HISTORY OF MYANMAR (BURMA)

[เพไปห]

BUDDHIST MONK UPRISING AS OF 9/26

[Oytopikos]

Βιρμανία: Μια σύνοψη της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας της

Η Μιανμάρ (Βιρμανία) κέρδισε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία στις 4 Γενάρη του 1948. Είναι περίπου 5 φορές σε έκταση και πληθυσμό όσο η ελλάδα.



Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανία, η Μιανμάρ δεν έγινε μέλος της Κοινοπολιτείας. Έως το 1962 το πολίτευμα ήταν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το 1962 ο στρατηγός Ne Win έκανε στρατιωτικό πραξικόπημα. Κυβέρνησε για 26 χρόνια κάτω από το μότο «Ο Βιρμανικός Δρόμος για το Σοσιαλισμό». Η ιδεολογία του περιλάμβανε την εθνικοποίηση των βιομηχανιών, την καταπίεση των μειονοτήτων και ένα αστυνομικό κράτος. Ταυτόχρονα επέβαλλε ισχυρό απομονωτισμό από τις υπόλοιπες χώρες, έδιωξε όλους τους ξένους, σταμάτησε τον τουρισμό και έκλεισε την οικονομία. Επίσης ενθάρρυνε το Βουδισμό στηρίζοντας τον επίσημα από το κράτος.



Τα θετικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν η εσωτερική σταθερότητα και η μη εμπλοκή της Βιρμανίας στον Ψυχρό Πόλεμο συγκριτικά με τα υπόλοιπα κράτη της Ν.Α. Ασίας. Όμως, η φτώχεια αυξήθηκε και η απομόνωση αποδείχθηκε καταστροφική. Ο Ne Win ανατράπηκε το 1988 από νέο στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο διαρκεί έως σήμερα.



Μέσα σε μεγάλες διαδηλώσεις για οικονομική αναμόρφωση και δημοκρατία ενάντια στην κυβέρνηση Ne Win το 1988, ο στρατός υπό τη διοίκηση του Saw Mung έκανε πραξικόπημα και έφτιαξε νέα κυβέρνηση υπό στρατιωτικό νόμο πού την ονόμασε Συμβούλιο του Κρατικού Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης (State Law & Order Restoration Council, ή SLORC).



Η εξέγερση του 1988 (γνωστή και ως Εξέγερση 8888) ήταν η μεγαλύτερη στη Βιρμανία. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 8 Αυγούστου στη Ρανγκούν (πια ονομάζεται Γιανγκον). Αρχική ξεκίνησαν τις διαδηλώσεις φοιτητές, αλλά γρήγορα ενώθηκαν μαζί τους χιλιάδες άλλοι πολίτες, Βουδιστές μοναχοί και ακόμοι και δημόσιοι υπάλληλοι και χαμηλόβαθμα μέλή του στρατού. Κατά τον ξεσηκωμό και το πραξικόπημα που ακολούθησε ο στρατός της Βιρμανίας σκότωσε χιλιάδες διαδηλωτές.



Μετά την Εξέγερση 8888 το SLORC εγκατέληψε την πολιτική του Δρόμου προς το Σοσιαλισμό και άνοιξε την οικονομία σε ξένες επενδύσεις, κυρίως στις πρώτες ύλες, και τον τουρισμό. Η Εθνική Ένωση για τη Δημοκρατία (National League for Democracy ή NLD) είναι ένα πολιτικό κόμμα που γεννήθηκε στις 27 Σεπτέμβρη του 1988. Ηγέτιδα είναι η Aung San Suu Kyi, γενική γραμματέας του κόμματος. Στις βουλευτικές του 1990, το κόμμα κέρδισε 392 από τις 492 θέσεις της βουλής ααλλά το SLORC το εμπόδισε να σχηματίσει κυβέρνηση. Μετά τις εκλογές του 1990 κάποιοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ξέφυγαν των συλλήψεων που έκανε το καθεστώς και σχημάτισαν την Κυβέρνηση Εθνικού Συνασπισμού της Ένωσης της Βιρμανίας στο Ρόκβιλ του Μέριλαντ στις ΗΠΑ.



Η Γενική Γραμματέας του NLD, κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης το 1991 επειδή ηγήθηκε μιας μη βίαιης καμπάνιας για την επαναφορά της δημοκρατίας στη Βιρμανία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παραμένει υπό κατ οίκον περιορισμό τα τελευταία 16 χρόνια. Είναι η μοναδική νικητής του Νόμπελ Ειρήνης που βρίσκεται υπό κράτηση σήμερα.



Υπάρχουν 600.000 εγγεγραμένοι βιρμανοί μετανάστες στην Ταϊλάνδη και εκατομμύρια «παράνομοι». Αποτελούν το 80% των μεταναστών της Ταϊλάνδης. Στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων υπάρχουν στα σύνορα με την Ινδία, το Μπαγκλαντές και την Ταϋλάνδη.



Ο Βουδισμός είναι της σχολής Theravada που είναι και η παλιότερη σχολή στον κόσμο. Η Theravada ενθαρρύνει το σκεπτικό της «Διδασκαλίας της Ανάλυσης». Αυτή λέει πως η ενόραση πρέπει να έρθει από τις εμπειρίες του ασκούμενου, την κριτική έρευνα και τη λογική και όχι με την τυφλή πίστη. Τα μοναστήρια που βρίσκονται σε κάθε χωριό της Βιρμανίας είναι το κέντρο της κοινωνικής ζωής. Οι μοναχοί δηλαδή ζουν εντός της κοινωνίας. Αυτά εξηγούν εν μέρει και τη συμμετοχή των μοναχών στις πρόσφατες και παλιότερες εξεγέρσεις.



Σύμφωνα με το στρατό οι Βουδιστές αποτελεούν το 89% της κοινωνίας, ενώ οι χριστιανοί και μουσουλμάνοι από 4%. Το 2006 οι ΗΠΑ αμβισβήτησαν αυτά τα δεδομένα Οι μουσουλμάνοι ηγέτες εκτιμούν οτι έως και 20% του πληθυσμού ίσως είναι μουσουλμάνοι. Οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί αντιμετωπίζουν διώξεις από την κυβέρνηση.

[Oytopikos]

Ποιοι στηρίζουν τη χούντα στη Βιρμανία;


Κίνα, Ρωσία και Ινδία είναι οι μεγαλύτεροι πολιτικοί υποστηρικτές και προμηθευτές οπλικών συστημάτων του βιρμανικού καθεστώτος. Πολυεθνικές εταιρείες κυρίως από τις παραπάνω χώρες (αλλά κι από ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη, Ταυλάνδη, Ν. Κορέα) εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας και επωφελούνται από τις συνθήκες καταναγκαστικής (και παιδικής) εργασίας που επιβάλλονται ή επιτρέπονται από το καθεστώς.

 

Το 2007, Κίνα και Ρωσία έβαλαν βέτο σε σχέδιο ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλούσε τη Βιρμανία να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προχωρήσει σε εκδημοκρατισμό.

Η στρατιωτική κυβέρνηση είναι συνιδιοκτήτης των περισσοτέρων τοπικών εταιρειών που, σε συνεργασία με ξένες πολυεθνικές, εκμεταλλεύονται το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τους πολύτιμους λίθους, την υφαντουργία και την υλοτομία στη χώρα. Η Βιρμανία είναι επίσης δεύτερη στον κόσμο στην παραγωγή οπίου.

 

Η ηγέτης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης Aung San Su Kuui, που εδώ και χρόνια τελεί υπό κατ' οίκον περιορισμό, έχει αποκαλέσει τη γαλλική εταιρεία Total "το μεγαλύτερο υποστηρικτή του στρατιωτικού καθεστώτος στη Βιρμανία". Άλλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα είναι η αμερικανική Chevron και η βρετανική Rolls Royce. Σύμφωνα με το BBC, βρετανικές εταιρείες επένδυσαν στη Βιρμανία 1.4 δισ. δολάρια τη δεκαετία 1994-2004.

Η βρώμικη λίστα εταιριών που στηρίζουν την χούντα

[Oytopikos]

H "δραματική" κατάσταση στη Βιρμανία απαιτεί τη λήψη περισσότερων μέτρων
Εξωτερικές σχέσεις - 17-04-2008 - 12:26

Αποκλεισμένοι οι 400.000 Βιρμανοί από το δημοψήφισμα για το σύνταγμα

Η κατάσταση είναι ακόμη "δραματική" στη Βιρμανία (επισήμως Μυανμάρ), υπενθύμισε ο ευρωβουλευτής Thijs Berman, κατά τη διάρκεια πρόσφατης ακρόασης που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τους τρόπους βελτίωσης της κατάστασης στη χώρα -τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συνεχώς, ενώ υπάρχουν πάνω από 1800 πολιτικοί κρατούμενοι. Η χώρα, μιας από τις φτωχότερες του κόσμου, ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα της 10 Μαΐου που θα εγκρίνει (ή όχι) σύνταγμα.
Η κατάσταση στη Βιρμανία (επισήμως Μυανμάρ) κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι. Η χώρα προετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα γίνει στις 10 Μαΐου και που θα αποφασίσει για ένα σχέδιο συντάγματος που συνέταξε αποκλειστικά το στρατιωτικό καθεστώς. Οι περίπου 400.000 Βιρμανοί μοναχοί -που πραγματοποίησαν διαδηλώσεις ενάντια στη στρατιωτική κυβέρνηση της χώρας τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2007- δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν μέρος στο δημοψήφισμα για το σύνταγμα.

Το σχέδιο συντάγματος, που αποκαλείται "χάρτης πορείας προς τη δημοκρατία" από το στρατιωτικό καθεστώς που το συνέταξε, παραχωρεί στο στρατό το 25% των εδρών του κοινοβουλίου, ενώ απαγορεύει σε ορισμένα άτομα που έχουν παντρευτεί με αλλοδαπούς στο παρελθόν να θέσουν υποψηφιότητα για ορισμένα αξιώματα.

Αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι θετικό, το σύνταγμα της Βιρμανίας θα τεθεί σε ισχύ το 2010, όταν και θα διεξαχθούν εκλογές σε όλη τη χώρα.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προωθεί τη δημοκρατία στη Βιρμανία

Ο Piero Fassino, Ειδικός Απεσταλμένος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Βιρμανία/Μυανμάρ, ήταν παρών στην ακρόαση που πραγματοποίησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 2 Απριλίου. Η συζήτηση εστίασε στους τρόπους βελτίωσης της κατάστασης στη Βιρμανία και το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για τον κ. Fassino, οι προτάσεις του ΟΗΕ (πχ. ενεργός ρόλος της αντιπολίτευσης στην τροποποίηση του σχεδίου συντάγματος) είχαν ως στόχο την ενθάρρυνση της μετάβασης της χώρας προς τη δημοκρατία. Ωστόσο, οι προτάσεις αυτές δεν έγιναν δεκτές από το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας...

Πολλά τα μέτρα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά

Οι περισσότεροι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι θα πρέπει να υπάρξουν κυρώσεις προς τη χώρα, αλλά όχι μόνο. Σύμφωνα με τη Βρετανίδα ευρωβουλευτή Glenys Kinnock από τη Σοσιαλιστική Ομάδα θα πρέπει "η αναπτυξιακή βοήθεια προς τη Βιρμανία να είναι ανάλογη της προόδου που θα επιτελείται στη χώρα".

Ο José Ribeiro e Castro, μέλος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών, έκανε από τη μεριά του έκκληση για ενίσχυση της στήριξης της Aun San Suu Kyi (βλ.φάκελο για το βραβείο Ζαχάρωφ), η οποία τελεί υπό κατ'οίκον κράτηση εδώ και πολλά χρόνια, αν και σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα του 1990 θα έπρεπε να είναι πρωθυπουργός της χώρας και όχι αρχηγός της αντιπολίτευσης! Ο Πορτογάλος ευρωβουλευτής τόνισε επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να προβεί σε μια σαφή στρατηγική για τη Βιρμανία και να συνεργαστεί στενά με τις χώρες που γειτονεύουν με αυτή (κυρίως την Ινδία και την Κίνα), προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την κυβέρνηση της χώρας.

Δεδομένων των συνεχών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βιρμανία, ο Thijs Berman (από τη Σοσιαλιστική Ομάδα) πρότεινε να διεξαχθεί έρευνα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να κριθεί το αν θα πρέπει να παρέμβει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Λόγω της "δραματικής" κατάστασης στη Βιρμανία και του κινδύνου που διατρέχουν τα μέλη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης εν όψει του δημοψηφίσματος, ο Ολλανδός ευρωβουλευτής πρότεινε να προβεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην έγκριση σχετικού ψηφίσματος κατά την προσεχή Σύνοδο Ολομέλειας.

[Oytopikos]

Ένα από τα παράδοξα της Βιρμανίας είναι το πώς οι "αφέντες" μιας χώρας τόσο πλούσιας σε ενεργειακά κοιτάσματα, ξυλεία, ορυκτά και πολύτιμους λίθους την οδήγησαν σε οικονομικό αδιέξοδο. Παρά το ότι--γράφει η Μελίντα Λίου στο αμερικανικό περιοδικό Νιούζγουικ--η χούντα της Μιανμάρ έχει στην απόλυτη διάθεσή της 19 τρισ. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και δισεκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου, αναγκάσθηκε να ανακοινώσει τεράστιες αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων τον Αύγουστο, οι οποίες προκάλεσαν διαδηλώσεις και, τελικά, τον λαϊκό ξεσηκωμό, του οποίου ηγούνται έως σήμερα οι Βουδιστές μοναχοί.

Για ορισμένους αναλυτές, η απάντηση έγκειται στην κακή διακυβέρνηση. Το βιρμανέζικο καθεστώς διέπεται από τέτοια αλαζονεία κι ανικανότητα που δεν ανέμενε, λένε, ότι οι πολίτες θα εξεγείρονταν, ακόμη κι όταν είδαν τις οικονομίες τους, που αποταμίευαν με τεράστιους κόπους, να εξανεμίζονται μέσα σε μια νύκτα. Αυτό είχε συμβεί το καλοκαίρι του 1988, όταν η απροσδόκητη κατάργηση πολλών χαρτονομισμάτων του τοπικού νομίσματος, του κυάτ, σήμανε ότι πολλά χρήματα πλέον άξιζαν μόνο όσο το χαρτί στο οποίο είχαν τυπωθεί.



Το κυάτ είναι μια ιστορία από μόνο του, γράφει η Λίου: με βάση τις συμβουλές ενός αστρολόγου, ο πρώην δικτάτορας της Βιρμανίας Νέ Γουίν (1962-1988) είχε αποφασίσει ότι το νόμισμα έπρεπε να τυπώνεται σε χαρτονομίσματα πολλαπλάσια του 9, διότι ήταν πιο αποδοτικός αριθμός από το 10--αστρολογικά, εννοείται. Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να κυκλοφορούν χαρτονομίσματα των 45 και των 90 κυάτ, μαζί με πολλαπλάσια του 5 και του 10. Μια διάσταση της τραγικής οικονομικής κατάστασης στη Μιανμάρ είναι το γεγονός ότι η επίσημη ισοτιμία του κυάτ με το αμερικανικό δολάριο είναι 6 προς 1, ενώ η ανεπίσημη φθάνει τα 1.350 προς 1.

Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για το αδιέξοδο στη Βιρμανία. Πριν το πραξικόπημα του Νέ το 1962, που εγκατέστησε το στρατιωτικό καθεστώς στην εξουσία, η Μιανμάρ μπορούσε να καυχιέται για το πολύ υψηλό της βιοτικό επίπεδο και την μορφωμένη τάξη των διανοουμένων της. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς ρυζιού στον κόσμο. Σήμερα όμως, η υποδομή της χώρας είναι τόσο σαραβαλιασμένη που το καθεστώς δεν είναι σε θέση να εκμεταλλεύεται τους πόρους που διαθέτει επαρκώς χωρίς έξωθεν βοήθεια. Η βιομηχανία διύλισης καυσίμων έχει αποδιοργανωθεί λόγω μισού αιώνα κακοδιαχείρισης, έλλειψης επενδύσεων και αμέλειας. Τα εγχώρια διυλιστήρια δεν είναι σε θέση να επεξεργασθούν το πετρέλαιο της Μιανμάρ, που είναι υψηλής περιεκτικότητας σε θειάφι. Έτσι, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εισάγει όλο το ντίζελ που καταναλώνει, και αυτό έφθανε τα 20.000 βαρέλια την ημέρα το 2004.

Αν προστεθούν σε αυτό οι υψηλές τιμές καυσίμων σε διεθνές επίπεδο, εύκολα γίνεται κατανοητή η ανάγκη αύξησης των τιμών. Και δεν ήταν η πρώτη• πριν από δύο χρόνια, οι τιμές των καυσίμων είχαν εννεαπλασιασθεί. Δε χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας--για την ακρίβεια, ο ηγέτης χούντας Ταν Σουέ είναι πρώην ταχυδρομικός υπάλληλος--για να αντιληφθείς ότι ο κόσμος θα εξοργιζόταν για τον ξαφνικό νέο διπλασιασμό της τιμής του ντίζελ και πενταπλασιασμό της τιμής του συμπυκνωμένου φυσικού αερίου, που μετακυλήθηκαν στους επιβάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ούτε ότι είναι κακό για την δημόσια εικόνα του καθεστώτος να κάνει κανείς μια γεμάτη χλιδή και πολύτιμους λίθους τελετή για το γάμο της κόρης του--κάτι που έκανε ο Ταν Σουέ, ακριβώς--, την ώρα που ένα στα τρία παιδιά στη Βιρμανία υποσιτίζεται, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Επισιτισμού του ΟΗΕ.

Η παράνοια της χούντας αποτελεί επίσης μια από τις αιτίες που το καθεστώς αντιμετωπίζει έλλειψη ρευστού. Η ακατανόητη μεταφορά, το Νοέμβριο του 2005, των κυβερνητικών γραφείων στη νέα διοικητική πρωτεύουσα, την απομακρυσμένη Νεϊπιντάου, σε μια απομονωμένη περιοχή της ζούγκλας κάπου 300 χλμ. από τη Ρανγκούν, κατά τα φαινόμενα για να ενισχυθεί η μυστικότητα που περιβάλλει το καθεστώς, πιστεύεται ότι στοίχισε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Επιπλέον, για να πείσει τους δυσαρεστημένους υπαλλήλους της να συμφωνήσουν με την μετακίνηση, η κυβέρνηση αύξησε τους μισθούς τους 500%. Ο στρατός της Βιρμανίας, με 375.000 άνδρες--το κλειδί για την επιβίωση της χούντας--αρκέσθηκε σε δεκαπλασιασμό μισθών. Ενώ υπάρχει και η εξελισσόμενη ανέγερση της λεγόμενης "κυβερνοπόλης Γιανταναμπόν", της λεγόμενης Σίλικον Βάλεϊ της Μιανμάρ--και αυτό σε μια χώρα που το καθεστώς διέκοψε την πρόσβαση στο Διαδίκτυο για να εμποδίσει την διάδοση φωτογραφικού και μαγνητοσκοπημένου υλικού που απεικονίζει την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων.

Η οικονομική κατάσταση της Μιανμάρ ήταν ήδη δεινή και χωρίς τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες. Ένας από τους βασικούς λόγους που οι διεθνείς κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος είναι απίθανο να έχουν αποτέλεσμα είναι πως οι ξένοι εταίροι της χούντας θα συνεχίσουν κανονικά τις δουλειές τους. Οι ξένες εταιρίες συνωθούνται για να αποκτήσουν μερίδιο της βιομηχανίας στη Βιρμανία αφότου το καθεστώς φιλελευθεροποίησε τους κανόνες όσον αφορά τις επενδύσεις, το 1988. Και δεν πρόκειται για μικρές εταιρίες, ούτε για μικρές ποσότητες ενέργειας. Φυσικό αέριο από τη Μιανμάρ--αξίας 2,8 δις δολαρίων--παράγει το εν πέμπτο της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει η Ταϊλάνδη. Η Κίνα θέλει να δημιουργήσει αγωγούς και οδικό δίκτυο που θα της επιτρέψουν να εισάγει πετρέλαιο παρακάμπτοντας τις ευάλωττες θαλάσσιες οδούς που μπορεί να αποκλείσει το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ εάν προκύψουν εντάσεις στις σινοαμερικανικές σχέσεις.

Πέραν των Κινεζικών εταιριών, υπάρχουν Νοτιοκορεατικές και Ινδικές εταιρίες που διεκδικούν συμβόλαια. Ο υπουργός Πετρελαίου της Ινδίας Μάρλι Ντεόρα βρισκόταν στη Ρανγκόν για συνομιλίες με τη χούντα για την διμερή ενεργειακή συνεργασία όταν ξέσπασαν οι ταραχές τον περασμένο μήνα. Και οι ασιατικές εταιρίες δεν είναι οι μόνες που συνεργάζονται με το καθεστώς. Όταν είχαν επιβληθεί οι προηγούμενες κυρώσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ σε βάρος της Βιρμανίας, η Γαλλική Total και η αμερικανική Chevron συνέχισαν την εκμετάλλευση του κοιτάσματος στη Γιαντάνα. Οι επενδύσεις τους είχαν εξαιρεθεί από τις κυρώσεις• η Σέβρον έχει ποσοστό 28% λόγω της εξαγοράς της Unocal, που ήταν ο αρχικός εταίρος στην κοινοπραξία με την Τοτάλ.

Η ΕΕ "σκλήρυνε" τις κυρώσεις σε βάρος της Μιανμάρ, απαγορεύοντας την έκδοση βίζας για αξιωματούχους του καθεστώτος και αναστέλλοντας την εισαγωγή ξυλείας και πολύτιμων λίθων. Αλλά--γράφει η Λίου--οι κυρώσεις αυτές, που είναι παρόμοιες με τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, δε θα έχουν κανένα αντίκρυσμα αν δεν συμπεριλάβουν τους τομείς του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ άφησε να εννοηθεί ότι η Τοτάλ, που εξάγει πάνω από 17 εκατ. κυβικά μέτρα από τα κοιτάσματα που εκμεταλλεύεται στη Βιρμανία, δε θα εξαιρεθεί από τις κυρώσεις. Όμως στελέχη της εταιρίες αντιτείνουν ότι η Τοτάλ δεν έχει κάνει νέες επενδύσεις στην Ασιατική χώρα από το 1998, και επισείουν τον κίνδυνο η "αποχώρησή της" να αφήσει το πεδίο ανοικτό στους ανταγωνιστές της. Η Κίνα, η Ταϊλάνδη, η Ινδία και η Ρωσία υπήρξαν πολύ πιο συγκρατημένες στην καταδίκη της αιματοχυσίας στη Μιανμάρ. Μπορεί να απεχθάνονται τη χούντα, αλλά επιθυμούν διακαώς ένα μεγαλύτερο κομμάτι της ενεργειακής πίττας της χώρας. Το ίδιο και δυτικές εταιρίες

[Oytopikos]

Η Μιανμάρ κυβερνάται απο ένα βάναυσο στρατιωτικό καθεστώς. Απο το 1992 επικεφαλής του δικτατορικού καθεστώτος είναι ο στρατηγός Ταν Σουέ, αρχηγός του «Κρατικού Συμβουλίου Ειρήνης και Ανάπτυξης», όπως ονομάζεται η κυβέρνηση της χώρας.
 ο στρατηγός Νε Ουίν (Ne Win) κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και εγκαθίδρυσε δικτατορία. Το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε αναίμακτα αλλά στιγματίστηκε από την στυγερή εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαεπτάχρονου γιου του πρώην προέδρου Sao Shwe Thaik από στρατιώτη . Η χώρα απέκτησε σοσιαλιστικό προσανατολισμό και όλες οι ξένες εταιρείες κρατικοποιήθηκαν. Από το 1962 έως το 1974 κυβερνήθηκε από το επαναστατικό Συμβούλιο με επικεφαλής το στρατηγό Νε Ουίν. Σε μια προσπάθεια να παγιώσει την δύναμή του, ο στρατηγός Γουίν και όλο το συμβούλιο παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας πολιτικές θέσεις και θεσπίζοντας παράλληλα μονοκομματικό σύστημα. Από το 1974 έως και το 1988 η Μιανμάρ κυβερνήθηκε από το Κόμμα Σοσιαλιστικού Προγράμματος της Μπούρμα αφού συντάχθηκε νέο σύνταγμα και η χώρα μετονομάστηκε σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ενωσης της Βιρμανίας». Το 1981 ο Νε Ουίν μεταβίβασε την εξουσία στον στρατηγό Σαν Γιου. Το 1988 ονομάστηκε πάλι σε «Ένωση της Βιρμανίας». Στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου ο λαός εξαθλιωμένος καθώς ήταν ξεσηκώθηκε εναντίον της κυβέρνησης. Οι ταραχές που ακολούθησαν, και που προκλήθηκαν κυρίως από φοιτητές, ήταν οι μεγαλύτερες στην ιστορία της χώρας, διήρκεσαν έξι εβδομάδες και υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια αυτών σκοτώθηκαν τρείς χιλιάδες πολίτες. Κατά τη διάρκεια των αναταραχών ο Νε Ουίν παραιτήθηκε και ο "Εθνικός σύνδεσμος για τη Δημοκρατία" (NLD), η δημοκρατική αντιπολίτευση, ανέλαβε την διακυβέρνηση. Αμέσως όμως πραγματοποιήθηκε νέο στρατιωτικό πραξικόπημα από το στρατηγό Σο Μαούνγκ με αποτέλεσμα το Κρατικό Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης (SLORCΓ) να αναλάβει την εξουσία. Για να εκτονωθεί η κρίση κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος. Τον επόμενο χρόνο, και συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου 1989, το Κρατικό Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης μετονόμασε το κράτος σε Ένωση της Μιανμάρ καθώς και το όνομα της πρωτεύουσας απο Γιανγκόν σε Ρανγκούν. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε μετά από λίγο καιρό το νέο όνομα.

Το 1990 προκηρύχθηκαν εκλογές στις οποίες το καθεστώς ηττήθηκε. Νικήτρια ήταν η βραβευμένη με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, αλλά το SLORC αρνήθηκε να παραδόσει την εξουσία θέτοντας το κόμμα NLD αμέσως εκτός νόμου και συλλαμβάντας τα στελέχη του. Το 1997 το SLORC μετονομάστηκε σε Κρατικό Συμβούλιο Ειρήνης και Ανάπτυξης (SPDC). Τον Ιούλιο του 1997 η Μιανμάρ εντάχθηκε στην ASEAN. To 2003 ανακοίνωσαν έναν χάρτη επτά σημείων για να τερματιστεί το στρατιωτικό καθεστώς, χωρίς όμως να δώσουν κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.[1] Στις 6 Νοεμβρίου 2005 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην νεόκτιστη πόλη Νάι Πι Τάου (Naypyidaw) που σημαίνει "Πόλη των Βασιλιάδων".

Η στάση των δικτατορικών κυβερνήσεων απέναντι στις μειονότητες που αποτελούν το 40% του συνολικού πληθυσμού ήταν πάντα εχθρική. Το 1981 με νόμο απαγορεύθηκε στις μειονότητες να λαμβάνουν δημόσια αξιώματα ενώ με συνεχείς επιδρομές ο στρατός συνέβαλε στη διαρκή εξαθλίωσή τους αναγκάζοντάς πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν την χώρα. Το 1976 υπολογίζεται ότι ήλεγχαν το 40% της χώρας αλλά γρήγορα η εξουσία του στρατού επιβλήθηκε και πάλι.
Γενικές εκλογές 1990

Οι γενικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 27 Μαΐου του 1990 και ήταν οι πρώτες μετά απο αυτές του 1960. Σε αυτές πρώτο αναδείχθηκε το κόμμα του Εθνικού Συνδέσμου για τη Δημοκρατία (NLD) με ηγέτιδα την Αούνγκ Σαν Σου Κι, το οποίο κέρδισε και την πλειοψηφία των εδρών της βουλής. Παρ'ολα αυτά το Κρατικό Συμβούλιο Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης (SLORC) αρνήθηκε να παραδόσει την εξουσία, μη δεχόμενο τα αποτελέσματα. Αντι αυτού συνέλλαβε τα περισσότερα μέλη του NLD ενώ μερικά άλλα κατάφεραν να διαφύγουν στο εξωτερικό. Επίσης εξελέγη και συντακτική συνέλευση για την εκπόνηση συντάγμτος χωρίς νομοθετική εξουσία, η οποία όμως δεν λειτούργησε λόγω απαγόρευσης απο το στρατιωτικό καθεστώς. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1990 σχηματίστηκε κυβέρνηση απο τους αντιπροσώπους που εκλέχτηκαν με πρωθυπουργό τον Σέι Ουίν, α΄ ξάδερφο της Αούνγκ Σαν Σου Κι. Η έδρα της κυβέρνησης βρίσκεται στο Rockville του Μαριλαντ στις ΗΠΑ.

[Oytopikos]

Η εξέγερση του Σεπτεμβρίου 2007

Τον Αύγουστο του 2007 με αφορμή την συμπλήρωση 19 χρόνων απο την άγρια καταστολή των λαϊκών συγκεντρώσεων οι Βουδιστές μοναχοί, άτομα ιερά στην Μιανμάρ, οργάνωσαν διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις της χώρας διαμαρτυρόμενοι για το ανελεύθερο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου οι διαδηλώσεις κορυφώθηκαν λόγω των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης που αφορούσαν την απόφαση της στρατιωτικής κυβέρνησης να αποσύρει την επιδότηση στα καύσιμα με αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών αλλά και λόγω των ξυλοδαρμών τριών βουδιστών μοναχών απο την αστυνομία. Στις 22 Σεπτεμβρίου χιλιάδες Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους ενώ 500 απο αυτούς κατάφεραν υπο την επίβλεψη της αστυνομίας να πλησιάσουν στο σπίτι της βραβευμένης με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία βρίσκεται για πάνω απο τον Μάϊο του 2003 σε κατ'οίκον περιορισμό. Δύο μέρες αργότερα τουλάχιστον 20.000 μοναχοί διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της Ρανγκούν.

Στις 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση όλων των χρόνων στην ιστορία της Μιανμάρ όταν 100.000 πολίτες και Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης αλλά και για την φτώχεια που ταλανίζει την χώρα.[2] Το στρατιωτικό καθεστώς θορυβημένο από αυτή την εξέλιξη ανακάλεσε την 22η Μεραρχία απο το κρατίδιο της Καρέν για τη Ρανγκούν. Η 22η Μεραρχία είχε χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει και τις λαϊκές εξεγέρσεις του 1988 γι'αυτό και η κίνηση αυτή προκάλεσε αίσθηση προοικονομώντας τις προθέσεις της στρατιωτικής κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα επιβλήθηκε νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9 μ.μ. και 5 π.μ. ενώ η πόλη Ρανγκούν τέθηκε υπο άμεσο στρατιωτικό έλεγχο. Παράλληλα τμήματα στρατού παρατάχθηκαν σε όλη την πόλη.

Παρ'ολες τις προειδοποιήσεις ο λαός ξανακατέβηκε στους δρόμους. Αν και η διεθνής κοινότητα με μηνύματα ζήτησε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση απο το δικτατορικό καθεστώς αυτό δεν φάνηκε να τα έλαβε υπόψιν του. Στις 26 Σεπτεμβρίου και ενώ ο λαός διαδήλωνε, ένα τμήμα διαδηλωτών προσπάθησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών. Αυτοί απάντησαν με ρίξη δακρυγώνων και με ξυλοδαρμό Βουδιστών. Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ξυλοκόπησαν άγρια τους διαδηλωτές ενώ ακολούθησαν και αρκετές συλλήψεις. Στις 27 Σεπτεμβρίου ο λαός διαδήλωσε για ακόμη μια φορά για να διαλυθεί αμέσως βίαια απο το στρατό, ο οποίος πυροβολούσε στα τυφλά. Επίσης ο στρατός προχώρησε σε εκατοντάδες συλλήψεις Βουδιστών μοναχών αλλά και σε εφόδους σε μοναστήρια, τα οποία και κατέλαβε. Την επομένη φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουν τους Βουδιστές στο πλευρό τους αφού όλα σχεδόν τα μοναστήρια είχαν καταληφθεί απο τον στρατό.

Κατα τη διάρκεια των συγκρούσεων υπολογίζεται οτι σκοτώθηκαν πάνω απο 30 πολίτες, μεταξύ των οποίων και ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος. Επίσης συνελλήφθησαν χιλιάδες άτομα τα οποία μέχρι και σήμερα κρατούνται στις φυλακές. Είναι χαρακτηριστικό οτι εκατοντάδες άνθρωποι αγνοούνται απο την μέρα των επεισοδίων.
Διεθνής αντίδραση

Η διεθνής κοινότητα είχε απευθύνει απο την αρχή έκκληση προς το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας για ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Συγκεκριμένα ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Γκι-Μουν ζήτησε αυτοσυγκράτηση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζώρτζ Μπους απείλησε για νέες κυρώσεις ενώ ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι δεν θα δεχτεί καταστολή των διαδηλώσεων στη Μιανμάρ.

Μετά την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν ζήτησε επείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας ενώ η Ρωσία, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με το καθεστώς, έκανε λόγο για «εσωτερική υποθεση της Μιανμάρ».[3] Αλλά και η Κίνα, η οποία έχει μεγάλες οικονομικές συναλλαγές με την κυβέρνηση της Μιανμάρ, κράτησε ήπια στάση επικρίνοντας μάλιστα την στάση των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης κατηγορώντας οτι χειροτερεύουν την κατάσταση υπερβάλλοντας τα γεγονότα. Έντονη κριτική έγινε και απο την Ιαπωνική κυβέρνηση η οποία ζήτησε εξηγήσεις για τον θάνατο του Ιάπωνα δημοσιογράφου Κέντζι Ναγκάι ζητώντας παράλληλα την διενέργεια ανακρίσεων για το συμβάν. Ο ΟΗΕ απέστειλε σχεδόν αμέσως τον ειδικό απεσταλμένο Ιμπραήμ Γκαμπάρ, εξέφρασε όμως την θλίψη του για τα αιματηρά γεγονότα μόλις τον Οκτώβριο.
 η χώρα τελεί υπό στρατιωτικό νόμο ενώ ισχύει και ειδική νομοθεσία που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις άνω των πέντε ατόμων. Τον Φεβρουάριο του 2007 το στρατιωτικό καθεστώς ανακοίνωσε την διενέργεια δημοψηφίσματος για το νέο σύνταγμα καθώς και εκλογών για το 2010. Η αντιπολίτευση όμως χαρακτήρισε όλα αυτά ως ανάξια λόγου από τη στιγμή που δεν ελευθέρωσαν την Αούνγκ Σαν Σου Κι, βραβευμένη με Νόμπελ ειρήνης και ηγέτιδα της αντιπολίτευσης, η οποία κρατείται για πάνω απο μια δεκαετία σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο στρατηγός Κιάου Χσαν, υπουργός πληροφοριών, τον Μάρτιο του 2008 κατηγόρησε τον Γκαμάρι, τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ, για μεροληψία ενώ φαίνεται να του είπε ότι έχει ξεφύγει από το ρόλο του μεσολαβητή. [4] Επίσης η Μιανμάρ είναι μια απο τις 14 χώρες παγκοσμίως που περιορίζουν την πρόσβαση των πολιτών στο διαδίκτυο σε ότι έχει σχέση με πληροφορίες και ειδήσεις που αφορούν την Μιανμάρ.

Η Κυβέρνηση συνεχίζει να καταπιέζει τις μειονότητες γι' αυτό εδώ και χρόνια έχουν οργανωθεί ένοπλες ομάδες ανταρτών με κυριότερη αυτή των Σαν (Shan State Army - SSA) που διαθέτει περίπου 15.000 στρατιώτες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατηγόρησε το 2006 την κυβέρνηση των Σαν ότι χρηματοδοτείται μέσω της παραγωγής οπίου, κάτι που διαψεύστηκε από τους αντάρτες.
Στις 10 Μαΐου του 2008 ξεκίνησε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση νέου Συντάγματος. Παρά την καταστροφή του κυκλώνα Ναργκίς, το δημοψήφισμα διεξήχθη κανονικά με εξαίρεση ορισμένες περιοχές που επλήγησαν από τη φυσική καταστροφή, όπου αναβλήθηκε η ψηφοφορία για τις 24 Μαΐου. Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ανακοινώθηκαν στις 15 Μαΐου και έδειξαν αποδοχή με περισσότερο από το 92% των ψηφισάντων για το νέο Σύνταγμα, ενώ η προσέλευση ήταν της τάξης του 99%. Η Αντιπολίτευση αμφισβήτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος

[Oytopikos]

Το στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ διατηρεί πολύ καλές σχέσεις, ειδικά σε επίπεδο οικονομικών συμφωνιών, με τη Ρωσία, την Ταϊλάνδη, την Ινδία και την Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι οτι τον Μάϊο του 2007 Ρωσία και Μιανμάρ υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή κέντρου μελετών ατομικής ενέργειας ενώ τον ίδιο χρόνο η Ινδία επένδυσε 150 εκατομμύρια δολλάρια για έρευνες φυσικού αερίου. Πολεμικό εξοπλισμό προμηθεύεται απο την Κίνα και την Ρωσία ενώ στην Ταϊλάνδη πουλάει φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Επίσης πολλές υλοτομικές κινέζικες εταιρείες δραστηροποιούνται στην Μιανμάρ για πάνω απο μια δεκαετία με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται το φαινόμενο της αποψίλωσης των δασών.

Οικονομικές σχέσεις, αν και επίσημα καταδικάζει το στρατιωτικό καθεστώς, διατηρεί και η Γαλλία. Συγκεκριμένα η γαλλική εταιρεία Total έχει τεράστιες επενδύσεις στη Μιανμάρ λόγω του φυσικού αερίου όπως και η αμερικανική Chevron. Για την κατασκευή μάλιστα του αγωγού του κοιτάσματος πετρελαίου Γιεταγκάν εκτοπίστηκαν βίαια απο την περιοχή ολόκληρα χωριά. Η γαλλική κυβέρνηση πάντως, μέσω του υπουργού εξωτερικών, καλύπτει πλήρως την Total. Η στάση αυτή της Γαλλίας είναι που εμποδίζει και την λήψη ουσιαστικών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον της Μιανμάρ.

Τον Νοέμβριο του 2007, με αφορμή τις λαϊκές εξεγέρσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Καναδάς, αποφάσισαν να επιβληθεί εμπάργκο σε 1207 εταιρίες της χώρας ενώ απαγόρευσαν την είσοδο στην Ε.Ε. και στον Καναδά σε όλους τους αξιωματούχους της κυβέρνησης.[7] Οι ξένες κυβερνήσεις χαρακτήρισαν την κίνηση της κυβέρνησης, τον Φεβρουάριο του 2008, για ψήφιση νέου συντάγματος ως τέχνασμα απο τη στιγμή που θα στερούνται αξιοπιστίας ενώ ο ΟΗΕ απέστειλε για ακόμη μια φορά τον ειδικό απεσταλμένο της Γκαμπάρι.

[Oytopikos]

Το Βήμα, The Project Syndicate
Του Jessant Singh*
 
Απομονωμένη και εξαθλιωμένη έπειτα από δεκαετίες διεθνών κυρώσεων, η Μιανμάρ κατά τους τελευταίους μήνες αναδύεται ως φάρος ελπίδας στην Ασία. Με τη βραβευμένη με Νόμπελ Αούνγκ Σαν Σούου Κίι ελεύθερη μετά από δύο δεκαετίες που βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό, έτοιμη να διεκδικήσει μία θέση στο κοινοβούλιο στις εκλογές της 1ης Απριλίου την προσεχή Κυριακή, η δέσμευση της Μιανμάρ να επιστρέψει στη διεθνή κοινότητα μοιάζει ειλικρινής.

Αλλά αυτό το άνοιγμα έχει άλλες συνέπειες, με πιο σημαντική την προετοιμασία του εδάφους για ένα νέο «μεγάλο παιχνίδι» στρατηγικών ανταγωνισμών. Κανείς δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν η Μιανμάρ γίνει το σημείο ενδιαφέροντος για τις μεγάλες δυνάμεις. Εξάλλου είναι μεγαλύτερη από τη Γαλλία και σχεδόν με τον ίδιο αριθμό κατοίκων. Στο πρόσφατο βιβλίο του Monsoon ο Ρόμπερτ Κάπλαν σημειώνει ότι στη διάρκεια του Μεσαίωνα τρία βασίλεια απλώνονταν μεταξύ της Ταϊλάνδης (τότε Σιάμ) και της Ινδίας.

Το ένα ήταν η Μιανμάρ, που σημαίνει «εκείνο που είναι κεντρικό». Αιώνες αργότερα η Μιανμάρ παραμένει κεντρική, όχι μόνο με όρους ασφάλειας για την Ασία, αλλά επίσης και για τον τεράστιο και σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτο φυσικό πλούτο της χώρας. Η στρατηγική σημασία της Μιανμάρ αντανακλάται, κατά κύριο λόγο, στη γεωγραφική της θέση μεταξύ της Ινδίας, της Κίνας, της Ταϊλάνδης και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το 1885, στη διάρκεια μίας προγενέστερης εποχής ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων στην Ασία, ο λόρδος Ράντολφ Τσόρτσιλ, ο πατέρας του Ουίνστον Τσόρτσιλ, αυθόρμητα προσάρτησε τη Μιανμάρ στο Βρετανικό Ρατζ στην Ινδία μετά τον τρίτο αγγλο - βιρμανικό πόλεμο.

Μόνο το 1937 η Μιανμάρ τελικά διαχωρίστηκε από τη βρετανική Ινδία. Αλλά η ιαπωνική εισβολή πέντε χρόνια αργότερα υποδούλωσε τη Μιανμάρ και το λαό της στον αποικιοκρατικό έλεγχο και πάλι. Το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1947 χάρισε στη Μιανμάρ την ελευθερία της αλλά δεν έβαλε τέλος στα δεινά της. Η δολοφονία του Αούνγκ Σαν (πατέρα της Σούου Κίι και ηγέτη του κινήματος ανεξαρτησίας της Μιανμάρ) αποσταθεροποίησε τη χώρα, στρώνοντας τον δρόμο στον στρατό.

Στη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας η Μιανμάρ αποκόπηκε από τον κόσμο, εσωτερίκευσε τα προβλήματά της και έμεινε πίσω τη στιγμή που η υπόλοιπη Ασία άνθιζε. Ο κόσμος ανταπέδωσε απομονώνοντας τη Μιανμάρ οικονομικά και διπλωματικά. Σε αυτή τη Μιανμάρ ταξίδεψα από το Ιμφάλ πριν από δέκα χρόνια. Ημουν ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών της Ινδίας που ταξίδεψε στη γειτονική χώρα μετά από την ανεξαρτησία. Ο Οργανισμός Συνοριακών Δρόμων της Ινδίας είχε πρόσφατα ολοκληρώσει τον πρώτο παντός καιρού δρόμο που ενώνει τις δύο χώρες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όπως έγραψα στο ημερολόγιό μου ήταν «μία από τις πιο αξιομνημόνευτες, ικανοποιητικές και χαρούμενες ξένες επισκέψεις ως υπουργός Εξωτερικών». Η Κίνα επίσης πασχίζει επί αιώνες να δέσει τη Μιανμάρ στο άρμα της, σε αναζήτηση μία νότιας διόδου στην Ινδία και στον Ινδικό ωκεανό. Τις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα εκμεταλλεύτηκε τον αποκλεισμό της Μιανμάρ από τη διεθνή κοινότητα για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα, κατασκευάζοντας αυτοκινητόδρομους, σιδηροδρόμους, λιμάνια και αγωγούς που ενώνουν τη νότια και τη δυτική Κίνα με τον Ινδικό ωκεανό.

Αλλά το εμπόριο δεν είναι ο μοναδικός λόγος που η Κίνα επενδύει τόσο πολύ στη Μιανμάρ. Η Κίνα κρίνει ότι η Μιανμάρ διαδραματίζει ζωτικό ρόλο για την ασφάλειά της, καθώς και για την περιφερειακή εξάπλωση της κινεζικής ισχύος. Καθώς η Κίνα αναζητά στρατηγικό βάθος στη Μιανμάρ, τα συμφέροντα της Ινδίας αναζωογονούνται από το άνοιγμα της διεθνούς κοινότητας σε μία χώρα που δείχνει να λαχταρά τις δημοκρατικές ελευθερίες που κατέχει η Ινδία. Και με την Σαν Σούου Κίι, η οποία σπούδασε στο Νέο Δελχί, η Μιανμάρ διαθέτει μία χαρισματική και ηθική ηγέτιδα που θυμίζει στους Ινδούς τους δικούς τους πατέρες του έθνους. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η realpolitik και τα οικονομικά συμφέροντα να μην διαμορφώνουν πια αποκλειστικά το «μεγάλο παιχνίδι» που παίζεται στη Μιανμάρ. Τα ιδανικά και η αναζήτηση της ελευθερίας θα παίξουν επίσης πολύ σημαντικό ρόλο.

* Ο κ.Jaswant Singh διετέλεσε υπουργός Οικονομικών (1996, 2002 - 2004), υπουργός Εξωτερικών (1998 - 2004) και υπουργός Άμυνας (2000 - 2001) της Ινδίας.