθυσμό της Ayutthaya στη Βιρμανία. Το Βασίλειο του Σιάμ ωστόσο, εδραιώθηκε πάλι από τον βασιλιά Naresuan το Μέγα. Κάτω από την εξουσία αυτού του μεγάλου βασιλιά, η Ayutthaya ευημέρησε και έγινε η ακμαία μητρόπολη που περιγράφουν οι Ευρωπαίοι επισκέπτες του 17ου αιώνα.
Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν αρχικά το Σιάμ σαν πύλη για το εμπόριό τους με την Κίνα. Η Ayutthaya και τα λιμάνια της έγιναν αποθήκες για αγαθά που διακινούνταν μεταξύ Ευρώπης, Ινδίας, Ανατολικών Ινδιών, Κίνας και Ιαπωνίας. Το απόγειο της ευρωπαϊκής παρουσίας στην Αyutthaya, ιδιαίτερα των Γάλλων, ήταν αναμφίβολα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Narai (βασίλεψε από το 1656 μέχρι το 1688), όπου έφτασαν στη Δύση οι περισσότερες εντυπώσεις για το Σιάμ. Μερικοί δυτικοί επισκέπτες σύγκριναν την Ayutthaya με τη Βενετία και την αποκάλεσαν "την πιο όμορφη πόλη στην Ανατολή".
Το 1767, μια εισβολή των Βιρμανών κατάφερε να αιχμαλωτίσει την Ayutthaya. Στην βιασύνη τους να αποσυρθούν από την κατακτημένη πρωτεύουσα, οι Βιρμανοί σκότωσαν, λεηλάτησαν και έβαλαν φωτιά σ' ολόκληρη την πόλη, εξαλείφοντας έτσι τέσσερις αιώνες ταϊλανδικού πολιτισμού. Αλλά παρά τη μεγαλειώδη νίκη τους, οι Βιρμανοί δεν διατήρησαν τον έλεγχο του Σιάμ για πολύ. Ένας νεαρός στρατηγός που λεγόταν Phya Taksin συγκέντρωσε μια μικρή ομάδα στρατιωτών, έσπασε το βιρμανικό κλοιό και απέδρασε στο Chantaburi. Εφτά μήνες μετά την πτώση της Ayutthaya, αυτός και οι δυνάμεις του επιτέθηκαν στην πρωτεύουσα και εκδίωξαν τη φρουρά της βιρμανικής κατοχής.


ΠΕΡΙΟΔΟΣ THONBURI
Ο στρατηγός Taksin αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Σιάμ από την Ayutthaya σε ένα μέρος πιο κοντά στη θάλασσα που θα διευκόλυνε το εμπόριο, θα διασφάλιζε το στρατιωτικό ανεφοδιασμό και θα έκανε την άμυνα και την υποχώρηση ευκολότερες σε περίπτωση νέας βιρμανικής επίθεσης. Ίδρυσε τη νέα του πρωτεύουσα στο Thonburi. H ηγεμονία του Taksin δεν ήταν εύκολη. Η έλλειψη κεντρικής εξουσίας από τότε που έπεσε η Ayutthaya είχε οδηγήσει σε μια ταχύτατη αποσύνθεση του βασιλείου και η βασιλεία του Taksin αναλώθηκε στην επανένωση των επαρχιών.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ RATTANAKOSIN
Μετά το θάνατο του Taksin, ο στρατηγός Chakri έγινε ο πρώτος βασιλιάς της δυναστείας των Chakri, που βασίλεψαν από το 1782 ως το 1809. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να μεταφέρει το διοικητικό του αρχηγείο από το Thonburi στη Bangkok. Εκεί βάλθηκε να χτίσει το καινούριο του παλάτι σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της Ayutthaya, συγκεντρώνοντας όλους τους επιβιώσαντες μεγάλους τεχνίτες από την παλιά πόλη. Το Μεγάλο Παλάτι που έχτισαν περιείχε όχι μόνο τις κατοικίες του βασιλιά και της βασιλικής οικογένειας αλλά επίσης ενσωμάτωσε όλα τα κυβερνητικά και δικαστικά γραφεία και, το πιο σημαντικό απ' όλα, το Βασιλικό Παρεκκλήσι όπου τοποθετήθηκε ο σεβάσμιος Σμαραγδένιος Βούδας.
Οι διάδοχοι του Rama του 1ου και του Rama του 3ου ολοκλήρωσαν την εδραίωση του βασιλείου του Σιάμ και την αναγέννηση της Τέχνης και του πολιτισμού στην Ayutthaya.
Ο Rama ο 2ος αποκατέστησε τις σχέσεις με τη Δύση, που είχαν διακοπεί από την εποχή του Narai, επιτρέποντας στους Πορτογάλους να χτίσουν την πρώτη δυτική πρεσβεία στη Bangkok. Ο Rama o 3ος (βασίλεψε από το 1824 έως το 1851), συνέχισε αυτό το έργο και ξανάνοιξε τις πόρτες του Σιάμ στους ξένους, προωθώντας έτσι επιτυχημένα το εμπόριο με την Κίνα. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην κινέζικη πορσελάνη με αποτέλεσμα να διακοσμήσει πολλούς από τους ναούς του με κομμάτια πορσελάνης, με κυριότερο δείγμα τον Ναό της Αυγής (Wat Arun.)
Ο βασιλιάς Mongkut, o Rama o 4ος( βασίλεψε από το 1851 ως το 1868) ήταν ο πρώτος Ταϊλανδός βασιλιάς που εισήγαγε το δυτικό πολιτισμό και τεχνολογία, και η βασιλεία του έχει περιγραφεί σαν "η γέφυρα που ενώνει το καινούριο με το παλιό".
Ο Mongkut αντιλήφθηκε ότι οι παραδοσιακές ταϊλανδικές αξίες δεν θα έσωζαν τη χώρα του από τη δυτική παρέμβαση, και γι' αυτό ενθάρρυνε την πολιτική του εκσυγχρονισμού η οποία πίστευε ότι θα έφερνε το Σιάμ σε ευθυγράμμιση με τη Δύση και θα μείωνε τις εχθρότητες με τους ξένους.
Ο γιος του Mongkut, o Chulalongkorn, ήταν μόλις 15 ετών όταν ανέβηκε στο θρόνο. Αλλά βασίλεψε στο Σιάμ ως ο Rama o 5ος για 42 χρόνια -και μεταμόρφωσε τη χώρα του από μια οπισθοδρομική ασιατική χώρα σε ένα μοντέρνο βασίλειο του 20ου αιώνα.
Ο διάδοχός του ο βασιλιάςVajiravudh (1910-1925), μορφώθηκε στην Οξφόρδη και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Αγγλική παράδοση και μετέφερε πολλές καινοτομίες στη χώρα του με αποτέλεσμα να επηρεάσει σημαντικά τη δομή της σύγχρονης ταϊλανδικής κοινωνίας.
Ο Prajadhipok (o Rama o 7ος ) ασχολήθηκε προσωπικά με τη βελτίωση της ζωής των υπηκόων του. Γνώριζε το ολοένα και πιο έντονο αίτημα για μεγαλύτερη συμμετοχή στην κυβέρνηση που προέβαλε μια μικρή ομάδα μορφωμένων στο εξωτερικό, αλλά θεωρούσε ότι οι Σιαμέζοι γενικά δεν ήταν έτοιμοι για δημοκρατία. Το 1927, σχολίασε δημόσια ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να διδαχτούν πολιτική συνείδηση προτού η δημοκρατία μπορέσει να εισαχθεί αποτελεσματικά. Ωστόσο, ένα πραξικόπημα το 1932 τελείωσε την πατριαρχική αλλά απολυταρχική εξουσία του βασιλιά. Το πραξικόπημα στήθηκε από την "Παράταξη του Λαού", μια ομάδα αποτελούμενη από στρατιωτικούς και πολίτες καθοδηγημένη από Ταϊλανδούς που είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό και των οποίων ο κατεξοχήν εκφραστής της ιδεολογίας τους ήταν ο Pridi Panomyong, ένας νεαρός δικηγόρος που είχε σπουδάσει στη Γαλλία.
Ο βασιλιάς δέχτηκε ένα νέο Σύνταγμα που πρότειναν και με το οποίο "σταματούσε να κυβερνά αλλά συνέχιζε να βασιλεύει". Το Δεκέμβριο του 1932, ο βασιλιάς υπέγραψε το Κοινοβουλευτικό Σύνταγμα που υποσχόταν καθολική ψηφοφορία και γενικές εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Μετά την παραίτηση του βασιλιά Prajadhipok, ο Ananda Mahidol ανακηρύχτηκε βασιλιά, ο οποίος κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της βασιλείας του, ήταν στο εξωτερικό ολοκληρώνοντας τις σπουδές του. Ο βασιλιάς Ananda Mahidol επέστρεψε το 1945 στην πατρίδα του μέσα σε ένα θυελλώδη ενθουσιασμό των κατοίκων. Με το θάνατό του ένα χρόνο αργότερα, τον διαδέχτηκε ο νεαρότερος αδελφός του βασιλιάς Bhumibol Adulyadej, o σημερινός μονάρχης.
"Θα βασιλεύουμε με dharma (δικαιοσύνη), για το καλό και την ευημερία των ανθρώπων του Σιάμ", ήταν η υπόσχεση που έδωσε κατά την ενθρόνισή του ο βασιλιάς Bhumibol Adulyadej. Πράγματι, σε μεγάλο βαθμό, ο βασιλιάς παρέχει τη σταθερότητα και τη συνοχή που έλειπε από τον ταραχώδη κύκλο της ταϊλανδικής πολιτικής και της νεαρής αυτής δημοκρατίας. Ακούραστα περιοδεύοντας τη χώρα με τη βασίλισσα Sirikit για να επιθεωρούν και να βελτιώνουν την ευημερία του λαού, ο βασιλιάς εμπνέει γενικό σεβασμό. Ως συνταγματικός μονάρχης διατηρεί ουδετερότητα σε περιόδους κρίσεων.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Σε μια γη που καλύπτει μια έκταση από 510.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, χοντρικά το μέγεθος της Γαλλίας και εκτείνεται περίπου 1620 χλμ. από το βορρά στο νότο και 775 χλμ. από την ανατολή στη δύση, ζει ο πληθυσμός της Ταϊλάνδης που είναι περίπου 60 εκατομμύρια. Μαζί με τους κατεξοχήν Ταϊλανδούς, που αποτελούν το 80% του πληθυσμού, υπάρχουν σημαντικές ομάδες Κινέζων (περίπου 10%), Μαλαίσιων (περίπου 4%), Λαοτινών, Μον, Χμερ, Ινδών και Βιρμανών-που αντικατοπτρίζουν τη μακρά ιστορία αυτής της χώρας στα σταυροδρόμια της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Ασίας και πύλη προς την Ινδοκίνα, η Ταϊλάνδη συνορεύει με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος στα βόρεια και βορειοανατολικά , με την Ένωση του Myanmar στα βόρεια και στα δυτικά , με τη θάλασσα του Andaman στα δυτικά , με την Καμπότζη και τον Κόλπο της Ταϊλάνδης στα ανατολικά και με τη Μαλαισία στο νότο.

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ
Γεωγραφικά, η Κεντρική Περιοχή εκτείνεται από τα απότομα δυτικά βουνά που συνορεύουν με τη Βιρμανία ως το βορειοανατολικό οροπέδιο στα ανατολικά. Προς τα βόρεια στο Nakhon Sawan όπου οι ποταμοί Ping, Wang, Nan και Yom ενώνονται για να σχηματίσουν τον ποταμό Chao Phraya (Ποταμός των Βασιλέων) που ρέει προς το νότο τέμνοντας τη Bangkok πριν μπει στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Και προς το νότο στο Prachuap Khirikhan όπου η Ταϊλάνδη συμπιέζεται στο πιο στενό της σημείο, κάπου 60 χλμ. πλάτος μεταξύ δυτικών βουνών και του ταϊλανδικού κόλπου.
Ο ποταμός Chao Phraya σε μεγάλο βαθμό αρδεύει την Κεντρική Πεδιάδα, μια από τις μεγαλύτερες περιοχές του κόσμου σε παραγωγή ρυζιού και φρούτων, και διατηρεί ένα περίπλοκο δίκτυο καναλιών που αρδεύουν πλούσια περιβόλια και κήπους. Φιλοξενεί γεμάτες ζωντάνια πλωτές αγορές και υποστηρίζει ένα μοναδικό τρόπο ζωής που περιστρέφεται γύρω από το νερό.
Η Κεντρική Περιοχή είναι εξαιρετικά πλούσια σε ιστορικά αξιοθέατα. Αυτά περιλαμβάνουν το Nakhon Pathom, το Kanchanaburi, το Bang Pa-In, την Ayutthaya, το Saraburi, το Lopburi και πιο σημαντικό απ'όλα, την Bangkok, την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης.

Ο ΒΟΡΡΑΣ
Η βόρεια Ταϊλάνδη συνορεύει με τη Βιρμανία και το Λάος, και καλύπτεται από, δασωμένα βουνά που είναι τα χαμηλότερα άκρα στους πρόποδες των Ιμαλαϊων, και εύφορες κοιλάδες με ποτάμια, ενώ συμμετέχει στο μυθικό "Χρυσό Τρίγωνο".
Μια μεγάλη ποικιλία από στοιχεία, που περιλαμβάνουν ορεινά τοπία, νομαδικές φυλές, δάση που τα περιδιαβαίνουν ελέφαντες, γραφικές πολιτιστικές και λαϊκές εκδηλώσεις, ένα αναζωογονητικό δροσερό καιρό, αρχαίες πόλεις, υπέροχους ναούς και φιλικούς ανθρώπους , όλα αυτά συνεισφέρουν στην διαχρονική γοητεία της βόρειας Ταϊλάνδης.

ΤΑ ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ
Γνωστό στους Ταϊλανδούς ως I-San , το μεγάλο βορειοανατολικό οροπέδιο συνορεύει βόρια και ανατολικά με τον ποταμό Μekong και το Λάος και νότια με την Καμπότζη. Τα βορειοανατολικά έχουν μια ιδιαίτερη τοπογραφία που περιλαμβάνει υπέροχα καταπράσινα βουνά, τεράστια πάρκα, εύφορα οροπέδια και κατοικείται από ένα φιλόξενο λαό που μιλάει τη δική του μελωδική διάλεκτο. Η περιοχή διακρίνεται για την νόστιμη και πολύ πικάντικη κουζίνα της και για την φιλόξενη, ζωντανή παραδοσιακή κουλτούρα. Υπάρχουν, εξ άλλου, σημαντικές αρχαιολογικές ανασκαφές και ιερά- όπως είναι το Ban Chiang όπου άνθισε ο παλιότερος πολιτισμός της Εποχής του Χαλκού στον κόσμο πριν από 3600 χρόνια - και οι σεβάσμιοι ναοί prasart hin (πέτρινο κάστρο), κληρονομιά της σπουδαιότητας που έχαιρε προηγουμένως το I-San στην αυτοκρατορία των Χμερ με κέντρο το Angkor.

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ
Πέρα από τη Bangkok, στις εκβολές του ποταμού Chao Phraya, ξεδιπλώνεται η ανατολική ακτή σε μια σειρά από κόλπους και παραλίες μέχρι τα σύνορα με την Καμπότζη. Πολλά δημοφιλή θέρετρα , που συμπεριλαμβάνουν την Pattaya, το μεγαλύτερο παραλιακό θέρετρο της Ασίας, καταλαμβάνουν μια ακτή που χαρακτηρίζεται από κόλπους κρυμμένους σε βράχια, παραλίες στεφανωμένες με φοίνικες, αμέτρητα ψαροχώρια, υπέροχα νησιά και κατά κύριο λόγο τα ήρεμα νερά του Κόλπου. Η περιοχή είναι πλούσια σε φυσικά αποθέματα πολύτιμων λίθων, ενώ παράγει σε αφθονία καουτσούκ και ρύζι, ενώ η θάλασσα προσφέρει πολύ μεγάλες ποσότητες ψαριών. Εχει πολλά εθνικά πάρκα με καταρράκτες, παρθένα δάση και ακατοίκητα, απομακρυσμένα νησιά.

Ο ΝΟΤΟΣ
Οργιαστικά τροπικά νησιά, εκθαμβωτικές παραλίες πλαισιωμένες με φοινικόδεντρα, κοραλλένιοι ύφαλοι που ασφυκτιούν από πολύχρωμη θαλάσσια ζωή, γραφικά ψαροχώρια με χαρακτηριστικές βάρκες ζωγραφισμένες με το χέρι, απομακρυσμένα εθνικά πάρκα, δασωμένα βουνά, καταρράκτες, ιστορικές πόλεις, πανταχού παρούσες φυτείες καουτσούκ, όμορφα καταφύγια άγριας ζωής, η παράθεση ναών και τζαμιών ορίζει καθαρά την οπτική ομορφιά της περιοχής.
Γεωγραφικά, η νότια Ταϊλάνδη εκτείνεται μέσα από τον Ισθμό του Kra από το Chumphon, 460 χλμ. νότια της Bangkok, στα σύνορα Ταϊλάνδης- Μαλαισίας, και συνορεύει στα ανατολικά με τον Κόλπο της Ταϊλάνδης και στα δυτικά με τον Ινδικό Ωκεανό.

[Thailander]

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΡΙΒΙΤΖΑΓΙΑ
(2ος-13ος ΑΙΩΝΑΣ)
Το βασιλειο Σριβιτζαγια εξαπλωθηκε απο τη νοτια πρωτευουσα του στη Σουματρα της Ινδονησιας προς τα βορεια μεσω της Μαλαισιας κι εφτασε μεχρι τη νοτια χερσονησο της Ταιλανδης με την ιδρυση κεντρων στη Νακον Σι Ταμαρατ και στην Τσαιγια της επαρχιας Σουρατ Τανι, πιθανοτατα κατα τη διαρκεια του 8ου αιωνα. Καποιοι υποστηριζουν οτι το ονομα Τσαιγια προερχεται απο το Σριβιτζαγια (η Σριβιτσαι οπως το λενε οι Ταιλανδοι), αντιληψη που εξηγει τον πρωταγωνιστικο ρολο αυτης της πολης στην αυτοκρατορια. Πολλα απο τα εργα τεχνης που βρεθηκαν στην Τσαιγια, μια απο τις αρχαιοτερες πολεις της Ταιλανδης, ειναι της περιοδου Σριβιτζαγια. (Θα τα δειτε στο Εθνικο Μουσειο της Μπανγκοκ.)

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΝΤΒΑΡΑΒΑΤΙ (ΜΟΝ)
(6os-13os AIΩΝΑΣ)
Πριν απο το μεγαλο μετεναστευτικο κυμα των λαων Ται απο τη νοτια Κινα στα μεσα του 13ου αιωνα, οι Μον ειχαν ιδρυσει μια σειρα πολεων-κρατων, με πιθανοτερη πρωτευουσα τη Νακον Πατομ, δυτικα της Μπανγκοκ. Σε αρχαιολογικες ανασκαφες βρεθηκαν στην περιοχη ενδειξεις της υπαρξης των Μον, οπως νομισματα με σανσκριτικες επιγραφες του ονοματος Ντβαραβατι. Ωστοσο οι περισσοτερες ιστορικες και πολιτισμικες μαρτυριες αυτου του μυστηριωδους βασιλειου, εκτος απο ελαχιστα καταλοιπα ναων (με πιο σημαντικο το Βατ Κουκουτ στο Λαμπουν), χαθηκαν στο περασμα των αιωνων. Το βασιλειο Ντβαραβατι πιστευεται οτι περιελαμβανε το κρατιδιο Χαριπουντσαι, που ιδρυθηκε το 661 μ.Χ. κοντα στο σημερινο Λαμπουν, καθως και τη Νακον Πατομ. Στην περιγραφη ενος προσκυνηματος στην Ινδια ο πολυταξιδεμενος Κινεζος μοναχος Τσουαν Ζανγκ αναφερει την περιοχη ως Τουολουομποντι. Εικαζεται οτι στην ακμη του το βασιλειο ξεκινουσε απο το νοτιο Μιανμαρ (Βιρμανια), διεσχιζε τις κεντρικες κοιλαδες της Ταιλανδης και εφτανε μεχρι τη δυτικη Καμποτζη.
    Οι Μον ηταν αρχικα μια ιεραποστολικη φυλη απο την Ινδια, που ξεκινησαν για να κηρυξουν το βουδισμο προχωρωντας ανατολικα μεσα απο τις οροσειρες του Μιανμαρ. Αυτη η θεωρια υποστηριζεται απο ινδικες μαρτυριες, συμφωνα με τις οποιες η θρησκεια εξαπλωθηκε σε ολοκληρη τη νοτιοανατολικη Ασια τον 3ο αιωνα μ.Χ. απο ιεραποστολους βουδιστες θεραβαντα, απεσταλμενους στην Ινδια απο το Μογγολο βασιλια Ασοκα.
    Η παρουσια των Μον στη Νακον Πατομ και τη χαμηλοτερη λεκανη του ποταμου Τσαο Πραγια, καθως και οι ανατολικες κτησεις τους ανακοπηκε λογω της επελασης των Χμερ προς τα δυτικα, με αφετηρια την πρωτευουσα τους Ανγκορ στην Καμποτζη. Το μονο προπυργιο των Μον που επιβιωσε της εδαφικης επεκτασης των Χμερ ηταν το Χαριπουντσαι, το οποιο διατηρηθηκε μεχρι το 1281, οταν το κατεκτησε ο στρατος του βασιλειου Λανα.

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΧΜΕΡ
(8ος-13ος ΑΙΩΝΑΣ)
Κατα την περιοδο της ακμη της η αυτοκρατορια των Χμερ ηταν η κυριαρχη δυναμη στη νοτιοανατολικη Ασια, καθως η επιρροη της εκτεινοταν απο τη μεγαλειωδη πρωτευουσα Ανγκορ στην Καμποτζη μεχρι τα συνορα Μιανμαρ-Ταιλανδης στα δυτικα, το Λαος στα βορεια και τη Νακον Σι Ταμαρατ στα νοτια της Ταιλανδης. Την περιοδο αυτη ιδρυθηκαν κεντρα στην Τατ Πανομ και στη Σακον Νακον της κεντρικης κοιλαδας Μεκονγκ, στο Πιμαι και στο Πανομ Ρουνγκ του Κορατ, στο Λοπ Μπουρι, στη Νακον Πατομ, στο Πετσαμπουρι της λεκανης του Τσαο Πραγια καθως και στο Σουχοται, στο Σι Σατσαναλαι και στο Πιτσανουλοκ στις κεντρικες πεδιαδες.
    Οι Χμερ εχτισαν μεγαλειωδεις ναους και πολεις. Δυο απο τα καλυτερα σωζομενα δειγματα ειναι τα ερειπια του Πρασατ Χιν Πιμαι και του Πρασατ Πανομ Ρουνγκ, τα οποια σημερα θα δειτε αναστηλωμενα. Τα ενωνε καποτε μια Βασιλικη Οδος (Royal Road), που φημιζοταν για την κατασκευαστικη της αρτιοτητα, για τους ξενωνες, τις κλινικες και τους τοπους λατρειας που υπηρχαν σε ολο το μηκος της.
    Την αυτοκρατορια των Χμερ κυβερνησε μια διαδοχη βασιλιαδων-θεων, ενω μεχρι το 12ο αιωνα επικρατουσε η λατρεια των βραχμανικων θεων του ινδουισμου. Τοτε ηταν που ο βασιλιας Τζαγιαβαρμαν Ζ καθιερωσε ως επισημη θρησκεια το βουδισμο μαχαγιανα, αν και διατηρηθηκαν οι βραχμανικες τελετες και θεοι. Στα μεσα του 12ου αιωνα το Λοπ Μπουρι εγινε το πολιτιστικο κεντρο του βασιλειου, ενω οι ηγετες των διασπαρτων πολεων των Χμερ διεκδικουσαν ανεξαρτησια απο την Ανγκορ. Η πρωτευουσα εχασε την κυριαρχια της και στα μεσα του 13ου αιωνα η αυτοκρατορια των Χμερ παρακμασε.

[Thailander]

ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΛΑΝΑ
(1259-1558)
Πριν απο την ανοδο του βασιλειου του Σουχοται πολλα μικρα φεουδα διεκδικησαν εδαφη γυρω απο τον ποταμο Μεκονγκ και το Τσιανγκ Μαι της Βορειας Ταιλανδης. Σιγα σιγα ομως επισκιαστηκαν απο το βασιλειο Λανα, το οποιο με επικεντρο το Τσιανγκ Μαι κυριαρχησε στα βορεια για τρεις περιπου αιωνες.
    Ο πιο αξιολογος βασιλιας των Λανα ηταν ο ιδρυτης του βασιλειου Μενγκραι (β. 1259-1317). Οταν ηταν ακομα νεαρος πριγκιπας, ο Μενγκραι εκανε μια σειρα επιτυχημενων στρατιωτικων επιδρομων με στοχο την επεκταση της αυτοκρατοριας του και την ενοποιηση των εμπολεμων πριγκιπατων. Μετεφερε την πρωτευουσα απο το Τσιανγκ Σαεν στο Τσιανγκ Ραι και φροντισε να συμμαχησει με ηγετες των νοτιων κρατων, πολλοι απο τους οποιους ηταν πριγκιπες που ειχε γνωρισει στα νιατα του, οταν σπουδαζε στο Λοπ Μπουρι. Μεταξυ των συμμαχων ηταν το Σουχοται, το Παγιαο, καθως και το Πεγκου στη Βιρμανια.
    Ο Μενγκραι νικησε τους Μον στο Χαριπουντσαι το 1281 και το 1292 μετεφερε και παλι την πρωτευουσα στο Τσιανγκ Μαι. Εκει το βασιλειο ακμασε για αλλα 260 χρονια. Αργοτερα ο Μενγκραι συμμαχησε με τους Παγκαν του Ανω Μιανμαρ και απωθησε με επιτυχια μια επιθεση των Μογγολων, που εγινε με την παρακινηση των Κινεζων εξαιτιας της δυσαρεσκειας των τελευταιων σχετικα με τη μεταφορα της πρωτευουσας στο Τσιανγκ Μαι. Υπο τη διακυβερνηση του Μενγκραι το βασιλειο Λανα ευημερησε και εφτασε να ελεγχει τους Σαν στα δυτικα και τους Λαο στα βορεια και βορειοανατολικα. Ο Μενγκραι καθιερωσε το βουδισμο της Σρι Λανκα.
    Μετα το θανατο του, το 1317, η αυτοκρατορια Λανα παρακμασε, καθως οι διαδοχοι μαχονταν για το θρονο. Το 1328 επικρατησε σταθεροτητα, ενω το βασιλειο αρχισε και παλι να ακμαζει, ιδιως υπο το βασιλια Κου Να (β. 1355-1385). Ο Κου Να συνεχισε να προωθει το βουδισμο της Σρι Λανκα, ο οποιος τελικα εγινε η κυριαρχη πολιτιστικη δυναμη και θρησκεια στο βασιλειο (μεχρι που παραγκωνιστηκε απο το βουδισμο θεραβαντα τον επομενο αιωνα. Ο βασιλιας Τιλοκ (β. 1441-1487) ηταν ο τελευταιος μεγαλος βασιλιας του Λανα. Απωθησε καποιες επιδρομες στο Λαμπουν, επεκτεινε την αυτοκρατορια και εμποδισε τις εδαφικες επιδιωξεις της Αγιουταγια. Μετα το θανατο του, οι συγκρουσεις με την Αγιουταγια συνεχιστηκαν, ενω οι εμφυλιοι πολεμοι αναποφευκτα αποδυναμωσαν το Λανα. Κατακτηθηκε τελικα απο τους Βιρμανους, οι οποιοι το χρησιμοποιησαν ως βαση για τις μαχες τους με την Αγιουταγια.

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΟΥΧΟΤΑΙ
(1238-1360)
Οι Ται ηγετες των πριγκιπατων των Χμερ στην κοιλαδα Μεκονγκ αρχισαν να ενεργουν αυτοβουλα και ανεξαρτητα απο την κεντρικη εξουσια της Ανγκορ, απο τη στιγμη που αυτη η καποτε πανισχυρη πολη επεσε σε παρακμη. Το 1238 μια μικρη στρατια, με επικεφαλης τον πριγκιπα Ιντραντιτ, κατευθυνθηκε προς τη σχετικα ασημαντη πολη των Χμερ Σουχοται και την κατελαβε. Τον Ιντραντιτ ακολουθησαν κι αλλα πριγκιπατα με σκοπο να αποτιναξουν τον ζυγο των Χμερ. Το αποτελεσμα ηταν η ιδρυση του βασιλειου του Σουχοται (που σημαινει Ανατολη της Ευτυχιας), ενω ο Ιντραντιτ αυτοανακηρυχθηκε πρωτος ηγεμονας του.
    Κατα τη 40ετη διακυβερνηση του Ιντραντιτ το Σουχοται παρεμεινε σχετικα μικρο. Ωστοσο, μεχρι το τελος της βασιλειας του γιου του Ιντραντιτ και δευτερου βασιλια του Σουχοται Ραμκαμχαενγκ, το 1318, το βασιλειο ειχε εξαπλωθει απο το Λουανγκ Πραμπανγκ στο Λαος, σε ολοκληρη την περιοχη των κεντρικων πεδιαδων της Ταιλανδης μεχρι τη Μαλαικη Χερσονησο στα νοτια. Το Σουχοται εχει αναγνωριστει ως το πρωτο πραγματικο βασιλειο των Ται. Αν και η περιοδος Σουχοται ηταν σχετικα μικρης διαρκειας, το πολιτιστικο, πολιτικο και θρησκευτηκο της κληροδοτημα εθεσε τις βασεις μιας νεας ταιλανδεζικης ταυτοτητας. Τα περισσοτερα επιτευγματα αυτης της περιοδου οφειλονται στη σοφη και στιβαρη διακυβερνηση του Ραμκαμχαενγκ (β. 1279-1298).
    Ο θρυλος που περιβαλλει το βασιλια Ραμκαμχαενγκ ξεκινησε απο τη νεαρη του ηλικια. Στα 19 του χρονια, κατα τη διαρκεια μιας στρατιωτικης εκστρατειας με τον πατερα του, προκαλεσε τον ηγετη γειτονικου κρατους σε μια μονομαχια πανω σ' ελεφαντα. Σ' εκεινη τη νικη του οφειλει τον τιτλο Ραμχαμχαενγκ, που σημαινει Ραμα ο Τολμηρος. Ομως δεν χρησιμοποιησε μονο τη δυναμη του σπαθιου του για να επεκτεινει την αυτοκρατορια του. Η επιδεξια διπλωματια και η πολιτικη συνεση ηταν τα κυρια οπλα του για την ενοποιηση των Ται και την εξασφαλιση των συνορων απο ενδεχομενους εχθρους (για παραδειγμα, συμμαχιες με τα βορεια βασιλεια Παγιαο και Λανα και καθιερωση διπλωματικων σχεσεων με την Κινα, η οποια ηταν σοβαρη απειλη). Επιδιωξε επισης γαμους μεταξυ των ηγετων των κτησεων του, για να εδραιωσει την αφοσιωση και την αλληλεγγυη τους.

[Thailander]

Χρυση εποχη
Ο Ραμκαμχαενγκ πρωτοστατησε στη λεγομενη χρυση εποχη των Ται. Ηταν ενας οραματιστης και προοδευτικος μοναρχης, που συνεβαλλε καθοριστικα στον ταιλανδεζικο πολιτισμο, στην παιδεια και την τεχνη. Σ' εκεινον αποδιδεται η εφευρεση του ταιλανδεζικου αλφαβητου με στοιχεια δανεισμενα απο τη γραφη των Χμερ και των Μον, στα οποια προσθεσε ταιλανδεζικους τονισμους. Ενα απο τα πρωτα δειγματα της νεας γλωσσας ηταν μια επιγραφη του 1292 χαραγμενη πανω σε μια στηλη, η οποια εξιστορουσε γεγονοτα απο τη ζωη στο Σουχοται και τα επιτευγματα του Ραμχαμχαενγκ. Αναμεσα τους ηταν και η περιβοητη νικη του πανω στη ραχη ενος ελεφαντα, καθως και τα αγαθα και οι προοδοι του βασιλειου του (αφθονο φαγητο, ελευθερο εμποριο, τερματισμος της σκλαβιας, δικαιωμα στην κληρονομια και αλλα στοιχεια ευημεριας).
    Ο Ραμκαμχαενγκ δεν διστασε να δανειστει τα καλυτερα στοιχεια απο αλλους πολιτισμους, προσαρμοζοντας τα στις απαιτησεις μιας νεομφανιζομενης ταιλανδεζικης ταυτοτητας. Ως προς την αρχιτεκτονικη των ναων του επηρεαστηκε απο τους Χμερ και τους Μον, αλλα προσθεσε καλλιτεχνικο διακοσμο ανυπερβλητης ομορφιας, τοσο στο εσωτερικο οσο και στο εξωτερικο ναων και παλατιων. Οι καλλιτεχνες, τεχνιτες και αρχιτεκτονες του Σουχοται ανεπτυξαν σταδιακα το δικο τους στιλ υπο την καθοδηγηση του βασιλια, καταληγοντας σ' αυτο που σημερα θεωρειται το πιο εκλεπτυσμενο απ' ολα τα καλλιτεχνικα στιλ της Ταιλανδης.
    Κατα τη βασιλεια του ο Ραμκαμχαενγκ αναβιωσε το βουδισμο θεραβαντα, χρησιμοποιωντας τις αρχες του ως θεμελια διακυβερνησης. Αυτη η προσεγγιση χαρισε στο Σουχοται ειρηνη και ευημερια που δεν συγκρινονταν με κανενα προγενεστερο βασιλειο.

Παρακμη του Σουχοται
Μετα το θανατο του Ραμκαμχαενγκ το Σουχοται μοιραια παρακμασε, καθως οι επομενοι μοναρχες αποδειχθηκαν ανικανοι να διατηρησουν την πολιτικη και οικονομικη δυναμη του κρατους. Ο γιος του Ραμκαμχαενγκ Λο Ται  (β. 1298-1347) παραμελησε σοβαρα τις κρατικες υποθεσεις και αφιερωθηκε σε θρησκευτικους σκοπους και σε κατασκευες ναων, προκειμενου να εξυψωσει την προσωπικη του αξια. Οταν πεθανε ο Λο Ται, το Σουχοται αντιμετωπιζε την ολοενα αυξανομενη απειλη μιας απο τις πρωτες κτησεις του, της Αγιουταγια.
    Ο τελευταιος σημαντικος ηγετης του Σουχοται ηταν ο εγγονος του Ραμκαμχαενγκ Λι Ται (β. 1347-1368). Ο Λι Ται συνεχισε να παραχωρει ισχυ στην Αγιουταγια, ομως παρεμεινε μεγαλος πατρωνας των τεχνων. Μαλιστα, την εποχη της βασιλειας του χτιστηκαν πολλοι απο τους μεγαλειωδεις ναους του Σουχοται. Μετα την τελικη επικρατηση της Αγιουταγια, το Σουχοται καταντησε ενας επαρχιακος οικισμος. Η πολη ερημωθηκε το 1438 και ξεχαστηκε εντελως για τεσσερις αιωνες, μεχρι την ανακαλυψη της στα μεσα του 19ου αιωνα. Σημερα υπαρχει ενα ιστορικο παρκο στη συγχρονη πολη Σουχοται, που προσελκυει αμετρητους επισκεπτες.

[Thailander]

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΓΙΟΥΤΑΓΙΑ
(1350-1767)
Στα τελη του 14ου αιωνα και μετα τη διαλυση της αυτοκρατοριας των Χμερ και την αλωση της μεγαλης αυτοκρατοριας της Βιρμανιας στο Παγκαν απο τους Μογγολους, η νοτιοανατολικη ασιατικη ενδοχωρα βρεθηκε κατα καποιο τροπο σε κενο εξουσιας. Η επικρατηση του Λανα στη Βορεια Ταιλανδη ηταν αμφιβολη, ενω το Σουχοται αργοπεθαινε υπο τους διαδοχους του Ραμκαμχαενγκ. Το σκηνικο ηταν ετοιμο για μια νεα δυναμη που θα συνενωνε τους λαους Ται.
    Η αρχη εγινε στο Σουπαν Μπουρι, μια σχετικα μικρη κτηση του Σουχοται, η οποια ηδη απο το θανατο του Ραμκαμχαενγκ ειχε διεκδικησει ανεξαρτησια, αλλα δεν ειχε την ηγεσια και τη δυναμη που χρειαζοταν για να πετυχει το σκοπο της, μεχρι την ανοδο στην εξουσια του Ου Τονγκ (β. 1350-1369). Μια επιδημια χολερας το 1351 αναγκασε το νεο ηγετη να μετακινησει το λαο του απο τη σημερινη περιοχη Ου Τονγκ στην Αγιουταγια, ενα μερος σχεδον περικυκλωμενο απο ποταμους. Εκει πηρε το ονομα Ραματιμποντι και αυτοανακηρυχτηκε βασιλιας. Αμεσως αφιερωθηκε στην επεκταση της αυτοκρατοριας, ξεκινωντας μια σειρα αιματηρων επιθεσεων εναντιον του παρακμαζοντος Σουχοται και οργανωνοντας καθοριστικες στρατιωτικες εκστρατειες εναντιον μικροτερων ταιλανδεζικων κτησεων στο Νοτο.
    Η καλοβουλη και προσιτη μοναρχια, που ειχαν εδραιωσει οι βασιλεις του Σουχοται, παραγκωνιστηκε απο την εννοια του θεου-βασιλια που ειχαν εισαγει οι Χμερ - μιας απολυτης μοναρχιας σταλμενης, υποτιθεται, απο θεικες δυναμεις.
    Αν και η παραδοση αυτη μετριαστηκε καπως, λογω του οτι ο Ραμαντιμποντι καθιερωσε το βουδισμο θεραβαντα ως επικρατεστερη θρησκεια, τοσο αυτος οσο και οι διαδοχοι του εφαρμοσαν στη βασιλικη αυλη το τελετουργικο των Χμερ συντελωντας στη δημιουργια ενος αγεφυρωτου χασματος μεταξυ αυτων και των υπηκοων τους.

Αλλοι βασιλεις της Αγιουταγια
Μετα το θανατο του Ραμαντιμποντι, το 1369, ο γιος του Ραμασουεν (β. 1369-1370, 1388-1395) ανεβηκε στο θρονο, αλλα γρηγορα εκτοπιστηκε απο τον Μπορομρατζα Α. Στα 18 χρονια βασιλειας του ο Μπορομρατζα συνεχισε τις επιθεσεις στο Σουχοται, εισεβαλε στη Νακον Σαβαν, στο Πιτσανουλοκ και στο Καμπενγκ Πετ, διεκδικησε την επικυριαρχια απο το Σουχοται και πολεμησε εναντιον του βασιλειου Λανα. Ο Ραμασουεν ξανανεβηκε στο θρονο το 1388, εισεβαλε στην πρωτευουσα του Λανα Τσιανγκ Μαι το 1390 και απετρεψε με επιτυχια τις στρατιωτικες βλεψεις των Βιρμανων στα δυτικα. Το 1431 οι στρατιες της Αγιουταγια μπηκαν στην Ανγκορ αναγκαζοντας τους ηγετες των Χμερ να εγκαταλειψουν την αρχαια πρωτευουσα και να μεταφερθουν στο Πνομ Πεν. Οι συγκρουσεις με το βασιλειο Λανα συνεχιστηκαν περισσοτερο απο 100 χρονια.
    Υπο τη βασιλεια του Μπορομ Τραιλοκανατ, ο οποιος ηταν ευρυτερα γνωστος ως Τραιλοκ (β. 1448-1488), συνενωθηκαν ολα τα κρατιδια του βασιλειου κατω απο μια κεντρικη εξουσια, γεγονος που επεφερε στην Αγιουταγια στρατιωτικο και διοικητικο ελεγχο. Ο Τραιλοκ θεσμοθετησε το συστημα εγγειας ιδιοκτησιας sakdi naa (σακντι ναα), με το οποιο τεθηκαν οι κανονες και οι διαβαθμισεις περι κοινωνικης θεσης και ιεραρχησης, που εμελλε να διαμορφωσουν το κοινωνικο προφιλ της Ταιλανδης για τους επομενους τεσσερις αιωνες΄ οι κανονες αυτοι υφιστανται ακομα και σημερα με παρεμφερη, αλλα λιγοτερο εμφαντικη μορφη.
    Ο Τραιλοκ εισηγαγε και μια μορφη στρατολογησης, συμφωνα με την οποια οι αντρες ηταν υποχρεωμενοι να προσφερουν την εργασια τους στο κρατος για μια συγκεκριμενη χρονικη περιοδο καθε χρονο. Το εμποριο τεθηκε υπο βασιλικο ελεγχο και το βασιλειο ευημερησε, παρα το γεγονος οτι παρεμενε συνεχως σε εμπολεμη κατασταση.
    Οι Βιρμανοι κατελαβαν την Αγιουταγια το 1569 και οι περισσοτεροι πολιτες αλλα και μελη της βασιλικης αυλης αιχμαλωτιστηκαν και μεταφερθηκαν ως ομηροι στο Πεγκου. Ο πριγκιπας Ναρεσουεν (β. 1590-1605), ο οποιος διαδεχτηκε στο θρονο τον πατερα του, καταφερε ν' ανατρεψει αυτη την ταπεινωτικη ηττα λιγα χρονια μετα, το 1584.
    Ηδη εκεινη την εποχη η Αγιουταγια δεχοταν πολλους Ευρωπαιους επισκεπτες. Η Πορτογαλια ειχε ιδρυσει πρεσβεια απο το 1511, ενω εναν αιωνα μετα εκαναν την εμφανιση τους και αλλες χωρες - η Ολλανδια (1605), η Αγγλια (1612), η Δανια (1621) και η Γαλλια (1662). Η ευρωπαικη επιρροη εφτασε στο απογειο της στα χρονια της βασιλειας του Ναραι (β. 1656-1688). Ευρωπαιοι εμποροι και διπλωματες εβλεπαν με δεος το μεγαλειο της Αγιουταγια, που ειχε εξελιχθει εκεινη την περιοδο στην πιο εντυπωσιακη πολη της νοτιοανατολικης Ασιας.
    Οι καλες σχεσεις του βασιλειου με την Ευρωπη διακοπηκαν με την επελαση ενος λοχου 600 Γαλλων στρατιωτων, στους οποιους ο βασιλιας Ναραι ειχε επιτρεψει νωριτερα να στρατοπεδευσουν στην πολη (η ταιλανδεζικη λεξη farang που σημαινει <<ξενος>> προερχεται απο τη συντομευση της λεξης farangset που σημαινει <<Γαλλος>>), καθως υπηρξαν φοβοι για τις προθεσεις των Γαλλων. Οι πορτες εκλεισαν στους ξενους για τα επομενα 150 χρονια.
    Οι επιμονοι Βιρμανοι εξακολουθησαν τις επιθεσεις τους εναντιον του βασιλειου. Δεν αργησε να ξεσπασει κανονικος πολεμος και οι Βιρμανοι πολιορκησαν την πρωτευουσα, μεχρι που τελικα εισεβαλαν το 1767. Η Αγιουταγια καταστραφηκε ολοσχερως.

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΓΚΟΚ
Η καταστροφη της μεγαλης πρωτευουσας της θα μπορουσε να σημαινε την αρχη του τελους για το εθνος των Ται, αν δεν εμφανιζοταν στο προσκηνιο ο βασιλιας Πραγια Τακσιν (β. 1767-1782), ενας ικανοτατος Κινεζο-Ταιλανδος στρατηγος, ο οποιος που οργανωσε στρατο, εδιωξε τους Βιρμανους απο την Αγιουταγια και ανεκτησε τον ελεγχο της χωρας. Αντιλαμβανομενος τη συνεχιζομενη βιρμανικη απειλη, ο Τακσιν μετεφερε την πρωτευουσα απο την Αγιουταγια σε μια καταλληλοτερη αμυντικα τοποθεσια, στο Τον Μπουρι, ενα μικρο ψαροχωρι στον ποταμο Τσαο Πραγια, απεναντι απο τη σημερινη Μπανγκοκ.
    Παρα τις στρατιωτικες του επιτυχιες, ο Τακσιν δεν ηταν αποτελεσματικος ηγετης. Παραμελησε τα διοικητικα του καθηκοντα, αρχισε να γινεται βιαιος και κατεληξε τρελος. Οταν δηλωσε οτι ηταν η μετεμψυχωση του Βουδα, θορυβημενοι οι υπουργοι του τον απομακρυναν απο την εξουσια και τον εκτελεσαν με τροπο που αρμοζε σ' ενα βασιλια - με ξυλοδαρμο μεχρι θανατου κλεισμενο μεσα σε βελουδινο σακο, για να μη χυθει ουτε σταγονα απο το αιμα του στη γη. 

[Thailander]

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΣΑΚΡΙ
(1872-ΣΗΜΕΡΑ)
Ενας αλλος στρατηγος, ο Τσαο Πραγια Τσακρι, ανεβηκε στην εξουσια και στεφθηκε Ραματιμποντι (β. 1782-1809). Απο εκεινον πηρε το ονομα του η δυναστεια των Τσακρι, η οποια συνεχιζεται γενεαλογικα μεχρι τη σημερινη βασιλικη οικογενεια.
    Το 1782 ο Ραματιμποντι μετεφερε την πρωτευουσα στην απεναντι οχθη του ποταμου, στο νησακι Ρατανακοσιν, στη σημερινη Μπανγκοκ και ξεκινησε να οχυρωνει την πολη εξαιτιας των απειλητικων Βιρμανων. Στη συνεχεια θελησε να επαναφερει τα μεγαλεια της ταιλανδεζικης τεχνης και αρχιτεκτονικης που χαθηκαν μαζι με την Αγιουταγια.
    Οι διαδοχοι του -ο βασιλιας Πουταλαετια, γνωστος επισημως ως Ραμα Β (β. 1809-1824) και ο γιος του, βασιλιας Νανγκλαο, γνωστος ως Ραμα Γ (β. 1824-1851)- συνεχισαν το εργο του Ραματιμποντι για την παλινορθωση του ταιλανδεζικου πολιτισμου. Ο Ραμα Β εμεινε στην ιστορια κυριως για την κατασκευη του Βατ Αρουν, αλλα και για το σημαντικο ταλεντο του στην ποιηση - εκεινος ηταν που εξελιξε περαιτερω την ταιλανδεζικη διασκευη του ινδικου επους Ραμαγιανα, γνωστου ως Ραμακιεν.
    Συνεχιζοντας τις επαφες με τις ευρωπαικες δυναμεις που ειχαν ξεκινησει οι προκατοχοι του, ο Ραμα Γ αφησε ανοιχτες τις πορτες στη Δυση, αλλα παρεμεινε επιφυλακτικος ως προς τα κινητρα της. Ηταν βαθια θρησκευομενος και συντηρητικος ηγετης, αλλα οχι ιδαιτερα αρεστος σε Ευρωπαιους και Αμερικανους, οι οποιοι ηθελαν περισσοτερο εμποριο με το Σιαμ.
    Ο μεγαλυτερος ετεροθαλης αδελφος του, πριγκιπας Μονγκουτ (β. 1851-1868), που ειχε παραχωρησει το θρονο στο μικροτερο αδελφο του, για να γινει μοναχος, εγινε ο επομενος μοναρχης της δυναστειας Τσακρι, με το ονομα Ραμα Δ. Ο Μονγκουτ εκμεταλλευτηκε σωστα τα 27 χρονια που περασε στη μοναστικη ζωη, εμαθε λατινικα και αγγλικα κι ετσι μπορεσε να μελετησει τη δυτικη κουλτουρα. Εδειξε ενδιαφερον για τις επιστημες, την ιστορια, τη γεωγραφια και την αστρονομια και χρησιμοποιησε σωστα τις γνωσεις του τον καιρο της βασιλειας του.
    Ο Μονγκουτ ηταν οξυδερκης και προοδευτικος ηγετης. Ηταν ο πρωτος Ταιλανδος βασιλιας που αντιληφθηκε οτι θα διατηρουσε την ανεξαρτησια του Σιαμ μονο αν μετεφερε τη χωρα του στη συγχρονη εποχη, γι' αυτο ενθαρρυνε τις επαφες και το εμποριο με τη Δυση. Ξεκινησε επισης μια αναμορφωση του δικαστικου συστηματος, προωθησε κοινωνικες μεταρρυθμισεις και διαμορφωσε το εκπαιδευτικο συστημα του Σιαμ κατα τα δυτικα προτυπα. Ο Μονγκουτ πεθανε απο ελονοσια το 1868, λιγο αφοτου επεστρεψε απο ενα ταξιδι στο Πετσαμπουρι, νοτια της Μπανγκοκ, με μια ομαδα Ευρωπαιων διπλωματων, που ειχαν παει εκει για να παρακολουθησουν μια εκλειψη ηλιου, την οποια, συμφωνα με το θρυλο, ειχε προβλεψει ο ιδιος ο βασιλιας Μονγκουτ.

ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΙΑΜ
Ο γιος του Μονγκουτ Τσουλαλονγκορν η Ραμα Ε (β. 1868-1910) συνεχισε το μεταρρυθμιστικο και εκσυγχρονιστικο εργο του πατερα του. Ανοιξε το πρωτο νοσοκομειο της Ταιλανδης και το πρωτο ταχυδρομειο και τηλεγραφειο, ενω ξεκινησε να ενωνει τα διαφορα σημεια της χωρας με οδικο και σιδηροδρομικο δικτυο. Οργανωσε διοικητικες υπηρεσιες, βελτιωσε ακομα περισσοτερο το εκπαιδευτικο συστημα και εδωσε τελος στη μακραιωνη τακτικη της υποχρεωτικης εργασιας για το κρατος.
    Προσπαθωντας να διατηρησει την ανεξαρτησια του Σιαμ (η Βρετανια ειχε αποικησει τη Βιρμανια και τη Μαλαισια, ενω η Γαλλια ειχε τον ελεγχο του μεγαλυτερου μερους της Ινδοκινας) παραχωρησε κομματια του εκτεταμενου τοτε βασιλειου του Σιαμ στην Ινδοκινα και τη Βιρμανια. Οι Γαλλοι πηραν τις επαρχιες Τσανταμπουρι και Τρατ στα συνορα με την Καμποτζη το 1893, αλλα τις επεστρεψαν στο Σιαμ το 1905. (Αργοτερα παραχωρηθηκε κι αλλη γη στους Γαλλους, οι οποιοι συνεχισαν την αποικιακη τους εξαπλωση μεχρι το 1941.)
    Ο βασιλιας Βατζιραβουντ η Ραμα ΣΤ (β. 1910-1925), ο οποιος ειχε αποκτησει βρετανικη παιδεια, συνεχισε το εργο του εκσυγχρονισμου της χωρας που ειχε ξεκινησει ο πατερας του. Καθιερωσε την υποχρεωτικη εκπαιδευση, εκανε περαιτερω εκπαιδευτικες μεταρρυθμισεις και ιδρυσε το πρωτο πανεπιστημιο της Ταιλανδης (το Τσουλαλονγκορν, απο το ονομα του πατερα του). Στα χρονια της βασιλειας του σημειωθηκε η πρωτη αποπειρα καταργησης της απολυτης μοναρχιας - συγκεκριμενα το 1912 απο τον ταιλανδεζικο στρατο. Τα στρατιωτικα πραξικοπηματα ηταν συνηθες φαινομενο στην πολιτικη σκηνη της Ταιλανδης κατα τη διαρκεια του 20ου αιωνα.

[Thailander]

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
(1925-ΣΗΜΕΡΑ)
Ο Πρατζαντιποκ, αδελφος του Βατζιραβουντ, 76ο παιδι και νεοτερος γιος του Τσουλαλονγκορν, βασιλεψε ως Ραμα Ζ (β. 1925-1935) και ηταν ο τελευταιος απολυτος μοναρχης της δυναστειας των Τσακρι. Μια ομαδα φοιτητων δημοκρατικων πεποιθησεων ανετρεψαν με τη βοηθεια του στρατου τη μοναρχια το 1932 μ' ενα αναιμακτο πραξικοπημα. Ο Πρατζαντιποκ επαιζε γκολφ στη Χουα Χιν, νοτια της Μπανγκοκ, οταν εμαθε για το πραξικοπημα.
    Το πραξικοπημα του 1932 οφειλοταν σε ποικιλους λογους, οπως οι περικοπες του Πρατζαντιποκ, η κυριαρχια της βασιλικης οικογενειας στην κυβερνηση, ο δικος του αποκλεισμος απο τα αξιωματα και την εξουσια, το αναχρονιστικο -οπως πιστευαν- μοναρχικο καθεστως και, τελος, η κοινωνικη και οικονομικη στασιμοτητα της Ταιλανδης. Οι πνευματικοι τους εκπροσωποι, με επικεφαλης το νεαρο δικηγορο Πριντι Πανομιονγκ, επεξεργαζονταν σχεδια για ενα δημοκρατικο καθεστως που θα θεσπιζε μακροπνοες κοινωνικες και οικονομικες μεταρρυθμισεις. Στις 24 Ιουνιου του 1932 οι πραξικοπηματιες (το κομμα του λαου) απεσπασαν αναιμακτα τον ελεγχο του στρατου, φυλακισαν τους αξιωματουχους της βασιλικης οικογενειας και υποχρεωσαν το βασιλια να δεχθει το συνταγματικο καθεστως.
    Αμεσως συστηθηκε πολιτικη/στρατιωτικη κυβερνηση, καταργηθηκε η απολυτη εξουσια της μοναρχιας και αντικατασταθηκε απο συνταγματικη μοναρχια. Ετσι, οι βασιλιαδες εμειναν να διαδραματιζουν εναν καθαρα τελετουργικο ρολο στις κρατικες υποθεσεις. Μια ομαδα βασιλοφρονων εκανε μια αποτυχημενη αποπειρα επαναφορας της απολυτης μοναρχιας μ' ενα νεο πραξικοπημα το 1933. Το 1935 ο Πρατζαντιποκ απαρνηθηκε το θρονο και αυτοεξοριστηκε στη Βρετανια, χωρις να ορισει διαδοχο. Η κυβερνηση αποφασισε τελικα να ανακηρυξει βασιλια το 10αχρονο ανιψιο του, πριγκιπα Αναντ Μαχιντολ (β. 1935-1946).
    Ο Αναντ ηταν γεννημενος στη Γερμανια και σπουδαζε στην Ελβετια μεχρι που ηρθε στην Ταιλανδη τον Δεκεμβριο του 1945. Εν τω μεταξυ ο στραταρχης Πιμπουν (Πιμπουλ) Σονγκραμ (1897-1964) ειχε τεθει επικεφαλης της κυβερνησης το 1938. Αλλαξε το ονομα της χωρας σε Ταιλανδη το 1939 και παρεμεινε στην εξουσια, κατα διαστηματα, μεχρι και μετα το Β Παγκοσμιο Πολεμο.
    Ο Αναντ δολοφονηθηκε στην κρεβατοκαμαρα του στο παλατι τον Ιουνιο του 1946 υπο μυστηριωδεις συνθηκες. Ο νεοτερος αδελφος του Μπουμιμπολ Αντουλγιαντετ εγινε ο Ραμα Θ και συνεχιζει να βασιλευει μεχρι σημερα. Δυο ακολουθοι του Αναντ συνεληφθησαν, αν και επισημως δεν αποδειχτηκε η ενοχη τους (κατα γενικη ομολογια υπηρξαν εξιλαστηρια θυματα) και αργοτερα, το 1954, εκτελεστηκαν. Ο μυστηριωδης θανατος του Αναντ ποτε δεν διαλευκανθηκε και παραμενει ακομη και σημερα ενα θεμα ταμπου στην Ταιλανδη.
    Η Ταιλανδη, εντελως ανεξηγητα, αφεθηκε στην κατοχη των ιαπωνικων στρατευματων κατα τη διαρκεια του Β Παγκοσμιου Πολεμου και κηρυξε τον πολεμο στους Συμμαχους, αν και ο Ταιλανδος πρεσβης στις ΗΠΑ Σενι Πραμοτζ (1905-1997) αρνηθηκε να παραδωσει το εγγραφο της κηρυξης πολεμου στην Ουασιγκτον. Ο Πιμπουλ παραιτηθηκε το 1944 υπο την πιεση του αντιστασιακου κινηματος της Ταιλανδης και την κυβερνηση ανελαβε ο πρεσβης Σενι. Δυο χρονια αργοτερα, ομως, ανατραπηκε στις γενικες εκλογες απο τον Πριντι Πανομιονγκ (1900-1983), εναν αριστεριζοντα διανοουμενο κι απο τους πρωτεργατες του πραξικοπηματος του 1932, ο οποιος σχηματισε πολιτικη κυβερνηση. Ομως ουτε εκεινη η κυβερνηση κρατησε για πολυ, καθως ο Πιμπουλ επεστρεψε το 1947 με πραξικοπημα, καταργωντας το συνταγμα. Υιοθετησε μια σκληρη αντικομουνιστικη πολιτικη και προτιμησε να υποστηριξει τα αμερικανικα και γαλλικα συμφεροντα στη νοτιοανατολικη Ασια.
    Στις δεκαετιες του 1950 και 1960 η Ταιλανδη ειχε διαδοχικες στρατιωτικες κυβερνησεις που ασκουσαν την εξουσια με απολυταρχισμο. Απο τα μεσα του 1960 μεχρι τις αρχες του 1970 επιτραπηκε στις ΗΠΑ να δημιουργησουν στρατιωτικες βασεις στη χωρα για τη διευκολυνση της εκστρατειας τους στο Βιετναμ.
    Ο συνεχομενος στρατιωτικος ελεγχος της κυβερνησης ελαβε τελος το 1973, οταν χιλιαδες φοιτητες συγκεντρωθηκαν στο Πανεπιστημιο Ταμασατ της Μπανγκοκ και απαιτησαν τη ληξη της στρατιωτικης εξουσιας και τη δημιουργια νεου συνταγματος. Οι στρατηγοι Τανομ Κιτικατσορν (1912-) και Πραπατ Τσαρουσατιεν διεταξαν επιθεση του στρατου και ακολουθησε λουτρο αιματος. Σε μια απο τις σπανιες παρεμβασεις του στην πολιτικη, ο σεβασμιος βασιλιας Μπουμιμπολ, μαζι με το μετριοπαθη στρατηγο Κριτ Σιβαρα, καταδικασε τη βια. Ο Τανομ και ο Πραπατ εγκατελειψαν τη χωρα και ακολουθησαν δημοκρατικες εκλογες, με αποτελεσμα το σχηματισμο κυβερνησης πολυκομματικου συνασπισμου απο τον αριστερων πεποιθησεων Κουκριτ Πραμοτζ (1911-1995, αδελφο του Σενι).
    Ομως η δημοκρατια διηρκεσε λιγο. Οταν ο Τανομ επεστρεψε στην Ταιλανδη το 1976 ως μοναχος, οι φοιτητες ξεσηκωθηκαν και παλι στο Πανεπιστημιο Ταμασατ. Αυτη τη φορα η αστυνομια και δεξιες παραστρατιωτικες οργανωσεις επιτεθηκαν με σφοδροτητα εναντιον των φοιτητων σκοτωνοντας εκατονταδες απο αυτους. Με προσχημα αυτη την αναταραχη ο στρατος αδραξε την ευκαιρια, παραμερισε την κυβερνηση και πηρε παλι τον ελεγχο. Το αποτελεσμα ηταν χιλιαδες φοιτητες, διανοουμενοι και δυσαρεστημενοι να φυγουν απο την πολη, σχηματιζοντας τον αριστερων πεποιθησεων Λαικο Απελευθερωτικο Στρατο της Ταιλανδης (PLAT - People's Liberation Army of Thailand). Την εποχη που ανεβηκε στην εξουσια ο μετριοπαθης και υποστηριζομενος απο τους στρατιωτικους πρωθυπουργος Πρεμ Τινσουλανοντ (1920-) το 1980, ο Απελευθερωτικος Στρατος και το Κομουνιστικο Κομμα της Ταιλανδης αριθμουσαν συνολικα πανω απο 10.000 μελη.
    Ο Πρεμ παρεμεινε στην εξουσια για τα επομενα οκτω χρονια, εισαγοντας σταδιακα πολιτικη σταθεροτητα και μεταρρυθμισεις. Μειωσε το δυναμικο του Λαικου Απελευθερωτικου Στρατου και του Κομουνιστικου Κομματος της Ταιλανδης με στρατιωτικες εκστρατειες αλλα και προσφεροντας αμνηστιες. Το 1988 και κατοπιν γενικων εκλογων πρωθυπουργος εγινε ο Τσατιτσαι Τσουνχαβαν (1922-1998). Ο Τσατιτσαι προχωρησε σε περαιτερω εκδημοκρατισμο και στην εδραιωση της οικονομικης ανεξαρτησιας της χωρας, αλλα δεν καταφερε να μετριασει την εκδηλη διαφθορα της κυβερνησης.
    Εκμεταλλευομενοι την κυβερνητικη διαφθορα οι στρατιωτικοι παρενεβησαν και παλι. Στις 23 Φεβρουαριου 1991 ενα αναιμακτο πραξικοπημα εδωσε τελος στην πολιτικη διακυβερνηση και την εξουσια ανελαβε το Εθνικο Συμβουλιο για τη Διατηρηση της Ειρηνης (NPKC - National Peace-Keeping Council), με επικεφαλης το στρατηγο Σουτσιντα Κραπραγιουν (1933-). Ενας αξιοσεβαστος πολιτης, ο Αναντ Πανιαρατσουν (1932-) διοριστηκε υπηρεσιακος πρωθυπουργος, μεχρι να ετοιμαστει και να ψηφιστει απο τη Βουλη το νεο Συνταγμα, το οποιο ευνοουσε τη στρατιωτικη συμμετοχη στην κυβερνηση.
    Εκλογες εγιναν τον Μαρτιο του 1992, το αποτελεσμα των οποιων οδηγησαν στο σχηματισμο κυβερνησης συνασπισμου πεντε κομματων. Ωστοσο, υστερα απο στρατιωτικες μηχανορραφιες, την εξουσια κατελαβε ο Σουτσιντα εξοργιζοντας πολλους Ταιλανδους πολιτες, που ειχαν αγανακτησει απο το στρατιωτικο παρεμβατισμο στην πολιτικη. Το Μαιο του ιδιου ετους δεκαδες χιλιαδες βγηκαν στους δρομους για να διαμαρτυρηθουν. Ο στρατος ανοιξε πυρ εναντιον των διαδηλωτων σκοτωνοντας τουλαχιστον 50 ατομα. Ο Σουτσιντα και ο επικεφαλης των διαδηλωτων και κυβερνητης της Μπανγκοκ Τσαμλονγκ Σριμουανγκ προσηχθησαν ενωπιον του βασιλια Μπουμιμπολ, ο οποιος τους ζητησε να θεσουν τελος σε αυτη την παρανοια. Ο Σουτσιντα παραιτηθηκε και εγιναν νεες εκλογες τον Σεπτεμβριο. Την πρωθυπουργια ανελαβε τοτε ο Τσουαν Λικπαι (1938-), ενας αντρας που πολλοι θαυμασαν για το ηθος και την ακεραιοτητα του.
    Τα γεγονοτα του Μαιου του 1992 υπηρξαν καθοριστικα για τον εκδημοκρατισμο της Ταιλανδης και απο τοτε εχουν γινει αρκετες γενικες εκλογες χωρις στρατιωτικη εμπλοκη. Το 1999 εγκαθιδρυθηκε νεο, φιλελευθερο Συνταγμα, αναμορφωνοντας πληρως το εκλογικο συστημα και διαφυλασσοντας τις ελευθεριες και τα δικαιωματα του πολιτη.
    Η διαφθορα, το πατροναρισμα και η εξαγορα ψηφων συνεχιζουν την αυγη του 21ου αιωνα ν' αποτελουν μερος του πολιτικου προσκηνιου της Ταιλανδης, ομως στους περισσοτερους τομεις, συμπεριλαμβανομενου του στρατου, επικρατει πλεον θεληση για σταθεροτητα και δημοκρατια.

[Thailander]

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ & Ο ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Το δημοφιλεστερο αξιοθεατο του Καντσαναμπουρι κι ενα απο τα πιο φημισμενα μνημεια του Β Παγκοσμιου Πολεμου στη νοτιοανατολικη Ασια ειναι μια σιδερενια γεφυρα στο βορειο ακρο της πολης. Η αρχικη ξυλινη γεφυρα ηταν τμημα ενος ιδιαιτερα φιλοδοξου σχεδιου, το οποιο εγινε γνωστο ως επικεντρο μιας απο τις πλεον φρικτες και τραγικες ιστοριες του πολεμου.

Το φθινοπωρο του 1942 οι Ιαπωνες ξεκινησαν την κατασκευη ενος σιδηροδρομου 414 χλμ., ο οποιος θα διεσχιζε την Ταιλανδη μεχρι το Τανμπιουζαγιατ της Βιρμανιας (του σημερινου Μιανμαρ). Οι συμμαχικες στρατιωτικες επιχειρησεις γυρω απο τη Σιγκαπουρη και τον Πορθμο της Μαλακα ειχαν αποκλεισει τη θαλασσια οδο που χρησιμοποιουσαν οι Ιαπωνες μεταξυ της ηπειρωτικης νοτιοανατολικης Ασιας και των δυτικων εδαφων, οπως ηταν η Βιρμανια και -ο τελικος στοχος- η Ινδια. Οι Ιαπωνες ειχαν κατακτησει ευκολα τη Βιρμανια απο την αρχη του πολεμου κι εψαχναν τροπο να εξασφαλισουν τον ανεφοδιασμο των βασεων και του στρατου τους.
    Ο χρονος κατασκευης της σιδηροδρομικης γραμμης, που θα ελισσοταν μεσα απο τη ζουγκλα και τις ορεινες διαβασεις, υπολογιστηκε αρχικα γυρω στα πεντε χρονια, ομως το Ιαπωνικο Γενικο Επιτελειο διεταξε την ολοκληρωση της μεσα σε 12 μηνες (τελικα χρειαστηκε 16 μηνες). Για το συγκεκριμενο σκοπο εφεραν αιχμαλωτους των συμμαχικων δυναμεων απο τη Σιγκαπουρη, το Χονγκ Κονγκ και αλλα βρετανικα εδαφη, καθως και Ασιατες απ' ολες τις περιοχες υπο ιαπωνικο ελεγχο. Η καταναγκαστικη εργασια ηταν απαραιτητο κομματι της επιτυχιας του σχεδιου, ενω οι εργατες θεωρουνταν αναλωσιμα στοιχεια - η αποτροπαια μεταχειριση τους, οι συνθηκες εργασιας και διαβιωσης, η κακη διατροφη και οι τροπικες ασθενειες, οπως η ελονοσια, η χολερα, και η δυσεντερια, σκοτωσαν χιλιαδες απο αυτους. Το κοστος σε ανθρωπινες ζωες, ιδιως στα πιο δυσκολα τμηματα, εκφραστηκε αργοτερα με το χαρακτηριστικο <<μια ζωη για καθε τραβερσα>>, δηλαδη ενας νεκρος για καθε απαιτουμενο συνδεσμο της γραμμης.
    Η πρωτη γεφυρα που εχτισαν οι αιχμαλωτοι πολεμου πανω απο τον ποταμο Κβαι ηταν μια σαθρη ξυλινη κατασκευη που εισηχθηκε απο την Ιαβα και σωζεται μεχρι σημερα. Βομβαρδιζοταν συστηματικα απο τα αμερικανικα βομβαρδιστικα Β-24, μεχρι που το 1945 εχασε την κεντρικη της αψιδα. Ανακατασκευαστηκε μετα τον πολεμο με τη συνεργασια των Ιαπωνων ως αποζημιωση. Οσο για το σιδηροδρομο, λειτουργησε για δυο μονο χρονια. Σημερα χρησιμοποιειται μονο ενα τμημα του, μηκους 77 χλμ., μεταξυ Καντσαναμπουρι και Ναμ Τοκ. Ενα τρενο διασχιζει σημερα το εναπομενον τμημα απο το Σιδηροδρομο Ταιλανδης-Βιρμανιας. Στο Καντσαναμπουρι ειναι θαμμενοι γυρω στους 7.000 στρατιωτες των συμμαχικων δυναμεων που εχασαν τη ζωη τους κατα την κατασκευη του Σιδηροδρομου του Θανατου.
    Οι περισσοτεροι επισκεπτες εχουν στο νου τους τη γνωστη και βραβευμενη με Οσκαρ (επτα για την ακριβεια) αμερικανικη ταινια Η γεφυρα του ποταμου Κβαι (1957), σκηνοθεσιας Ντειβιντ Λιν (1908-1981). Προκειται για μια επικη ταινια βασισμενη στο ομωνυμο μυθιστορημα του Γαλλου Πιερ Μπουλ (1912-1994), το οποιο αποδιδει μαλλον ελευθερα την ιστορια.
    Ο κεντρικος χαρακτηρας της ταινιας, ο συνταγματαρχης Νικολσον, που τον ενσαρκωσε μοναδικα ο Αλεκ Γκινες (1914-2000), δεν ηταν υπαρκτο προσωπο, επινοηθηκε απλως για τις αναγκες του σεναριου. Συμφωνα με την ταινια, οι Συμμαχοι-αιχμαλωτοι σχεδιασαν μηχανολογικα τη γεφυρα, ομως στην πραγματικοτητα επροκειτο για αριστους Ιαπωνες μηχανικους.
    Επικεντρο της ταινιας ειναι η εμμονη του Νικολσον να κατασκευασει μια τελεια γεφυρα ως φορο τιμης στους χτιστες της, η αληθεια ομως ειναι οτι οι αιχμαλωτοι σε καθε ευκαιρια σαμποταριζαν και καθυστερουσαν το εργο.
    Στο σεναριο εμφανιζεται κι ενας Αμερικανος τυχοδιωκτης -τον ενσαρκωσε ο ηθοποιος Γουιλιαμ Χολντεν (1918-1981)- ο οποιος υποτιθεται πως δραπετευσε απο το στρατοπεδο αιχμαλωτων κι εφτασε μεχρι την Κευλανη (Σρι Λανκα), για να γυρισει αργοτερα στο Καντσαναμπουρι και να βομβαρδισει τη γεφυρα. Στην πραγματικοτητα κανενας δεν μπορεσε να ξεφυγει ζωντανος απο το ιαπωνικο στρατοπεδο αιχμαλωτων του Καντσαναμπουρι. Ομως το τραγικοτερο, οσον αφορα στο βιβλιο και στην ταινια, δεν ειναι η ελευθερη αποδοση της ιστοριας, αλλα το γεγονος οτι πουθενα σχεδον δεν αναφερθηκε το τεραστιο κοστος σε ανθρωπινες ζωες των Ασιατων εργατων κατα την κατασκευη της σιδηροδρομικης γεφυρας. 

[thailandgr]

<a href="http://documents.scribd.com/ScribdViewer.swf?document_id=4667859&amp;access_key=key-1b6mjze2tqexo8quwn2x&amp;page=1" target="_blank" rel="noopener noreferrer" class="bbc_link bbc_flash_disabled new_win">http://documents.scribd.com/ScribdViewer.swf?document_id=4667859&amp;access_key=key-1b6mjze2tqexo8quwn2x&amp;page=1</a>

[Oytopikos]

H σκοτεινή μέρα του Μαϊου 1992.....

Δεκάδες χιλιάδες πολίτες βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν ...

[Oytopikos]

Πριντι Πανομιονγκ o πνευματικός ηγέτης της επανάστασης του 1932.

Θα δείτε εικόνες της Ταϊλάνδης του 1932!!!

[karabε]

Μια πολυ καλη χρονολογικη περιγραφη των κυριοτερων γεγονοτων της χωρας

http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/country_profiles/1243059.stm

[tas67]

πολύ καλό ...

[giannis]